Moving forward

(Αυτό σκέφτομαι. Αυτό σκέφτομαι όταν τρέχω σαν την τρελή μες το μετρό. Αυτό όταν τελειώνει κάθε μάθημα. Αυτό επαναλάμβανα όταν ήρθε το confirmation γράμμα για την εγγραφή μου στο διδακτορικό. Αυτό κι όταν συνάντησα τον καθηγητή μου πρώτη φορά και μου έδωσε homework.)

Περίεργος μήνας, της τακτοποίησης. Όχι ότι είναι στη θέση του κάτι ήδη αλλά σιγά σιγά βρίσκω ρυθμούς και διαγράφω την πορεία μου. Δουλεύω. Δουλεύω αρκετά, κι όπως με κάθε τι που καταπιάνομαι, οδηγούμαι στα άκρα… συναίσθημα ευθύνης και συνέπειας. Πάλι δε κοιμάμαι, αλλά στ’αλήθεια δε με νοιάζει (τόσο) -γιατί μέσα μου είμαι ήσυχη- Η κούραση είναι επιφανειακή- δηλαδή σωματική.

Βρίσκομαι σε μια φάση που με ό,τι καταπιάνομαι μ ’αρέσει… Το γουστάρω αυτό (-α) που κάνω και στο βάθος μ’ αρέσει που τρέχω. Νιώθω να μεγαλώνω, ή καλύτερα, νιώθω ήδη μεγάλη. Κι αν το καταφέρω όντως θα είμαι πολύ χαρούμενη. Νιώθω να προσπαθώ να σταθώ μόνη μου στα πόδια μου (κι ας είναι όλα κόντρα), χωρίς να βαραίνω τις πλάτες άλλων. Αυτό με γεμίζει δύναμη, ή ανακούφιση, και με όρεξη θέλω να συνεχίσω. Νιώθω ότι μπορώ να είμαι καλή σε αυτό που κάνω και χαίρομαι την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλω. Κάθε μέρα έχει πολλά πρόσωπα, διαφορετικές κουβέντες, κάτι διαφορετικό ως σκέψη με το οποίο θα γυρίσω σπίτι και είναι αναπτερωτική ανανέωση αυτό.

(Votre demande d’inscription en 1ere année de doctorat a été validée par le Conseil de l’Ecole Doctorale…)

Ίσως να είναι η καλύτερη φάση του διδακτορικού, ναι αυτή που μπορεί ακόμη να μην έχει αρχίσει καλα καλά. Πρέπει απλά να διαβάζω… να διαβάζω και να διαβάζω… αυτό πρέπει… αλλά αυτά μάρέσουν να τα διαβάζω… είναι όπως σε κάποιο βιβλιοφάγο να τον βάζουν να τελειώνει λογοτεχνικά βιβλία συνέχεια… αυτό πρέπει να κάνω… μόνο που έχει πιο πολύ φιλοσοφία και θέλει λίγο σκέψη (και τις σκέψεις μου)… πρέπει να βλέπω εκθέσεις και να χρησιμοποιώ το ξεκούραστο μάτι για να σκέφτεται καθαρά…

Το θέμα μου το γουστάρω. Νιώθω να καθρεφτίζομαι μέσα σε αυτό. Διαλεξα κάτι που το έχω φέρει στα μέτρα μου… σα να μου μοιάζει… πολλά πράγματα μαζί, πολυσυλλεκτικό, διαθεματικό, καθόλου προαφανές… ( γιατί κι εγώ νιώθω να μην είμαι ένα πράγμα… αλλά πολλά – όπως ισως πολλοί- και δε μ’αρέσει ένα πράγμα αλλά πολλα). Πρόκληση και περιέργεια για το τι θα βγει στο τέλος και που θα με οδηγήσει η έρευνα… είναι μονοπάτια που δεν έχω ξαναβαδίσει και θα έχει χόρτα και λάσπη το πέρασμα…

Και κυρίως δε μπορώ να ξεχάσω αυτό το περίεργο συναίσθημα που ένιωσα όταν συμπλήρωνα στα χαρτιά τον τίτλο της Ecole Doctorale…έγραψα καλλιγραφικά Histoire de l’art…

Και μέσα μου ξέρω πως εκείνη την ώρα είπα «εδώ είμαι»… αυτό είναι. Αυτό ήθελα να είναι – παντα- από τότε που κόλλαγα τις ζωγραφιές μου του νηπιαγωγείου στο ρόζ μου δωμάτιο ή ετρεχα σε εκθέσεις με τη μαμά- και δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο.

Και έτσι νιώθω- οι στιγμές αυτού του τελευταίου μήνα αυτό να μου λένε… moving forward.

(και πρέπει να το πω? Σε αυτές τις εποχές που μας έμαθαν να μη σκεφτόμαστε πλέον το μέλλον, δοξάζουμε περίτρανα το παρόν…)

Καληνύχτα…

gerhard richter

joan mitchell

cy twombly

Ελπιμονή.

Ελπιμονή.

Ετσι γράφει μια φίλη στο περσοναλ στατους της. Αραγε η κρίση σε κάνει γλωσσοπλάστη?

Μάλλον η ανάγκη… λογικό δεν είναι? Νέες ανάγκες, νέες λέξεις να τις περιγράψουν.

Ελπιμονή λοιπόν. Αυτό χρειάζεται…

Να κάνεις υπομονή, για να αντέξεις και να έχεις ελπίδα επίσης για να αντέξεις. Αν δεν έχεις ελπίδα δεν μπορείς να έχεις και άλλη υπομονή, και αν δεν έχεις υπομονή πάλι δε μπορείς να ελπίζεις. Διπλή συνεπαγωγή.

Τα μηνύματα που λαμβάνω είναι θαμπά, ξεφτισμένα αλλά δε χάνουν τον τόνο τους, ίσως να μην κάνουν τόσο θόρυβο, μα συνεχίζουν να είναι μέσα στην απελπισία. Μου έρχονται εικόνες που μου είναι αδύνατο να τις συλλάβω, δε γίνεται να συμβαίνουν. Δε γίνεται στη χώρα μου τα παιδάκια να πηγαίνουν σχολείο και να πεινάνε, δε γίνεται. Γιατί στα golden 90s που εμείς μεγαλώσαμε αυτά δε γίνονται- γιατί διαβάζαμε για την κατοχή στα βιβλία.

Έχω την εντύπωση ότι ο καθένας ψάχνει τις δυνάμεις του και σα σε αυτοάνοση αρρώστια ψάχνει να βρει να την αντιμετωπίσει.

Κάπου μέσα μου δε θέλω να ξέρω, γιατί, γιατί κλαίω γοερά. Και όσα περισσότερα ακούω τόσο νιώθω να απομακρύνομαι- η άρνηση που εδώ και αρκετό καιρό (ίσως πάνω από χρόνια πια) με κυριεύει, μεγαλώνει. Δε θέλω όλα αυτά να με αφορούν, απομακρύνομαι, γυρίζω τη πλάτη γιατί δε θέλω να είμαι κομμάτι τους . Νιώθω ότι το μέλλον τους –αυτό που φτιάχνουν-, δε με αφορά. Ποτέ πια.

(ίσως και η λέξη μέλλον να είναι λανθασμένη, θανατικές ποινές προδιαγράφουν)

Θέλω να αξιώσω όλα αυτά που παλεύω τόσα χρόνια. Είναι αλαζονικό? Είναι κακό? Εγώ το βρίσκω δίκαιο. Και για μένα είναι αναγκαίο, για να μπορώ να υπάρχω… για να έχω ελπίδα, πρέπει να μπορώ να βλέπω κάπου φως. Και από την Ελλάδα μου έρχεται μόνο σκοτάδι. Όχι, τίποτε δεν είναι εύκολο- είπαμε τίποτα δε χαρίζεται. Αλλά μπορώ να πιστεύω στη δικαιοσύνη- αυτή είναι η ελπίδα μου.

Ξεφυλλίζω Ελύτη, ψάχνω να δω που έβλεπε αυτός το ελληνικό φως και από πέρυσι βασανίζομαι να απαντήσω στο τι είναι ελληνικότητα- αυτό το λευκό και το γαλάζιο του αιγαίου που οι δυο Οδυσσέες που γνωρίζω (ο πρωτότοκος ο ομηρικός και ο Ελύτης) είδανε… αλλά εγώ δε βρίσκω να δώσω ορισμό δικό μου. Είναι θολός, συγκεχυμένος και όχι δικός μου.

Πόσο θάθελα να μπορούσα να τον πιστέψω.....

Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,

τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,

Χρόνους μας ταξιδεύει, δε βουλιάξαμε,

χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε.

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε.

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.

Ο. Ελύτης,Το Τρελοβάπορο

Fragment amoureux 1

Je t’aime

De la, nouvelle vue du je t’aime. Ce n’est pas un symptôme, c’est une action. Je prononce, pour que tu répondes, et la forme scrupuleuse (la lettre) de la réponse prendra une valeur effective, à la façon d’une formule. Il n’est donc pas suffisant que l’autre me réponde un simple signifie, fut-il positif (« moi aussi ») ; il faut que le sujet interpellé assume de formuler, de préférer le je t’aime que je lui tends ;

(…) pour le sujet amoureux, non pas seulement d’être aimé en retour, de le savoir, d’en être bien sûr, etc mais de se l’entendre dire, sous la forme aussi affirmative aussi complète, aussi articulée, que la sienne propre ; ce que je veux, c’est recevoir de plein fouet entièrement, littéralement, sans fuite, la formule l’archétype du mot d’amour ; (……)

Ce que je veux, éperdument, c’est obtenir le mot. Magique, mythique ?

Fragments d’un discours amoureux, Roland Barthes

(το υπόσχομαι θα ανεβάσω μετάφραση, αλλά είναι αργά τώρα…

Όπως επίσης θα επανέλθω σε αυτά τα fragments στα οποία έχω βυθιστεί τελευταία…μα είναι ερωτεύσιμος ο τρόπος που γράφει κάθετι…από γλωσσολογία ή σημειολογία μέχρι discours amoureux)

Été indien* και “εγώ μένω ακόμη εδώ”

Είμαι με το τιραντάκι ή λίγο πιο πριν ήμουν με το σορτάκι και τη σαγιονάρα.

Είναι 1^η οκτώβρη και είναι καλοκαίρι. Έτοιμη για την 3^η μου Nuit Blanche**, και όσο θυμάμαι την πρώτη που είχε τέτοια παγωνιά και δεν είχαμε χοντρά μπουφάν!

Σήμερα είχε 30 βαθμούς και κυριότερα, διάθεση καλοκαιρινή. Γιατί πέρασε ο Σεπτέμβρης ο περίεργος, με το τρέξιμο και το άγχος και την ανισσόροπη διάθεση και τις μεταπτώσεις, με την πίεση και την ανασφάλεια. Φευγει και αφήνει τα πράγματα κάπως τακτοποιημένα.

Λες και μπήκε ο Οκτωβρης και τα έσβησε όλα αυτά. Τώρα μπαίνουν λίγο λίγο όλα στη θέση τους. Η εγγραφή, το διδακτορικό, ο καθηγητής, τα μαθήματα, το σπίτι.

Οι βαλίτσες οι καλοκαιρινές άδειασαν και γέμισαν τις ντουλάπες μου. Εγκαταστάθηκα. Ηρέμησα. Και νιώθω τόσο έντονη την ανάγκη να χορτάσω και να απολαύσω αυτή την ηρεμία μου. Θέλω να κάνω βόλτα στην πόλη, να περπατήσω, να τη νιώσω λίγο, να ψυχανεμιστώ τι μπορεί να μου επιφυλάσσει για φέτος. (μα φοράω αμάνικο!)

Και ξέρω καλά ότι ο κυριότερος λόγος που θέλω να απολαυσω την καλοκαιρινή μου διάθεση είναι γιατί αύριο δεν ξέρω τι «καιρό» θα έχει… μήπως έχουν αλλάξει όλα… μήπως κάτι άλλο πάει στραβά.

και η Nuit Blanche είναι ιδανική για τέτοια βόλτα. Ορδές κόσμου γεμίζουν τους δρόμους… έξω είναι ένα μικρό πανηγύρι σε κάθε γωνιά. Μεθυσμένοι τριγυρνούν στους δρόμους ή απλά αράζουν κατάχαμα… μουσικοί επίσης με τις μπάντες τους μαζεύουν τριγύρω τους κόσμο… πολλοί σχηματίζουν τεράστιες ουρές για να μπουν (δωρεαν) σε μουσεία…

εγω διάλεξα να περιπλανηθώ σε αγαπημένους μου δρόμους, να πάρω να φάω αγαπημένες λιχουδιές για να με κακομάθω, να δω στα γρήγορα μια έκθεση (μα πόσο μ’αρέσει να πηγαίνω στα μουσεία 12 το βράδυ!) και να συνεχίσω να περπατώ μέχρι που τα τακούνια μου δε με βαστούσαν άλλο…

τις 3 τη νύχτα με πήρε κάποιος φίλος μου τηλ… που το τηλέφωνο μου δεν έβγαζε αναγνώριση ποιος ήταν, να με ρωτήσει που είμαι και τι κάνω και να πάω οπωσδήποτε εκει που ήταν πως γινόταν χαμός και ήταν τέλεια… κι εγω βέβαια ήμουν στο κρεββάτι μου και ακόμη δεν ξέρω ποιος μπορεί να’ταν!

και εγώ μένω ακόμη εδώ- 4 χρόνια μετά…

*Été indien

Expression d’origine américaine et canadienne, l’été indien ou l’été des Indiens (en France, l’été de Vireux ou l’été de la Saint-Martin) est une période de temps ensoleillé et radouci, après les premières gelées de l’automne et juste avant l’hiver. Elle se produit en octobre ou au début de novembre dans l’hémisphère nord, et en avril ou au début mai dans l’hémisphère sud. Elle est aléatoire et peut durer de quelques jours à plus d’une semaine, ou ne pas se produire du tout certaines années.

An Indian summer is a meteorological phenomenon that occurs in the autumn. It refers to a period of considerably above normal temperatures, accompanied by dry and hazy conditions, usually after there has been a killing frost. Depending on latitude and elevation, the phenomenon can occur in the Northern Hemisphere between late September and mid November.

** Nuit Blanche (All-Nighter, literally White Night, in French) is an annual all-night or night-time arts festival. A Nuit Blanche will typically have museums, private and public art galleries, and other cultural institutions open and free of charge, with the centre of the city itself being turned into a de facto art gallery, providing space for art installations, performances (music, film, dance, performance art), themed social gatherings, and other activities.