Η πρώτη μου φορά 5

Φάση 1^η

Ξύπνημα- ξυπνητήρι στις 5.

Φάση 2^η

Μετρό- τραίνο- μετρό- πανεπιστήμιο.

Βρέχει- ουρανός γκρι. Το campus ζωντανό αλλά ξένο- κάτι θυμάμαι από τις προάλλες που ήμουν εδώ και δε δυσκολεύομαι να βρω το αμφιθέατρο. Ναι. Πρώτη μου φορά 5. (θυμάσαι την 4? Laaast year).

Καθώς περιπλανιέμαι ό,τι μου φαντάζει οικείο δε μ’αρέσει- μου θυμίζει τη πανεπιστημιούπολη της Πατρας, και δε μ’αρέσει η Πάτρα- yep we got on the wrong foot: αρχίζουν κάτι ρητορικές ερωτήσεις «τι κάνω εδώ, τι θέλω εγώ εδώ, γιατί εδώ….» και όλα μου βγάζουν μια αρνητικότητα. Πιο πολύ νιώθω το περιβάλλον ξένο- όπως θα μου πεις ταιριάζει σε μια πρώτη φορά, αλλά είχα πολύ καιρό να αισθανθώ αρνητικά για αυτό το ξένο… συνήθως το ξένο και το άγνωστο με κάνουν overexcited και αυτό υπερκαλύπτει κάθε άλλη σκέψη- όχι τώρα. Είναι διαφορετική αυτή η φορά.

Αισθάνομαι η ίδια ξένη- και στο Παρίσι ξένη είμαι αλλά δικό μου το Παρισάκι… η πρωτοκλασάτη και αρχαιοπρεπέστατη Σορβόννη ήταν αλλιώς, όπως και το alternative Paris 7…

Φάση 3^η

Πρώτη Journée Doctorale.

Πήγα και κάθισα στην πιο άκρη του αμφιθεάτρου, μακριά και απροσπέλαστα από όλους- καμία διάθεση για κοινωνικοποίηση- θέλω να τελειώνουν, και να γυρίσω σπίτι.

Μας υποδέχονται ως υποψήφιους διδάκτορες- doctorants, future docteurs. Και τονίζουν συνέχεια ότι πια δεν είμαστε φοιτητές- τωρα λέει είμαστε στην έρευνα- είμαστε ερευνητές και θα εκτιμηθούμε για την ερευνητική μας δουλειά και όλα αυτά που προϋποθέτει ο «τίτλος» αναγνωρίζονται ως προσόντα. Δεν έχει άλλο λέει… δεν μπορείς να πας παραπάνω- φτάνεις στην μύτη της πυραμίδας.

Από την άλλη είμαστε ερευνητές και διδακτορικοί της ιστορίας, της κοινωνιολογίας, της φιλοσοφίας, των τεχνών και των γραμμάτων, και αναγνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν υποτροφίες… (πως λοιπόν να ζήσει αυτός ο ριμαδοερευνητής?)

( **ανάθεμα τη μανία μου να γεμίζω την πείνα μου, σα τη κατσίκα, με χαρτί- έλεγε ο Καζαντζάκης….)

Αλλά μας προτρέπουν να ψάξουμε για δουλειά ( αφου αυτοί δεν μπορούν να πληρώσουν για την έρευνα που τους κάνουμε) αλλά όχι stage και μικροδουλειές…. Κάτι στον τομέα μας για να είμαστε σε επαφή με το αντικείμενό μας…και είμαστε λέει employant- μπορούμε δηλαδή να μας προσληφθούμε σε ….κάπου (δεν-ξέρω-πού), με τα κεκτημένα μας- με τα μαστερ μας και τα πτυχία μας, χωρίς να μας εκμεταλλεύονται και να μας υπο-πληρώνουν.

Όταν όμως στο διάλειμμα προσέγγισα το διευθυντή να τον ρωτήσω για υποτροφίες και πού θα μπορούσα να κοιτάξω με ρώτησε τι κάνω και αλήθεια δε θυμάμαι να έχω δει εδώ και καιρό πιο δύσπιστο και εγκρατές βλέμμα- όχι προς εμένα, αλλά για την ανύπαρκτη απάντηση που δεν είχε να μου δώσει. «εεμ δύσκολα πολύ δύσκολα τα πράγματα σε αυτό που κάνετε σε τέτοιους καιρούς…»

Και είναι τοσο κρίμα… κρίμα ναι κρίμα… (δεν έχω άλλη πιο βαριά λέξη να πω) που έχεις ανθρώπους δημιουργικούς και με τόση όρεξη να δουλέψουν και να χωθούν σε βιβλία και σε βιβλιοθήκες- να γουστάρουν αυτό που κάνουν και να τους κόβεις τα φτερά…

Και αλήθεια πολλές φορές με κάνουν να αναρωτιέμαι και η ίδια τι κάνω και για τι…που στερεύω πια από απαντήσεις- αλλά εμένα αυτό είναι το sine-qua- non της ύπαρξης μου- το έχω αποδεχθεί και ότι άλλο θα με κάνει κάτι που δεν είμαι εγώ- και άντε να το εξηγήσεις…

Να γιατί η 5^η φορά είναι αλλιώς. Γιατί είναι στον κόσμο των grown ups. Σου μιλάνε για αγορά εργασίας, ανταγωνιστικότητα, για μια καλή δουλειά που θα σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή. Τι θέλει? Πολλή δουλειά… πολύ διάβασμα, τύχη και… δημόσιες σχέσεις- ταξίδια, δημοσιεύσεις, κύκλο…. Κι έτσι μπορεί και να βρεις και δουλειά…

Φάση 4^η

Και γιατί τα λέω όλα αυτά? Δε ξέρω… ξέρω στο βάθος ότι θα σκάσω και θα χορέψω αφού μπήκα στο χορό- και θα επιβιώσω (θα προσπαθήσω δηλαδή), γιατί κανένα χορό μέχρι τώρα δεν έχω αφήσει στη μέση και τους έχω χορέψει όλους μέχρι τέρμα. (μόνο που σε ρωτάνε- κι αναρωτιέσαι- αν αξίζει…)

Ας είναι… σα τις κατσίκες….

Φάση 5^η

Στο τέλος της μέρας εκεί λίγο πριν μπω στο τρένο του γυρισμού σα δια μαγείας έφυγε η μαυρίλα (μου). Γέμισα λίστες με things-to-do για αύριο και από αύριο το πρωί σαν ανάγκη να σκιαγραφίσω το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσω… ψάχνοντας τα βήματα ένα ένα… ξέρω γω… με τύχη λίγο… προσπάθεια, και πολλή δουλεία…