παράθυρα για όλες τις χρήσεις!

Δεν ξέρω γιατί αυτή η μανία μου με τα παράθυρα…

Ποτέ δεν υπήρχε κάτι που να θυμάμαι ως ερέθισμα, κάτι που να με ωθεί από το βιωματικό μου κύκλο στο να μου αρέσουν τα παράθυρα…

Όχι, δεν εννοώ τα ξύλινα πατζούρια…

Το πρώτο έργο που θυμάμαι να βρίσκομαι μπροστά του και να χαζεύωήταν του Αμβλιχου(όπως έμαθα αργότερα) το «κορίτσι στο παράθυρο» (που αυτό το θυμόμουν..)

Ήμουν δεν ήμουν 9 χρονών που η μαμά μου με είχε πάει να δω μια έκθεση… Αυτός ο πίνακας ήταν που μου εμεινε… μάλλον με τον ίδιο τρόπο που μου μένει και σήμερα- ίσως τώρα μόνο να μπορώ να βάλω λόγια στη συγκίνηση που μου είχε προκαλέσει τότε η εικόνα αυτή.

Κάτι η κίνηση του αέρα και η ορμή του που παρασέρνει τα μαλλιά του κοριτσιού, κάτι τα ροδοπέταλα που παρασέρνονται στη δίνη του… κάτι το απερριτο σκηνικό με την κυρίαρχη μορφή της κοπέλας και του λουτρινου-θαρρείς- σκυλιού της, μα κυρίως αυτή η τόσο επιτηδευμένη αλλά ανέμελη αδιαφορία της για την παρουσία σου… είσαι εκεί την κοιτάς αλλά αυτή δεν σου δίνει καμία σημασία…

Τότε, όταν είχα επιστρέψει σπίτι, φαίνεται ότι μίλαγα ακόμη για τον πίνακα, θυμάμαι έντονα τη μαμά να με προτρέπει να γράψω κάτι στο τετράδιο της έκθεσης με θέμα «τι μου άρεσε στο μουσείο». Νομίζω ότι όντως κάτι έγραψα … μάλλον, αυτό θα'ναιτο πρώτο κείμενο που έγραψα ποτέ με κάποιο ερέθισμα η οίστρο στο τετράδιο εκείνο της τρίτης δημοτικού.

Μετά άλλο κορίτσι που πραγματικά με συνεπήρε στη θέα του ήταν τουDali ,και αυτός, «κορίτσι στο παράθυρο»… όταν την αντίκρισα τη ντυμένη στα μπλε κοπέλα ήμουν κάπως μεγαλύτερη και είχα φτάσει μακριά για να την δω…. Αυτή στέκει ακόμη πιο αδιάφορη… μάλλον αγνοεί κιόλας την παρουσία σου… βλέπεις μόνο την πλάτη της… αγναντεύει ένα τοπίο θαλασσινό και είναι χαμένη στις δικιες της σκέψεις… κάπου είχα διαβάσει ότι ο Daliείχε απεικονίσει την αδελφή του και ότι επειδή είναι στραμμένη και δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά της αυτό εξάπτει την φαντασία μας… ο κάθε θεατής δίνει τη μορφή που ο ίδιος φαντάζεται στο κορίτσι…

Εγώ θα πρόσθετα και κάτι ακόμη… ότι το κορίτσι στο παράθυρο μπορεί να είσαι και εσύ η ίδια…

Από την άλλη ένα άλλο παράθυρο που πάντα μου άρεσε είναι αυτό του Λύτρα, η «αναμονή». Άλλο σκηνικό, πάλι, όμως, μια κοπέλα σε ένα παράθυρο. Αυτή δεν χάνεται στις σκέψεις της αλλά προσμένει… παραμονεύει… αδημονεί…

Λες να την ξέχασε κανείς?

Τώρα που το σκέπτομαι καλυτέρα νομίζω και εγώ έχω σταθεί έτσι στο παράθυρο… σίγουρα να περιμένω και να αδημονώ… ή να χαζεύω τη θάλασσα και να χάνομαι στις σκέψεις μου και στα κύματα της…

Προς το παρόν, έτσι, λειτουργεί ο πίνακας του Dali όταν τον βλεπω… με τον ιδιο τροπο χανομαι στο μπλε του…

PS. Η «αναμονή» είναι με δική μου επεξεργασία σε ένα που νομίζω ότι ταιριάζει…

Évidemment, le poème est pour toi…parce que tu restes une fille « sur le pointe des pieds » mais… tu sais, il faut agrandir…