@ dulwich picture gallery, London
Πρόκειται για μια έκθεση που όταν άκουσα τον τίτλο της δεν με εξέπληξε.
αν γνωρίζεις πχ το έργο του Twombly και το πόσο θαύμαζε και πόσο είχε επηρεαστεί ο ίδιος από το έργο του Poussin ή το πόσο έμοιαζε η πορεία τους, δεν σου κάνει εντύπωση ότι για πρωτη φορά συνδυάζονται οι δύο τους σε μία κοινή έκθεση.
με αφορμή τις κοινές θεματικές των 2 ζωγράφων, η έκθεση εξετάζει το πώς αποδίδει ο ένας και ο άλλος το κάθε θεμα. και οι δυο έχουν για πολλά απο τα έργα τους κοινές
πηγές έμπνευσης ( το μεσογειακό τοπίο, τη μυθολογία, την κλασική ποίηση), σε άλλες περιπτώσεις, ο Twombly έχει ως άμεση πηγή τον Poussin. έτσι δημιουργούνται πολλαπλοί άξονες που αντιλαμβανόμαστε παράλληλα.
Πώς δηλαδή αποδίδει το Βιργίλιο ο Twombly και πώς ο Poussin?
Πώς εμπνεει το αρκαδικό τοπίο τους δυο ζωγράφους?
Πώς παρουσιάζει τη μυθολογία ο καθένας τους?
Πώς ο Twombly εμπνέεται απο τον Poussin, πώς συνδυαλέγονται οι δυο ζωγράφοι, πως ο Twombly του σήμερα μας θυμίζει Poussin του 17ου αιώνα, και πώς και οι δύο μαζί μας στέλνουν στην αρχαιότητα?
όλα αυτά τα ερωτήματα τίθονται και απαντώνται μέσα απο την έκθεση και τα διαφορετικά δωμάτια που εξετάζουν:
Arcadia and the Pastoral
Anxiety and Theatricality
Venus and Eros
Apollo, Parnassus and Poetry
Pan and the Bacchanalia
The Four Seasons
Φυσικά πριν μπει κάποιος στη διαδικασία να δει αυτά τα έργα και να προσπαθήσει να απαντήσει στις παραπάνω ερωτήσεις πρέπει να γνωρίζει καλά ότι όλες αυτές τίθονται στην προσπάθεια να υπερκαλυφθεί η μεγάλη ρήξη που χωρίζει τους δυο ζωγράφους οσον αφορά τον τρόπο που αποδίδει ο καθένας το θέμα του. η διαφορά των 3 αιώνων που χωρίζει τον Poussin απο τον Twombly κάνει τον πρώτο έναν "κλασικό ζωγράφο" και τον δεύτερο εκπρόσωπο της δευτερης γενιάς των Abstract Expressionnists η οποία έρχεται σε ρήξη με οποιαδήποτε κλασική σύμβαση και παραδοσιακή απεικόνιση.
εκεί όμως είναι και η γοητεία... παρά τη ρήξη με όποια κλασική τάση, ο σύγχρονος Twombly μας πάει στην αρχαιότητα ή στον "κλασικό" Poussin....
και καθώς σε καμία περίπτωση δεν είμαι ειδική στον τελευταίο (αλλά τυχαίνει να έχω διαβάσει λιγο παραπάνω για τον Twombly) δηλώνω μαγεμένη για μια ακόμη φορά απο τον Twombly.
έχει τη δυνατότητα να έχει μπροστά του ένα αρκαδικό τοπίο, βουνά πρασινισμένα ή μια καταγάλανη θάλασσα, ένα στίχο του Βιργιλίου ή του Σεφέρη, το μύθο της Αφροδίτης ή του Απόλλωνα και να το μετατρέπει σε χρώμα, σε μια κίνηση, σε μια μουτζούρα, σε μια λέξη ή ένα στίχο.
δυστυχώς μέχρι στιγμής ο Poussin δεν έχει καταφέρει να με αγγίξει με αυτό τον τρόπο... να βρω τη δική του μαγεία....σίγουρα σέβομαι και καταλαβαίνω το genie του καλλιτέχνη ή την τελειότητα των μορφων του αλλά πώς να το κάνουμε... δε μου λέει κάτι να ψάχνω προβατάκια μέσα στον πίνακα...
ναι, ξέρω το μειώνω και το αδικώ... δεν έχω δίκιο γιατι ενας Poussin δεν είναι μόνο αυτό αλλά ένας Twombly για μένα προσωπικά έχει τέτοια δύναμη (όπως όλα τα πραγματικά έργα τέχνης) που δε χρειάζεται να ψάξεις την "ιδιοφυΐα" του καλλιτέχνη.
N. Poussin, Automne
C. Twombly, Automne 
N. Poussin, The triumph of pan
C. Twombly, Bacchanalia fall
δε χρειάζεται να πω οτι για όποιους είναι στο Λονδίνο οτι πρέπει να τη δουν... είτε προτιμούν τον 17ο αιώνα είτε τον 20ο... ο συνδυασμός των δύο ειναι το λιγότερο ιντριγκαδόρικος...
η έκθεση δεν είναι πάρα πολύ μεγάλη αλλά σε κάθε περίπτωση πολύ καλοστημένη.
αξίζει την ταλαιπωρία μέχρι να φτάσεις εκεί( είναι λιγο πιο εξω απο Λονδινο, θελει τρενο και λιγο περπατημα ) ή γενικοτερα αξίζει το ταξίδι μέχρι εκεί για να τη δεις (ή και να ξαναδείς τις Quatre Saisons του Twombly που σε έκαναν να τον ερωτευτείς at first place...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου