“Κάθε χρονο λοιπόν τα ίδια…ναι, σιχαίνομαι τις γιορτές.
Όλοι ξέρουμε ότι είναι ένα εμπορικό και καταναλωτικό κατασκεύασμα που ωστόσο επιτυγχάνουν να σε βάλουν στη διαθεση και τη διαδικασία της προετοιμασίας για τις γιορτές. Το ονομάζουν Πνεύμα!!!!!!
Και «πρεπει» λοιπόν εσύ να προετοιμαστείς ψυχολογικά, να βάλεις τα γιορτινά σου, να κανεις beaute ή ξερω γω τι άλλο και να υποδεχθείς οσο γίνεται καλύτερα αυτές τις «ιδιαίτερες» μέρες.
Και εμένα η απορία μου είναι, τι το ιδιαίτερο εχουν??????? Περνάνε οι μέρες, προσπαθείς να αισθανθείς γιορτινά και φτάνουμε ανήμερα χριστούγεννα ή πρωτοχρονιά, και τι εγινε??????????
Και σκέφτομαι τις τελευταίες πρωτοχρονιές μου… που θα με ξυπνήσουν για το μεσημεριανό τραπέζι, (πιο νωρίς να εχω σηκωθεί ουτε λόγος!) και προσπαθείς να ξεπεράσεις το βραδυνό- πρωινό ξενυχτι-hangover, αυπνη και με πονοκέφαλο, με τις πιτζάμες και ολους τους συγγενεις, να πρέπει να παραστείς στο γεύμα της ημέρας.
Καλα που πια έχω σταματήσει να περιμένω να βρω το δώρο μου από τον Αγιο Βασιλη οπότε δεν αγωνιώ να ξυπνήσω πρωί να ψάξω κάτω από το δέντρο….
Και πάλι βρείτε μου την ιδιαιτερότητα….με βαρύ στομαχι κάθε βράδυ πρωτοχρονιάς καθισμένη στον καναπέ (γιατί ειμαι λιώμα να ξαναβγώ) βλεπω ηλίθια προγράμματα στην τηλεόραση… και πάντα σκέφτομαι ότι είναι το πρώτο βράδυ της χρονιάς και ΚΑΤΙ να κάνω πιο ιδιαίτερο, αλλά δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ!
Και με πιάνει χειρότερα η ωρα μου γιατι νιώθω κατακαμένη να ειμαι στον υπολογιστή και να βλεπω όλα μου τα contacts off line..........”
Το κειμενο αυτό το είχα γραψει πριν 3 χρονια και δε νομίζω να εχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε… Εγώ αλλαξα όμως και ειπα να συμπεριφέρομαι την πρώτη του χρόνου ή τις 25 του δεκεμβρη όπως και τις 25 του Νοέμβρη.
Περισυ πάλι τις γιορτές δουλευα, είχα φύγει να βρω τους δικούς μου και πάλι ξαναδούλευα… και μια χαρά ειχα περάσει… πιο μετά διάβαζα, και αυτό ήταν χειρότερο γιατι έπρεπε να παρω όπως και δήποτε πτυχίο… Κι όμως, οι περσινές διακοπές μου εχουν μείνει πολύ όμορφα στο νου κι ας βάραγα 15ωρα στο μαγαζί… ή ήμουν με τον Αινεία στο προσκέφαλο.
Φέτος πάλι ειμαι μακριά… πάλι το διάλεξα… τη μαμα μου θα τη δω τις 25 του Γενάρη… (so what??) μαλλον το αντισυμβατικό του χαρακτήρα μου με πιάνει τις γιορτές και δε μπορώ να ακολουθήσω τη μάζα και να κάνω ό,τι μου λένε… δε μπορω! Δε πείθομαι… δε μου λέει τίποτα μια ψεύτικη ψυχολογία comme il faut.. .Παλιότερα αυτό το ελεγα με μια μελαγχολία… τώρα όχι καθόλου… το λέω με θράσος. ΝΑΙ, ανήμερα χριστούγεννα ήμουν ολομόναχη σπίτι και διαβαζα…ναι…διαβαζα και προσπαθουσα να βαλω τις σκεψεις μου σε μια σειρα για να τελειωσω το κομμάτι του memoire που πρεπει να φυγει…ναι.. είναι πιο σημαντικο από τα Χριστούγεννα και το βασικότερο, μ’αρέσει. όλη την υπολοιπη μέρα μαγείρευα γαλλικες gourmet συνταγες με τη φιλη μου που με φιλοξενει σπίτι της –άλλη κουλτουρα οι Γαλλοι στο φαγητό, αλλα πρεπει να τους το παραδεχθώ, όταν τρώνε τρώνε…-
Και έτσι κύλισαν οι μέρες… ουτε χριστουγεννιάτικο δεντρο δεν είχαμε στολίσει… και νομίζω μ’αρεσε πολύ που παραμονή χριστουγέννων βρήκα την ευκαιρία να τηλεφωνήσω σε μια φίλη στην Ελλάδα και μιλάγαμε 3 ώρες!ναι… κάναμε reveillon λοιπόν εξ’αποστάσεως και τηλεφωνικά και λέγαμε λέγαμε… και καποια στιγμή μου λέει η φίλη μου «το ξέρεις ότι εχω βάλει κρασάκι και σε ακούω….»
Και μ’αρεσε πολύ αυτό…
Δεν είναι ότι δε μου έχουν λείψει οι δικοί μου και οι φίλοι μου…ξέρω ότι θα τους δω και θα είναι όλοι εκει… όπως τώρα είναι «εδώ» - δεν πιστεύω στις αποστάσεις που μετριούνται με τα χιλιόμετρα, εχω μαθει να τις μειώνω και δεν τις φοβάμαι… πιο πολύ φοβάμαι τις αποστάσεις με τους ανθρώπους που εχω δίπλα μου και είναι αποστάσεις ψυχικές που δεν καλύπτονται με τίποτε…
bon...ça suffit....
καλή μας χρονιά....
Π.σ. επειδη το συζήτησα αρκετά δε μ’αρεσουν τα χριστουγεννα, και όταν το λεω με κοιτανε περιεργα, αλλα λατρεύω το Πασχα. Ναι, γιατι αυτό το νιωθω ιδιαιτερο… εδώ έρχονται τα βιώματα από την επαρχία και ακόμη χειρότερα από το χωριό που πήγαινα κάθε χρόνο στη γιαγια και τον παππού. Και αυτό ήταν ιδιαίτερο κάθε χρόνο γιατι τη Μεγάλη Βδομάδα συμμετείχα και εμπαινα σε ένα άλλο κλιμα που εχω στο νου με μια ιδιαιτερη κατάνυξη κάτω από το υποβλητικό φως των κέριων και με την μελωδία του «Ω γλυκύ μου έαρ» . Το φως των κεριών της εκκλησίας, το τελετουργικό κομμάτι της θρησκείας μας τη Μ. Βδομάδας που λατρεύω (και χωρις να εμπλέκω την πίστη σε αυτό), τις μυρωδιες από την κολώνια που σκορπά ο παπάς, τα λουλουδια για τον επιτάφιο. Ολη η φυση συμμετείχε και εκανε τις μέρες εκείνες διαφορετικές και η γιαγιά μου, φυσικά, που αν μου εκανε τη Μ. Παρασκευή πατάτες τηγανιτές «ηταν μεγάλη αμαρτία» και δεν το λέγαμε πουθενά.
Μέχρι το Πάσχα όμως έχουμε καιρό....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου