Vols/arrivées/départs

Arrivés au bout de l’année, nouveau départ ? Promesses de l’année passée, promesses non tenues.

On va où ? OU ?

…d’accord, on y va.

Αυτο το ποστ πριν 2 μερες θα ταν πολυ διαφορετικο

Το 2013 μου πηρε κατι πολυ πολυτιμο, δικο μου και πολυ μοναδικο, ετσι πιστευα. Για να το πηρε ομως ηταν να φυγει...με πηγε ομως, με ταξιδεψε και στην ακρη της γης...με εστειλε και στα εγκατα της με καταθλιψη, μου πηρε ομως και 10 κιλα (if we stick to the positive side !), μετά μου έφερε κλεφτά φιλιά και « σημάδια » που με αναγκαζουν να αναθεωρήσω και να πω οτι ισως να μην είναι τοσο άσχημα και οτι πρεπει να ξαναπατήσω play στο υπολοιπο της ζωής μου. Ετσι το 2013 με φερνει στο φευγα του να σκεφτω οτι « I’m back » ; the old me is back….εχω ενα κοσμο μπροστα μου που πρεπει να κατακτηθει, ξεκινω μόνη μου. Αλλα στην πορεία με περιμένουν κι άλλοι πολλοί να παρασύρω στο δρόμο μου ή να σκοντάψω πάνω τους. Βάζω στο νου προορισμούς και πράγματα που είναι μπροστά μου και τα βάζω στο σχέδιο. For the year to come.

 if you were here, I’d be home now. (έλεγε ενα γραφιτι)

 But since you are not, I got to find my way…

Ps. Oh yes, Greeks do it better. Or in Greece, we do it better

The Happy Show

exposition@ Gaité Lyrique

Πάλι μπροστά μου οι ίδιες λέξεις....ή περίπου οι ίδιες λέξεις-νοήματα σε περίπτωση που προσπαθούσα να ξεφύγω...Amour-Union / Amour-Passion….

Γιατί σε αυτή τη γλώσσα δεν έχουν λέξεις να αποδώσουν τον δικό μας έρωτα και αγάπη ; Eros/Agapé ?

Γιατί εγώ την αγάπη μπορώ να την αισθανθώ μόνο με ένα τρόπο να αγαπάς....δυνατά, ολοκληρωτικά, απόλυτα. Ξέρω να δίνω μόνο έτσι, μονόδρομος. Και με τον ίδιο τρόπο έχω νιώσει να αγαπιέμαι. Τον έρωτα ; τον έχω νιώσει...αυτό που περνάει ο άλλος απο δίπλα σου και σου κόβονται τα πόδια, χλωμίαζεις, πεταλούδες στο στομάχι και παλμοί στο 100 κάτι, αυτό εννοούμε ; ναι, τόχω ζήσει αλλά ποτέ σε σχέση, δε ξέρω ποτέ τι γίνεται στη συνέχεια αυτού του έργου, ποτέ δε μεταφράστηκε σε envie σαρκικό, έμεινε στο κεφάλι με αστεράκια, καρδούλες και ελέφαντες. μπορεί για καλό μπορεί για κακό...who knows....αργότερα αυτά τα βιώματα τα ονόμασα καψούρα... τι εκπληκτική λέξη κι αυτή! Και άντε να τη μεταφράσεις...

Και τι είναι όταν θέλω να σε δω, όταν μου λείπεις κάθε στιγμή με κάθε αφορμή, όταν είσαι παντού με ένα εμμονικό τρόπο, όταν κανείς δε μπορεί να καλύψει την απουσία σου, όταν ξυπνάω δίπλα σε κάποιον άλλον μα δε με νοιάζει, όταν σε έχω ανάγκη και νιώθω μιση, όταν σε σκέφτομαι συνέχεια και σε ψάχνω ανάμεσα στους περαστικούς ; δε ξέρω τι είναι- ξέρω ότι είναι κακό.

Αλλά nevermind. 

Pause

PS. Σας ευχαριστώ και τις δυο, πολύ, για όλα....

Αντικατάσταση

rebound, the-so-called ?

Abstracted words

Hello my love, It’s getting cold on this island….I’m sad alone I’m so sad on my own Now I’m looking for you Or anyone like you And the tears come streaming down your face When you lose something you can't replace When you love someone but it goes to waste Could it be worse?
When you're too in love to let it go But if you never try you'll never know Je ne vais nulle part, m’entends-tu Ou personne ou tous deux ensemble, m’entends-tu Cette fleur de  tempête et, m’entends-tu, Et d’amour Nous la cueillons  une fois pour toutes Et elle ne peut s’épanouir autrement, m’entends-tu Sur  une autre Terre, sur  une autre étoile, m’entends-tu Le sol, l’air que nous avons touchés, N’est plus jamais  le même, m’entends-tu

Tears stream down your face  Je pleurerai toujours, m’entends tu Pour toi, seul, au paradis Je pleure le soleil et je pleure les années à venir Sans nous et je chante les autres passées au travers Si c’ est vrai
When you lose something you cannot replace

We said goodbye Now you are alone Now you are looking for me

Or anyone like me…..Tears stream down your face I promise you I will learn from my mistakes κάψε ό,τι πρέπει να καεί. Σου λέω μη βιάζεσαι δεν ξέρεις πού έχεις φτάσει ξυπνάς μια μέρα μ’ ένα υπέροχο φιλί Κι όσα για πάντα είχες χάσει Για πάντα έχουν σωθεί.  έχω τόσα να κάνω και δεν έχουν ουσία όπου είσαι πηγαίνω δίχως λόγο να πάω πάνε μέρες που λείπεις κι είμαι ακόμα μαζί σου Προσπαθώ να ξεχάσω όμως κάτι συμβαίνει ό,τι όμορφο πιάσω να το δεις περιμένει είχα πει πως θ’αλλάξω 
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω Ainsi  je parle de toi et moi Parce que je t’aime et dans l’amour, je sais Comment prendre la tête comme une pleine lune De toutes les directions Και οι άνθρωποι φεύγουν Και εμείς δεν αντιδράμε Μάθαμε να ξεχνάμε
Και να μένουμε μόνοι... Nobody said it was easy It's such a shame for us to part Nobody said it was easy No one ever said it would be this hard
Oh, take me back to the start  This is the end Hold your breath and count to ten Feel the earth move and then Hear my heart burst again For this is the end

Mel Bochner. LIAR, 2008

The Eternal Sunshine of the Spotless Mind

Θελω να τον σβησω οπως στο Eternal Sunshine of the spotless mind που και οι δυο πονανε και ο ενας θελει να σβησει τον αλλον.

Θελω να τον σβησω για να ξεχάσω, να μην πονάω. 

Προδοσία. Ψέματα. Απογοήτευση. Παράλυση.

Πληγή. Πόνος. Άλγος.Αντικατάσταση.

Περνας απο τη ζωη κάποιου και δε θα μείνει ουτε καν το κενό σου.δε θα του λειψω καν. δε θα νιώσει την απώλεια του κενού μου, όπως εμένα πονά κάθε στιγμή η απουσία του. 

Τοση αγαπη και τετοια πληγη.

Τόσα όνειρα και τέτοια συντριβή.

αγάπη ενός ιδανικού που φαινόταν έτσι, αλλά δεν ήταν, είχε κομμάτια που δεν είχα δει. 

PS. και μια μικρη σημειωση που βρήκα στο τετραδιό μου, γραμμένη με το μολύβι μου βιαστικά- τι υπήρχε που δεν υπάρχει πια...αγάπησα αυτό που μου έδειχνες, αλλα δεν τα'δα ολα?
"je sais que tu m'aimes, les soirs quand tu dors, tu me serres dans tes bras, tu me parles, tu me tiens et tu m'embrasses en réalité mais c'est dans ton rêve...je caresse tes joues-elles sont mouillées. Toute la soirée, tu me tiens, tu me laisses même pas un instant, tu bouges pas, et moi, je me mets sous ton épaule, dans tes bras comme un petit animal, tu me sens-je te sens toute la nuit, là."

Πένθος

Στενοχωριέται: α χτυπήσουν την πόρτα ποιος θα ανοίξει; Αν ανοίξει βιβλίο ποιον θα κοιτάξει; Αν ανοίξει την ψυχή του ποιος θα κοιτάξει; Αλυσίδα.
Πού 'ναι η αγάπη που κόβει τον καιρό μονοκόμματα στα δυο και τον αποσβολώνει;
Λόγια μονάχα και χειρονομίες. Μονότροπος μονόλογος μπροστά σ' έναν καθρέφτη κάτω από μια ρυτίδα.
Σα μια στάλα μελάνι σε μαντίλι η πλήξη απλώνει.

Το ύφος μιας μέρας, Σεφέρης

Το καταλαβα. Οταν ειχα απο το σχολειο δει πρωτη φορα αυτο το στιχο απορουσα δεν μπορουσα να καταλαβω αυτον τον περιεργο τοσο λυρικο στιχο

Ποια να ναι αυτη η αγαπη που κοβει τον καιρο μονοκομματα και τον αποσβολωνει απορούσα....

Ναι το εμαθα το καταλαβα

Το νιωθω.

Το ποναω.

Ειναι αυτη η αγαπη που μαρκαρει το χρονο, τον τοπο, το κορμι σου, τη σκεψη σου

Τα κοβει ολα στα δυο. Ο χρονος χωριζεται στο πριν και στο μετα απο αυτο, αυτη την αγαπη, αυτη τη σχεση.

Το πριν, το κατα τη διάρκεια και μετα. Μετα τι? Μετά το τέλος....μετά απο αυτή την αγάπη.

Μα τι υπάρχει μετά? Δεν υπάρχει τίποτα. Ειναι κενό. Ειναι άδειο. Οι μέρες είναι κενές. Οι βραδυές μακριές και βασανιστικές.

Ενα μαύρο πέπλο πέθνους καλύπτει τα πάντα.

Πένθος για τη σχέση που χάνεται. Πένθος για την αγάπη που θα αφήσουμε να χαθεί. Πένθος για τη ζωή που δε θα μοιραστούμε μαζί και για τις εικόνες που χαμε φανταστεί και δεν θα γίνουν πραγματικότητα. Πένθος για τα πρωινά που δεν θα μας ξαναβρούν αγκαλιά. Πένθος για τα βράδια που με έψαχνες να με βάλεις πίσω στην αγκαλιά σου.

Martha Graham Company@SummerStage, Central Park

Ουρά μεγάλη στην είσοδο του summer stage, είσοδος δωρεάν για Martha Graham Company. Δεν έχω δει ποτέ από κοντά αποθυμένο απο καιρό.....στην ουρά λοιπόν απο τις 5....

Και άξιζε τόσο τον κόπο!!!!Υπέροχο....το αποτέλεσμα ; εικόνες, ένας καμβάς που είναι ζωντανός φτιαγμένος από εικόνες κινούμενες.....

Τα μακριά φορέματα με τη σχισμή στη μέση πέταγαν στην κίνηση των ποδιών, άνοιγαν και έμοιαζαν με φτερούγισμα. Τα πόδια πάλλονταν και η κίνηση ολοκληρωνόταν με την εικόνα του φορέματος που ακουλουθούσε.

Το ρούχο συμμετείχε δημιουργικά για να δοθεί το τελικό αποτέλεσμα ή να συντελέσει στο θρήνο, να καλύψει το πρόσωπο  και να δώσει φωνή στα συναισθήματα και τις κινήσεις που τα εξέφραζαν (Lamentation). Η μουσική πομπώδης σαν εμβατήριο, δυνατή και κοφτή έδινε ρυθμό στην κοφτή κίνηση.

Όταν η μουσική σταμάταγε, οι γρύλοι γέμιζαν τη σιωπή. Εκεί συνειδητοποιούσες οτι βρίσκεσαι στο Central Park......

το πρόγραμμα ήταν πλούσιο αλλά θα μείνω στο τελευταίο κομμάτι που είναι από τα πιο μοναδικά πράγματα που έχω δει πάνω σε σκηνή......

CHRONICLE

I) Spectre 

II) Steps in the Street

III) Prelude to Action 

NYC-part 2

4th of July 

 

η θέα από το MET

Central Park
 

μαγεία- πυγολαμπίδες

brunch 

από το High Line

downtown 

Whitney 

Little Italy 

 

@MET

Brooklyn Bridge

Governors Island 

Guggenheim 

studying  

The Texan Experience

Διαφορετικές αξίες, όλα για το χρήμα : αυτό σου δίνει το καλύτερο σπίτι, το καλύτερο αυτοκίνητο, και το μεγαλύτερο που αλλωστε έτσι θα αποδεικνύεις και δείχνεις οτι έχεις το χρήμα. Ολα για να κάνεις περισσότερα χρήματα..... η γη της επαγγελίας για μπισνες, για το αφεντικό. O εργάτης είναι ένας σύγχνονος δούλος που ελπίζει να κάνει λεφτά για να γίνει το αφεντικό, αν δε καταφέρει ποτέ, ζει με την απειλή να χάσει τη δουλειά του όποια στιγμή. Το αφεντικό έχει 3 calls, 3 λάθη στα όσα χρόνια και να δουλεύει, στην τρίτη μπορεί να του πει « μάζεψέ τα και φύγε », ουτε συλλογικές συμβάσεις, ούτε αποζημιώσεις ούτε σύνταξη καλά καλα, ούτε φυσικά ασφάλεια όσα χρόνια και να δουλεύεις, δε μετράει αν έχεις οικογένεια, ούτε η ηλικία σου... το ασφαλιστικό που προσπαθεί να περάσει ο Ομπαμα γίνεται το « Obama care » που πάλι το αφεντικό θα προσπαθήσει να βγει κερδισμένο, και θα βγει, θα βγάζει δις από μισθούς πείνας (όπως οι σερβιτόροι που λέει δεν πληρώνονται απο το αφεντικό τους, ή έστω παίρνουν μόνο ένα ελάχιστο, αλλά υπάρχει ο νόμος του tip : ο πελάτης υποχρεώνεται να πληρώνει το λιγότερο το 15% του λογαριασμού του εξτρα για να πληρώσει το service).

Και αυτοί που έχουν κερδίσει το Αμερικαν ντρεαμ και βγάζουν πολλά λεφτά, αφού πάρουν 2 ή 3 τεράστια αυτοκίνητα, κάνουν ένα μεγάλο σπίτι, το πουλάνε για να πάρουν μεγαλύτερο με πισίνα και με κάτι άλλο, που φυσικά δε χρειάζονται... τον ελεύθερο τους χρόνο( όταν δηλ δε δουλεύουν) καταναλώνουν. Μπαίνουν σε ξύλινα μπλοκ  από προκάτ κατασκευές( που το μόνο που μπορεί να τους μοιάζει που έχουμε στην Ελλάδα μπορεί να είναι το ΙΚΕΑ 4 ή 5 φορές μεγαλύτερο), τα mall  που περνάνε εκει  μέσα τις μέρες τους ψωνίζοντας. Μαζι με τα ψωνια θα πρόσθετα οτι στην αντζεντα τους ειναι τα σπορ...πολλα σπορ και φανατικά, και επίσης το πιοτό- πίνουν και  πίνουν πολύ – έτυχα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια οικογενειακών συγκεντρώσεων μπροστά σε διηγήσεις ιστοριών που εγγονή, μαμά και γιαγιά ήταν μεθυσμένες και περιφανεύονταν για τα ντραβαλά τους....

Η μάχη δηλαδή των αρχαίων ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι έχει περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, δεν είναι μόνο το φαίνεσθαι, είναι μια τέτοια επιφάνεια που αγνοεί εντελώς την ύπαρξη του είναι....

Επίσης, περνάνε τη μέρα τους μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Ο καθένας μόνος του σε ένα αυτοκίνητο και για τα τόοοοοσα αυτοκίνητα υπάρχουν και τοοοοοοοοοσοι αυτοκινητόδρομοι, λωρίδες κάπου στις 6 ή 7 ανά ρεύμα σε ένα χαώδες, δενδαλώδες οδικό σύστημα που έχει φτιαχτει για την άνεση και για τον άνθρωπο αλλά καταφέρνει να τον κατασπαράξει. Δεν βγαίνεις ποτέ έξω απο το αυτοκίνητο για να πάρεις φαί, για να πάρεις καφέ πχ τα starbucks ειναι drive through. Οι τράπεζες είναι drive through- τα ταμεία και τα AT M-, τα φαρμακεία επίσης. Οι δρόμοι δεν έχουν πεζοδρόμια, ο κόσμος δεν περπατάει στο δρόμο, δε κάνει βόλτα έξω ( μόνο στα mall ή τρέχει στο πάρκο). Άλλωστε κάνει ζέστη έξω, κι είναι αλήθεια αλλά όχι περισσότερο απο ότι στην Ελλάδα, η διαφορά είναι οτι μέσα κάνει πολύ πολύ κρύο, γιατί είπαμε δεν υπάρχει λόγος να ζεσταινόμαστε όταν μπορούμε να κρυώνουμε με το air condition !!!)

Υπάρχει μια τέτοια άνεση στην καθημερινότητά τους, όλα είναι τόσο εύκολα που δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα....και τι εννοώ,  πριν απο το facebook θα έπρεπε να θυμηθείς το φίλο σου που γιορτάζει, τώρα πια δε χρειάζεται να βάλεις το κεφάλι σου να σκεφτεί , να θυμηθεί, γιατί θα το δεις και θα του στείλεις τα χρονια πολλά.... κάπως έτσι και οι Αμερικάνοι, δε χρειάζονται να ενεργοποιούν πολλά εγκεφαλικά κύτταρα γιατί όλα γίνονται αυτόματα. Αν αυτή την άνεση τη συνδυάσεις με την κυριαρχεία της τηλεόρασης μέσα στο σπίτι /στη ζωή τους παντού, όταν βρισκεται μια τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού καταλαβαίνεις οτι αυτό το μυαλό έχει μπει στο off, δεν επεξεργάζεται, δε δουλεύει, δεν είναι ενεργό …. Γιατί απλά δε χρειάζεται…. Δεν ειναι σε καμία περιπτωση χαζοί απλα δε σκέφτονται. Εχω πολλα παραδείγματα στο νου που με εκαναν να το συνειδητοποιήσω αυτο.....Και αν το παρεις απο μια αλλη πλευρα, αυτο που λεμε οτι τα ΜΜΕ χειραγωγουν κτλ εδω έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο γιατί πάλι η χειραγώγηση είναι κάτι ξεπερασμένο, γιατι δε σκεφτοναι καν.

Ανούσιες κουβέντες ανούσιες, ανούσιοι άνθρωποι και όταν οι κουβέντες σοβαρεύουν δημιουργούνται αναπόφευκτα εντάσεις. Γιατί αυτοί οι ανούσιοι άνθρωποιείτε θα έχουν υιοθετήσει μια γνώμη γιατί έτσι έχουν ακούσει, κι αν τους πεις δυο πράγματα, δυο επιχειρήματα, θα συμφωνήσουν οτι έχεις δίκιο χωρίς αντιρρήσεις, είτε θα υποστηρίζουν τις βλακώδεις απόψεις τους με πάθος και ξεροκεφαλιά (γιατί είπαμε είμαστε στο Τέξας στη γη των Ρεπουμπλικανών). Και στη ζωή τους δεν έχουν δει ποτέ τίποτα το διαφορετικό, δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ, είναι άλλωστε πολλάκις με τα καπέλα τους και τις μπότες τις cowboy, δε γνωρίζουν καμία άλλη κουλτούρα, καμία άλλη γλώσσα, καμία παιδεία (και στις περιπτώσεις που έχουν εκπαίδευση), η παγκόσμια ιστορία είναι ένα συνοθύλλευμα μύθων και ιστορικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στα « αρχαία χρόνια », κάποτε, πριν την αμερική.

Ο λόγος ο δικός μου ο διαφορετικός είναι εξωγήινος. Εγω μιλάω για δικαιώματα, υγεία, δημόσια εκπαίδευση....γιατί φυσικά ακόμη και αν δεν είναι πλούσιοι, θέλουν ακριβά ιδιωτικά πανεπιστήμια που θα χρεωθούν με δάνεια ως φοιτητές ξεκινώντας τη ζωή τους χρεωμένοι. και δε σπουδάζουν για να μάθουν δυο πράγματα να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και χρήσιμοι στην κοινωνία, αλλά γιατί έτσι θα κερδίζουν περισσότερα και θα είναι έτσι ανώτεροι (και οι υπόλοιποι που δε σπούδασαν κατώτεροι βλάκες)....κι έρχομαι εγώ οι ανθρωπίστρια με πτυχιά και διδακτορικά και 10 χρόνια στα θρανία να τους μιλήσω για αξίες.....

Και αυτό που με σημάδεψε περισσότερο από όλα είναι αυτή η αλλαζονία της εξουσίας, της υπερδύναμης μέσα στην οποία είναι μεγαλωμένοι....Και η πεπείθηση της ανωτερώτηταςενός λαού είναι ένα χαρακτηριστικό που μαρτυρείται παντού σε όλους τους λαούς άλλωστε καλλιεργείται από την κοινωνία, το σχολείο την ανάγνωση της ιστορίας κτλ. Εχω γνωρίσει Αιγυπτίους που με πολλή υπερηφάνεια θα σου πουν οτι ειναι η καλύτεροι της ιστορίας της παγκόσμιας γιατι ο πολιτισμός άρχισε σε αυτούς, και έχουν δίκιο. Ένας Έλληνας φυσικά θα σου πει οτι εμείς είμαστε καλύτεροι γιατι χωρίς τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός, και αυτός δίκιο θα χει. Ένας Γάλλος θα σου μιλήσει για τη Γαλλική Επανάσταση, ένας Πορτογάλλος θα σου πει οτι όλος ο Νέος Κόσμος έχει την αρχή του απο τη χώρα του. Και αυτός δίκιο θά χει. Ένας Αμερικάνος θα σου πει οτι είναι απλά οι καλύτεροι. Γιατί έτσι. Γιατί έχουν λεφτά και είναι υπερδύναμοι. Γιατί έτσι.

Και μεγάλωσαν μέσα στην αλλαζονεία αυτή. Όπως εμείς μεγαλώσαμε να μας μιλάνε για τον Όμηρο, ένας Αμερικάνος μεγάλωσε με τηλεόραση. Μια μέση Αμερικάνα γιαγιά θυμάται να κλαίει για το θάνατο του Ελβις, είχε αγαπημένα talk show που έβλεπε μικρή, μεγάλωσε η ίδια και το παιδί της με junk food, θα μπορούσε να έτρωγε μόνο παγωτό και να έπινε τεκιλα. Ενώ η δική μου η γιαγιά σε ένα χωριό της μεταεμφυλιακής Ελλάδας μπορεί να μην είχε καν ρεύμα, είχε 6 παιδιά και άντρα μετανάστη στη Γερμανία.

Όταν ξαναβρέθηκα στο Austin μετά απο καιρό και πήρα λεωφορείο που με άφησε στο πανεπιστήμιο και βρέθηκα να ξαναπερπατάω μέσα στην πόλη, και υπήρχε και κόσμος δίπλα μου να περπατάει κι αυτός, συνειδητοποίησα οτι συνδυαλέγομαι και συναναστρέφομαι με τους γύρω μου, οτι υπήρχε αλληλεπίδραση ανάμεσα σε εμένα στο περιβάλλον μου και τους ανθρώπους μέσα απο τη διαδικασία του περπατήματος. Και ένιωσα περίεργα. Είχα να περπατήσω καιρό. Μέσα στο αυτοκίνητο έβλεπα συνέχεια εικόνες να διαδέχονται η μία την άλλη, Είχα καιρό να βρεθω και εγώ η ίδια να μπερδεύομαι μέσα στο περιβάλλον.

Αυτό το περιβάλλον που είναι για να διευκολύνει τη ζωή του ανθρώπου, καταφέρνει να την καταστρέφει, να την τρώει σιγά σιγά χωρίς να φαίνεται, καταφέρνει να απομονώσει το άτομο, να το απανθρωπίσει, χωρίς επαφές, χωρίς επικοινωνία...ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος

έχοντας δημιουργήσει έναν απ-ανθρωπο, τι μπορείς να περιμένεις μετά ?

ΠΣ. Οχι δεν είναι ολοι οι Αμερικάνοι ετσι. Αυτη ηταν η δική μου εμπειρία και η εμπειρία μου με ανθρωπους αμερικανους στο τεξας. Το γεγονος ομως οτι ειχα να κανω με αμερικανους μεσαιας ταξης και μεσαιας εκπαιδευσης νομιζω οτι ειναι ενα δειγμα αντιπροσωπευτικο και πολλά στοιχεία αποτελούν ενα κοινο background για τις Ηνωμένες πολιτείες

Εχω πολλους φίλους μου που θα μου διαψευσουν ισως τα παραπανω αλλα οι φιλοι μου ειναι διδακτορικοι φοιτητες ή εργαζομενοι μετα απο πολυχρονες σπουδες σε πολλα πανεπιστημια αρα αυτό δεν ειναι ενα τόσο αντιπροσωπευτικο δειγμα που ερχεται κοντα στο μεσο αμερικανο