London baby!!!

Θεού θέλοντας και καιρού επιτρέποντος… έτσι δε λένε? Εε..εμάς δεν ξέρω ποιος ακριβώς δεν ήθελε, ο καιρός βέβαια δεν μας άφησε.

Και αναφέρομαι στο πολυπόθητο και συζητημένο –αναμεταξύ μας- σκ που μας πέρασε και το περάσαμε στο Λονδίνο. Το αγαπητό Eurostar μας πήγε εκεί την πέμπτη το απόγευμα, γρήγορα μέσα σε 2.30 ώρες –με πολύ μικρή καθυστέρηση. Τότε όμως εγώ κατάλαβα όλη μου την κούραση στο σώμα μου και στο κεφάλι μου και έφτασα σε ένα Λονδίνο παγωμένο και λευκό με μια μικρή αδιαθεσία και πονοκέφαλο και κυριως….αυπνια. Πλήρωσα τα ξενυχτια που κοιμόμουν τις 5 ή τις 6 το πρωί όλη την προηγούμενη εβδομάδα μέχρι να παραδωσω το κομμάτι της εργασίας που έπρεπε να σταλεί. Και όλο αυτό βγήκε στο τρένο που με τα πάνω κάτω του στη θάλασσα της Μάγχης με έκανε λίγο και εμένα πάνω κάτω.

Ήταν τη στιγμή που το Λονδίνο άρχιζε να ασπρίζει και μια φίλη που θα ερχόταν να με πάρει από το σταθμό με πηρέ τηλέφωνο αποκλεισμένη στο πανεπιστήμιο. Το χιόνι άρχισε να μας δημιουργεί τα πρώτα προβλήματα.

Αλλά νομίζω ότι το σύμπαν γαμ*** τις επόμενες μέρες. Οι ουρανοί άνοιξαν και έριξαν χιόνι, πάγωσαν οι δρόμοι και τα αεροπλάνα, τα αεροδρόμια έκλεισαν και δεν μας έφεραν τον άλλο φίλο μας που τόσο περιμέναμε. Η αδιαθεσία μου έγινε κρύωμα λίγο πιο official και η παγωνιά δεν δημιουργούσε τις καταλληλότερες συνθήκες για όρεξη για βόλτες και για περιπλανήσεις.

Αλλά θα σταματήσω τη γκρίνια εδώ. Γιατί στ’αληθεια περάσαμε πολύ όμορφα. Ο καιρός δεν μας άφησε να ευχαριστηθούμε πολλές βόλτες αλλά εμείς φτιάξαμε τις δίκες μας νέες στιγμές και εικόνες. κοιμήθηκα αρκετά, δε διάβασα τίποτε για αυτές τις μέρες και φχαριστηθηκα το χρόνο με τους φίλους μου – κι ας μείναμε στο σπίτι…

κυρίως το ευχαριστιέμαι όταν σε πόλεις όπως το Λονδίνο (που έχω δει και ξαναδεί στο παρελθόν) δε με πιάνει η απληστία μου: νιώθω ότι είναι μια πόλη που έχω περπατήσει αρκετά… δεν είναι ότι την παίζω στα δάκτυλα, αλλά έχω δει ορισμένα πράγματα που θα' θελα να δω και έτσι ο τουρισμός του είναι αυτό που με ενδιαφέρει το λιγότερο. Και μαρεσει αυτό. Και το θεωρώ πολυτέλεια να φτάσω μέχρι εκεί για να κοιμηθώ δεκάωρα…

το χειμωνιάτικο τοπίο στις όχθες του Τάμεση νομίζω είναι παραπάνω από γραφικό. το φαί στην pub εκεί παραποταμα έχει θέα όλα τα φωτάκια της πόλης. Τα Starbucks πάντα θα έχουν τον καλύτερο καφέ, ειδικά αν χιονίζει δυνατά και βλέπεις από ψηλά την Oxford Str. Η μπύρα έχει άλλη γεύση στο κέντρο με φίλους που είχες πεθυμησει να δίνουν ρεσιτάλ από ασυναρτησιες και φιλοσοφίες. Το τσάι μου είναι κανέλα- σοκολάτα και το συνοδεύουν οι ρίμες ενός φίλου που συνθέτει εκείνη τη στιγμή και μια αυτοσχέδια ορχήστρα δημιουργείται από το πουθενά. Η κινέζικη σούπα στην China Town είναι πιο γευστική όταν έχει προηγηθεί για ώρα περπάτημα μέσα στο κρύο. Το Camden πάντα είναι το ίδιο πολύβουο και δεν το «πιάνει ο καιρός». Και το ξενύχτι σε μια άλλη χώρα πάνω από μια εργασία που δεν είναι δική σου πάλι έχει και αυτό την πλακά του.

p.s. άφησα για το τέλος το κερασάκι στην τούρτα του σκ όταν έφτασα δευτέρα ξημερώματα (5.50) στο σταθμό για να πάρω το τρένο πίσω για Παρίσι. Πριν μπω στο σταθμό παρατήρησα μια ουρά που είχε αρχή αλλά δε διέκρινα το τέλος της. Όταν αυτή η ουρά συνεχιζόταν κατά μήκος προς την κατεύθυνση που έδειχναν τα βελάκια στις πινακίδες για το Eurostar, ανησύχησα. Ήταν μια ουρά που ξεπερναγε τις 4 ώρες αναμονής και ναι… όλοι ήθελαν να φτάσουν στο Παρίσι. Ήταν όσοι δεν τα είχαν καταφέρει την προηγούμενη μέρα με τα τρένα που είχαν ακυρωθεί. Και ο κόσμος πολύς και το τρένο που θα έφευγε ήταν μόνο ένα καθώς τα επόμενα δρομολόγια ήταν υπό συζήτηση αν θα πραγματοποιούνταν κατά τη διάρκεια του πρωινού. Ο πανικός ο ίδιος και κυρίως ο ελληναρας που ξύπνησε μέσα μου. Με μια υπέροχη παραποντια και πολλη ντροπή «έκλεψα» κάπου στις 3 ώρες ουρά… και κατάφερα να είμαι στο πρωινό τρένο , το μόνο που έφυγε. Έκανε 5 ώρες αλλά φτάσαμε σπιτι…και μη το πεις ούτε στον παπά!