"Danser sa Vie"

« Mon art est précisément un effort pour exprimer en gestes

et en mouvements la verite de mon etre.

Il m’a fallu de longues années pour trouver le moindre

mouvement absolument vrai. Les ont un sens diffèrent.

Devant le public qui venait hésité. Je lui ai donné les impulsions

les plus secrètes de mon âme.

Dès le début, je n’ai fait que danser ma vie »

Isadora DUNCAN

Μαγεία. Η Duncan χορεύει στον κήπο, ο Nolde κάνει τις γυναίκες του να χορεύουν γύρω από κεριά. Ο Rodin σμιλεύει σώματα με χάρη. Στο βάθος ακούγεται ο Stravinsky ενώ πιο δίπλα κάποιος μετρά ρυθμικά «un, deux, trois». Φυσικά είναι η Pina Bausch που συνοδεύει με τους χορευτές της τους ρυθμούς του Sacre du printemps. Σκιές από τα γλυπτά του Calder χορεύουν πάνω στον τοίχο. Ο Picasso κάνει τα δικά του κυβιστικά γλυπτά να κουνιούνται ή η Delaunay δίνει μια ορφική παράσταση χρωμάτων. Φουτουριστικές μηχανές ή Bauhaus μπερδεύονται με αφρικάνικους ρυθμούς. Ο Kandinsky κάνει τα δικά του χρώματα και σχήματα να χορεύουν, ενώ ο Pollock φυσικά «χορεύει» γύρω από τον καμβά του στο δικό του ritual και δίπλα ακριβώς η Trisha Brown ζωγραφίζει στο χαρτί όπως θα χόρευε. Μπλέ σώματα βουτάνε στον λευκό καμβά κάτω από τις οδηγίες του Yves Klein. Ο Andy Warhol δίνει τα βήματα για να απλές κινήσεις ή χορεύει ξέφρενα σε ένα club των 60s. Ξάφνου ημίγυμνοι χορευτές (αληθινοί) τρέχουν για τη δική τους live performance προς το τέλος της έκθεσης.

“danser sa vie” είναι η έκθεση που άρχισε εδώ και λίγες μέρες στο Centre Pompidou που σε κάνει να ταξιδέψεις και να χορέψεις στα 100 περίπου τελευταία χρόνια του μοντέρνου χορού.

Υπέροχη. Γιατί αποδεικνύει ότι η καλλιτεχνική έκφραση δεν έχει περιορισμούς σε είδη και σε λεζάντες- ότι ένα αριστούργημα σε όποια γλώσσα καλλιτεχνική και να γράφεται θα αγγίξει με τον ίδιο μαγικό τρόπο τον θεατή. Χορός και γλυπτική και ζωγραφική είναι απλά νήματα από το ίδιο ρούχο.

Pina Bausch – Le sacre du printemps

Και πάλι..... χώθηκα μέσα στην αίθουσα της έκθεσης που το πρόβαλε για να το δω ακόμη μια φορά. Από πέρυσι που το είδα πρώτη φορά στην Opera το έχω δει πολλές φορές (στο youtube), ξέρω πολλές στιγμές και κινήσεις απ’έξω, η μουσική του Stravinsky είναι πλέον ανάμεσα στα mp3 του ipod..... κι ‘όμως σε τίποτα δεν αλλάζει η πρώτη εντύπωση, όλα αυτά τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν κάθε φορά που το βλέπω εκ νέου...... προσπαθούσα να εξηγήσω με λέξεις αυτό που βλέπω, αυτό που βλέπω να βιώνουν οι χορευτές και φτάνει κατά προέκταση και σε μένα.

Η μουσική, η χορογραφία που πατάει ακριβώς πάνω στις νότες λες και το ένα γράφτηκε μόνο για το άλλο.. αλλά και πάλι δεν ήταν μόνο αυτό...

Ναι, είναι τραγωδία με την αριστοτελική της έννοια. Πρόκειται για μια «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας», μια θυσία σαν μια άλλη Ιφιγένεια, και φυσικά, στο τέλος, η κάθαρση-

Κάθαρση μέσα από το χορό Οι χορευτές αδειάζουν τη ψυχή τους, παραδίνονται στη μουσική και στα πάθη τους. . Αυτό το άδειασμα από τα συναισθήματα φέρνει και τη λύτρωση στο τέλος.

Εκπληκτικά όμορφα και λυρικά κομμάτια που συνοδεύονται από όμορφες κινήσεις που πατάνε σε αυτές τις παρτιτούρες με χάρη και ηρεμία. Με ευκολία οι κινήσεις γίνονται κοφτές και γρήγορες, γίνονται έντονα χτυπήματα επειδή πάλι ακολουθούν τη μουσική και το ρυθμό που είναι επιθετικός και ορμητικός. Τα σώματα ουρλιάζουν σα να ζητάνε μέσα από αυτό τη λύτρωση ώστε να ηρεμήσουν.

Μα ναι! Αυτό είναι... το νιτσεϊκό διονυσιακό και απολλώνιο!!! Αυτό είναι! Η χάρη με την έκσταση! Η ορμή και η ένταση με το λυρισμό και την ομορφιά... έτσι φτάνουν στη κάθαρση...

Όταν με απροετοίμαστα μάτια πέρυσι το είδα πρώτη φορά αδυνατούσα να εξηγήσω γιατί μου άρεσε τόσο πολύ. Γιατί στο τέλος του δράματος οι έντονες νότες με φόρτιζαν και εμένα και ένιωθα να ψυχοραγώ μέχρι το τέλος και η κάθαρση να με βρεί λυτρωτικά και με δάκρυα.

Ναι, ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά το κάθε έργο τέχνης- μπορεί να μιλάει σε ένα μόνο άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο... το ξέρω. Αλλά είναι ωραία η διαδρομή μέχρι το τέλος, ίσως το έργο μένει μισό αν δε διανύσεις όλη την πορεία...

Υ.Γ. αλλά επειδή πάντα κάτι θα χτυπήσει εκεί που δε το περιμένεις, το χτύπημα ήταν ύπουλο εκεί λίγο πριν αφήσω την τελευταία αίθουσα της έκθεσης.

Έχει κρεμασμένα 2 ακουστικά ασύρματα που παίζουν μουσική και η ταμπέλα γράφει

Felix Gonzales – Torres

Le public est invité à utiliser les casques pour danser en couple sous la guirlande lumineuse de Felix Gonzales Torres.

Και με πιάνουν τα κλάματα.... γιατί η μουσική που παίζει είναι σα βαλς από ταινία του Αγγελόπουλου που θέλει όντως λαμπιόνια και αίθουσα χορού μιας άλλης εποχής για να «χαρίσεις» αυτό το χορό...

Και αυτό το en couple πατάει ευαίσθητες χορδες...