πανηγυρικός

Αυτό το ποστ πρέπει να είναι πανηγυρικό…

(όχι επειδή είμαι για τα πανηγύρια…) αλλά γιατί πρέπει να γιορτάσω το τέλος αυτής της χρονιάς με τον ίδιο έντονο τρόπο όσο υπήρξε κι αυτή…

Σαν εκδίκηση – για να ισοβαθμήσει όλη η πίεση και το άγχος και τα ξενύχτια, τις νύχτες και τις μέρες, τις ώρες τις αμέτρητες που μέτρησα μέσα στο δωμάτιο…

Για να τα πάρω από την αρχή, τέλειωσε! Πάει- τέλος! Και επίσημα δηλαδή τέλος!

Υποστήριξα χτες… με ηρεμία… μπροστά στα 2 μελή του jury μου τους παρουσίασα με λίγα λογία τη δουλεία μου. Μετά πήραν αυτοί το λόγο. Είπαν κάποια θετικά και μετά άρχισαν να «χώνουν»- παρατηρήσεις προτάσεις, δεν κάνατε αυτό, δεν κάνατε εκείνο, έπρεπε να είχατε πει αυτό… όλο λέτε αυτό αλλά στο τέλος αντιφάσκετε…

(είχανε δίκιο… και κυρίως είχανε το λόγο και δεν ήταν η σειρά μου να υπερασπιστώ τη δουλεία μου.) κι ενώ συνήθως το «ξέπλυμα» συνεχίζεται και με ερωτήσεις η απορίες, μου ζήτησαν απλά να βγω λίγο έξω μέχρι να με ξαναφωνάξουν για την «ετυμηγορία» του βαθμού…

Περίμενα κι εγώ… και με ξαναφώναξαν για να μου πουν συγχαρητήρια, ότι δούλεψα πάρα πολύ καλά- και τελικά- μου έβαλαν και πολύ καλό βαθμό…

Κι εκεί θες να ουρλιάξεις γιατί τελείωσε… γιατί τέλειωσε και ως άφεση για όλο αυτό που πέρασα όλη τη χρόνια έρχεται η επιβράβευση - κάποιος που θα το αναγνωρίσει και θα σου πει μπράβο και ότι δεν ήταν τόσο μάταιοι όλοι οι κόποι σου και τα κλάματα σου και η γκρίνια σου.

Κι ίσως εκεί έρχεται και η ελπίδα, ότι δε μπορεί, δε γίνεται τόσοι κόποι να πηγαίνουν χαμένοι… δε πρέπει… κάπως κάπου κάποτε θα εκτιμηθούν…

Ίσως έτσι μόνο μπορείς λίγο να πιστέψεις ξανά σε σένα… σε αυτό που κάνεις.. στο γιατί το κάνεις… να ξεχάσεις τι πέρασες για να φτάσεις στην απέναντι όχθη. Σου φτάνει που πέρασες απέναντι, δε πνίγηκες και πλέον στην άλλη πλευρά κοιτάς τη διαδρομή και σα να ξέχασες την απόσταση, σου φτάνει που απλά έφτασες… σαν να μην είχε σημασία και πόνο ο δρόμος, σαν να τον ξέχασες κι αυτόν.

Ξέρω ότι αυτήν την αμνησία μου θα πληρώνω και πληρώνω ήδη εδώ και πολλά χρόνια με κάθε «εγκυμοσύνη»…

Και κάτι μου λέει ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.. για σήμερα όμως μου φτάνει το αποτέλεσμα. Απαιτώ να χαρώ την Ιθάκη μου.

Ναι δε λέω… αν δε μ’αρεσε ο πηγαιμός, δεν θα τον έκανα ποτέ… κι αυτό είναι ο μαζοχισμός σε όσους διαβάζουν (ή που ξέρω εγώ να διαβάζουν εδώ και πολλά πολλά χρόνια) ότι στο βάθος σ’αρέσει αυτό. Ίσως γιατί περισσότερο σ’αρέσει το να φτάνεις απέναντι.

Μαζί με όλα αυτά μια άλλη ικανοποίηση προστίθεται… ότι δεν πρόδωσα την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν και δεν απογοήτευσα όσους με εμπιστεύτηκαν. Δε πήγε χαμένη η πίστη που μου έδειξε η καθηγήτρια μου… δεν πήγα στο βρόντο τα λεφτά της μαμάς…

Από μικρή μου έδειχναν πάντα να περιμένουν από μένα πράγματα κι ενώ ποτέ δε θα έκανα κάτι για να ευχαριστήσω κανένα, ένιωθα πολύ χαρούμενη όταν μπορούσα να δικαιώσω αυτούς που αξίωναν το κάτι παραπάνω.

Πάντα είναι βάρος… αλλά για μένα είναι από τα ωραία βαρίδια που σε κάνουν πιο δυνατό και σε προκαλούν συνέχεια να αποδεικνύεις πράγματα.

Και του χρόνου!

Π σ.

la fin de la soirée était parmi des amis, évidemment, et après quelques bouteilles de vin et de champagne vides, t’es contente, et pleine… et satisfaite…mais, tu sais, c’est gênant, il reste un tout petit vide là… le vide du ptt rien qui manque- juste ça.