Έσπρωχνε λέει τις κινήσεις και τα σώματα στα όρια τους….ένα βήμα παραπάνω και ….μέχρι να πάνε…
«όταν έφτανες στα όρια σου και κάθε φορά τα ξεπέρναγες και υλοποιούσες αυτό που προσπαθούσες, δεν προλάβαινες να το ευχαριστηθείς, γιατί ήξερες ότι πήγαινε κι άλλο και ότι εκ νέου θα προσπαθούσες να ξανατραβήξεις πιο πέρα ακόμη τα νέα όρια»
Merce Cunningham
(σε πολύ ελεύθερη δική μου απόδοση)
Είναι 2 δυο ώρες που γύρισα σπίτι. Ακόμη το μυαλό μου είναι γεμάτο κινήσεις και κουβέντες χορευτών και χορογράφων που έμαθα σήμερα. - όχι μουσική.
Ο Cedric Andrieux για 1.5 ώρα διηγούταν τη ζωή του ως χορευτής μέσα από αρκετή δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού, ανοίγοντας μέσα από το μονόλογό του, άλλοτε με τις κινήσεις του (σόλο από παραστάσεις και από πρόβες) άλλοτε με τα λόγια του, ένα διάλογο με το κοινό. Για να το πω καλύτερα, ο μονόλογος είναι εξαρχής διάλογος, απλά ο αποδέκτης-κοινό έχει το ρόλο ενός σιωπηλού κομπάρσου. Και ο διάλογος αυτός γίνεται πιο ηχηρός όταν τα φώτα ανάβουν προς τη μεριά των θεατών και ο χορευτής/πρωταγωνιστής κοιτά κατάματα έναν προς έναν κάθε θεατή και σιωπηλά «συνδιαλέγεται» μαζί του….
Η ζωή του ξετυλίγεται μέσα από τις πρόβες, τις ασκήσεις, τις επαναλήψεις ή τα σόλο που ο χορευτής πραγματοποιεί κατά τη διάρκεια τις 8χρονης παραμονής του στο dance company του Merce Cunningham – διεισδύοντάς στη θεωρία του και στον τρόπο που δούλευε στα «παρασκήνια», και έπειτα σε άλλους σταθμούς της καριέρας του όπως όταν χόρευε για την Trisha Brown και τον Jerome Bel ; μέχρι τη στιγμή που φτάνει μπροστά στα μάτια μας και μας μιλάει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου