Όταν ξεκινησα να γράφω αυτό το ποστ ειχα μια περιεργη διαθεση… demi… Ολίγον κάτι… ολίγον στεναχωρημένη, ολίγον μίζερη, ολίγον τσιμπημένη…
Αυτό το «ολίγον» μου δημιουργεί εδώ και κάτι μέρες μια βλαμμένη διάθεση. Κατά βάθος και μήκος ξέρω τι μου φταίει- πολλά θέλω, λίγες πράξεις και πολλά άλλα δικά μου δε θέλω… δε θελω να φύγω, να πακετάρω, να χασω τη μικρή βλαμμένη μου ρουτίνα (μας).
Και προστίθεται σε αυτά ότι τίποτε δεν είναι όσο εύκολο θα’θελα. Τίποτα δεν έρχεται έτοιμο και εχω μπροστά μου ένα τεράστιο βουνό που κοντοστέκομαι και το κοιτώ από μακριά και δεν έχω το κουράγιο ούτε να το πλησιάσω.
Η διάθεση λοιπόν είναι εύθραυστη και το παραμικρό καταφέρνει να ταράξει τις ανύπαρκτες ισορροπίες. Και πάντα έρχομαι αντιμέτωπη με όλα τα ptt vides και τα ptt riens. Ευτυχώς, το ποτήρι όσο εύκολα είναι μισοάδειο, τόσο εύκολα μισογεμίζει…
Και αυτό προσπαθώ τις τελευταιες μέρες… να γεμίζω το ποτήρι. Ο σκοπός είναι να μη μένω σπίτι καθόλου… να μη σκέφτομαι ή να δουλέψω…
Νομίζω αποστολή εξετελέσθη!
Γιατι δε το μπορώ αυτό το ντεμί! Δε μου ταιριάζει αυτό το μίζερο…κι κάπως έτσι ξεκινούν οι πιο απροσδόκητες βραδιές, που δεν ήταν να είναι βραδιές… που ξεκινάνε μεσημέρι για να καταλήξεις σπίτι αφου έχει χαράξει ο ήλιος.
Τα συστατικά είναι πάντα η σωστή παρέα: μια τρελή (ελληνίδα) φίλη, μερικοί επίσης τρελοί Ιταλοί και μερικοί ακόμη χειρότεροι Βενεζουελιάνοι.
Και έχεις τα υλικά, 5 γλώσσες σε ένα multilingual πανδαιμόνιο… μπολικο κρασί που αρκεί και για όποιους πιστούς προσέλθουν- μερικοί που θα είναι το ίδιο τρελοί για να ακολουθήσουν που τους ξεσηκώνεις από το δρομο/ το μετρό και την «ησυχία» τους για ένα παραπάνω ποτό…
Μεσα σε 5-6 ώρες έχεις την καλύτερη διάθεση, είσαι μούσκεμα από το χορό και γυρνάς σπίτι ξημερώματα…
Και κάπως έτσι αρχίζει η βδομάδα, μια Δευτέρα που είναι ήδη μεσημέρι, σε ένα Παρίσι που στους 35 βαθμούς λιώνει και νιώθει το καλοκαίρι…
Κι εμένα αυτή η θερμοκρασία μου κάνει άλλο καλοκαίρι και διακοπές και χαμόγελα και βλέμματα…
Πριν αρχίσει όμως πρέπει να πεις αντίο στο χειμώνα… και να βλέπεις τον κύκλο να κλείνει μόνος του κι ας αρνούμαι… και ας μη θέλω… στην καλύτερη περιπτωση αποχαιρετάς σα να λες à demain, όπως άλλωστε θα έλεγες κάθε βράδυ αλλα μέσα σου ξέρεις ότι είναι το «τελος μιας εποχής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου