λίγο χρώμα.....

n.serota:
So, what is the purpose of art?

Gerhard Richter:


for surving this world. one of many, many.... like bread, like love.

μόνο αυτό. αρκει.

happy new year...

Jérôme Bel "Cedric Andrieux"

Έσπρωχνε λέει τις κινήσεις και τα σώματα στα όρια τους….ένα βήμα παραπάνω και ….μέχρι να πάνε…
«όταν έφτανες στα όρια σου και κάθε φορά τα ξεπέρναγες και υλοποιούσες αυτό που προσπαθούσες, δεν προλάβαινες να το ευχαριστηθείς, γιατί ήξερες ότι πήγαινε κι άλλο και ότι εκ νέου θα προσπαθούσες να ξανατραβήξεις πιο πέρα ακόμη τα νέα όρια»

Merce Cunningham
(σε πολύ ελεύθερη δική μου απόδοση)









Είναι 2 δυο ώρες που γύρισα σπίτι. Ακόμη το μυαλό μου είναι γεμάτο κινήσεις και κουβέντες χορευτών και χορογράφων που έμαθα σήμερα. - όχι μουσική.
Ο Cedric Andrieux για 1.5 ώρα διηγούταν τη ζωή του ως χορευτής μέσα από αρκετή δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού, ανοίγοντας μέσα από το μονόλογό του, άλλοτε με τις κινήσεις του (σόλο από παραστάσεις και από πρόβες) άλλοτε με τα λόγια του, ένα διάλογο με το κοινό. Για να το πω καλύτερα, ο μονόλογος είναι εξαρχής διάλογος, απλά ο αποδέκτης-κοινό έχει το ρόλο ενός σιωπηλού κομπάρσου. Και ο διάλογος αυτός γίνεται πιο ηχηρός όταν τα φώτα ανάβουν προς τη μεριά των θεατών και ο χορευτής/πρωταγωνιστής κοιτά κατάματα έναν προς έναν κάθε θεατή και σιωπηλά «συνδιαλέγεται» μαζί του….
Η ζωή του ξετυλίγεται μέσα από τις πρόβες, τις ασκήσεις, τις επαναλήψεις ή τα σόλο που ο χορευτής πραγματοποιεί κατά τη διάρκεια τις 8χρονης παραμονής του στο dance company του Merce Cunningham – διεισδύοντάς στη θεωρία του και στον τρόπο που δούλευε στα «παρασκήνια», και έπειτα σε άλλους σταθμούς της καριέρας του όπως όταν χόρευε για την Trisha Brown και τον Jerome Bel ; μέχρι τη στιγμή που φτάνει μπροστά στα μάτια μας και μας μιλάει…

Η γιορτή

Υπέροχη ζαλάδα κρασιού, λευκού, κόκκινου, και μετά ενός λικέρ ιταλικού 27% αλκοόλ, καλής ποιότητας από αγαπημένο φίλο ιταλό.

Ωραία ζαλάδα… πίνω σπάνια αλλά όταν αυτό συμβαίνει την εκτιμώ πραγματικά….

Happiness. Λατρεύω αυτό το ζαλισμένο, χαρούμενο κεφάλι

Ωραία αίσθηση. Σήμερα ήθελα να αφήσω τις αισθήσεις μου να το ευχαριστηθούν και να το ρουφήξουν όλο.

Είναι η γιορτή μου. Μια γιορτή ανύπαρκτη- γιατί είναι ένα όνομα που έχω διπλό και δεν αφήνω κανένα να με προσφωνεί έτσι – αλλά οι φίλοι μου κατάλαβαν καλά ότι ψάχναμε απλά αφορμή για να γιορτάσουμε – να μαζευτούμε σπίτι και να φάμε και να πιούμε

Αυτό κάναμε. Μετρώ 5 μπουκάλες κρασί- πολλά τυριά – εξίσου πολλά αλλαντικά. Raclettes- δείπνο πολύ γαλλικό. Έτσι!

Είχα 2 επιλογές. Μια συναυλία που κανείς δε θα ήθελε να μου κάνει παρέα και ένα δείπνο με φίλους αγαπητούς που έκανα αμάν να τους μαζέψω όλους μαζί. (Και από συνήθεια αυτή τη μέρα μάρέσει να την περνώ με φίλους – όπως τόσο γλυκά θυμάμαι πόσο όμορφα είχαμε περάσει στην κουζίνα της φίλης μου της Μ. πάλι 5 άτομα πολύ αγαπητά το 2009. )

Φυσικά και διάλεξα το δεύτερο. Ακολούθησα τη φύση μου αυτή που λέει ο Αριστοτέλης ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και υπέκυψα στην (υπέρ) κοινωνική μου φύση.

5 φίλους – 5 αγαπημένα αρσενικά - αυτούς μόνο ήθελα- ντάξει, θα’θελα πολλούς ακόμη, αλλά από αυτούς που είναι εδώ ήταν σχεδόν όλοι εδώ.

Σχεδόν το μόνο θηλυκό ανάμεσα τους - απλά τους φχαριστιέμαι. Πολύ.

Σε ένα συνονθύλευμα γλωσσών, ελληνικά γαλλικά αγγλικά ιταλικά- έχουν κάτι όλοι κοινό και όχι τυχαία είναι φίλοι μου. Και πια μετράμε αρκετά χρόνια… και είναι υπέροχο.

Και γιαυτό τους απολαμβάνω. Όταν μπορώ και τους έχω όλους μαζί.

Ο κόσμος μου σιγά σιγά έφυγε, ακούω σινάτρα και έχει μείνει λίγο κρασί ακόμη…

Θαρρώ ακόμη είμαι λίγο ζαλισμένη και συνεχίζω να το απολαμβάνω και είναι μια διάθεση που τη χαίρομαι.

Ακούω strangers in the night, και είμαι βουλιαγμένη στον καναπέ μου. Σκέφτομαι τη μαμά μου νωρίτερα στο τηλέφωνο που της έλεγα ότι τελικά θα μου λείπουν οι αγαπημένες μου φίλες από τη βραδιά αυτή και θα έχω μαζέψει μόνο τα αγόρια μου…

Και η μαμά που είναι της παλιάς σχολής και δε πιστεύει σε φιλίες ανάμεσα σε κοριτσάκια και σε αγοράκια με ρώτησε με ποιον από όλους θα μπορούσα να είμαι μαζί, ή δεν βλέπω τόσο φιλικά…. Και εγώ αστειευόμενη και αυθόρμητα της απάντησα «με όλους!». Κι όμως είναι όλοι φίλοι μου και με κανένα δεν έχω περάσει τη διαχωριστική γραμμή.

Εγώ είμαι ένα κοριτσάκι πολύ αγοροκόριτσο κατά βάθος με την έννοια ότι πάντα τα πήγαινα καλά με τα αγοράκια –κι εννοώ σαν παρέα - αλλά ξέρω ότι ο καθένας από τους φίλους μου είναι με το δικό του τρόπο πολύ ερωτεύσιμος, έχει κάτι το διαφορετικό και το υπέροχο και όλοι μαζί κάτι πολύ ιδιαίτερο και πολύ κοινό. Δε μπορώ να το εξηγήσω αλλά όποιος μας ξέρει εύκολα καταλαβαίνει τι εννοώ. Και γι’αυτό τους χαίρομαι και τους απολαμβάνω.

Και μου είχαν λείψει- γιατί με κανα δυο από αυτούς πραγματικά πρέπει να βρούμε τέτοιες ευκαιρίες για να τα πούμε και μετανιώνω που είχαν να τους δω τόσο καιρό.

Και όλα αυτά συνάδουν με τη θεωρία μου ότι πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχει έλξη- και δεν εννοώ πάντα ερωτική. Αρσενικά ή θηλυκά μας ελκύουν με όποιο τρόπο κι αν βρίσκονται κοντά μας , σα μυαλά σα χαρακτήρες τεσπα ως οντότητες. Εε αν είναι και σερνικά και στρέιτ και σε κάνουν και σένα παρέα με τον ίδιο τρόπο πιστεύω ότι εύκολα αυτή η έλξη περνά τη γραμμή της φιλίας και μπορεί να γίνει ό,τι άλλο.

Και πιστεύω ότι με καθένα από τους φίλους μου έχω μια πολύ ιδιαίτερη σχέση και τους έχω μεγάλη αδυναμία επίσης. Και μάλλον το ξέρουν και αυτοί.

Μια φίλη από τα πολύ παλιά με επισκέφτηκε εδώ και κάτι μέρες και περάσαμε πολύ όμορφα χωρίς να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο και μου έλεγε συνέχεια «πόσο καλά περνάμε εδώ» - που ουσιαστικά δεν κάναμε τίποτα και μπορεί να μέναμε κλεισμένοι στην εστία. Αλλά οι άνθρωποι είναι που το κάνουν όλο αυτό.

Και αυτό μου κάνει τη ζάλη που είχα τόση ώρα στο κεφάλι να είναι τόσο ευχάριστη. Πλήρης.

ΠΣ. 1

Σήμερα κατάφερα και είχα τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους που μένουν στα 20 διαμερίσματα αυτής της πόλης, μού λειπες Ε.

Σμουτς

πσ. 2 η συναυλία που έχασα...

ναι, έχασα τον Paul..

"Danser sa Vie"

« Mon art est précisément un effort pour exprimer en gestes

et en mouvements la verite de mon etre.

Il m’a fallu de longues années pour trouver le moindre

mouvement absolument vrai. Les ont un sens diffèrent.

Devant le public qui venait hésité. Je lui ai donné les impulsions

les plus secrètes de mon âme.

Dès le début, je n’ai fait que danser ma vie »

Isadora DUNCAN

Μαγεία. Η Duncan χορεύει στον κήπο, ο Nolde κάνει τις γυναίκες του να χορεύουν γύρω από κεριά. Ο Rodin σμιλεύει σώματα με χάρη. Στο βάθος ακούγεται ο Stravinsky ενώ πιο δίπλα κάποιος μετρά ρυθμικά «un, deux, trois». Φυσικά είναι η Pina Bausch που συνοδεύει με τους χορευτές της τους ρυθμούς του Sacre du printemps. Σκιές από τα γλυπτά του Calder χορεύουν πάνω στον τοίχο. Ο Picasso κάνει τα δικά του κυβιστικά γλυπτά να κουνιούνται ή η Delaunay δίνει μια ορφική παράσταση χρωμάτων. Φουτουριστικές μηχανές ή Bauhaus μπερδεύονται με αφρικάνικους ρυθμούς. Ο Kandinsky κάνει τα δικά του χρώματα και σχήματα να χορεύουν, ενώ ο Pollock φυσικά «χορεύει» γύρω από τον καμβά του στο δικό του ritual και δίπλα ακριβώς η Trisha Brown ζωγραφίζει στο χαρτί όπως θα χόρευε. Μπλέ σώματα βουτάνε στον λευκό καμβά κάτω από τις οδηγίες του Yves Klein. Ο Andy Warhol δίνει τα βήματα για να απλές κινήσεις ή χορεύει ξέφρενα σε ένα club των 60s. Ξάφνου ημίγυμνοι χορευτές (αληθινοί) τρέχουν για τη δική τους live performance προς το τέλος της έκθεσης.

“danser sa vie” είναι η έκθεση που άρχισε εδώ και λίγες μέρες στο Centre Pompidou που σε κάνει να ταξιδέψεις και να χορέψεις στα 100 περίπου τελευταία χρόνια του μοντέρνου χορού.

Υπέροχη. Γιατί αποδεικνύει ότι η καλλιτεχνική έκφραση δεν έχει περιορισμούς σε είδη και σε λεζάντες- ότι ένα αριστούργημα σε όποια γλώσσα καλλιτεχνική και να γράφεται θα αγγίξει με τον ίδιο μαγικό τρόπο τον θεατή. Χορός και γλυπτική και ζωγραφική είναι απλά νήματα από το ίδιο ρούχο.

Pina Bausch – Le sacre du printemps

Και πάλι..... χώθηκα μέσα στην αίθουσα της έκθεσης που το πρόβαλε για να το δω ακόμη μια φορά. Από πέρυσι που το είδα πρώτη φορά στην Opera το έχω δει πολλές φορές (στο youtube), ξέρω πολλές στιγμές και κινήσεις απ’έξω, η μουσική του Stravinsky είναι πλέον ανάμεσα στα mp3 του ipod..... κι ‘όμως σε τίποτα δεν αλλάζει η πρώτη εντύπωση, όλα αυτά τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν κάθε φορά που το βλέπω εκ νέου...... προσπαθούσα να εξηγήσω με λέξεις αυτό που βλέπω, αυτό που βλέπω να βιώνουν οι χορευτές και φτάνει κατά προέκταση και σε μένα.

Η μουσική, η χορογραφία που πατάει ακριβώς πάνω στις νότες λες και το ένα γράφτηκε μόνο για το άλλο.. αλλά και πάλι δεν ήταν μόνο αυτό...

Ναι, είναι τραγωδία με την αριστοτελική της έννοια. Πρόκειται για μια «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας», μια θυσία σαν μια άλλη Ιφιγένεια, και φυσικά, στο τέλος, η κάθαρση-

Κάθαρση μέσα από το χορό Οι χορευτές αδειάζουν τη ψυχή τους, παραδίνονται στη μουσική και στα πάθη τους. . Αυτό το άδειασμα από τα συναισθήματα φέρνει και τη λύτρωση στο τέλος.

Εκπληκτικά όμορφα και λυρικά κομμάτια που συνοδεύονται από όμορφες κινήσεις που πατάνε σε αυτές τις παρτιτούρες με χάρη και ηρεμία. Με ευκολία οι κινήσεις γίνονται κοφτές και γρήγορες, γίνονται έντονα χτυπήματα επειδή πάλι ακολουθούν τη μουσική και το ρυθμό που είναι επιθετικός και ορμητικός. Τα σώματα ουρλιάζουν σα να ζητάνε μέσα από αυτό τη λύτρωση ώστε να ηρεμήσουν.

Μα ναι! Αυτό είναι... το νιτσεϊκό διονυσιακό και απολλώνιο!!! Αυτό είναι! Η χάρη με την έκσταση! Η ορμή και η ένταση με το λυρισμό και την ομορφιά... έτσι φτάνουν στη κάθαρση...

Όταν με απροετοίμαστα μάτια πέρυσι το είδα πρώτη φορά αδυνατούσα να εξηγήσω γιατί μου άρεσε τόσο πολύ. Γιατί στο τέλος του δράματος οι έντονες νότες με φόρτιζαν και εμένα και ένιωθα να ψυχοραγώ μέχρι το τέλος και η κάθαρση να με βρεί λυτρωτικά και με δάκρυα.

Ναι, ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά το κάθε έργο τέχνης- μπορεί να μιλάει σε ένα μόνο άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο... το ξέρω. Αλλά είναι ωραία η διαδρομή μέχρι το τέλος, ίσως το έργο μένει μισό αν δε διανύσεις όλη την πορεία...

Υ.Γ. αλλά επειδή πάντα κάτι θα χτυπήσει εκεί που δε το περιμένεις, το χτύπημα ήταν ύπουλο εκεί λίγο πριν αφήσω την τελευταία αίθουσα της έκθεσης.

Έχει κρεμασμένα 2 ακουστικά ασύρματα που παίζουν μουσική και η ταμπέλα γράφει

Felix Gonzales – Torres

Le public est invité à utiliser les casques pour danser en couple sous la guirlande lumineuse de Felix Gonzales Torres.

Και με πιάνουν τα κλάματα.... γιατί η μουσική που παίζει είναι σα βαλς από ταινία του Αγγελόπουλου που θέλει όντως λαμπιόνια και αίθουσα χορού μιας άλλης εποχής για να «χαρίσεις» αυτό το χορό...

Και αυτό το en couple πατάει ευαίσθητες χορδες...

Η πρώτη μου φορά 5

Φάση 1^η

Ξύπνημα- ξυπνητήρι στις 5.

Φάση 2^η

Μετρό- τραίνο- μετρό- πανεπιστήμιο.

Βρέχει- ουρανός γκρι. Το campus ζωντανό αλλά ξένο- κάτι θυμάμαι από τις προάλλες που ήμουν εδώ και δε δυσκολεύομαι να βρω το αμφιθέατρο. Ναι. Πρώτη μου φορά 5. (θυμάσαι την 4? Laaast year).

Καθώς περιπλανιέμαι ό,τι μου φαντάζει οικείο δε μ’αρέσει- μου θυμίζει τη πανεπιστημιούπολη της Πατρας, και δε μ’αρέσει η Πάτρα- yep we got on the wrong foot: αρχίζουν κάτι ρητορικές ερωτήσεις «τι κάνω εδώ, τι θέλω εγώ εδώ, γιατί εδώ….» και όλα μου βγάζουν μια αρνητικότητα. Πιο πολύ νιώθω το περιβάλλον ξένο- όπως θα μου πεις ταιριάζει σε μια πρώτη φορά, αλλά είχα πολύ καιρό να αισθανθώ αρνητικά για αυτό το ξένο… συνήθως το ξένο και το άγνωστο με κάνουν overexcited και αυτό υπερκαλύπτει κάθε άλλη σκέψη- όχι τώρα. Είναι διαφορετική αυτή η φορά.

Αισθάνομαι η ίδια ξένη- και στο Παρίσι ξένη είμαι αλλά δικό μου το Παρισάκι… η πρωτοκλασάτη και αρχαιοπρεπέστατη Σορβόννη ήταν αλλιώς, όπως και το alternative Paris 7…

Φάση 3^η

Πρώτη Journée Doctorale.

Πήγα και κάθισα στην πιο άκρη του αμφιθεάτρου, μακριά και απροσπέλαστα από όλους- καμία διάθεση για κοινωνικοποίηση- θέλω να τελειώνουν, και να γυρίσω σπίτι.

Μας υποδέχονται ως υποψήφιους διδάκτορες- doctorants, future docteurs. Και τονίζουν συνέχεια ότι πια δεν είμαστε φοιτητές- τωρα λέει είμαστε στην έρευνα- είμαστε ερευνητές και θα εκτιμηθούμε για την ερευνητική μας δουλειά και όλα αυτά που προϋποθέτει ο «τίτλος» αναγνωρίζονται ως προσόντα. Δεν έχει άλλο λέει… δεν μπορείς να πας παραπάνω- φτάνεις στην μύτη της πυραμίδας.

Από την άλλη είμαστε ερευνητές και διδακτορικοί της ιστορίας, της κοινωνιολογίας, της φιλοσοφίας, των τεχνών και των γραμμάτων, και αναγνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν υποτροφίες… (πως λοιπόν να ζήσει αυτός ο ριμαδοερευνητής?)

( **ανάθεμα τη μανία μου να γεμίζω την πείνα μου, σα τη κατσίκα, με χαρτί- έλεγε ο Καζαντζάκης….)

Αλλά μας προτρέπουν να ψάξουμε για δουλειά ( αφου αυτοί δεν μπορούν να πληρώσουν για την έρευνα που τους κάνουμε) αλλά όχι stage και μικροδουλειές…. Κάτι στον τομέα μας για να είμαστε σε επαφή με το αντικείμενό μας…και είμαστε λέει employant- μπορούμε δηλαδή να μας προσληφθούμε σε ….κάπου (δεν-ξέρω-πού), με τα κεκτημένα μας- με τα μαστερ μας και τα πτυχία μας, χωρίς να μας εκμεταλλεύονται και να μας υπο-πληρώνουν.

Όταν όμως στο διάλειμμα προσέγγισα το διευθυντή να τον ρωτήσω για υποτροφίες και πού θα μπορούσα να κοιτάξω με ρώτησε τι κάνω και αλήθεια δε θυμάμαι να έχω δει εδώ και καιρό πιο δύσπιστο και εγκρατές βλέμμα- όχι προς εμένα, αλλά για την ανύπαρκτη απάντηση που δεν είχε να μου δώσει. «εεμ δύσκολα πολύ δύσκολα τα πράγματα σε αυτό που κάνετε σε τέτοιους καιρούς…»

Και είναι τοσο κρίμα… κρίμα ναι κρίμα… (δεν έχω άλλη πιο βαριά λέξη να πω) που έχεις ανθρώπους δημιουργικούς και με τόση όρεξη να δουλέψουν και να χωθούν σε βιβλία και σε βιβλιοθήκες- να γουστάρουν αυτό που κάνουν και να τους κόβεις τα φτερά…

Και αλήθεια πολλές φορές με κάνουν να αναρωτιέμαι και η ίδια τι κάνω και για τι…που στερεύω πια από απαντήσεις- αλλά εμένα αυτό είναι το sine-qua- non της ύπαρξης μου- το έχω αποδεχθεί και ότι άλλο θα με κάνει κάτι που δεν είμαι εγώ- και άντε να το εξηγήσεις…

Να γιατί η 5^η φορά είναι αλλιώς. Γιατί είναι στον κόσμο των grown ups. Σου μιλάνε για αγορά εργασίας, ανταγωνιστικότητα, για μια καλή δουλειά που θα σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή. Τι θέλει? Πολλή δουλειά… πολύ διάβασμα, τύχη και… δημόσιες σχέσεις- ταξίδια, δημοσιεύσεις, κύκλο…. Κι έτσι μπορεί και να βρεις και δουλειά…

Φάση 4^η

Και γιατί τα λέω όλα αυτά? Δε ξέρω… ξέρω στο βάθος ότι θα σκάσω και θα χορέψω αφού μπήκα στο χορό- και θα επιβιώσω (θα προσπαθήσω δηλαδή), γιατί κανένα χορό μέχρι τώρα δεν έχω αφήσει στη μέση και τους έχω χορέψει όλους μέχρι τέρμα. (μόνο που σε ρωτάνε- κι αναρωτιέσαι- αν αξίζει…)

Ας είναι… σα τις κατσίκες….

Φάση 5^η

Στο τέλος της μέρας εκεί λίγο πριν μπω στο τρένο του γυρισμού σα δια μαγείας έφυγε η μαυρίλα (μου). Γέμισα λίστες με things-to-do για αύριο και από αύριο το πρωί σαν ανάγκη να σκιαγραφίσω το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσω… ψάχνοντας τα βήματα ένα ένα… ξέρω γω… με τύχη λίγο… προσπάθεια, και πολλή δουλεία…

Les mots

Moving forward

(Αυτό σκέφτομαι. Αυτό σκέφτομαι όταν τρέχω σαν την τρελή μες το μετρό. Αυτό όταν τελειώνει κάθε μάθημα. Αυτό επαναλάμβανα όταν ήρθε το confirmation γράμμα για την εγγραφή μου στο διδακτορικό. Αυτό κι όταν συνάντησα τον καθηγητή μου πρώτη φορά και μου έδωσε homework.)

Περίεργος μήνας, της τακτοποίησης. Όχι ότι είναι στη θέση του κάτι ήδη αλλά σιγά σιγά βρίσκω ρυθμούς και διαγράφω την πορεία μου. Δουλεύω. Δουλεύω αρκετά, κι όπως με κάθε τι που καταπιάνομαι, οδηγούμαι στα άκρα… συναίσθημα ευθύνης και συνέπειας. Πάλι δε κοιμάμαι, αλλά στ’αλήθεια δε με νοιάζει (τόσο) -γιατί μέσα μου είμαι ήσυχη- Η κούραση είναι επιφανειακή- δηλαδή σωματική.

Βρίσκομαι σε μια φάση που με ό,τι καταπιάνομαι μ ’αρέσει… Το γουστάρω αυτό (-α) που κάνω και στο βάθος μ’ αρέσει που τρέχω. Νιώθω να μεγαλώνω, ή καλύτερα, νιώθω ήδη μεγάλη. Κι αν το καταφέρω όντως θα είμαι πολύ χαρούμενη. Νιώθω να προσπαθώ να σταθώ μόνη μου στα πόδια μου (κι ας είναι όλα κόντρα), χωρίς να βαραίνω τις πλάτες άλλων. Αυτό με γεμίζει δύναμη, ή ανακούφιση, και με όρεξη θέλω να συνεχίσω. Νιώθω ότι μπορώ να είμαι καλή σε αυτό που κάνω και χαίρομαι την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλω. Κάθε μέρα έχει πολλά πρόσωπα, διαφορετικές κουβέντες, κάτι διαφορετικό ως σκέψη με το οποίο θα γυρίσω σπίτι και είναι αναπτερωτική ανανέωση αυτό.

(Votre demande d’inscription en 1ere année de doctorat a été validée par le Conseil de l’Ecole Doctorale…)

Ίσως να είναι η καλύτερη φάση του διδακτορικού, ναι αυτή που μπορεί ακόμη να μην έχει αρχίσει καλα καλά. Πρέπει απλά να διαβάζω… να διαβάζω και να διαβάζω… αυτό πρέπει… αλλά αυτά μάρέσουν να τα διαβάζω… είναι όπως σε κάποιο βιβλιοφάγο να τον βάζουν να τελειώνει λογοτεχνικά βιβλία συνέχεια… αυτό πρέπει να κάνω… μόνο που έχει πιο πολύ φιλοσοφία και θέλει λίγο σκέψη (και τις σκέψεις μου)… πρέπει να βλέπω εκθέσεις και να χρησιμοποιώ το ξεκούραστο μάτι για να σκέφτεται καθαρά…

Το θέμα μου το γουστάρω. Νιώθω να καθρεφτίζομαι μέσα σε αυτό. Διαλεξα κάτι που το έχω φέρει στα μέτρα μου… σα να μου μοιάζει… πολλά πράγματα μαζί, πολυσυλλεκτικό, διαθεματικό, καθόλου προαφανές… ( γιατί κι εγώ νιώθω να μην είμαι ένα πράγμα… αλλά πολλά – όπως ισως πολλοί- και δε μ’αρέσει ένα πράγμα αλλά πολλα). Πρόκληση και περιέργεια για το τι θα βγει στο τέλος και που θα με οδηγήσει η έρευνα… είναι μονοπάτια που δεν έχω ξαναβαδίσει και θα έχει χόρτα και λάσπη το πέρασμα…

Και κυρίως δε μπορώ να ξεχάσω αυτό το περίεργο συναίσθημα που ένιωσα όταν συμπλήρωνα στα χαρτιά τον τίτλο της Ecole Doctorale…έγραψα καλλιγραφικά Histoire de l’art…

Και μέσα μου ξέρω πως εκείνη την ώρα είπα «εδώ είμαι»… αυτό είναι. Αυτό ήθελα να είναι – παντα- από τότε που κόλλαγα τις ζωγραφιές μου του νηπιαγωγείου στο ρόζ μου δωμάτιο ή ετρεχα σε εκθέσεις με τη μαμά- και δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο.

Και έτσι νιώθω- οι στιγμές αυτού του τελευταίου μήνα αυτό να μου λένε… moving forward.

(και πρέπει να το πω? Σε αυτές τις εποχές που μας έμαθαν να μη σκεφτόμαστε πλέον το μέλλον, δοξάζουμε περίτρανα το παρόν…)

Καληνύχτα…

gerhard richter

joan mitchell

cy twombly

Ελπιμονή.

Ελπιμονή.

Ετσι γράφει μια φίλη στο περσοναλ στατους της. Αραγε η κρίση σε κάνει γλωσσοπλάστη?

Μάλλον η ανάγκη… λογικό δεν είναι? Νέες ανάγκες, νέες λέξεις να τις περιγράψουν.

Ελπιμονή λοιπόν. Αυτό χρειάζεται…

Να κάνεις υπομονή, για να αντέξεις και να έχεις ελπίδα επίσης για να αντέξεις. Αν δεν έχεις ελπίδα δεν μπορείς να έχεις και άλλη υπομονή, και αν δεν έχεις υπομονή πάλι δε μπορείς να ελπίζεις. Διπλή συνεπαγωγή.

Τα μηνύματα που λαμβάνω είναι θαμπά, ξεφτισμένα αλλά δε χάνουν τον τόνο τους, ίσως να μην κάνουν τόσο θόρυβο, μα συνεχίζουν να είναι μέσα στην απελπισία. Μου έρχονται εικόνες που μου είναι αδύνατο να τις συλλάβω, δε γίνεται να συμβαίνουν. Δε γίνεται στη χώρα μου τα παιδάκια να πηγαίνουν σχολείο και να πεινάνε, δε γίνεται. Γιατί στα golden 90s που εμείς μεγαλώσαμε αυτά δε γίνονται- γιατί διαβάζαμε για την κατοχή στα βιβλία.

Έχω την εντύπωση ότι ο καθένας ψάχνει τις δυνάμεις του και σα σε αυτοάνοση αρρώστια ψάχνει να βρει να την αντιμετωπίσει.

Κάπου μέσα μου δε θέλω να ξέρω, γιατί, γιατί κλαίω γοερά. Και όσα περισσότερα ακούω τόσο νιώθω να απομακρύνομαι- η άρνηση που εδώ και αρκετό καιρό (ίσως πάνω από χρόνια πια) με κυριεύει, μεγαλώνει. Δε θέλω όλα αυτά να με αφορούν, απομακρύνομαι, γυρίζω τη πλάτη γιατί δε θέλω να είμαι κομμάτι τους . Νιώθω ότι το μέλλον τους –αυτό που φτιάχνουν-, δε με αφορά. Ποτέ πια.

(ίσως και η λέξη μέλλον να είναι λανθασμένη, θανατικές ποινές προδιαγράφουν)

Θέλω να αξιώσω όλα αυτά που παλεύω τόσα χρόνια. Είναι αλαζονικό? Είναι κακό? Εγώ το βρίσκω δίκαιο. Και για μένα είναι αναγκαίο, για να μπορώ να υπάρχω… για να έχω ελπίδα, πρέπει να μπορώ να βλέπω κάπου φως. Και από την Ελλάδα μου έρχεται μόνο σκοτάδι. Όχι, τίποτε δεν είναι εύκολο- είπαμε τίποτα δε χαρίζεται. Αλλά μπορώ να πιστεύω στη δικαιοσύνη- αυτή είναι η ελπίδα μου.

Ξεφυλλίζω Ελύτη, ψάχνω να δω που έβλεπε αυτός το ελληνικό φως και από πέρυσι βασανίζομαι να απαντήσω στο τι είναι ελληνικότητα- αυτό το λευκό και το γαλάζιο του αιγαίου που οι δυο Οδυσσέες που γνωρίζω (ο πρωτότοκος ο ομηρικός και ο Ελύτης) είδανε… αλλά εγώ δε βρίσκω να δώσω ορισμό δικό μου. Είναι θολός, συγκεχυμένος και όχι δικός μου.

Πόσο θάθελα να μπορούσα να τον πιστέψω.....

Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,

τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,

Χρόνους μας ταξιδεύει, δε βουλιάξαμε,

χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε.

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε.

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.

Ο. Ελύτης,Το Τρελοβάπορο

Fragment amoureux 1

Je t’aime

De la, nouvelle vue du je t’aime. Ce n’est pas un symptôme, c’est une action. Je prononce, pour que tu répondes, et la forme scrupuleuse (la lettre) de la réponse prendra une valeur effective, à la façon d’une formule. Il n’est donc pas suffisant que l’autre me réponde un simple signifie, fut-il positif (« moi aussi ») ; il faut que le sujet interpellé assume de formuler, de préférer le je t’aime que je lui tends ;

(…) pour le sujet amoureux, non pas seulement d’être aimé en retour, de le savoir, d’en être bien sûr, etc mais de se l’entendre dire, sous la forme aussi affirmative aussi complète, aussi articulée, que la sienne propre ; ce que je veux, c’est recevoir de plein fouet entièrement, littéralement, sans fuite, la formule l’archétype du mot d’amour ; (……)

Ce que je veux, éperdument, c’est obtenir le mot. Magique, mythique ?

Fragments d’un discours amoureux, Roland Barthes

(το υπόσχομαι θα ανεβάσω μετάφραση, αλλά είναι αργά τώρα…

Όπως επίσης θα επανέλθω σε αυτά τα fragments στα οποία έχω βυθιστεί τελευταία…μα είναι ερωτεύσιμος ο τρόπος που γράφει κάθετι…από γλωσσολογία ή σημειολογία μέχρι discours amoureux)

Été indien* και “εγώ μένω ακόμη εδώ”

Είμαι με το τιραντάκι ή λίγο πιο πριν ήμουν με το σορτάκι και τη σαγιονάρα.

Είναι 1^η οκτώβρη και είναι καλοκαίρι. Έτοιμη για την 3^η μου Nuit Blanche**, και όσο θυμάμαι την πρώτη που είχε τέτοια παγωνιά και δεν είχαμε χοντρά μπουφάν!

Σήμερα είχε 30 βαθμούς και κυριότερα, διάθεση καλοκαιρινή. Γιατί πέρασε ο Σεπτέμβρης ο περίεργος, με το τρέξιμο και το άγχος και την ανισσόροπη διάθεση και τις μεταπτώσεις, με την πίεση και την ανασφάλεια. Φευγει και αφήνει τα πράγματα κάπως τακτοποιημένα.

Λες και μπήκε ο Οκτωβρης και τα έσβησε όλα αυτά. Τώρα μπαίνουν λίγο λίγο όλα στη θέση τους. Η εγγραφή, το διδακτορικό, ο καθηγητής, τα μαθήματα, το σπίτι.

Οι βαλίτσες οι καλοκαιρινές άδειασαν και γέμισαν τις ντουλάπες μου. Εγκαταστάθηκα. Ηρέμησα. Και νιώθω τόσο έντονη την ανάγκη να χορτάσω και να απολαύσω αυτή την ηρεμία μου. Θέλω να κάνω βόλτα στην πόλη, να περπατήσω, να τη νιώσω λίγο, να ψυχανεμιστώ τι μπορεί να μου επιφυλάσσει για φέτος. (μα φοράω αμάνικο!)

Και ξέρω καλά ότι ο κυριότερος λόγος που θέλω να απολαυσω την καλοκαιρινή μου διάθεση είναι γιατί αύριο δεν ξέρω τι «καιρό» θα έχει… μήπως έχουν αλλάξει όλα… μήπως κάτι άλλο πάει στραβά.

και η Nuit Blanche είναι ιδανική για τέτοια βόλτα. Ορδές κόσμου γεμίζουν τους δρόμους… έξω είναι ένα μικρό πανηγύρι σε κάθε γωνιά. Μεθυσμένοι τριγυρνούν στους δρόμους ή απλά αράζουν κατάχαμα… μουσικοί επίσης με τις μπάντες τους μαζεύουν τριγύρω τους κόσμο… πολλοί σχηματίζουν τεράστιες ουρές για να μπουν (δωρεαν) σε μουσεία…

εγω διάλεξα να περιπλανηθώ σε αγαπημένους μου δρόμους, να πάρω να φάω αγαπημένες λιχουδιές για να με κακομάθω, να δω στα γρήγορα μια έκθεση (μα πόσο μ’αρέσει να πηγαίνω στα μουσεία 12 το βράδυ!) και να συνεχίσω να περπατώ μέχρι που τα τακούνια μου δε με βαστούσαν άλλο…

τις 3 τη νύχτα με πήρε κάποιος φίλος μου τηλ… που το τηλέφωνο μου δεν έβγαζε αναγνώριση ποιος ήταν, να με ρωτήσει που είμαι και τι κάνω και να πάω οπωσδήποτε εκει που ήταν πως γινόταν χαμός και ήταν τέλεια… κι εγω βέβαια ήμουν στο κρεββάτι μου και ακόμη δεν ξέρω ποιος μπορεί να’ταν!

και εγώ μένω ακόμη εδώ- 4 χρόνια μετά…

*Été indien

Expression d’origine américaine et canadienne, l’été indien ou l’été des Indiens (en France, l’été de Vireux ou l’été de la Saint-Martin) est une période de temps ensoleillé et radouci, après les premières gelées de l’automne et juste avant l’hiver. Elle se produit en octobre ou au début de novembre dans l’hémisphère nord, et en avril ou au début mai dans l’hémisphère sud. Elle est aléatoire et peut durer de quelques jours à plus d’une semaine, ou ne pas se produire du tout certaines années.

An Indian summer is a meteorological phenomenon that occurs in the autumn. It refers to a period of considerably above normal temperatures, accompanied by dry and hazy conditions, usually after there has been a killing frost. Depending on latitude and elevation, the phenomenon can occur in the Northern Hemisphere between late September and mid November.

** Nuit Blanche (All-Nighter, literally White Night, in French) is an annual all-night or night-time arts festival. A Nuit Blanche will typically have museums, private and public art galleries, and other cultural institutions open and free of charge, with the centre of the city itself being turned into a de facto art gallery, providing space for art installations, performances (music, film, dance, performance art), themed social gatherings, and other activities.

βλέμματα-θέματα

πονάει να βλέπεις βλέμματα φλογερά που γουσταρονται.

πονάει γιατί δεν απευθύνονται σε σένα και καλύτερα αυτά που βγαίνουν απο σένα να μη τα καταλαβαίνουν.

Γιατί ζηλεύουν, όχι γενικά, αλλά ειδικά. Ζηλεύουν που βλέπουν «τα βλέμματα» που ψάχνουν να βρουν τα «αααλλα» βλέμματα που κάπου στο βάθος κοιτάνε.

Κι αυτό είναι ένα βαθύ, εσωτερικό άλγος. (τι λέξη κι αυτή! Πονά κι αυτή γιατί ξέρει να λέει αλήθειες… να αποτυπώνει συναισθήματα – είναι από τις λέξεις στη μητρική σου που νιώθεις…)

Και φτάνεις στο τέλος να χάνεις το βλέμμα που εσύ αρχικά έψαχνες γιατί δεν έχει πια κανένα νόημα… ίσως ποτέ να μην είχε έτσι κι αλλιώς..

Και τα γραφω όλα αυτά περιμένοντας το τραμ το τελευταίο και με πλησιάζει ένας νεαρός να με πειράξει να με κορτάρει κι εγώ εχω τα ακουστικά και κάνω ότι δεν ακούω. Αυτός έρχεται κοντά μου και μου λέει

«δεσποινίς, φαίνεστε πολύ θλιμμένη έτσι συγκεντρωμένη τόσο στα χαρτιά σας με σκυμμένο το κεφάλι», με ρώτησε το ονομά μου κι έφυγε…

Και πόσο δίκιο μπορεί να είχε… εγώ του χαμογέλασα για το δίκιο που είχε η κουβέντα του.

Βγάζω αυτές τις κουβέντες από μέσα μου, και τις ξορκίζω, γιατί το’χουμε πει, κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις…

Κι είναι κι άλλα που μπορώ να γράψω και να λέω… αλλά δεν μπορώ να τα γράψω εδώ. Γιατί είναι από αυτές τις σκέψεις που φοβάσαι να πεις δυνατά, να παραδεχθείς και κυρίως δε σηκώνουν κανένα σχόλιο.

Από την άλλη είναι φάσεις που περνάω συχνά σα σύννεφα- φυσάει λίγο και διαλύονται, συμβαίνει κάτι και είμαι πάλι χαρούμενη- ξεχνώ τα πάντα μέχρι ένα επόμενο σκοτεινό σύννεφο και κάποιον που θα με βρει θλιμμένη- που στην πραγματικότητα δεν είμαι.

Την ίδια στιγμή, το τιμινγκ που λέμε κ στο χωριό είναι πολύ άσχημο… για όλα, για τα πάντα…που παθητικά πιστεύω ότι θα περασουν όλα με το πέρασμα του χρόνου που θα τα βάλει όλα σε μια σειρά.

2 μέρες στο Νότο

Δηλαδή όχι και πολύ νότο… 3-4 ώρες με το τρένο και φτάνεις Avignon- τη μεσαιωνική πόλη του Παπα. Για τους Γάλλους αφού περάσεις τη Lyon θεωρείται ότι είσαι πλέον στο Νότο- και το διαπιστώνεις αμέσως, πριν ακόμη βγεις από το τρένο.

Αλλάζει η βλάστηση, έχει δέντρα (σα και τα δικά μας) και κεραμίδια, αλλάζει η αρχιτεκτονική και βασικότερο και καθοριστικότερο, έχει ήλιο.

Τη πρώτη φορά που «κατέβηκα» προς τα κάτω πίστευα ότι βρισκόμουν σε άλλη χώρα- και όντως είναι λίγο Ιταλία, θυμίζει πιο πολύ «σπίτι».

Και σε σχέση με την τρέλα της προηγούμενης βδομάδας έβαλα σε όλα ένα pause, πήρα απόφαση να μη βασανίζομαι για πράγματα που δεν περνάνε από το χέρι μου και συμβιβάστηκα με τις μαλακίες που έκανα και παίρνω πλήρη ευθύνη.

Και ιδού, ήλιος και ηρεμία. Άνθρωποι χαμογελαστοί, εξυπηρετικοί- όχι ότι εγώ προσωπικά είχα ποτέ πρόβλημα με τους Γάλλους του Βορρά, αλλά το αισθάνεσαι ότι είναι διαφορετικοί εδώ. Με μια ελαφριά (ή και βαριά) προφορά, καλοσυνάτοι και χαμογελαστοί, σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι πιο διαθέσιμοι (να το πω έτσι…). Δε ξέρω αν και προσωπικά έπεσα σε πολύ καλούς ανθρώπους που με υποδέχθηκαν αλλά ένιωσα αμέσως τη ζεστασιά τους. Ξέρεις και αυτοί μιλάνε πολύ… μιλάνε γρήγορα, είναι εκφραστικοί και εκδηλωτικοί… φοράνε κοντομάνικα και τρώνε παγωτό, πίνουν καφέ έξω στις πλατείες που είναι γεμάτες με καφετέριες γιατί απλούστατα έχει ήλιο… και επίσης ο καφές κάνει 1.50 ευρώ (!!!), γιατί ακριβώς είσαι στην επαρχία και όχι φυσικά στην Ελλάδα ( το Φ.Π.Α. εδώ είναι 5.5% αντί 23%).

Η Avignon σα πόλη είναι μαζεμένη, κλεισμένη μέσα σε μεσαιωνικά τείχη (το ιστορικό της κέντρο), κι έτσι κρατά την αντίστοιχη αρχιτεκτονική , είναι πετρόχτιστη παντού με το παλάτι του Πάπα να δεσπόζει.

Και φυσικά ο λόγος αιτία αφορμή που είμαι εδώ,

Le temps retrouvé

Cy Twombly photographe et artistes invités

http://www.collectionlambert.fr/evenement/35/le-temps-retrouve.html

αλλά αυτό αξίζει ξεχωριστή μνεία!