Balanchine/ Brown/ Bausch

Apollon- Balanchine

πρωτο κομματι: Balanchine. Ομορφο, λυρικο, ορφικο, λιγο κλασικο αλλα ένα νημα κραταγε την ισορροπια αναμεσα σε όλα αυτά. Θέμα κλασικό και μυθολογικό δικό μας, ο Απόλλωνας και οι μούσες του, η Καλλιόπη, η Τερψιχόρη και η Πολύμνια για το θέατρο, τον χορό και

την ποίηση. Μουσική γραμμένη από τον Stravinsky σε μια χορογραφία που την έκανε και μιλούσε χάρις στα πόδια που με παιγνιδιαρικη διάθεση πάταγων ακριβώς πάνω τόσο που νόμιζες ότι στην πραγματικότητα οι χορευτές με τα πατήματα τους έπαιζαν μια μια τις νότες. Ο Απόλλωνας δεν ήταν άλλος από τον Nicola le Riche για σήμερα το βράδυ- και είναι τόσο μα τόσο αγαπητός… είναι ο μοναδικός χορευτής της όπερας που μπορώ να καταλάβω από την κίνηση του, από τον αέρα του… πάντα όσο μακριά κι αν είμαι από τη σκηνή… (σήμερα, δε, που ήμουν και κοντά στη σκηνή πρόσεξα ότι κουρεύτηκε κιόλας…)

O Zlozony/ O composite- Trisha Brown

Το δεύτερο κομμάτι ήταν τόσο μα τόσο μιας άλλης διάθεσης. Μου άρεσε με ένα περίεργο τρόπο… λίγο σκοτεινό, λίγο διαφορετικό… (από αυτά που μ’αρεσουν καλυτέρα ειδικά σε χορό…)

Τα πόδια πάταγων πάνω σε «σύγχρονα» βήματα και νότες. Η μουσική ήταν καθοριστική, μυστικιστικη, τελετουργική, με ένα δικό της ρόλο αινιγματικό γιατί τα λόγια που τη συνόδευαν ήταν σε μια γλώσσα που δε μπορούσα να καταλάβω… ίσως ρώσικα ή κάποια άλλη που έμοιαζε στο άκουσμα της- και θα’θελα πολύ να καταλάβαινα ποια ιστορία διηγούνταν γιατί αυτό ήταν το πιο έντονο αίσθημα που μου άφηνε η μουσικη,ότι έχει ένα αφηγηματικό ρόλο μέσα στο έργο και μαρτυρά ένα δράμα. Με λίγο ψάξιμο βρήκα ότι η Laurie Anderson έχει κάνει τη μουσική σε μια ειδική σύνδεση/δημιουγια για την παράσταση αυτή.

(These were then organized into sequences by using two poems, St. Vincent Millay's "Renascence" and Milosz's "Ode to a Bird," which serve as kinds of librettos for movement, although not as narratives. The title of the piece is taken from Milosz's poem, which begins in its English translation with "O composite,/O unconscious." The poem, recited in a sensual voice in Polish, is also integrated into Ms. Anderson's haunting score. )

Αυτό που εισέπραττα από όλο αυτό που έφτανε σε μένα ήταν κάτι πολύ έντονο. Δε μου έχει μείνει μια κίνηση, η μια στιγμή που να μπορώ να συγκρατήσω και να το εξηγήσω. Κάτι πολύ βαθύ, (emotional), διαφορετικό, πολύ σύγχρονο, με ένα μυστηριώδες πέπλο να το καλύπτει.

Le Sacre du Printemps- Pina Bausch

Το τρίτο κομμάτι όμως ήταν αυτό που έκλεβε τις εντυπώσεις. Από την Pina Bausch πάλι με μουσική του Stravinsky. Η σκηνή, κατά τη διάρκεια του διαλειμματος γέμισε με χώμα. Το έργο πολύ γήινο, με άμεση επαφή με το χώμα και τη γη με τους χορευτές να πατανε γερά πάνω του. Μου έφερε στο νου το μύθο της Περσεφόνης που έπρεπε να αποχωριστεί χωρίς τη θέληση της τον πάνω κόσμο. Δεν έχω ιδέα αν έχει σχέση ο μύθος με το συγκεκριμένο έργο ή αν είχε κάποια αναφορά στη μυθολογία η ίδια η χορογράφος. Η μουσική συντόνιζε τη βιρτουοζα κίνηση δίνοντας της μια βιαιότητα, κάνοντας την έντονη και κοφτή.

Είχα ξεχάσει πόσο επιβλητική μπορεί να είναι η κίνηση που εκτελείται με μιας από μια ομάδα ανθρώπων, γιατί εδώ οι χορευτές, χωρισμένοι σε 2 ομάδες ανδρών και γυναικών, κάλυπταν όλη τη σκηνή. και το αποτέλεσμα ήταν τόσο αρμονικό και θεατρικό: τα στιβαρά σώματα που πάλλονταν σε κάθε διαπεραστική χορδή των βιολιών. Όταν η μουσική σταματάτε μπορούσα να ακούσω το λαχανιτο τους που έμοιαζε με τον απόηχο και την ολοκλήρωση της κίνησης τους.

("le spectacle d'un grand rite sacral païen : les vieux sages, assis en cercle, et observant la danse à mort d'une jeune fille, qu'ils sacrifient pour leur rendre propice le dieu du printemps". En effet, voici la note de programme distribuée le soir de la création :

Premier tableau : L'Adoration de la terre

Printemps. La terre est couverte de fleurs. La terre est couverte d'herbe. Une grande joie règne sur la terre. Les hommes se livrent à la danse et interrogent l'avenir selon les rites. L'Aïeul de tous les sages prend part lui-même à la glorification du Printemps. On l'amène pour l'unir à la terre abondante et superbe. Chacun piétine la terre avec extase.

Deuxième tableau : Le Sacrifice

Après le jour, après minuit. Sur les collines sont les pierres consacrées. Les adolescentes mènent les jeux mythiques et cherchent la grande voie. On glorifie, on acclame Celle qui fut désignée pour être livrée aux Dieux. On appelle les Aïeux, témoins vénérés. Et les sages aïeux des hommes contemplent le sacrifice. C'est ainsi qu'on sacrifie à Iarilo, le magnifique, le flamboyant.)

Η μελωδία στα αφτιά μου με συνόδευε για πολύ ώρα αφού άφησα την Opera….