Φτου ξελεφτερία!

Συμπιεσμενα συναισθηματα…κατι στη μεση από το να αρχισω να ουρλιαζω ή να βαλω τα κλάματα από την πίεση που εχει συσσορευτει… νιωθω καταβεβλημένη… μου φαινεται περιεργο που κρατω τη δουλεια μου εκτυπωμενη στα χερια μου… τελειωσε… και δεν εχω το κουραγιο να την ξανακοιταξω… δεν παιρνει άλλες διορθωσεις… αυτό το αντιτυπο εχει στα χερια της η καθηγητρια μου και το jury.. αγνοω το αποτελεσμα… ειμαι τοσο μεσα σε αυτό που δεν καταλαβαινω… βλεπω μονο 100 σελιδες που κάθε τους λεξη με βασανισε για να μπει εκει που μπηκε…

Πρωτόγνωρο συναίσθημα το να ξαναπερπατώ στην πόλη… πώς να το περιγράψω αυτό στους (από μακρια) φιλους μου που όταν γκρινιαζα για το διαβασμα μου πεταγαν στο τελος του διαλογου ένα «έεελα αλλά εισαι στο Παρίσι»… λες και μου κανει διαφορά αν φαινεται από μακρια το φως του Πυργου…λες και διογκώνονται τα 12 τετραγωνικα του δωματιου οπου ειμαι κλεισμένη τους τελευταιους μηνες… λες και το τετραγωνο από το κολυμβητηριο μεχρι το super market γινεται εκδρομη….

Οι τελευταιες μερες με βρήκαν σε απολυτη nirvana … μαλλον αγγιξα όντως τα ορια… δεν μπορουσα να αγχωθω άλλο… περασα κατά μια μερα το dealine μου αλλα δε γινοταν να κανω κατι παραπάνω… ουτε πιο γρηγορα ουτε πιο αποδοτικα… το πρωι πριν εκτυπωσω ο επιλογος ακομη δεν ειχε γραφτει…

ετσι κι αλλιως ολες αυτές τις μερες ετρεμα όταν εβγαινα να παω κολυμβητηριο και μεσα στην ιδια τρελα εμενα τα πρωτα 10 λεπτα που ημουν στο νερο.. με την αναπνοη πιασμενη σε μια μονιμη φρικη.

Αλλα από εμενα εφυγε αυτό που επρεπε να κανω. Τιποτα δεν τελειωσε ακομη αλλα δε σκεφτομαι τιποτε άλλο από το ότι το πνευμα και το σωμα ζηταει να ξεκουραστει, να κοιμηθεί, να αναπληρώσει, να βρει καποια ισορροπία.

Και νομιζω σιγα σιγα το καταφερνει. Μετα από ένα σκ με φιλους και με βολτες, μετα από ένα σκ με παρτυ και με υπνο, μετα από ένα σκ με ωραιους καφεδες και φαγητα, μετα από ένα σκ με πολλα ptt rien( mais Rien c'est déjà beaucoup)…

Συνεχίζει τιποτα να μη με ενδιαφερει. Δε σκεφτομαι το πιο μετα από την άλλη βδομαδα που είναι το «τελειωτικο» χτυπημα.

Μεχρι τοτε ηρεμώ στην ιδεα ότι το χειροτερο περασε.

Π. σ. είναι εφιαλτικη περιοδος για να διαβαζεις… να εισι κλεισμενος στο μικρόκοσμο των γραπτών σου που μιλουν για την ομορφια, την τέχνη, τη φορμα, την αρχαιότητα και το σημερα σε μια τοσο μακρινη σφαίρα από την πραγματική ζωη. Οσο εγω πρεπει να μεινω σε αυτό βλεπω τον κοσμο διπλα μου να αλλαζει και να γυρναει τουμπα, και να απορω εγω που βρισκομαι μεσα σε όλα αυτά… αλλα την ιδια στιγμη ουτε αυτή η μονη σκεψη να μην εχει χωρο στις σελιδες του word μου…