Όμορφες μέρες

Όμορφες μέρες

γιατί δε χρειάζεσαι το μπουφάν σου για να βγεις έξω! Εχει ήλιο και 21 βαθμούς! γιατί τα δένδρα από το πάρκο εδώ έχουν φύλλα 3 ημερών και είναι καταπράσινα! γιατί κοιμάμαι λίγο παραπάνω… και δεν είμαι το ίδιο πιεσμένη όσο ήμουν τις προηγούμενες μέρες και έτσι παίρνω το χρόνο μου και σιγά σιγά προσπαθώ να ξαναμπώ στους (πιεστικούς) ρυθμούς μου. Γιατί του πάει του Παρισιού ο ήλιος… και πρέπει να κρατάς τις αντιστάσεις σου για να πας στη βιβλιοθήκη και να μην πάρεις καφέ και να τρέξεις να λιαστείς στο ποτάμι. Γιατί είχα το χρόνο να δω κάποιες εκθέσεις που εδώ και μήνες δεν προλάβαινα… Γιατί βρήκα πρόφαση να περιπλανηθώ στην πόλη και να θυμηθώ τις ατελείωτες βόλτες πρόπερσι που με είχαν κάνει να λατρέψω το παρισάκι… δρόμοι που με έβγαλαν τυχαία σε άλλες γειτονιές –κατά τ’αλλα γνωστές – αλλά από εκεί δεν είχα ξαναπεράσει, degustation και tick σε νέο φούρνο gourmet!

Στο μάθημα προχθές η καθηγήτρια αφιέρωσε μια ώρα για να μας δείξει μια έκθεση του 2008 εδώ στο grand palais. Προσωπικά ήταν από τις εκθέσεις που μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση και ήταν μια αξιομνημόνευτη εμπειρία. Όταν ρώτησε ποιοι την είχαν δει, ήμουν η μόνη που είχε πάει. Και τότε με διαπέρασε ένα πολύ περίεργο αίσθημα ικανοποίησης που μπορώ να βρίσκομαι σε μια πόλη που κινείται και μέσα της κινούνται πολλά (μεγάλα) πράγματα και αν ακολουθήσεις αυτή την πορεία γίνεσαι μέρος της- αυτά που θα διάβαζες σε καταλόγους εκθέσεων και περιοδικών, είναι εμπειρία προσωπική… Και μαζί με την ικανοποίηση αυτή ήρθε και μια επιβεβαίωση ότι εδώ πρέπει να βρίσκομαι… και σίγουρα είναι πολύ προσωπικό θέμα το τι θα κυνηγήσεις να δεις και τι όχι- αλλά αν τα κυνηγάς, το εδώ στα προσφέρει.

Το έχω πει πολλές φορές ότι τα ζηλεύω βαθιά αυτά τα παιδιά. Για αυτή και μόνο την εικόνα… γιατί είναι μπροστά από ένα πίνακα του Renoir και παρατηρούνε, και μαθαίνουν, και προσέχουν και συνηθίζουν. Τα ζηλεύω γιατί εμάς η καθηγήτρια στο σχολείο (που καλά που υπήρχε κι αυτή!) πάλευε να βρει προτζέκτορα να δουλεύει…

Αλλά από την άλλη σκέφτομαι και τη δική τους τύχη να είχα, να μεγάλωνα στο δικό τους περιβάλλον, το πιο πιθανό είναι πάλι εδώ να βρισκόμουν και να έκανα το ίδιο πράγμα… σίγουρα θα ήμουν πολύ καλύτερη σε αυτό που κάνω και θα μου ήταν πολύ πιο εύκολο. Ας είναι… είμαι έτσι κι αλλιώς πολύ περήφανη για τα βιώματα μου… γιατί ας μην τα ξέρω στην παλέττα πως λέγονται τα χρώματα… έχω βίωμα όλες τις αποχρώσεις του τυρκουάζ, όταν με το πρωινό φως, τα νερά της θάλασσας γίνονται ένα με τη γραμμή του ορίζοντα.

est-ce qu'on voit qqch???

on dirait que tu pars des textes, que tu as besoin de textes pour interpréter les tableaux, comme si tu ne faisais confiance ni à ton regard pour voir, ni aux tableaux pour te montrer, d'eux-memes, ce que le peintre a voulu exprimer.

on n'y voit rien

D. Arasse

p. 23

cy twombly, Untitled II (bacchus)

Ανακαλύπτοντας την Παριζιάνα

το παρακάτω άρθρο μου το έστειλε η φίλη μου η Μ. και αμέσως το έκανα copy paste....όχι γιατί έγινα ξαφνικά local αλλά γιατί θα μπορώ εύκολα να ταυτιστώ! ειμαι εγώ μέσα σε αυτά τα λόγια!!! (γιατι σήμερα φορώ αυτά τα παπούτσια, και τα λατρεύω!)

ΤΟ ΒΗΜΑ:

http://www.tovima.gr/vimadonna/talks/article/?aid=386369&h1=true

Αξίωμα: Μια βέρα Παριζιάνα δεν πέφτει ποτέ θύμα της μόδας. Το να είναι «εκτός μόδας δεν την απασχολεί ούτε στο ελάχιστο, για έναν απλούστατο λόγο: Kανείς δεν γνωρίζει καλύτερα από την ίδια τι της ταιριάζει και τι όχι. Παίζει με τους στυλιστικούς κώδικες από τότε που θυμάται τον εαυτό της και δεν καταλαβαίνει καθόλου γιατί θα πρέπει να γίνεται τέτοιος ντόρος γύρω από το δικό της ντύσιμο. Eτσι δεν κάνουν όλες;
Η ανέμελη καλαισθησία της αποτελεί αληθινό τρόπο ζωής. Τρέφει ιδιαίτερο σεβασμό στο όμορφο ρούχο, δεν παίρνει όμως τη μόδα στα σοβαρά, αντιθέτως διασκεδάζει με αυτήν. Αναμειγνύει αριστουργηματικά το διαχρονικό με το αβανγκάρντ, καθώς και το φθηνό με το ακριβό, εφαρμόζοντας το «mix & match» πολύ προτού καθιερωθεί ως τάση-πασπαρτού. Το αποτέλεσμα είναι πάντα κομψό και θηλυκό, δίχως να δείχνει ποτέ επιτηδευμένο. Απεχθάνεται τα υπερπροσεγμένα λουκ, τα οποία θεωρεί ανιαρά και άψυχα. Η ακριβής δόση με την οποία τσαλακώνει την εικόνα της αποτελεί το κλειδί του περίφημου στυλ της.

Ο χρυσός κανόνας; Να παντρεύει τα αντίθετα και να προσαρμόζει το καθετί στο δικό της στυλ και ποτέ, μα ποτέ, το αντίστροφο. Το στενό αγκαλιάζει το φαρδύ, το δομημένο βαλσάρει με το αέρινο, η μουσελίνα ερωτοτροπεί με το κασμίρ και τα πάντα είναι θέμα αρμονίας και αυτοσχεδιασμού. Το προσωπικό της στυλ υπερβαίνει τα ενδυματολογικά «πρέπει». Μέγιστο στυλιστικό αμάρτημα; Οι πανοπλίες, το bling-bling και η επιδειξιομανία.

Το υπερβολικά σέξι σκοτώνει το σέξι, συνεπώς λεοπάρ φορέματα με βαθύ ντεκολτέ, jamais. Ο ερωτισμός της διαφαίνεται μέσα από ρούχα που ξέρουν να υπαινίσσονται και, κυρίως, έχουν μια ιστορία να διηγηθούν. Ενώ το total look είναι ενάντια στις αρχές της. Υπάρχει μια εξαίρεση στον κανόνα και αφορά τα εσώρουχα: Είναι αδιάλλακτη, τα ταιριάζει πάντοτε μεταξύ τους. Φτάνει κανείς να ρίξει μια ματιά στα συρτάρια της για να καταλάβει πως η δαντέλα αποτελεί στη Γαλλία ιερό θεσμό.

Η Μιλανέζα σπάνια παρεκκλίνει από τις προσταγές της μόδας. Η αψεγάδιαστη από την κόμη μέχρι τα ακροδάχτυλα Νεοϋορκέζα παραμένει πιστή στο beaute της, ενώ η εκκεντρική Λονδρέζα δεν νοείται να πετάξει το χιούμορ από τη ζωή της.

Η Παριζιάνα δεν διαπραγματεύεται τη θηλυκότητά της. Δεν είναι και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ναζιάρα, γλυκούλα ή γατούλα. Είναι γυναίκα και το απολαμβάνει. Ποιος ο λόγος να εμπνέεται από εφηβικά πρότυπα τύπου Πάρις Χίλτον όταν έχει μόλις κλείσει τα 50; Προτιμά αδιαμφισβήτητα τις ροκ πινελιές α λα Πάτι Σμιθ. Σπάνια θα τη δείτε με τζιν και ακόμη σπανιότερα υπερφορτωμένη με κοσμήματα και αξεσουάρ. Εξοχο παράδειγμα η Καρίν Ρόιτφελντ, η μέχρι πρότινος διευθύντρια σύνταξης της «Vogue».


Αλλο χαρακτηριστικό στοιχείο της προσωπικότητάς της είναι η εμμονή της με το να μην αποπνέει ελαφρότητα. Σε περίπτωση που κάποιος της σκάσει ένα κομπλιμέντο, όπως «υπέροχο το σακάκι σου», το πιο σίγουρο είναι πως θα του απαντήσει «merci, αλλά είναι πανάρχαιο». Υπάρχει αυτό το «μην τολμήσεις καν να σκεφτείς πως περνάω τις μέρες μου κάνοντας shopping», που προέρχεται από αντίδραση σε πεπερασμένα στερεότυπα. Τότε που η Παριζιάνα έπρεπε να είναι είτε Σιμόν ντε Μποβουάρ είτε Μπριζίτ Μπαρντό. Σήμερα έχει την τύχη να είναι ταυτόχρονα και τα δύο.

PS. εγω κάποια στιγμή θα τη φορέσω αυτή τη μπλουζά- αλλά δεν έχω το δικαίωμα βλέπεις!

ps. 2. merci amour!!!!!!!!

Μαγικό τζίνι

Αγαπητό μαγικό Τζίνι,

Θα ήθελα τις τρεις ευχές που δικαιούμαι. Για την ακρίβεια, για να μην είμαι κουραστική, θα ήθελα μια ευχή για τρεις!

Θέλω να με μοιράσετε ή να με πολλαπλασιάσετε (όπως θελετε) επί τρία! Νομίζω οι τρεις εκφάνσεις της αφεντιάς μου θα ήταν αρκετές. Παρακολουθείστε την κατανομή της εργασίας.

Η α θα πηγαίνει για μάθημα(που είναι υποχρεωτικό) και σε διαλέξεις (που έχει βρει τόσες!). επίσης, θα παρακολουθεί εκθέσεις και διάφορα άλλα εβεντ! Μέσα στις αρμοδιότητές της θα είναι όποια ενασχόληση με δημόσιες σχέσεις, σύσφιξη δεσμών φιλίας με τον περίγυρο, διατήρηση επαφών και δημιουργία νέων, υποχρεωτικές εμφανίσεις σε κοινωνικές εκδηλώσεις, καθώς και καφέδες/βόλτες /μαγαζιά και συχνά update και catch up, κυρίως με το κοντινό περιβάλλον.

Η β θα γράφει. Ναι, δεν χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο. Μόνο θα γράφει. Ισως, ενίοτε, να συμπληρώνει επιπλέον σημειώσεις από τη βιβλιογραφία. Στο γράψιμο συμπεριλαμβάνεται και η διόρθωση και η μέριμνα για τα όσα έχει γράψει, την αποφυγή λαθών, περιεχομένου ή και συντακτικών/γραμματικών (γιατί φυσικά τα γαλλικά της πρέπει να ξεπερνούν στο επίπεδο τη μητρική της.)

Η γ θα οφείλει να διαβάζει για να βελτιώνεται η β, να διαβάζει κυρίως βιβλιογραφία μη συναφή με το θέμα το οποίο ασχολείται η β. έτσι απλά για να βελτιώνεται. Επίσης, πρέπει στις αρμοδιότητες της να αναλάβει την έρευνα και τη μέριμνα για την αποκατάστασή της α και της β για την επόμενη χρονιά.

Προς αποφυγή οποιασδήποτε χρήσης δικαιολογιών περί ανέφικτων επιθυμιών/ευχών, αγαπητό Τζίνι, θα ήμουν στην ευχάριστη θέση να σας προτείνω κι άλλες επιθυμίες μου που θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν και να επιλύσουν πολλά προβλήματα.

Λύση 1

Μπορείτε να καταργήσετε το 24ωρο. Η ημέρα θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να έχει περισσότερες ώρες.

Λύση 2

Μπορείτε να καταργήσετε τον ύπνο. Ναι, μάλιστα. Όχι εγώ να τον καταργήσω μόνη μου στον εαυτό μου, αλλά καθολικά. Να γίνει καθολικά περιττός. Ετσι και αλλιώς είναι από τα πιο περιττά πράγματα του ανθρώπου, να μη χρειάζεται να κοιμάται τη μισή ζωή του.

Προσωπικά δεν έχω να σας προτείνω άλλες λύσεις. Με την ικανοποίηση οποιασδήποτε από τις παραπάνω επιθυμίες, θα σας είμαι απεριόριστα ευγνώμων.

Μόνο που θα σας παρακαλούσα να έχω απάντηση άμεσα, γιατί στέρεψα από άλλες ιδέες. Προς το παρόν εφαρμόζω κάτι μεταξύ της λύσης 1 και 2, αλλα για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι τόσο αποτελεσματικές. Όλα τα παραπάνω πρεπει να γίνουν όμως- και δεν εχουμε χρόνο. Πρέπει ταυτόχρονα. Κι αυτό επίσης το προσπάθησα, μα ή στραβα αρμενίζω ή στραβώνει ο γιαλός.

Θα βρίσκομαι στην αναμονή της απάντησής σας,

Με εκτίμηση,

Δ.

Υ.Γ. επίσης, θα μπορούσατε να μεταφράσετε αυτό το γράμμα

Και να το στείλετε στην καθηγήτριά μου.

«Ήμουν και εγώ στο κότερο»

http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=49724&catID=1

Συνήθως ο λόγος μου δεν είναι πολιτικός. Άλλωστε, παραδέχομαι ότι δεν είμαι όσο διαβασμένη θα ήθελα στα πολιτικά, όμως, θέλω να ελπίζω ότι έχω πολιτική συνείδηση. Αυτή διαμορφώνεται από τα καθημερινά πράγματα από την πληροφορία που δεχόμαστε, το περιβάλλον μας, τα ερεθίσματα, και τη διαδικασία να επεξεργάζεσαι όλα αυτά και να κρίνεις.

Έμενα τα ερεθίσματα είναι αυτά κυρίως που κινητοποιούν τη σκέψη μου, και γι’αυτό χαίρομαι ιδιαίτερα όταν υπάρχουν γεγονότα, κουβέντες και πράγματα που με βγάζουν από το ροζ κόσμο μου που είναι γεμάτος με διάβασμα, με τέχνες και με γράμματα.

Και εδώ αυτές οι μερες ειχαν αρκετη αναμπουμπουλα και τροφη για σκεψη και κυριως για κουβεντες.

To Σαββατοκύριακο που μας πέρασε υπήρχε μια προγραμματισμένη εκδήλωση εδώ στην εστια προς τιμη του σκηνοθέτη, τον Κ. Γαβρά η οποια θα περιείχε προβολή ταινιών του (3 το Σάββατο και 3 την Κυριακή. Το Σαββατο το βραδυ μάλιστα θα ήταν παρόν και ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Ετσι, ένα κίνημα από φοιτητες και εργαζομενους που εδράζεται εδώ στο Παρίσι θεωρησε σκοπιμο με αφορμη τη βραδυα αυτή να παρεβρεθει , να διαδηλωσει και να δειξει τη συμπαραστασή του για τους 300 μεταναστες στην Αθηνα που κανουν απεργια πεινας .

Εγω προσωπικα θεωρησα την κινηση αυτή παρα πολύ σωστη και καίρια, ως μια συμβολικη πραξη συμπαραστασης και διαμαρτυριας για κατι που συμβαινει τωρα, σε μια βραδια που ολη η (ελληνικη) αφροκρεμα των Παρισιων θα ερχοταν να δει και να χειροκροτήσει το Γαβρά- να του πει ποσο καλα τα λεει για τους μεταναστες (Ο Παραδεισος στη Δυση), να μιλησει για την ελευθερια (Ζ) και για τους αγωνες «εκεινα τα χρονια»….παντα παρεβρισκόμενη, τονίζω, σε μια κουτουρέ, φιλολογική βραδυά.

Ε όχι! Αυτά τα παιδια θελησαν να μιλησουν για το σημερα! Γιατι στην Ελλαδα υπαρχουν μεταναστες που είναι παρανομοι και τους εκμεταλλευομαστε (ολοι μας) και δεν υπαρχει προνοια και δεν υπαρχει καμια πολιτικη. Γιατι υπαρχουν προβληματα και ειναι κοροιδια να βλεπεις από αποσταση ωραιες ταινιες στο cinema για κακομοιριδες που σκυλοπνιγονται , κλεινοντας τα ματια και τα αφτια για το τι γινεται στο ιδιο σου το σπιτι.

Και τονιζω η αφορμή ηταν οι ταινιες που μιλουν για την παρανομη μεταναστευση, θεμα που εχει θιξει ο σκηνοθετης, αφορμη που εδινε πασα να μιλησεις για το σημερα.

το ότι εμεις οι ιδιοι ειμαστε μεταναστες σε μια άλλη χωρα που ειτε φυγαμε μονοι μας ειτε μας εδιωξε η δική μας χώρα, που ευελπιστούμε να βρούμε δουλεια, να δουλεψουμε εδώ και να γινουμε οι ιδιοι οικονομικοι μεταναστες, είναι αααλλου παπα ευαγγελιο!

Αυτό λοιπον ηταν το context. Και όλα αυτά πριν φτασει ο Παγκαλος στο σπίτι.

Δεν το ήξερε κανείς ότι επρόκειτο να φανεί. (τυχαίο? ΔΕ νομίζω!)

Τεσπα… το θέμα είναι ότι εφάνη (και στην πραγματικότητα είναι πιο χοντρός από ότι στην τηλεόραση!)

Ε, τι περιμένατε ότι θα γίνει? Να τον χειροκροτήσουμε? Πως περίμενε να του φερθούμε? Σαν να είναι σε στούντιο?

Όχι… κανεις μας (γιατι εκει θα βαλω και τον εαυτό μου μέσα) δε θα μπορούσε να δεχθεί να βρίσκεται στην ίδια αίθουσα με τον αντιπροεδρο της κυβερνησης! Αυτης της κυβερνησης, που φταιει και για τους εν λογω μεταναστες, και για εμας που ειμαστε(και θα γινουμε) μεταναστες , για τις Τροικες και ολους αυτους που πεινανε και θα πεινασουνε , για ολο αυτό το πολυτιμο εργο 20 ετων!

Ε ποσο το μαλακα μπορεις να κανεις? Ποσο συνενοχος μπορεις να εισαι με αυτό?

Και περα από όλα αυτά που συμβολίζει και εκπροσωπει ο κ. Παγκαλος, l’etat de la decompossition morale de la politique grecque actuelle (την κατασταση της ηθικής αποσύνθεσης της σημερινης ελληνικης πολιτικής)- για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Μ. που πολύ καλά τα ειπε- , είναι ο ανθρωπος που εχει πει τα οοσα εχει πει το τελευταιο διαστημα και κυριως για μενα, είναι η πιο γλοιώδης φυσιογνωμία που ενσωματώνει την αλλαζονία της εξουσίας.

Θαρρω τη συνέχεια ή την εχετε ακουσει ή την είδατε στο βιντεάκι που τραβήχτηκε. Κανεις δε θα ηρεμούσε αν δεν έφευγε ο Παγκαλος από την αιθουσα. Μπορουσαμε να κανουμε σινεματογραφική/ποιητική βραδυα σα να μη συμβαίνει τιποτα?

Μια από τις κυριες ηθελε να δει το Γαβρα, και τα παιδια που φωναζαν την ενοχλουσαν, γιατι η κυρια ηξερε από αγωνες γιατι ειχε κανει Πολυτεχνείο! Και σημερα λοιπον κυρία μου τι κάνετε, μελετάτε περασμένα μεγαλεία?

Ολη η βουλή Πολυτεχνείο εχει κανει! Και ολο το βαρος της ευθυνης για την κατάντια μας σήμερα στις πλάτες της γενιάς σας κυρία μου πέφτει…ναι όλων εσάς που κάνατε Πολυτεχνείο! Και σημερα λοιπον, 40 χρόνια μετα. Εσεις κάνατε αγώνες και τελειώσατε το «καθήκον» σας. Σημερα, από εμάς, τι περιμένετε να κάνουμε?

Οι αντιδρασεις οι φωνες ήταν πάρα πολύ έντονες, με 2-3 παιδιά που μίλησαν πάρα πολύ καλά και αξιζαν ολο το χειροκρότημα που πήραν και με επιλογο όλων, να φωνάζουμε όλοι ΕΞΩ, ΕΞΩ γαλλιστι και ελληνιστι, μέχρι να ξεκουμπιστεί. Βεβαια φευγοντας, σα το παππου του το διχτατορα, ο κ. Παγκαλος είπε «Ακυρώστε τη βραδυά» και ετσι και εγινε.

Αυτό είναι το γεγονος. Και πολύ σωστα περιγραφεται από τα παιδια στην ανακοινωση που εκαναν αμεσως μετα.

Ο κ. Παγκαλος απαντησε, φυσικά, αλλα,

1) ήταν σε ααααααααααλλη βραδυά

2) έχει ξεχασει τα γαλλικά του

Δεν βρισκω άλλη εξηγηση. Πισω από όλο αυτό ο ιδιος βρήκε αναρχικους, βρηκε τρομοκράτες, βρήκε Γαλλους, βρήκε (φυσικά) το ΣΥΡΙΖΑ.

Εγω παντως δεν είδα κανενα από ολους αυτους.

Και ήθελα να αραδιάσω τις σκεψεις μου , κυριως γιατι δε ξερω τι ακουστηκε στην ελλαδα και πως παρουσιαστηκε.

Δε θα θελα να σχολιασω τιποτα άλλο. Ουτε και την συμπεριφορα του ιδιου του Γαβρά. Θελουμε ολοι να ελπιζουμε ότι υπερψηφιζει την κινηση των παιδιων κι ας εφυγε με τον Παγκαλο.

Η σταση του εμενα μου αφηνει ένα ερωτημα … ποια είναι η θεση, λοιπον, ενός πνευματικού ανθρωπου, ενός καλλιτεχνη, ενός σκηνοθέτη, για ολο αυτό που συμβαινει στην Ελλάδα? Ποιος είναι ο ρόλος του? και η τέχνη, ποιος είναι ο ρόλος της στο ζωντανό σημερα?

Μηπως αυτά τα ζητήματα θα επρεπε να θικτούν σε μια βραδυα παρουσια του Γαβρά, παρα να τον χειροκροτήσουμε για το έργο του?

Θα μου πεις εσυ τι κανεις? Όχι, εγω δεν ειμαι αγωνίστρια, ουτε το παίζω. Ευτυχως παντα υπαρχουν φωνες που ξερουν τι λενε και θα ετσι πρεπει να ακουγονται.

Εγω πριν φυγω φροντισα να δωσω δυο πενταλφες μουτζες πισω μου και να τους στειλω να γαμ**** ολοι…

Και το εκανα πολύ συνειδητα. Για όλα αυτά που δεν αντεχω και δεν ανεχομαι. Και πανω από όλα γιατι δε μ’αφηνουν να ονειρευομαι και να ελπιζω.

Ειμαι πολύ συνειδητά αδιάφορη- γιατι στο βαθος με λυπει και με πονά το ότι συμβαίνει.

Θα φροντίσω το μελλον που μου ετοιμάζουν να μη με αφορά.

Αλλα μαλλον από ότι φαινεται από το παραλληρημα μου, δεν είναι τοσο ευκολο να κοψεις τα δεσμα με τη μαμα πατριδα. Γίνεται?