Για την ακρίβεια 4…μεγαλη ιστορία…
Ταξίδι αστραπή- πσκ στο Λονδίνο. Με λεωφορείο. Εμπειρία… κι είχα αποζητήσει τα λεωφορεία της ελληνικής επαρχίας που ήταν πάντα δεύτερη φύση μου, που θέλουν 7 ώρες να φτάσουν στον υπόλοιπο κόσμο (Αθήνα).
Τώρα τουλάχιστον πέρναγες και σύνορα… και μια θάλασσα από κάτω. Χαλαλι οι τόσες ώρες…(για να μην πω για την τιμή που είναι σίγουρα φτηνότερα από τα κτελ που κάνουν δρομολόγιο από το βορά στην Αθήνα).
Μάζεψα πράγματα, πακετάρισα, έκλεισα όλο το χειμώνα μου σε πολλές βαλίτσες, περισσότερες κούτες και άπειρα μικρά κουτιά,
Δεν μπορώ τις απότομες αλλαγές. Αυτές τις αλλαγές δηλαδή που δε μ' αρέσουν και δεν τις μπορώ και έχουν κόστος
Και γιαυτο έγιναν όλα τελευταία στιγμή – ήξερα ότι θα γίνει έτσι- γιατί δεν θα μπορούσα να το κάνω αλλιως…μετα στη βιασύνη δεν έχει συναισθηματισμούς γιατί δε σκέπτεσαι
πέταξα 2 ρούχα σε ένα μικρό σακ βουαγιαζζ και έτρεξα ως την τρελή να προλάβω το λεωφορείο.
Περίεργη διάθεση. Το μάζεμα, ο χειμώνας, η μετακόμιση, σκέψεις, οι πατσαβούρες, αποχαιρετισμοί, μικροί και μεγάλοι φόβοι και πάντα αυτή η δύναμη που απαιτείται να πεις αντίο. Και πάντα μου λιγοψυχώ… και όταν λιγοψυχώ προτιμώ να μη σκέπτομαι… προτιμώ να φεύγω… να φεύγω πρώτη για να διασκεδάζω τις εντυπώσεις.
Και με όλα αυτά νωπά στο νου και στα μάτια, αλλάζω εικόνες. η ξαδέρφη με περιμένει, και ξαφνικά ένα άλλο home.
Φυσά άλλο αεράκι, ακόμη σκιάζουν κάποιες σκέψεις αλλά δε με νοιάζει. Βγήκα από το μετρό, άλλη πόλη στην επιφάνεια. Νέες γνωστές εικόνες αλλά διαφορετικές. συνειδητοποίησα ότι έμεινα πάνω από 6 μήνες στην ίδια πόλη, χωρίς διάλειμμα. Σχεδόν χωρίς να βγω από το δωμάτιο… μου ξενίζει που δε μιλανε γαλλικά και εγώ πρέπει να αλλάξω γλώσσα αλλά όλα μου βγαίνουν γαλλιστί από το στόμα.
Κι όλα τα άλλα αρχίζουν να ξεφτίζουν… τα μάτια γεμίζουν με χρώματα από το Tate μέχρι να πονέσει το κεφάλι και να ζαλιστώ.
Μα τι καλό τάιμινγκ αυτό το φευγιό πάλι! Και πάλι τη γλιτώνουμε την κατάθλιψη τη σωστή στιγμή
Ήταν σύντομο βεβαία… τι να πρωτοβάλεις να χωρέσεις… είδα πολλές εκθέσεις και φόρτισα- τροφή για τα μάτια και το νου. Έβαλα ξενύχτια με κουβέντες ή με κλαμπινγκ μέχρι το πρωί… έβαλα φαγητά και μακριές κουβέντες με φίλους, έβαλα μουσεία και εκθέσεις… ένα τεράστιο κυριακάτικο brunch…
Αυτά χώρεσαν…
Πήρε πάλι 7-8 ώρες να γυρίσω στο σταθμό της επιστροφής. Αυτή τη φορά για δική μου επιστροφή, επιστροφή ή μετεπιβίβαση? Κάτι τέτοιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου