H πρώτη μου φορά #4

(ναι, νομίζω ότι ο συγκεκριμένος τίτλος είναι από τσόντα αλλά την ίδια στιγμή δε νομίζω ότι βρισκω καποιον άλλον πιο ταιριαστό)

Δεν είναι η πρωτη φορά που μετακομίζω… είναι ήδη η Τρίτη φορά για φέτος… το δωμάτιο που θα με φιλοξενήσει (eventually) θα είναι το 6^ο ,αν δεν κανω λάθος, που θα φτιάξω της φοιτητικής μου καριέρας. Είναι η δεύτερη φορα που θα παρω τα μπογαλάκια μου και τα κουβαδάκια μου για αααλλη παραλία. Ειμαι περίεργη να δω πως είναι να εισαι πρωτοετής για 4^η φορά… Κι όμως καμιά φορά δεν είναι η ίδια… πρωτη φορα, κάθε φορά??

πρωτάκι λοιπόν, σε μια χώρα που έχω ξαναβρεθεί, πρωτάκι μετακομίζοντας και φεύγοντας με 50 κιλά ύφασμα στα χερια, στην πλάτη, όπου μπορώ…. Πρωτάκι με μια άλλη γλώσσα, με άλλους συμμαθητές.

Πρωτάκι και στους αποχαιρετισμούς… πολλές φορές με βρίσκω τόσο αδέξια, ίσως ψυχρή, ενώ μέσα μου φουσκώνω κιλά δάκρυα με συγκρατημένα και καθόλου εκδηλωτικά αντίο… αποχαιρετισμοί που δε λένε τίποτα, δεν έχουν λόγια… αλλά θα’θελαν να πουν τόσα πολλά- το νιώθεις ότι δε θα θελαν να ναι τοσο παγωμένα και μαγκωμένα... και εχω πάντα κατά νου το «μάτι του Βούδα» (όπως το λέει ο Καζαντζάκης) και αποχαιρετώ τους πάντες για τελευταία φορά (και τους χαιρετώ πάντα για πρώτη φορά).

Και μεσα σε αυτές τις σκέψεις δε προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω ότι «αυτό ήταν»! χωρεσα το βιος μου σε 2 βαλιτσες και πολλα κιλα και this is it… ο,τι προετοίμαζα ένα χρόνο τώρα έφτασε στον τελικό σκοπό του…

Η επιστροφή

Επεισοδιακή.. με πολύ πολύ κούραση, με αρκετες ώρες φορτωμένη 40kg ψάχνοντας περπατώντας τα άλλα 20kg μου καπου στο χώρο των Cargo του Charles de Gaulle, εγώ και κάτι νταλίκες δυανύοντας καπου το μισο του με τα πόδια αλλά τυχερή γιατι βρήκα ανθρώπους που με βοήθησαν… βγήκε ο ενας που απευθυνθηκα για βοήθεια γνωστός με αυτόν που σήκωσε το τηλ. Και τελικα με βοήθησε, άνοιξε τα εμπορεύματα ειδικά για μένα για να μου βρει τη βαλίτσα μου –κι ας ειχαν κλείσει- και τελικα με φόρτωσε στο αυτοκινητό του και με πήγε πίσω στο αεροδρόμιο (που πια είχε νυκτώσει και ήταν 20’ μακριά).

Η προσαρμογή

Αναιμακτη… είναι σα να μην περασε μια μέρα… το παρίσι, η βροχή του ή ο ζεστός του ήλιος, το μετρό του και η βρώμα του, οι βόλτες που μου φτιάχνουν τη διάθεση… όλα οικεία, γνωστά, δικά μου- home.

Οι άνθρωποι

Παλιοί φίλοι που είναι ακόμη εδώ. Η φίλη που είναι ακόμη εδώ και της χρωστώ τα πάντα… δακρυα στα μάτια και ένα αίσθημα ανακούφισης… επιτέλους… είμαι εδώ…

Η σχολή

Κτίριο που στεγάζει το πανεπιστήμιο απο το 2007, με τεραστια μοντέρνα συγκροτήματα… το παρκο δίπλα και τα Starbucks σε ένα νεόκτιστο quartier δίπλα στο ποτάμι και στην άλλη γωνία της Εθνικής Βιβλιοθήκης….το πάσο μου στα χέρια και μετρώ αντίστροφα για να αρχίσουν τα μαθήματα….