Πανελλήνιες

Σημερα αρχιζουν οι πανελληνιες, δινει ο αδελφος μου.

Και τον φανταζομαι πως μπορει να είναι αυτή τη στιγμη που θα ιδρωνει και θα ξειδρωνει.

Και ολοι μας μας θυμομαστε αυτή τη μερα που αρχιζαν οι πανελληνιες.

Προσωπικα, ακομη δεν εχω ξεπερασει τοσα χρονια μετα το σοκ τους. Διναμε, βλεπεις, ένα ολοκληρο μηνα για δυο χρονιες. Σιχαινομαι τις εξετασεις γιατι ακομη δεν εχω ξεπερασει αυτό το σοκ, αυτό το αγχος, αυτή την πιεση. Και από τοτε αρνουμαι να ξαναδιαβασω ετσι. Από την άλλη ισως δεν ηταν για ολους τοσο εντονη εμπειρια οσο για μενα… ισως εμενα το μεσα μου δε το αντεξε και το πηρε τοσο βαρια….

Και Τοσες άλλες εξετασεις… τοσοι ιδρωτες, τοση πιεση… χαρτια στο τοιχο…τοσα ξενυχτια…

Από πού να παρεις κουραγιο…

Βλεπω τον αδερφο μου… και καπου στο πισω μερος του μυαλου μου σκεφτομαι μηπως δεν αξιζει το τοσο αγχος…η τοση πιεση…

Και τι να του πεις…. είναι τοσο στην αρχη…

«Θα περασει κι αυτό… ηρθε η ωρα να τελειωσει το μαρτυριο…» του λεω…

Βλεπω εμενα, 7 χρονια μετα τις πανελληνιες… με χειροτερο αγχος και πιεση… που δε δινω σημερα αλλα δεν εχω κοιμηθει (παλι) πανω από 3 ωρες για να προετοιμαστω για το ραντεβου με την καθηγητρια μου το οποιο θα αποβεί πάλι καταστροφικό….

Μαη μήνα μου βρίσκει ακόμη προβλήματα μεθοδολογίας…και εγω πλέον κουράστηκα..

Βλέπω τα όρια μου…τα ξεπερνώ, και το ξεχνάω μετά μεχρι να φτάσω στο σημείο να τα ξαναυπερβώ…

Ποτε θα σταματησουμε να δινουμε πανελληνιες?

Στερευει η στερνα με την ενεργεια… κουραστηκα…. Πρεπει να μαθω γιατι κοπιαζουμε….

Μετά το ραντεβού με την καθηγήτρια περασα ώρες περπατώντας και προσπαθώντας να σκεφτώ τι δουλειά θέλω να κανω τωρα που μεγαλωσα…και δε βρισκω καμια…

Βασανίζομαι και σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να είχα γίνει μηχανικός πριν 7 χρονια που εδινα πανελληνιες… για να δουλευα από οποιο σημειο του κοσμου ηθελα… ισως να ημουν δυστυχής αλλα θα ηξερα τι δουλεια με περιμενει αυριο…

Από την άλλη αφουγκραζομαι το κοσμο γυρω μου όταν «κλαίγομαι»…

«ολοι τα ιδια είμαστε…» μου απαντάνε…

Αλλα δε μου κανει για απάντηση… δεν το αντέχω… γιατι τοσα σκατα πτυχία στον τοίχο?

Γιατι να πω στον αφερφο μου λοιπον να κανει κουριαγιο που μολις μυρίζει λιγο από το Γολγοθά μπροστά του?

Ισως πρεπει να ερωτευτώ παράφορα… ισως πρεπει να αρχισω τα ναρκωτικα…

Πρέπει μια ντόπα για να το αντέξεις ολο αυτό…

Σε 2 βδομάδες τερμα τα ψέματα…τελος. Το memoire πρεπει να είναι ετοιμο…και εγω ψαχνω τα κουράγια μου….

Μετα από κάθε deadine το σώμα μου και το μυαλό μου χρειάζεται 2 μέρες να ξαναπάρει μπρος… δε συνεργάζεται...

Ισως το αγχος να βγει παραγωγικό- αλλά μεσα μου εχω χασει την εμπιστοσύνη σε μένα, εχω κουραστει, και εχω παραδοθεί- δεν με πιστεύω ότι μπορω να αλλάξω πράγματα.

Κουράστηκα.

Περιμένω κάθε μέρα το απόγευμα που θα πάω κολυμβητήριο… είναι το ένα μισαωρο-μια ώρα μεσα στη μερα μου που μου δινω ένα διάλειμμα. Μες το νερο δε σκεφτομαι τιποτα. Το απολυτο τιποτα. Μετράω τα πάνω κάτω μόνο. Βασικά μαθηματικά μέχρι το 5.

Μεχρι να γυρισω σπιτι να παρει παλι το σώμα μου το κυρτό ποζισιόν του.

Είναι δυο βδομαδες αυτό μόνο.