Ελπιμονή.

Ελπιμονή.

Ετσι γράφει μια φίλη στο περσοναλ στατους της. Αραγε η κρίση σε κάνει γλωσσοπλάστη?

Μάλλον η ανάγκη… λογικό δεν είναι? Νέες ανάγκες, νέες λέξεις να τις περιγράψουν.

Ελπιμονή λοιπόν. Αυτό χρειάζεται…

Να κάνεις υπομονή, για να αντέξεις και να έχεις ελπίδα επίσης για να αντέξεις. Αν δεν έχεις ελπίδα δεν μπορείς να έχεις και άλλη υπομονή, και αν δεν έχεις υπομονή πάλι δε μπορείς να ελπίζεις. Διπλή συνεπαγωγή.

Τα μηνύματα που λαμβάνω είναι θαμπά, ξεφτισμένα αλλά δε χάνουν τον τόνο τους, ίσως να μην κάνουν τόσο θόρυβο, μα συνεχίζουν να είναι μέσα στην απελπισία. Μου έρχονται εικόνες που μου είναι αδύνατο να τις συλλάβω, δε γίνεται να συμβαίνουν. Δε γίνεται στη χώρα μου τα παιδάκια να πηγαίνουν σχολείο και να πεινάνε, δε γίνεται. Γιατί στα golden 90s που εμείς μεγαλώσαμε αυτά δε γίνονται- γιατί διαβάζαμε για την κατοχή στα βιβλία.

Έχω την εντύπωση ότι ο καθένας ψάχνει τις δυνάμεις του και σα σε αυτοάνοση αρρώστια ψάχνει να βρει να την αντιμετωπίσει.

Κάπου μέσα μου δε θέλω να ξέρω, γιατί, γιατί κλαίω γοερά. Και όσα περισσότερα ακούω τόσο νιώθω να απομακρύνομαι- η άρνηση που εδώ και αρκετό καιρό (ίσως πάνω από χρόνια πια) με κυριεύει, μεγαλώνει. Δε θέλω όλα αυτά να με αφορούν, απομακρύνομαι, γυρίζω τη πλάτη γιατί δε θέλω να είμαι κομμάτι τους . Νιώθω ότι το μέλλον τους –αυτό που φτιάχνουν-, δε με αφορά. Ποτέ πια.

(ίσως και η λέξη μέλλον να είναι λανθασμένη, θανατικές ποινές προδιαγράφουν)

Θέλω να αξιώσω όλα αυτά που παλεύω τόσα χρόνια. Είναι αλαζονικό? Είναι κακό? Εγώ το βρίσκω δίκαιο. Και για μένα είναι αναγκαίο, για να μπορώ να υπάρχω… για να έχω ελπίδα, πρέπει να μπορώ να βλέπω κάπου φως. Και από την Ελλάδα μου έρχεται μόνο σκοτάδι. Όχι, τίποτε δεν είναι εύκολο- είπαμε τίποτα δε χαρίζεται. Αλλά μπορώ να πιστεύω στη δικαιοσύνη- αυτή είναι η ελπίδα μου.

Ξεφυλλίζω Ελύτη, ψάχνω να δω που έβλεπε αυτός το ελληνικό φως και από πέρυσι βασανίζομαι να απαντήσω στο τι είναι ελληνικότητα- αυτό το λευκό και το γαλάζιο του αιγαίου που οι δυο Οδυσσέες που γνωρίζω (ο πρωτότοκος ο ομηρικός και ο Ελύτης) είδανε… αλλά εγώ δε βρίσκω να δώσω ορισμό δικό μου. Είναι θολός, συγκεχυμένος και όχι δικός μου.

Πόσο θάθελα να μπορούσα να τον πιστέψω.....

Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,

τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,

Χρόνους μας ταξιδεύει, δε βουλιάξαμε,

χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε.

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε.

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.

Ο. Ελύτης,Το Τρελοβάπορο