Σπίτι

«Τιποτα δεν εχει αλλαξει και τιποτα δεν είναι όπως παλια…» ετσι ακριβως…

Και για να γινω πιο ξεκαθαρη σημερα μετακομισα… τελικα όχι…δεν προλαβα να παρω στρωμα και να μενω εξω από το Λουβρο… ανοιξε μια θεση στην εστια που ημουν και όταν πριν 2 χρονια ελεγα το Παρισακι σπιτι μου…και ετσι γυρισα στο σπιτι-σπιτι μου….

Αρχικα, μεσα στην απελπισια ψαχνοντας πού θα μεινω δε μπορουσα να φανταστω το τί θα αποκαλουσα σπιτι…και δεν μπορουσα να φτιαχνω εικονες… ημουν προθυμη σε κάθε μερος που θα με φιλοξενουσε να το κανω «δικο» μου…όταν πια εμαθα ότι θα επιστρεψω τελικα στο «παλιο» μου σπιτι ήταν πολύ περιεργο συναισθημα… ανακούφιση και χαρα (για όλα όλα τα πλεονεκτηματα που εχει το εδώ που μενω) αλλα και ένα περιεργο φοβο για να μη ζησω κατι σε επαναληψη… η επιθυμια μου για το καινουριο καπως αρχιζε να πνιγεται ηδη σε μια πολη που ξερω καλα ποσο μαλλον σε ένα σπιτι που είναι τοσο γεματο με αναμνησεις….

Εφτασα χτες οπου παρελαβα τα κλειδια μου και μου εδειξαν το δωματιο….

Μα είναι διπλα ακριβως από το προηγουμενο μου! Νομιζω πως στην πορτα θα βρω παλι την Ε. την τοτε συγκατοικο μου… ή θα ανεβω πανω και θα είναι η Ε. στο δωματιο της μπροστα από το γραφειο της… ή θα χτυπησω στην Χ. που θα διαβαζει… βλεπω καινουρια προσωπα και νιωθω να ψαχνω μεσα σε αυτους τον Χ., το Γ., τον Κ., τη Λ., τον Α., την Κ., την Α. και ολους ολους τους αλλους που περασαμε ένα χρονο πανω κατω…

Μετα όμως εκανα μια άλλη σκεψη…ότι είναι καπως σαν όλα μου τα φοιτητικα σπιτια… που νιωθω ότι μου εχουν λειψει γιατι ειχαν γινει πολύ «δικα» μου- το καθενα στη φαση τη δικη του…. σκεφτηκα ότι είναι σα να μου δινεται η ευκαιρια να ξαναμεινω σε ένα από τα σπιτια που εχω αφησει πισω μου και θαθελα να ξαναβλεπα…ετσι τωρα μου δινεται η ευκαιρια να ξαναχω το παλιο μου σπιτι… σε άλλο όμως δωματιο γιατι θα δημιουργησω άλλες αναμνησεις εδώ…

Ξερω ότι με περιμενουν οι ιδιες κουζινες και τα ιδια μπανια… τωρα θα αλλαξουν οι ανθρωποι αλλα αυτοι θα κανουν παλι την διαφορα… δε ψαχνω κανενα ωστοσο ξερω ότι θα βρεθουν μπροστα μου…

Και η Ε. εκανε καλα και μου θυμισε το πρωι αυτό που λεγαμε τοτε ότι το Σπιτι εδώ ηταν χαλια μαυρα… ειχε προβληματα αλλα με ένα μαγικο τροπο ηταν το σωστο σημειο να ειμαστε και να συναντηθουμε right place- right time…right people ….

Και ετσι λοιπον μαζεψα τα μπογαλακια μου (παλι) και τα μετεφερα στο νέο μου δωματιο ..τωρα δεν ηρθα μονη μου με 2 βαλιτσες μονο….-Ηρθα με 4 βαλιτσες για να βρω τους φιλους μου και εμενα την ιδια που μ’ειχα αφησει εδω…

και μαρεσει κιολας το δωματιο! Αν μου το λεγε κανεις, πριν τη διαμονη μου εδώ προπερσι και τα δωματια των εστιων που αλλαξα, ότι θα εβλεπα αυτά τα 13 τετραγωνικα εδώ και θα ελεγα ότι μαρεσει κιολας θα τον ελεγα τρελο! Ελπιζω το αισθητικο μου κριτηριο να μην εχει καταστραφει εντελως…