λίγο χρώμα.....

n.serota:
So, what is the purpose of art?

Gerhard Richter:


for surving this world. one of many, many.... like bread, like love.

μόνο αυτό. αρκει.

happy new year...

Jérôme Bel "Cedric Andrieux"

Έσπρωχνε λέει τις κινήσεις και τα σώματα στα όρια τους….ένα βήμα παραπάνω και ….μέχρι να πάνε…
«όταν έφτανες στα όρια σου και κάθε φορά τα ξεπέρναγες και υλοποιούσες αυτό που προσπαθούσες, δεν προλάβαινες να το ευχαριστηθείς, γιατί ήξερες ότι πήγαινε κι άλλο και ότι εκ νέου θα προσπαθούσες να ξανατραβήξεις πιο πέρα ακόμη τα νέα όρια»

Merce Cunningham
(σε πολύ ελεύθερη δική μου απόδοση)









Είναι 2 δυο ώρες που γύρισα σπίτι. Ακόμη το μυαλό μου είναι γεμάτο κινήσεις και κουβέντες χορευτών και χορογράφων που έμαθα σήμερα. - όχι μουσική.
Ο Cedric Andrieux για 1.5 ώρα διηγούταν τη ζωή του ως χορευτής μέσα από αρκετή δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού, ανοίγοντας μέσα από το μονόλογό του, άλλοτε με τις κινήσεις του (σόλο από παραστάσεις και από πρόβες) άλλοτε με τα λόγια του, ένα διάλογο με το κοινό. Για να το πω καλύτερα, ο μονόλογος είναι εξαρχής διάλογος, απλά ο αποδέκτης-κοινό έχει το ρόλο ενός σιωπηλού κομπάρσου. Και ο διάλογος αυτός γίνεται πιο ηχηρός όταν τα φώτα ανάβουν προς τη μεριά των θεατών και ο χορευτής/πρωταγωνιστής κοιτά κατάματα έναν προς έναν κάθε θεατή και σιωπηλά «συνδιαλέγεται» μαζί του….
Η ζωή του ξετυλίγεται μέσα από τις πρόβες, τις ασκήσεις, τις επαναλήψεις ή τα σόλο που ο χορευτής πραγματοποιεί κατά τη διάρκεια τις 8χρονης παραμονής του στο dance company του Merce Cunningham – διεισδύοντάς στη θεωρία του και στον τρόπο που δούλευε στα «παρασκήνια», και έπειτα σε άλλους σταθμούς της καριέρας του όπως όταν χόρευε για την Trisha Brown και τον Jerome Bel ; μέχρι τη στιγμή που φτάνει μπροστά στα μάτια μας και μας μιλάει…

Η γιορτή

Υπέροχη ζαλάδα κρασιού, λευκού, κόκκινου, και μετά ενός λικέρ ιταλικού 27% αλκοόλ, καλής ποιότητας από αγαπημένο φίλο ιταλό.

Ωραία ζαλάδα… πίνω σπάνια αλλά όταν αυτό συμβαίνει την εκτιμώ πραγματικά….

Happiness. Λατρεύω αυτό το ζαλισμένο, χαρούμενο κεφάλι

Ωραία αίσθηση. Σήμερα ήθελα να αφήσω τις αισθήσεις μου να το ευχαριστηθούν και να το ρουφήξουν όλο.

Είναι η γιορτή μου. Μια γιορτή ανύπαρκτη- γιατί είναι ένα όνομα που έχω διπλό και δεν αφήνω κανένα να με προσφωνεί έτσι – αλλά οι φίλοι μου κατάλαβαν καλά ότι ψάχναμε απλά αφορμή για να γιορτάσουμε – να μαζευτούμε σπίτι και να φάμε και να πιούμε

Αυτό κάναμε. Μετρώ 5 μπουκάλες κρασί- πολλά τυριά – εξίσου πολλά αλλαντικά. Raclettes- δείπνο πολύ γαλλικό. Έτσι!

Είχα 2 επιλογές. Μια συναυλία που κανείς δε θα ήθελε να μου κάνει παρέα και ένα δείπνο με φίλους αγαπητούς που έκανα αμάν να τους μαζέψω όλους μαζί. (Και από συνήθεια αυτή τη μέρα μάρέσει να την περνώ με φίλους – όπως τόσο γλυκά θυμάμαι πόσο όμορφα είχαμε περάσει στην κουζίνα της φίλης μου της Μ. πάλι 5 άτομα πολύ αγαπητά το 2009. )

Φυσικά και διάλεξα το δεύτερο. Ακολούθησα τη φύση μου αυτή που λέει ο Αριστοτέλης ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και υπέκυψα στην (υπέρ) κοινωνική μου φύση.

5 φίλους – 5 αγαπημένα αρσενικά - αυτούς μόνο ήθελα- ντάξει, θα’θελα πολλούς ακόμη, αλλά από αυτούς που είναι εδώ ήταν σχεδόν όλοι εδώ.

Σχεδόν το μόνο θηλυκό ανάμεσα τους - απλά τους φχαριστιέμαι. Πολύ.

Σε ένα συνονθύλευμα γλωσσών, ελληνικά γαλλικά αγγλικά ιταλικά- έχουν κάτι όλοι κοινό και όχι τυχαία είναι φίλοι μου. Και πια μετράμε αρκετά χρόνια… και είναι υπέροχο.

Και γιαυτό τους απολαμβάνω. Όταν μπορώ και τους έχω όλους μαζί.

Ο κόσμος μου σιγά σιγά έφυγε, ακούω σινάτρα και έχει μείνει λίγο κρασί ακόμη…

Θαρρώ ακόμη είμαι λίγο ζαλισμένη και συνεχίζω να το απολαμβάνω και είναι μια διάθεση που τη χαίρομαι.

Ακούω strangers in the night, και είμαι βουλιαγμένη στον καναπέ μου. Σκέφτομαι τη μαμά μου νωρίτερα στο τηλέφωνο που της έλεγα ότι τελικά θα μου λείπουν οι αγαπημένες μου φίλες από τη βραδιά αυτή και θα έχω μαζέψει μόνο τα αγόρια μου…

Και η μαμά που είναι της παλιάς σχολής και δε πιστεύει σε φιλίες ανάμεσα σε κοριτσάκια και σε αγοράκια με ρώτησε με ποιον από όλους θα μπορούσα να είμαι μαζί, ή δεν βλέπω τόσο φιλικά…. Και εγώ αστειευόμενη και αυθόρμητα της απάντησα «με όλους!». Κι όμως είναι όλοι φίλοι μου και με κανένα δεν έχω περάσει τη διαχωριστική γραμμή.

Εγώ είμαι ένα κοριτσάκι πολύ αγοροκόριτσο κατά βάθος με την έννοια ότι πάντα τα πήγαινα καλά με τα αγοράκια –κι εννοώ σαν παρέα - αλλά ξέρω ότι ο καθένας από τους φίλους μου είναι με το δικό του τρόπο πολύ ερωτεύσιμος, έχει κάτι το διαφορετικό και το υπέροχο και όλοι μαζί κάτι πολύ ιδιαίτερο και πολύ κοινό. Δε μπορώ να το εξηγήσω αλλά όποιος μας ξέρει εύκολα καταλαβαίνει τι εννοώ. Και γι’αυτό τους χαίρομαι και τους απολαμβάνω.

Και μου είχαν λείψει- γιατί με κανα δυο από αυτούς πραγματικά πρέπει να βρούμε τέτοιες ευκαιρίες για να τα πούμε και μετανιώνω που είχαν να τους δω τόσο καιρό.

Και όλα αυτά συνάδουν με τη θεωρία μου ότι πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχει έλξη- και δεν εννοώ πάντα ερωτική. Αρσενικά ή θηλυκά μας ελκύουν με όποιο τρόπο κι αν βρίσκονται κοντά μας , σα μυαλά σα χαρακτήρες τεσπα ως οντότητες. Εε αν είναι και σερνικά και στρέιτ και σε κάνουν και σένα παρέα με τον ίδιο τρόπο πιστεύω ότι εύκολα αυτή η έλξη περνά τη γραμμή της φιλίας και μπορεί να γίνει ό,τι άλλο.

Και πιστεύω ότι με καθένα από τους φίλους μου έχω μια πολύ ιδιαίτερη σχέση και τους έχω μεγάλη αδυναμία επίσης. Και μάλλον το ξέρουν και αυτοί.

Μια φίλη από τα πολύ παλιά με επισκέφτηκε εδώ και κάτι μέρες και περάσαμε πολύ όμορφα χωρίς να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο και μου έλεγε συνέχεια «πόσο καλά περνάμε εδώ» - που ουσιαστικά δεν κάναμε τίποτα και μπορεί να μέναμε κλεισμένοι στην εστία. Αλλά οι άνθρωποι είναι που το κάνουν όλο αυτό.

Και αυτό μου κάνει τη ζάλη που είχα τόση ώρα στο κεφάλι να είναι τόσο ευχάριστη. Πλήρης.

ΠΣ. 1

Σήμερα κατάφερα και είχα τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους που μένουν στα 20 διαμερίσματα αυτής της πόλης, μού λειπες Ε.

Σμουτς

πσ. 2 η συναυλία που έχασα...

ναι, έχασα τον Paul..

"Danser sa Vie"

« Mon art est précisément un effort pour exprimer en gestes

et en mouvements la verite de mon etre.

Il m’a fallu de longues années pour trouver le moindre

mouvement absolument vrai. Les ont un sens diffèrent.

Devant le public qui venait hésité. Je lui ai donné les impulsions

les plus secrètes de mon âme.

Dès le début, je n’ai fait que danser ma vie »

Isadora DUNCAN

Μαγεία. Η Duncan χορεύει στον κήπο, ο Nolde κάνει τις γυναίκες του να χορεύουν γύρω από κεριά. Ο Rodin σμιλεύει σώματα με χάρη. Στο βάθος ακούγεται ο Stravinsky ενώ πιο δίπλα κάποιος μετρά ρυθμικά «un, deux, trois». Φυσικά είναι η Pina Bausch που συνοδεύει με τους χορευτές της τους ρυθμούς του Sacre du printemps. Σκιές από τα γλυπτά του Calder χορεύουν πάνω στον τοίχο. Ο Picasso κάνει τα δικά του κυβιστικά γλυπτά να κουνιούνται ή η Delaunay δίνει μια ορφική παράσταση χρωμάτων. Φουτουριστικές μηχανές ή Bauhaus μπερδεύονται με αφρικάνικους ρυθμούς. Ο Kandinsky κάνει τα δικά του χρώματα και σχήματα να χορεύουν, ενώ ο Pollock φυσικά «χορεύει» γύρω από τον καμβά του στο δικό του ritual και δίπλα ακριβώς η Trisha Brown ζωγραφίζει στο χαρτί όπως θα χόρευε. Μπλέ σώματα βουτάνε στον λευκό καμβά κάτω από τις οδηγίες του Yves Klein. Ο Andy Warhol δίνει τα βήματα για να απλές κινήσεις ή χορεύει ξέφρενα σε ένα club των 60s. Ξάφνου ημίγυμνοι χορευτές (αληθινοί) τρέχουν για τη δική τους live performance προς το τέλος της έκθεσης.

“danser sa vie” είναι η έκθεση που άρχισε εδώ και λίγες μέρες στο Centre Pompidou που σε κάνει να ταξιδέψεις και να χορέψεις στα 100 περίπου τελευταία χρόνια του μοντέρνου χορού.

Υπέροχη. Γιατί αποδεικνύει ότι η καλλιτεχνική έκφραση δεν έχει περιορισμούς σε είδη και σε λεζάντες- ότι ένα αριστούργημα σε όποια γλώσσα καλλιτεχνική και να γράφεται θα αγγίξει με τον ίδιο μαγικό τρόπο τον θεατή. Χορός και γλυπτική και ζωγραφική είναι απλά νήματα από το ίδιο ρούχο.

Pina Bausch – Le sacre du printemps

Και πάλι..... χώθηκα μέσα στην αίθουσα της έκθεσης που το πρόβαλε για να το δω ακόμη μια φορά. Από πέρυσι που το είδα πρώτη φορά στην Opera το έχω δει πολλές φορές (στο youtube), ξέρω πολλές στιγμές και κινήσεις απ’έξω, η μουσική του Stravinsky είναι πλέον ανάμεσα στα mp3 του ipod..... κι ‘όμως σε τίποτα δεν αλλάζει η πρώτη εντύπωση, όλα αυτά τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν κάθε φορά που το βλέπω εκ νέου...... προσπαθούσα να εξηγήσω με λέξεις αυτό που βλέπω, αυτό που βλέπω να βιώνουν οι χορευτές και φτάνει κατά προέκταση και σε μένα.

Η μουσική, η χορογραφία που πατάει ακριβώς πάνω στις νότες λες και το ένα γράφτηκε μόνο για το άλλο.. αλλά και πάλι δεν ήταν μόνο αυτό...

Ναι, είναι τραγωδία με την αριστοτελική της έννοια. Πρόκειται για μια «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας», μια θυσία σαν μια άλλη Ιφιγένεια, και φυσικά, στο τέλος, η κάθαρση-

Κάθαρση μέσα από το χορό Οι χορευτές αδειάζουν τη ψυχή τους, παραδίνονται στη μουσική και στα πάθη τους. . Αυτό το άδειασμα από τα συναισθήματα φέρνει και τη λύτρωση στο τέλος.

Εκπληκτικά όμορφα και λυρικά κομμάτια που συνοδεύονται από όμορφες κινήσεις που πατάνε σε αυτές τις παρτιτούρες με χάρη και ηρεμία. Με ευκολία οι κινήσεις γίνονται κοφτές και γρήγορες, γίνονται έντονα χτυπήματα επειδή πάλι ακολουθούν τη μουσική και το ρυθμό που είναι επιθετικός και ορμητικός. Τα σώματα ουρλιάζουν σα να ζητάνε μέσα από αυτό τη λύτρωση ώστε να ηρεμήσουν.

Μα ναι! Αυτό είναι... το νιτσεϊκό διονυσιακό και απολλώνιο!!! Αυτό είναι! Η χάρη με την έκσταση! Η ορμή και η ένταση με το λυρισμό και την ομορφιά... έτσι φτάνουν στη κάθαρση...

Όταν με απροετοίμαστα μάτια πέρυσι το είδα πρώτη φορά αδυνατούσα να εξηγήσω γιατί μου άρεσε τόσο πολύ. Γιατί στο τέλος του δράματος οι έντονες νότες με φόρτιζαν και εμένα και ένιωθα να ψυχοραγώ μέχρι το τέλος και η κάθαρση να με βρεί λυτρωτικά και με δάκρυα.

Ναι, ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά το κάθε έργο τέχνης- μπορεί να μιλάει σε ένα μόνο άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο... το ξέρω. Αλλά είναι ωραία η διαδρομή μέχρι το τέλος, ίσως το έργο μένει μισό αν δε διανύσεις όλη την πορεία...

Υ.Γ. αλλά επειδή πάντα κάτι θα χτυπήσει εκεί που δε το περιμένεις, το χτύπημα ήταν ύπουλο εκεί λίγο πριν αφήσω την τελευταία αίθουσα της έκθεσης.

Έχει κρεμασμένα 2 ακουστικά ασύρματα που παίζουν μουσική και η ταμπέλα γράφει

Felix Gonzales – Torres

Le public est invité à utiliser les casques pour danser en couple sous la guirlande lumineuse de Felix Gonzales Torres.

Και με πιάνουν τα κλάματα.... γιατί η μουσική που παίζει είναι σα βαλς από ταινία του Αγγελόπουλου που θέλει όντως λαμπιόνια και αίθουσα χορού μιας άλλης εποχής για να «χαρίσεις» αυτό το χορό...

Και αυτό το en couple πατάει ευαίσθητες χορδες...

Η πρώτη μου φορά 5

Φάση 1^η

Ξύπνημα- ξυπνητήρι στις 5.

Φάση 2^η

Μετρό- τραίνο- μετρό- πανεπιστήμιο.

Βρέχει- ουρανός γκρι. Το campus ζωντανό αλλά ξένο- κάτι θυμάμαι από τις προάλλες που ήμουν εδώ και δε δυσκολεύομαι να βρω το αμφιθέατρο. Ναι. Πρώτη μου φορά 5. (θυμάσαι την 4? Laaast year).

Καθώς περιπλανιέμαι ό,τι μου φαντάζει οικείο δε μ’αρέσει- μου θυμίζει τη πανεπιστημιούπολη της Πατρας, και δε μ’αρέσει η Πάτρα- yep we got on the wrong foot: αρχίζουν κάτι ρητορικές ερωτήσεις «τι κάνω εδώ, τι θέλω εγώ εδώ, γιατί εδώ….» και όλα μου βγάζουν μια αρνητικότητα. Πιο πολύ νιώθω το περιβάλλον ξένο- όπως θα μου πεις ταιριάζει σε μια πρώτη φορά, αλλά είχα πολύ καιρό να αισθανθώ αρνητικά για αυτό το ξένο… συνήθως το ξένο και το άγνωστο με κάνουν overexcited και αυτό υπερκαλύπτει κάθε άλλη σκέψη- όχι τώρα. Είναι διαφορετική αυτή η φορά.

Αισθάνομαι η ίδια ξένη- και στο Παρίσι ξένη είμαι αλλά δικό μου το Παρισάκι… η πρωτοκλασάτη και αρχαιοπρεπέστατη Σορβόννη ήταν αλλιώς, όπως και το alternative Paris 7…

Φάση 3^η

Πρώτη Journée Doctorale.

Πήγα και κάθισα στην πιο άκρη του αμφιθεάτρου, μακριά και απροσπέλαστα από όλους- καμία διάθεση για κοινωνικοποίηση- θέλω να τελειώνουν, και να γυρίσω σπίτι.

Μας υποδέχονται ως υποψήφιους διδάκτορες- doctorants, future docteurs. Και τονίζουν συνέχεια ότι πια δεν είμαστε φοιτητές- τωρα λέει είμαστε στην έρευνα- είμαστε ερευνητές και θα εκτιμηθούμε για την ερευνητική μας δουλειά και όλα αυτά που προϋποθέτει ο «τίτλος» αναγνωρίζονται ως προσόντα. Δεν έχει άλλο λέει… δεν μπορείς να πας παραπάνω- φτάνεις στην μύτη της πυραμίδας.

Από την άλλη είμαστε ερευνητές και διδακτορικοί της ιστορίας, της κοινωνιολογίας, της φιλοσοφίας, των τεχνών και των γραμμάτων, και αναγνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν υποτροφίες… (πως λοιπόν να ζήσει αυτός ο ριμαδοερευνητής?)

( **ανάθεμα τη μανία μου να γεμίζω την πείνα μου, σα τη κατσίκα, με χαρτί- έλεγε ο Καζαντζάκης….)

Αλλά μας προτρέπουν να ψάξουμε για δουλειά ( αφου αυτοί δεν μπορούν να πληρώσουν για την έρευνα που τους κάνουμε) αλλά όχι stage και μικροδουλειές…. Κάτι στον τομέα μας για να είμαστε σε επαφή με το αντικείμενό μας…και είμαστε λέει employant- μπορούμε δηλαδή να μας προσληφθούμε σε ….κάπου (δεν-ξέρω-πού), με τα κεκτημένα μας- με τα μαστερ μας και τα πτυχία μας, χωρίς να μας εκμεταλλεύονται και να μας υπο-πληρώνουν.

Όταν όμως στο διάλειμμα προσέγγισα το διευθυντή να τον ρωτήσω για υποτροφίες και πού θα μπορούσα να κοιτάξω με ρώτησε τι κάνω και αλήθεια δε θυμάμαι να έχω δει εδώ και καιρό πιο δύσπιστο και εγκρατές βλέμμα- όχι προς εμένα, αλλά για την ανύπαρκτη απάντηση που δεν είχε να μου δώσει. «εεμ δύσκολα πολύ δύσκολα τα πράγματα σε αυτό που κάνετε σε τέτοιους καιρούς…»

Και είναι τοσο κρίμα… κρίμα ναι κρίμα… (δεν έχω άλλη πιο βαριά λέξη να πω) που έχεις ανθρώπους δημιουργικούς και με τόση όρεξη να δουλέψουν και να χωθούν σε βιβλία και σε βιβλιοθήκες- να γουστάρουν αυτό που κάνουν και να τους κόβεις τα φτερά…

Και αλήθεια πολλές φορές με κάνουν να αναρωτιέμαι και η ίδια τι κάνω και για τι…που στερεύω πια από απαντήσεις- αλλά εμένα αυτό είναι το sine-qua- non της ύπαρξης μου- το έχω αποδεχθεί και ότι άλλο θα με κάνει κάτι που δεν είμαι εγώ- και άντε να το εξηγήσεις…

Να γιατί η 5^η φορά είναι αλλιώς. Γιατί είναι στον κόσμο των grown ups. Σου μιλάνε για αγορά εργασίας, ανταγωνιστικότητα, για μια καλή δουλειά που θα σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή. Τι θέλει? Πολλή δουλειά… πολύ διάβασμα, τύχη και… δημόσιες σχέσεις- ταξίδια, δημοσιεύσεις, κύκλο…. Κι έτσι μπορεί και να βρεις και δουλειά…

Φάση 4^η

Και γιατί τα λέω όλα αυτά? Δε ξέρω… ξέρω στο βάθος ότι θα σκάσω και θα χορέψω αφού μπήκα στο χορό- και θα επιβιώσω (θα προσπαθήσω δηλαδή), γιατί κανένα χορό μέχρι τώρα δεν έχω αφήσει στη μέση και τους έχω χορέψει όλους μέχρι τέρμα. (μόνο που σε ρωτάνε- κι αναρωτιέσαι- αν αξίζει…)

Ας είναι… σα τις κατσίκες….

Φάση 5^η

Στο τέλος της μέρας εκεί λίγο πριν μπω στο τρένο του γυρισμού σα δια μαγείας έφυγε η μαυρίλα (μου). Γέμισα λίστες με things-to-do για αύριο και από αύριο το πρωί σαν ανάγκη να σκιαγραφίσω το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσω… ψάχνοντας τα βήματα ένα ένα… ξέρω γω… με τύχη λίγο… προσπάθεια, και πολλή δουλεία…