Όμορφες μέρες

Όμορφες μέρες

γιατί δε χρειάζεσαι το μπουφάν σου για να βγεις έξω! Εχει ήλιο και 21 βαθμούς! γιατί τα δένδρα από το πάρκο εδώ έχουν φύλλα 3 ημερών και είναι καταπράσινα! γιατί κοιμάμαι λίγο παραπάνω… και δεν είμαι το ίδιο πιεσμένη όσο ήμουν τις προηγούμενες μέρες και έτσι παίρνω το χρόνο μου και σιγά σιγά προσπαθώ να ξαναμπώ στους (πιεστικούς) ρυθμούς μου. Γιατί του πάει του Παρισιού ο ήλιος… και πρέπει να κρατάς τις αντιστάσεις σου για να πας στη βιβλιοθήκη και να μην πάρεις καφέ και να τρέξεις να λιαστείς στο ποτάμι. Γιατί είχα το χρόνο να δω κάποιες εκθέσεις που εδώ και μήνες δεν προλάβαινα… Γιατί βρήκα πρόφαση να περιπλανηθώ στην πόλη και να θυμηθώ τις ατελείωτες βόλτες πρόπερσι που με είχαν κάνει να λατρέψω το παρισάκι… δρόμοι που με έβγαλαν τυχαία σε άλλες γειτονιές –κατά τ’αλλα γνωστές – αλλά από εκεί δεν είχα ξαναπεράσει, degustation και tick σε νέο φούρνο gourmet!

Στο μάθημα προχθές η καθηγήτρια αφιέρωσε μια ώρα για να μας δείξει μια έκθεση του 2008 εδώ στο grand palais. Προσωπικά ήταν από τις εκθέσεις που μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση και ήταν μια αξιομνημόνευτη εμπειρία. Όταν ρώτησε ποιοι την είχαν δει, ήμουν η μόνη που είχε πάει. Και τότε με διαπέρασε ένα πολύ περίεργο αίσθημα ικανοποίησης που μπορώ να βρίσκομαι σε μια πόλη που κινείται και μέσα της κινούνται πολλά (μεγάλα) πράγματα και αν ακολουθήσεις αυτή την πορεία γίνεσαι μέρος της- αυτά που θα διάβαζες σε καταλόγους εκθέσεων και περιοδικών, είναι εμπειρία προσωπική… Και μαζί με την ικανοποίηση αυτή ήρθε και μια επιβεβαίωση ότι εδώ πρέπει να βρίσκομαι… και σίγουρα είναι πολύ προσωπικό θέμα το τι θα κυνηγήσεις να δεις και τι όχι- αλλά αν τα κυνηγάς, το εδώ στα προσφέρει.

Το έχω πει πολλές φορές ότι τα ζηλεύω βαθιά αυτά τα παιδιά. Για αυτή και μόνο την εικόνα… γιατί είναι μπροστά από ένα πίνακα του Renoir και παρατηρούνε, και μαθαίνουν, και προσέχουν και συνηθίζουν. Τα ζηλεύω γιατί εμάς η καθηγήτρια στο σχολείο (που καλά που υπήρχε κι αυτή!) πάλευε να βρει προτζέκτορα να δουλεύει…

Αλλά από την άλλη σκέφτομαι και τη δική τους τύχη να είχα, να μεγάλωνα στο δικό τους περιβάλλον, το πιο πιθανό είναι πάλι εδώ να βρισκόμουν και να έκανα το ίδιο πράγμα… σίγουρα θα ήμουν πολύ καλύτερη σε αυτό που κάνω και θα μου ήταν πολύ πιο εύκολο. Ας είναι… είμαι έτσι κι αλλιώς πολύ περήφανη για τα βιώματα μου… γιατί ας μην τα ξέρω στην παλέττα πως λέγονται τα χρώματα… έχω βίωμα όλες τις αποχρώσεις του τυρκουάζ, όταν με το πρωινό φως, τα νερά της θάλασσας γίνονται ένα με τη γραμμή του ορίζοντα.