Πένθος

Στενοχωριέται: α χτυπήσουν την πόρτα ποιος θα ανοίξει; Αν ανοίξει βιβλίο ποιον θα κοιτάξει; Αν ανοίξει την ψυχή του ποιος θα κοιτάξει; Αλυσίδα.
Πού 'ναι η αγάπη που κόβει τον καιρό μονοκόμματα στα δυο και τον αποσβολώνει;
Λόγια μονάχα και χειρονομίες. Μονότροπος μονόλογος μπροστά σ' έναν καθρέφτη κάτω από μια ρυτίδα.
Σα μια στάλα μελάνι σε μαντίλι η πλήξη απλώνει.

Το ύφος μιας μέρας, Σεφέρης

Το καταλαβα. Οταν ειχα απο το σχολειο δει πρωτη φορα αυτο το στιχο απορουσα δεν μπορουσα να καταλαβω αυτον τον περιεργο τοσο λυρικο στιχο

Ποια να ναι αυτη η αγαπη που κοβει τον καιρο μονοκομματα και τον αποσβολωνει απορούσα....

Ναι το εμαθα το καταλαβα

Το νιωθω.

Το ποναω.

Ειναι αυτη η αγαπη που μαρκαρει το χρονο, τον τοπο, το κορμι σου, τη σκεψη σου

Τα κοβει ολα στα δυο. Ο χρονος χωριζεται στο πριν και στο μετα απο αυτο, αυτη την αγαπη, αυτη τη σχεση.

Το πριν, το κατα τη διάρκεια και μετα. Μετα τι? Μετά το τέλος....μετά απο αυτή την αγάπη.

Μα τι υπάρχει μετά? Δεν υπάρχει τίποτα. Ειναι κενό. Ειναι άδειο. Οι μέρες είναι κενές. Οι βραδυές μακριές και βασανιστικές.

Ενα μαύρο πέπλο πέθνους καλύπτει τα πάντα.

Πένθος για τη σχέση που χάνεται. Πένθος για την αγάπη που θα αφήσουμε να χαθεί. Πένθος για τη ζωή που δε θα μοιραστούμε μαζί και για τις εικόνες που χαμε φανταστεί και δεν θα γίνουν πραγματικότητα. Πένθος για τα πρωινά που δεν θα μας ξαναβρούν αγκαλιά. Πένθος για τα βράδια που με έψαχνες να με βάλεις πίσω στην αγκαλιά σου.