Σε σωστη ωρα νυκτωνει...

Σε σωστή ώρα νυκτώνει.

αυτό σκέπτομαι.

Timing.

Το αν είναι σωστό μόνο η ιστορία θα το δειξει… ρισκαρεις..

Αμφιβολία και νέα λιμάνια, κουβέντες που έχουν σφηνωθεί στο μυαλό

Ποτέ μη λες ποτέ σε ένα τρένο που φεύγει

Wanderlust.

Ποιος αποχαιρετισμός δεν είναι δύσκολος?

Κι όμως, συγκλονίζει η δύναμη να πεις αντίο…

Σε σωστή ώρα νυκτώνει.

Πρέπει να ξέρεις πότε είναι η σωστη ωρα να φυγεις…

Τελος? Τελος.

φτάνεις στο σημείο που αυτό δεν είναι αρκετό και αναρωτιέμαι κάθε βράδυ αν είμαι η ιδία με χθες… και με πέρυσι? Είμαι η ίδια?

Πολλά ένιωσα από πέρυσι ήδη να μου λένε να φύγω, έκανα ότι δεν ακούω αλλά αντηχούσαν όλα αυτά όλον αυτόν τον καιρό. Άπειρες ώρες συνειδητης μοναξιάς ασυμβίβαστης…. Και είναι δική σου…

Η ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα.

Ένιωσα να πρέπει να μπω σε ένα καλούπι που εγώ μεγάλωσα και δεν χωρούσα πια… Μεγάλωσα και είμαι άλλος άνθρωπος και το εδώ μου με αφήνει την ίδια…

Κάποιες φορές οι ίδιες μου οι σκέψεις με τρομαζουν… θα μπορούσα να είμαι ήρεμη σε μια ζωούλα που φαίνεται τόσο ήρεμα όμορφη…

Άτλας- stereo nova

Ένας απέραντος διάδρομος μ' ενώνει με σένα
ένα τρένο που χάνεται σ' ένα σχεδιάγραμμα
κι ο απόηχος ενός ανθρώπου σε κάδρο
να κοιτάζει τον κόσμο μέσα απ' τα μάτια ενός άλλου
του είπε "πες μου, πες μου τι βλέπεις;"
Ο πατέρας μου ήταν εργάτης
η μάνα μου φρόντιζε τα παιδιά και το σπίτι
συνηθισμένα πράγματα
έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου
κι όταν έφτασα εκεί που ήθελα
είδα πως τίποτα δε μου ανήκει
ούτε καν εσύ
και με τα χρήματα τι μπορώ πια ν' αγοράσω;
κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης
η ελευθερία μου είναι η αλυσίδα ενός άλλου
κι απ' όλα τα σπίτια που διασχίσαμε κανένα δεν ήταν δικό μου
δεν έχω τίποτα
μένει μόνο να περάσω αυτά τα σύνορα
με οποιοδήποτε τρόπο
και θ' αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό
γιατί η γη είναι πιο όμορφη από εμάς.

“I ‘ ve broadened my mind, I believe it's somewhere on the road where I will find the answers to all my new questions.

There is lots of fun to be had, lots of new people to meet, lots of soul-searching to undertake.”

και το ομολογω ευθρασως… αδυνατω να μαντεψω που θα παω και που θα φτασω…το μονο που ασπαζομαι είναι τα λογια του ποιητη… και τα βαζω να με καθοδηγουν…

«να κρατάς μια φτώχεια που δεν την έχει άλλος κανείς

εντελώς δική σου.

Την ώρα που μες στα γραφεία τους απεγνωσμένα

κρεμασμένοι απ' τα τηλέφωνά τους

παλεύουν για 'να τίποτα οι χοντράνθρωποι

ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα

καταμουντζουρωμένος αλλ' ευκίνητος

σαν καπνοδοχοκαθαριστής

κατεβαίνεις απ' τον Έρωτα έτοιμος να ιδρύσεις

μια δική σου λευκή παραλία

χωρίς λεφτά

γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ' αστέρια

και μ' οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα...

Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι»

Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ' τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της.