Not another xmas post!

“Κάθε χρονο λοιπόν τα ίδια…ναι, σιχαίνομαι τις γιορτές.

Όλοι ξέρουμε ότι είναι ένα εμπορικό και καταναλωτικό κατασκεύασμα που ωστόσο επιτυγχάνουν να σε βάλουν στη διαθεση και τη διαδικασία της προετοιμασίας για τις γιορτές. Το ονομάζουν Πνεύμα!!!!!!

Και «πρεπει» λοιπόν εσύ να προετοιμαστείς ψυχολογικά, να βάλεις τα γιορτινά σου, να κανεις beaute ή ξερω γω τι άλλο και να υποδεχθείς οσο γίνεται καλύτερα αυτές τις «ιδιαίτερες» μέρες.

Και εμένα η απορία μου είναι, τι το ιδιαίτερο εχουν??????? Περνάνε οι μέρες, προσπαθείς να αισθανθείς γιορτινά και φτάνουμε ανήμερα χριστούγεννα ή πρωτοχρονιά, και τι εγινε??????????

Και σκέφτομαι τις τελευταίες πρωτοχρονιές μου… που θα με ξυπνήσουν για το μεσημεριανό τραπέζι, (πιο νωρίς να εχω σηκωθεί ουτε λόγος!) και προσπαθείς να ξεπεράσεις το βραδυνό- πρωινό ξενυχτι-hangover, αυπνη και με πονοκέφαλο, με τις πιτζάμες και ολους τους συγγενεις, να πρέπει να παραστείς στο γεύμα της ημέρας.

Καλα που πια έχω σταματήσει να περιμένω να βρω το δώρο μου από τον Αγιο Βασιλη οπότε δεν αγωνιώ να ξυπνήσω πρωί να ψάξω κάτω από το δέντρο….

Και πάλι βρείτε μου την ιδιαιτερότητα….με βαρύ στομαχι κάθε βράδυ πρωτοχρονιάς καθισμένη στον καναπέ (γιατί ειμαι λιώμα να ξαναβγώ) βλεπω ηλίθια προγράμματα στην τηλεόραση… και πάντα σκέφτομαι ότι είναι το πρώτο βράδυ της χρονιάς και ΚΑΤΙ να κάνω πιο ιδιαίτερο, αλλά δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ!

Και με πιάνει χειρότερα η ωρα μου γιατι νιώθω κατακαμένη να ειμαι στον υπολογιστή και να βλεπω όλα μου τα contacts off line..........”

Το κειμενο αυτό το είχα γραψει πριν 3 χρονια και δε νομίζω να εχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε… Εγώ αλλαξα όμως και ειπα να συμπεριφέρομαι την πρώτη του χρόνου ή τις 25 του δεκεμβρη όπως και τις 25 του Νοέμβρη.

Περισυ πάλι τις γιορτές δουλευα, είχα φύγει να βρω τους δικούς μου και πάλι ξαναδούλευα… και μια χαρά ειχα περάσει… πιο μετά διάβαζα, και αυτό ήταν χειρότερο γιατι έπρεπε να παρω όπως και δήποτε πτυχίο… Κι όμως, οι περσινές διακοπές μου εχουν μείνει πολύ όμορφα στο νου κι ας βάραγα 15ωρα στο μαγαζί… ή ήμουν με τον Αινεία στο προσκέφαλο.

Φέτος πάλι ειμαι μακριά… πάλι το διάλεξα… τη μαμα μου θα τη δω τις 25 του Γενάρη… (so what??) μαλλον το αντισυμβατικό του χαρακτήρα μου με πιάνει τις γιορτές και δε μπορώ να ακολουθήσω τη μάζα και να κάνω ό,τι μου λένε… δε μπορω! Δε πείθομαι… δε μου λέει τίποτα μια ψεύτικη ψυχολογία comme il faut.. .Παλιότερα αυτό το ελεγα με μια μελαγχολία… τώρα όχι καθόλου… το λέω με θράσος. ΝΑΙ, ανήμερα χριστούγεννα ήμουν ολομόναχη σπίτι και διαβαζα…ναι…διαβαζα και προσπαθουσα να βαλω τις σκεψεις μου σε μια σειρα για να τελειωσω το κομμάτι του memoire που πρεπει να φυγει…ναι.. είναι πιο σημαντικο από τα Χριστούγεννα και το βασικότερο, μ’αρέσει. όλη την υπολοιπη μέρα μαγείρευα γαλλικες gourmet συνταγες με τη φιλη μου που με φιλοξενει σπίτι της –άλλη κουλτουρα οι Γαλλοι στο φαγητό, αλλα πρεπει να τους το παραδεχθώ, όταν τρώνε τρώνε…-

Και έτσι κύλισαν οι μέρες… ουτε χριστουγεννιάτικο δεντρο δεν είχαμε στολίσει… και νομίζω μ’αρεσε πολύ που παραμονή χριστουγέννων βρήκα την ευκαιρία να τηλεφωνήσω σε μια φίλη στην Ελλάδα και μιλάγαμε 3 ώρες!ναι… κάναμε reveillon λοιπόν εξ’αποστάσεως και τηλεφωνικά και λέγαμε λέγαμε… και καποια στιγμή μου λέει η φίλη μου «το ξέρεις ότι εχω βάλει κρασάκι και σε ακούω….»

Και μ’αρεσε πολύ αυτό…

Δεν είναι ότι δε μου έχουν λείψει οι δικοί μου και οι φίλοι μου…ξέρω ότι θα τους δω και θα είναι όλοι εκει… όπως τώρα είναι «εδώ» - δεν πιστεύω στις αποστάσεις που μετριούνται με τα χιλιόμετρα, εχω μαθει να τις μειώνω και δεν τις φοβάμαι… πιο πολύ φοβάμαι τις αποστάσεις με τους ανθρώπους που εχω δίπλα μου και είναι αποστάσεις ψυχικές που δεν καλύπτονται με τίποτε…

bon...ça suffit....

καλή μας χρονιά....

(pics from here and there)

Π.σ. επειδη το συζήτησα αρκετά δε μ’αρεσουν τα χριστουγεννα, και όταν το λεω με κοιτανε περιεργα, αλλα λατρεύω το Πασχα. Ναι, γιατι αυτό το νιωθω ιδιαιτερο… εδώ έρχονται τα βιώματα από την επαρχία και ακόμη χειρότερα από το χωριό που πήγαινα κάθε χρόνο στη γιαγια και τον παππού. Και αυτό ήταν ιδιαίτερο κάθε χρόνο γιατι τη Μεγάλη Βδομάδα συμμετείχα και εμπαινα σε ένα άλλο κλιμα που εχω στο νου με μια ιδιαιτερη κατάνυξη κάτω από το υποβλητικό φως των κέριων και με την μελωδία του «Ω γλυκύ μου έαρ» . Το φως των κεριών της εκκλησίας, το τελετουργικό κομμάτι της θρησκείας μας τη Μ. Βδομάδας που λατρεύω (και χωρις να εμπλέκω την πίστη σε αυτό), τις μυρωδιες από την κολώνια που σκορπά ο παπάς, τα λουλουδια για τον επιτάφιο. Ολη η φυση συμμετείχε και εκανε τις μέρες εκείνες διαφορετικές και η γιαγιά μου, φυσικά, που αν μου εκανε τη Μ. Παρασκευή πατάτες τηγανιτές «ηταν μεγάλη αμαρτία» και δεν το λέγαμε πουθενά.

Μέχρι το Πάσχα όμως έχουμε καιρό....

Balanchine/ Brown/ Bausch

Apollon- Balanchine

πρωτο κομματι: Balanchine. Ομορφο, λυρικο, ορφικο, λιγο κλασικο αλλα ένα νημα κραταγε την ισορροπια αναμεσα σε όλα αυτά. Θέμα κλασικό και μυθολογικό δικό μας, ο Απόλλωνας και οι μούσες του, η Καλλιόπη, η Τερψιχόρη και η Πολύμνια για το θέατρο, τον χορό και

την ποίηση. Μουσική γραμμένη από τον Stravinsky σε μια χορογραφία που την έκανε και μιλούσε χάρις στα πόδια που με παιγνιδιαρικη διάθεση πάταγων ακριβώς πάνω τόσο που νόμιζες ότι στην πραγματικότητα οι χορευτές με τα πατήματα τους έπαιζαν μια μια τις νότες. Ο Απόλλωνας δεν ήταν άλλος από τον Nicola le Riche για σήμερα το βράδυ- και είναι τόσο μα τόσο αγαπητός… είναι ο μοναδικός χορευτής της όπερας που μπορώ να καταλάβω από την κίνηση του, από τον αέρα του… πάντα όσο μακριά κι αν είμαι από τη σκηνή… (σήμερα, δε, που ήμουν και κοντά στη σκηνή πρόσεξα ότι κουρεύτηκε κιόλας…)

O Zlozony/ O composite- Trisha Brown

Το δεύτερο κομμάτι ήταν τόσο μα τόσο μιας άλλης διάθεσης. Μου άρεσε με ένα περίεργο τρόπο… λίγο σκοτεινό, λίγο διαφορετικό… (από αυτά που μ’αρεσουν καλυτέρα ειδικά σε χορό…)

Τα πόδια πάταγων πάνω σε «σύγχρονα» βήματα και νότες. Η μουσική ήταν καθοριστική, μυστικιστικη, τελετουργική, με ένα δικό της ρόλο αινιγματικό γιατί τα λόγια που τη συνόδευαν ήταν σε μια γλώσσα που δε μπορούσα να καταλάβω… ίσως ρώσικα ή κάποια άλλη που έμοιαζε στο άκουσμα της- και θα’θελα πολύ να καταλάβαινα ποια ιστορία διηγούνταν γιατί αυτό ήταν το πιο έντονο αίσθημα που μου άφηνε η μουσικη,ότι έχει ένα αφηγηματικό ρόλο μέσα στο έργο και μαρτυρά ένα δράμα. Με λίγο ψάξιμο βρήκα ότι η Laurie Anderson έχει κάνει τη μουσική σε μια ειδική σύνδεση/δημιουγια για την παράσταση αυτή.

(These were then organized into sequences by using two poems, St. Vincent Millay's "Renascence" and Milosz's "Ode to a Bird," which serve as kinds of librettos for movement, although not as narratives. The title of the piece is taken from Milosz's poem, which begins in its English translation with "O composite,/O unconscious." The poem, recited in a sensual voice in Polish, is also integrated into Ms. Anderson's haunting score. )

Αυτό που εισέπραττα από όλο αυτό που έφτανε σε μένα ήταν κάτι πολύ έντονο. Δε μου έχει μείνει μια κίνηση, η μια στιγμή που να μπορώ να συγκρατήσω και να το εξηγήσω. Κάτι πολύ βαθύ, (emotional), διαφορετικό, πολύ σύγχρονο, με ένα μυστηριώδες πέπλο να το καλύπτει.

Le Sacre du Printemps- Pina Bausch

Το τρίτο κομμάτι όμως ήταν αυτό που έκλεβε τις εντυπώσεις. Από την Pina Bausch πάλι με μουσική του Stravinsky. Η σκηνή, κατά τη διάρκεια του διαλειμματος γέμισε με χώμα. Το έργο πολύ γήινο, με άμεση επαφή με το χώμα και τη γη με τους χορευτές να πατανε γερά πάνω του. Μου έφερε στο νου το μύθο της Περσεφόνης που έπρεπε να αποχωριστεί χωρίς τη θέληση της τον πάνω κόσμο. Δεν έχω ιδέα αν έχει σχέση ο μύθος με το συγκεκριμένο έργο ή αν είχε κάποια αναφορά στη μυθολογία η ίδια η χορογράφος. Η μουσική συντόνιζε τη βιρτουοζα κίνηση δίνοντας της μια βιαιότητα, κάνοντας την έντονη και κοφτή.

Είχα ξεχάσει πόσο επιβλητική μπορεί να είναι η κίνηση που εκτελείται με μιας από μια ομάδα ανθρώπων, γιατί εδώ οι χορευτές, χωρισμένοι σε 2 ομάδες ανδρών και γυναικών, κάλυπταν όλη τη σκηνή. και το αποτέλεσμα ήταν τόσο αρμονικό και θεατρικό: τα στιβαρά σώματα που πάλλονταν σε κάθε διαπεραστική χορδή των βιολιών. Όταν η μουσική σταματάτε μπορούσα να ακούσω το λαχανιτο τους που έμοιαζε με τον απόηχο και την ολοκλήρωση της κίνησης τους.

("le spectacle d'un grand rite sacral païen : les vieux sages, assis en cercle, et observant la danse à mort d'une jeune fille, qu'ils sacrifient pour leur rendre propice le dieu du printemps". En effet, voici la note de programme distribuée le soir de la création :

Premier tableau : L'Adoration de la terre

Printemps. La terre est couverte de fleurs. La terre est couverte d'herbe. Une grande joie règne sur la terre. Les hommes se livrent à la danse et interrogent l'avenir selon les rites. L'Aïeul de tous les sages prend part lui-même à la glorification du Printemps. On l'amène pour l'unir à la terre abondante et superbe. Chacun piétine la terre avec extase.

Deuxième tableau : Le Sacrifice

Après le jour, après minuit. Sur les collines sont les pierres consacrées. Les adolescentes mènent les jeux mythiques et cherchent la grande voie. On glorifie, on acclame Celle qui fut désignée pour être livrée aux Dieux. On appelle les Aïeux, témoins vénérés. Et les sages aïeux des hommes contemplent le sacrifice. C'est ainsi qu'on sacrifie à Iarilo, le magnifique, le flamboyant.)

Η μελωδία στα αφτιά μου με συνόδευε για πολύ ώρα αφού άφησα την Opera….

London baby!!!

Θεού θέλοντας και καιρού επιτρέποντος… έτσι δε λένε? Εε..εμάς δεν ξέρω ποιος ακριβώς δεν ήθελε, ο καιρός βέβαια δεν μας άφησε.

Και αναφέρομαι στο πολυπόθητο και συζητημένο –αναμεταξύ μας- σκ που μας πέρασε και το περάσαμε στο Λονδίνο. Το αγαπητό Eurostar μας πήγε εκεί την πέμπτη το απόγευμα, γρήγορα μέσα σε 2.30 ώρες –με πολύ μικρή καθυστέρηση. Τότε όμως εγώ κατάλαβα όλη μου την κούραση στο σώμα μου και στο κεφάλι μου και έφτασα σε ένα Λονδίνο παγωμένο και λευκό με μια μικρή αδιαθεσία και πονοκέφαλο και κυριως….αυπνια. Πλήρωσα τα ξενυχτια που κοιμόμουν τις 5 ή τις 6 το πρωί όλη την προηγούμενη εβδομάδα μέχρι να παραδωσω το κομμάτι της εργασίας που έπρεπε να σταλεί. Και όλο αυτό βγήκε στο τρένο που με τα πάνω κάτω του στη θάλασσα της Μάγχης με έκανε λίγο και εμένα πάνω κάτω.

Ήταν τη στιγμή που το Λονδίνο άρχιζε να ασπρίζει και μια φίλη που θα ερχόταν να με πάρει από το σταθμό με πηρέ τηλέφωνο αποκλεισμένη στο πανεπιστήμιο. Το χιόνι άρχισε να μας δημιουργεί τα πρώτα προβλήματα.

Αλλά νομίζω ότι το σύμπαν γαμ*** τις επόμενες μέρες. Οι ουρανοί άνοιξαν και έριξαν χιόνι, πάγωσαν οι δρόμοι και τα αεροπλάνα, τα αεροδρόμια έκλεισαν και δεν μας έφεραν τον άλλο φίλο μας που τόσο περιμέναμε. Η αδιαθεσία μου έγινε κρύωμα λίγο πιο official και η παγωνιά δεν δημιουργούσε τις καταλληλότερες συνθήκες για όρεξη για βόλτες και για περιπλανήσεις.

Αλλά θα σταματήσω τη γκρίνια εδώ. Γιατί στ’αληθεια περάσαμε πολύ όμορφα. Ο καιρός δεν μας άφησε να ευχαριστηθούμε πολλές βόλτες αλλά εμείς φτιάξαμε τις δίκες μας νέες στιγμές και εικόνες. κοιμήθηκα αρκετά, δε διάβασα τίποτε για αυτές τις μέρες και φχαριστηθηκα το χρόνο με τους φίλους μου – κι ας μείναμε στο σπίτι…

κυρίως το ευχαριστιέμαι όταν σε πόλεις όπως το Λονδίνο (που έχω δει και ξαναδεί στο παρελθόν) δε με πιάνει η απληστία μου: νιώθω ότι είναι μια πόλη που έχω περπατήσει αρκετά… δεν είναι ότι την παίζω στα δάκτυλα, αλλά έχω δει ορισμένα πράγματα που θα' θελα να δω και έτσι ο τουρισμός του είναι αυτό που με ενδιαφέρει το λιγότερο. Και μαρεσει αυτό. Και το θεωρώ πολυτέλεια να φτάσω μέχρι εκεί για να κοιμηθώ δεκάωρα…

το χειμωνιάτικο τοπίο στις όχθες του Τάμεση νομίζω είναι παραπάνω από γραφικό. το φαί στην pub εκεί παραποταμα έχει θέα όλα τα φωτάκια της πόλης. Τα Starbucks πάντα θα έχουν τον καλύτερο καφέ, ειδικά αν χιονίζει δυνατά και βλέπεις από ψηλά την Oxford Str. Η μπύρα έχει άλλη γεύση στο κέντρο με φίλους που είχες πεθυμησει να δίνουν ρεσιτάλ από ασυναρτησιες και φιλοσοφίες. Το τσάι μου είναι κανέλα- σοκολάτα και το συνοδεύουν οι ρίμες ενός φίλου που συνθέτει εκείνη τη στιγμή και μια αυτοσχέδια ορχήστρα δημιουργείται από το πουθενά. Η κινέζικη σούπα στην China Town είναι πιο γευστική όταν έχει προηγηθεί για ώρα περπάτημα μέσα στο κρύο. Το Camden πάντα είναι το ίδιο πολύβουο και δεν το «πιάνει ο καιρός». Και το ξενύχτι σε μια άλλη χώρα πάνω από μια εργασία που δεν είναι δική σου πάλι έχει και αυτό την πλακά του.

p.s. άφησα για το τέλος το κερασάκι στην τούρτα του σκ όταν έφτασα δευτέρα ξημερώματα (5.50) στο σταθμό για να πάρω το τρένο πίσω για Παρίσι. Πριν μπω στο σταθμό παρατήρησα μια ουρά που είχε αρχή αλλά δε διέκρινα το τέλος της. Όταν αυτή η ουρά συνεχιζόταν κατά μήκος προς την κατεύθυνση που έδειχναν τα βελάκια στις πινακίδες για το Eurostar, ανησύχησα. Ήταν μια ουρά που ξεπερναγε τις 4 ώρες αναμονής και ναι… όλοι ήθελαν να φτάσουν στο Παρίσι. Ήταν όσοι δεν τα είχαν καταφέρει την προηγούμενη μέρα με τα τρένα που είχαν ακυρωθεί. Και ο κόσμος πολύς και το τρένο που θα έφευγε ήταν μόνο ένα καθώς τα επόμενα δρομολόγια ήταν υπό συζήτηση αν θα πραγματοποιούνταν κατά τη διάρκεια του πρωινού. Ο πανικός ο ίδιος και κυρίως ο ελληναρας που ξύπνησε μέσα μου. Με μια υπέροχη παραποντια και πολλη ντροπή «έκλεψα» κάπου στις 3 ώρες ουρά… και κατάφερα να είμαι στο πρωινό τρένο , το μόνο που έφυγε. Έκανε 5 ώρες αλλά φτάσαμε σπιτι…και μη το πεις ούτε στον παπά!

It's a beautiful (b) day

Σημερα η Ε. εχει γενεθλια

Και εγω ακομη δεν της εχω παρει δωρο γιατι δεν εχω προλαβει…

Για ολες τις κρισεις πανικου που εχει βγαλει η μια στην άλλη σε οποιο μηκος και πλατος κι αν βρισκομασταν….

Για ολες τις φωνες που κανουμε η μια στην άλλη όταν διαφωνουμαι αλλα παντα καταλαβαινομαστε.

Για όλα τα γελια και τα κλαμματα που εχουμε κανει

Για ολες τις ασυναρτησιες που σκεφτομαστε και για τις παρακρουσεις που παθαινουμε

Για όλα τα χαμογελα παγιδες που μας κλεβουν και μας χαριζουν τα δικα μας καρφιτσωμενα χαμογελα.

Γιατι η Ε. μου εμαθε να βγαζω φωτογραφιες με το νου

Γιατι η Ε. είναι η μαμα-Ε.

Γιατι η Ε. μου εμαθε πώς να μηδενιζω την αποσταση.

Γιατι η Ε. με βοηθησε να ειμαι πιο βαρυ «σφουγγαρι».

Γιατι όταν ηρθα τοτε στο παρισακι δεν ειχα τιποτα και με ενοιαζαν τα παντα και τωρα που ξαναρθα δε με ενοιαζε να εχω τιποτε άλλο γιατι ειχα τη φιλη μου.

Γιατι είναι ο πιο κοντινος μου ανθρωπος.

Γιατι μπορω να ειμαι όπως ειμαι στα καλυτερα μου και στα χειροτερα μου και να ξερω ότι τα μαιλ μου εχουν παραληπτη που θα τα διαβασει και θα τα καταλαβει…

Γιατι της παει μονο να χαμογελαει…

Και της αξιζουμε ολοι εμεις vα την κανουμε μονο να χαμογελαει.

Για όλα αυτά….και για αλλα τοσα που δε χρειαζεται να πω…

Ηθελα να ακουσει σημερα το τραγουδι της από εδώ όταν θα ξυπνησει το πρωι

Να τα εκατοστίσεις…

Δ.

Μαρία Νεφέλη

Ελύτης

κάτω από ένα λευκό πέπλο

θερινό ηλιοστάσι

Ὅλα τ᾿ ἀλέθουν οἱ μυλόπετρες καὶ γίνουνται ἄστρα. Παραμονὴ τῆς μακρύτερης μέρας. Μὴ σπαταλᾷς τὴν πνοὴ ποὺ σοῦ χάρισε τούτη ἡ ἀνάσα. Ταξίδεψες, εἶδες πολλὰ φεγγάρια πολλοὺς ἥλιους ἄγγιξες νεκροὺς καὶ ζωντανοὺς ἔνιωσες τὸν πόνο τοῦ παλικαριοῦ καὶ τὸ βογκητὸ τῆς γυναίκας τὴν πίκρα τοῦ ἄγουρου παιδιοῦ - ὅ,τι ἔνιωσες σωριάζεται ἀνυπόστατο ἂν δὲν ἐμπιστευτεῖς τοῦτο τὸ κενό. Ἴσως νὰ βρεῖς ἐκεῖ ὅ,τι νόμισες χαμένο· τὴ βάστηση τῆς νιότης, τὸ δίκαιο καταποντισμὸ τῆς ἡλικίας. Ζωή σου εἶναι ὅ,τι ἔδωσες τοῦτο τὸ κενὸ εἶναι ὅ,τι ἔδωσες τὸ ἄσπρο χαρτί. Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τά ῾βλεπαν κι αὐτοὶ γελοῦσαν. Ὁ θαλασσινὸς ἄνεμος κι ἡ δροσιὰ τῆς αὐγῆς ὑπάρχουν χωρὶς νὰ τὸ ζητήσει κανένας. Ὅ,τι πέρασε πέρασε σωστά. Κι ἐκεῖνα ἀκόμη ποὺ δὲν πέρασαν πρέπει νὰ καοῦν (σεφερης, αποσπασματα απο το θερινο ηλιοστάσι)

Souverirs from d'Arros and Gaeta

Cy Twombly, 1990,
oeuvres sur papier

Whatever Lola Wants

Whatever Lola wants, Lola gets
And little man, little Lola wants you
Make up your mind to have
(Make up you mind to have)
No regrets (no regrets)
Recline yourself
Resign yourself, you're through

I always get, what I aim for
And your heart and soul
Is what I came for

Whatever Lola wants (Lola wants)
Lola gets (Lola gets)
Take off your coat
Don't you know you can't win
You're no exception to the rule
I'm irresistible you fool .. give in
(Give in, you'll never win)

Whatever Lola wants
Lola gets

[Instrumental Interlude]

I always get, what I aim for
And your heart and soul
Is what I came for

Whatever Lola wants (Lola wants)
Lola gets (Lola gets)
Take off your coat
Don't you know, you can't win

You're no exception to the rule
I'm irresistible you fool ... give in
(Give in, you'll never win)

Give in (give in, you'll never win)
Give in (give in, you'll never win)

"Και εσύ τι κάθεσαι?"

Περυσι, θα’ταν τετοια εποχη, μου είχαν μεινει στο νου παρακατω στιχοι για αρκετο καιρο…και κάθε φορα που πεφτω πανω τους με πλημμυριζουν με σκεψεις (που ισως καποια άλλη στιγμη οργανωσω και καταγραψω…)

Και είναι ακομη πιο περιεργο…γιατι τωρα, ζω αυτό το «άλλο μου φθινοπωρο» που άλλοτε φανταζομουν… εγινε αυτό που αναρωτιομουν περυσι…

Φορεσα κι εγω το ρουχο αποδημιας…

Τωρα αν με ρωτας σε τι θα ζηταγα να γινει το επομενο μου φθινοπωρο….

«ποιος ξερει τ’άλλο μου φθινοπωρο….»

Ἄρχισε ψύχρα.
Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση.

Τώρα ἡ γνωστὴ ψύχρα
κι ὅλα νὰ φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, ἡ διάθεση γιὰ φῶς.

Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.

Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».

Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.

Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.

(ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ- δημουλά)

(Αχ αυτος ο οιστρος…παραμονευει εκει…να με βρει την ωρα που διαβαζω να παρει το νημα της σκεψης μου και να το παει μακρια…)

Και η αλογομυγα εφυγε από εδω, περασε τα συνορα, και μου ηρθε εμενα…

How long must you go?

un click, un istand, un regard

για πολυ καιρο εψαχνα, χαζευοντας παιδικα βλεμματα, αυτο που ελεγε η Sylvie, οταν περιεργραφε στον Akraam το αισθημα να εισαι émerveillé, το παραδειγμα της δεν ηταν αλλο απο ενα παιδι να χαζευει το χριστουγεννιατικο δεντρο...οταν ανοιγει διαπλατα τα ματια και σε αυτα αντανακλουν τα χρωματιστα φωτακια....

τι πιο original απο ενα παιδικο τετοιο βλεμμα που καθε τι που βλεπει το βλεπει για πρωτη φορα...

(και ποσο δυσκολο για μας τους μεγαλυτερους εστω και να το μιμηθουμε αυτο...)

αυτο το βλεμμα "επιασα" στον μπομπιρα που επαιζε με τα μπαλονια...

και εγω προσωπικα χαιρομαι να βρισκομαι σε τετοια πραγματα που μπροστα τους μπορω να σαστιζω....émerveillée...

σκεψεις πριν φυγει η μερα...

Ειμαι πνιγμενη μεσα σε χαρτια και βιβλια και φωτοτυπιες και μουσικες και σκεψεις και κουβεντες και διαφορες γλωσσες…

Είναι ηδη σχεδον 12, και εμενα το διαβασμα μου δεν εχει αρχισει… και ολη μερα ετρεχα και ολη μερα διαβαζα…

αλλα αληθεια, οσοι διαβαζουν εχουν την τυχη να διαβαζουν τοσο ωραια πραγματα οσο αυτά που «πρεπει» να διαβασω εγω? Ή εμενα μου φαινονται μονο ωραια, ή ολοι οσοι επιλεγουν να διαβαζουν τα βρισκουν a priori ωραια?

Δε λεω, ειχα πολλα μαθηματα στο παρελθον που μ’αρεσαν (πολλα πραγματα μπορει να κανεις και να σ’αρεσουν) αλλά τωρα αυτό που κανω το βρισκω «ωραιο»- όχι μονο αισθητικα γιατι φυσικα εχει σχεση με την αισθητικη(φιλοσοφια) αλλα και με την ικανοποιηση των αισθησεων. εχει διαφορά… Είναι καπως αλλιως.. δεν μαρεσει μονο…με πληρει- με ικανοποιει… όπως κατι που το αποκαλεις ωραιο… (δεν εχω άλλες λεξεις να το περιγραψω…)

μαλλον συμβαινει γιατι ακομη δεν εχω συνηθησει να διαβαζω αυτή τη βιβλιογραφια που εχω μπροστα μου ως homework –επειδη παντα αυτά που κανω τωρα τα εβρισκα «ωραια», τα διαβαζα από hobby οπως καποιος ξεφυλλιζει τον καταλογο μιας εκθεσης. Και τωρα δηλαδη καταλογους εκθεσεων «ξεφυλλιζω» αλλα αυτή είναι «η δουλεια» που πρεπει να κανω.

και όπως λεει ο Ελιοτ,

«το να καταλαβαινει κανεις ένα ποιημα ισοδυναμει, τελικα, με το να απολαμβανει το ποιημα αυτό για τους σωστους λογους. Να απολαμβανεις ένα ποιημα παρανοωντας το νοημα του,σημαινει να απολαμβανεις αυτό που είναι απλως μια προβολη της δικης σου σκεψης. Δεν απολαμβανουμε εντελως ένα ποιημα αν δεν το κατανοησουμε, ενώ, από την άλλη μερια αληθευει εξισου ότι δεν κατανοουμε απολυτα ένα ποιημα αν δεν το απολαυσουμε».

Ισως με πληρει να εισπράττω να λαμβανω την αληθεια, το νοημα των «ποιηματων» που διαβαζω…

Τιποτα από τα παραπανω δεν αλλαζει ότι ειμαι πνιγμενη και αν χρειαζομαι κατι είναι ο χρονος…γιατι αυτό το ξεκλειδωμα θελει πολύ διαβασμα…

Και πιο το νοημα αν ολο αυτό δεν το κανεις καλα…

Επισης όλα αυτά ισως για τους περισσοτερους να μην εχουν κανενα νοημα…από την άλλη το ειπα… σκεψεις κανω που πρεπει να τις πω δυνατα- να φυγουν από μεσα μου ώστε να γυρισω στο ζωγραφο μου και στα «ποιηματα» του…

Σπίτι

«Τιποτα δεν εχει αλλαξει και τιποτα δεν είναι όπως παλια…» ετσι ακριβως…

Και για να γινω πιο ξεκαθαρη σημερα μετακομισα… τελικα όχι…δεν προλαβα να παρω στρωμα και να μενω εξω από το Λουβρο… ανοιξε μια θεση στην εστια που ημουν και όταν πριν 2 χρονια ελεγα το Παρισακι σπιτι μου…και ετσι γυρισα στο σπιτι-σπιτι μου….

Αρχικα, μεσα στην απελπισια ψαχνοντας πού θα μεινω δε μπορουσα να φανταστω το τί θα αποκαλουσα σπιτι…και δεν μπορουσα να φτιαχνω εικονες… ημουν προθυμη σε κάθε μερος που θα με φιλοξενουσε να το κανω «δικο» μου…όταν πια εμαθα ότι θα επιστρεψω τελικα στο «παλιο» μου σπιτι ήταν πολύ περιεργο συναισθημα… ανακούφιση και χαρα (για όλα όλα τα πλεονεκτηματα που εχει το εδώ που μενω) αλλα και ένα περιεργο φοβο για να μη ζησω κατι σε επαναληψη… η επιθυμια μου για το καινουριο καπως αρχιζε να πνιγεται ηδη σε μια πολη που ξερω καλα ποσο μαλλον σε ένα σπιτι που είναι τοσο γεματο με αναμνησεις….

Εφτασα χτες οπου παρελαβα τα κλειδια μου και μου εδειξαν το δωματιο….

Μα είναι διπλα ακριβως από το προηγουμενο μου! Νομιζω πως στην πορτα θα βρω παλι την Ε. την τοτε συγκατοικο μου… ή θα ανεβω πανω και θα είναι η Ε. στο δωματιο της μπροστα από το γραφειο της… ή θα χτυπησω στην Χ. που θα διαβαζει… βλεπω καινουρια προσωπα και νιωθω να ψαχνω μεσα σε αυτους τον Χ., το Γ., τον Κ., τη Λ., τον Α., την Κ., την Α. και ολους ολους τους αλλους που περασαμε ένα χρονο πανω κατω…

Μετα όμως εκανα μια άλλη σκεψη…ότι είναι καπως σαν όλα μου τα φοιτητικα σπιτια… που νιωθω ότι μου εχουν λειψει γιατι ειχαν γινει πολύ «δικα» μου- το καθενα στη φαση τη δικη του…. σκεφτηκα ότι είναι σα να μου δινεται η ευκαιρια να ξαναμεινω σε ένα από τα σπιτια που εχω αφησει πισω μου και θαθελα να ξαναβλεπα…ετσι τωρα μου δινεται η ευκαιρια να ξαναχω το παλιο μου σπιτι… σε άλλο όμως δωματιο γιατι θα δημιουργησω άλλες αναμνησεις εδώ…

Ξερω ότι με περιμενουν οι ιδιες κουζινες και τα ιδια μπανια… τωρα θα αλλαξουν οι ανθρωποι αλλα αυτοι θα κανουν παλι την διαφορα… δε ψαχνω κανενα ωστοσο ξερω ότι θα βρεθουν μπροστα μου…

Και η Ε. εκανε καλα και μου θυμισε το πρωι αυτό που λεγαμε τοτε ότι το Σπιτι εδώ ηταν χαλια μαυρα… ειχε προβληματα αλλα με ένα μαγικο τροπο ηταν το σωστο σημειο να ειμαστε και να συναντηθουμε right place- right time…right people ….

Και ετσι λοιπον μαζεψα τα μπογαλακια μου (παλι) και τα μετεφερα στο νέο μου δωματιο ..τωρα δεν ηρθα μονη μου με 2 βαλιτσες μονο….-Ηρθα με 4 βαλιτσες για να βρω τους φιλους μου και εμενα την ιδια που μ’ειχα αφησει εδω…

και μαρεσει κιολας το δωματιο! Αν μου το λεγε κανεις, πριν τη διαμονη μου εδώ προπερσι και τα δωματια των εστιων που αλλαξα, ότι θα εβλεπα αυτά τα 13 τετραγωνικα εδώ και θα ελεγα ότι μαρεσει κιολας θα τον ελεγα τρελο! Ελπιζω το αισθητικο μου κριτηριο να μην εχει καταστραφει εντελως…

the september issue!

c'est pas mal du tout!

cy twombly for the Louvre

(no photoshop!!!)

αγαπώ-10

Σε απάντηση στην πρόσκληση της Vive la Vie, μού ήρθε στο νου να φτιάξω το παρακάτω κολλαζ με τα 10 πράγματα που μου ερχονταν πρώτα στο μυαλό οτι αγαπώ....

μπορώ να σκεφτώ πολλά... αλλά προτίμησα να κρατήσω την αρχική εμπνευση...:P

ps. photos from here

H πρώτη μου φορά #4

(ναι, νομίζω ότι ο συγκεκριμένος τίτλος είναι από τσόντα αλλά την ίδια στιγμή δε νομίζω ότι βρισκω καποιον άλλον πιο ταιριαστό)

Δεν είναι η πρωτη φορά που μετακομίζω… είναι ήδη η Τρίτη φορά για φέτος… το δωμάτιο που θα με φιλοξενήσει (eventually) θα είναι το 6^ο ,αν δεν κανω λάθος, που θα φτιάξω της φοιτητικής μου καριέρας. Είναι η δεύτερη φορα που θα παρω τα μπογαλάκια μου και τα κουβαδάκια μου για αααλλη παραλία. Ειμαι περίεργη να δω πως είναι να εισαι πρωτοετής για 4^η φορά… Κι όμως καμιά φορά δεν είναι η ίδια… πρωτη φορα, κάθε φορά??

πρωτάκι λοιπόν, σε μια χώρα που έχω ξαναβρεθεί, πρωτάκι μετακομίζοντας και φεύγοντας με 50 κιλά ύφασμα στα χερια, στην πλάτη, όπου μπορώ…. Πρωτάκι με μια άλλη γλώσσα, με άλλους συμμαθητές.

Πρωτάκι και στους αποχαιρετισμούς… πολλές φορές με βρίσκω τόσο αδέξια, ίσως ψυχρή, ενώ μέσα μου φουσκώνω κιλά δάκρυα με συγκρατημένα και καθόλου εκδηλωτικά αντίο… αποχαιρετισμοί που δε λένε τίποτα, δεν έχουν λόγια… αλλά θα’θελαν να πουν τόσα πολλά- το νιώθεις ότι δε θα θελαν να ναι τοσο παγωμένα και μαγκωμένα... και εχω πάντα κατά νου το «μάτι του Βούδα» (όπως το λέει ο Καζαντζάκης) και αποχαιρετώ τους πάντες για τελευταία φορά (και τους χαιρετώ πάντα για πρώτη φορά).

Και μεσα σε αυτές τις σκέψεις δε προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω ότι «αυτό ήταν»! χωρεσα το βιος μου σε 2 βαλιτσες και πολλα κιλα και this is it… ο,τι προετοίμαζα ένα χρόνο τώρα έφτασε στον τελικό σκοπό του…

Η επιστροφή

Επεισοδιακή.. με πολύ πολύ κούραση, με αρκετες ώρες φορτωμένη 40kg ψάχνοντας περπατώντας τα άλλα 20kg μου καπου στο χώρο των Cargo του Charles de Gaulle, εγώ και κάτι νταλίκες δυανύοντας καπου το μισο του με τα πόδια αλλά τυχερή γιατι βρήκα ανθρώπους που με βοήθησαν… βγήκε ο ενας που απευθυνθηκα για βοήθεια γνωστός με αυτόν που σήκωσε το τηλ. Και τελικα με βοήθησε, άνοιξε τα εμπορεύματα ειδικά για μένα για να μου βρει τη βαλίτσα μου –κι ας ειχαν κλείσει- και τελικα με φόρτωσε στο αυτοκινητό του και με πήγε πίσω στο αεροδρόμιο (που πια είχε νυκτώσει και ήταν 20’ μακριά).

Η προσαρμογή

Αναιμακτη… είναι σα να μην περασε μια μέρα… το παρίσι, η βροχή του ή ο ζεστός του ήλιος, το μετρό του και η βρώμα του, οι βόλτες που μου φτιάχνουν τη διάθεση… όλα οικεία, γνωστά, δικά μου- home.

Οι άνθρωποι

Παλιοί φίλοι που είναι ακόμη εδώ. Η φίλη που είναι ακόμη εδώ και της χρωστώ τα πάντα… δακρυα στα μάτια και ένα αίσθημα ανακούφισης… επιτέλους… είμαι εδώ…

Η σχολή

Κτίριο που στεγάζει το πανεπιστήμιο απο το 2007, με τεραστια μοντέρνα συγκροτήματα… το παρκο δίπλα και τα Starbucks σε ένα νεόκτιστο quartier δίπλα στο ποτάμι και στην άλλη γωνία της Εθνικής Βιβλιοθήκης….το πάσο μου στα χέρια και μετρώ αντίστροφα για να αρχίσουν τα μαθήματα….