οίστρος

Στα αρχαία ελληνικά σημαίνει αλογόμυγα, αν και με εκνευρίζουν οι αρχαιόπληκτοι, δεν μπορώ να αντισταθώ στην έλξη που μου ασκεί η λέξη αυτή, στη γοητεία που έχει μια τέτοια εικόνα…

Οίστρος, λοιπόν, η εικόνα μιας αλογόμυγας που δε σε αφήνει σε ησυχία.. σε τυραννά, σε ενοχλεί, με τα μεγάλα σύνθετα μάτια της βλέπει και παρακολουθεί προς όλες τις κατευθύνσεις…

μα, αυτό ουσιαστικά δεν περιγράφουμε με μια πιο intellectuelle διάθεση λέγοντας οίστρος σήμερα? Οτιδήποτε σε τυραννά, σε ενοχλεί και δεν μπορείς να το κρατησεις… σε πιλατεύει… είναι έμπνευση, είναι ερέθισμα, κάτι που έχεις δει κάτι που έχεις ακούσει και κάτι σου έχει αφήσει και μέσα σου ωριμάζει και το δουλεύεις…

Οίστρος για μένα θα’ ταν τουλάχιστον κάτι τέτοιο…

μια όμορφη μελωδία…

ένας πίνακας…

μια εικόνα χρωματιστή…

ένα χαμόγελο…

ένα καρφιτσωμένο δικό μου χαμόγελο στα χείλη…

ένα ποίημα..

ένας καφες… με φίλες η σε ένα αγαπημένο café…

ένα καινούριο περιβάλλον (με όποιο περιεχόμενο…)

νομίζω αυτά μου έρχονται στο νου… άλλωστε, για αυτό βάλθηκα να ανεβάσω αυτό το blog…για τους οίστρους που θα ακολουθησουν… είτε για να μοιραστώ τους δικούς μου είτε για να βρω νέους….

Άρα… ας ελπίζουμε να έρχονται οι «αλογόμυγες» όπως οι συγγενείς τους μύγες το χειμώνα στα «σπίτια» μας ψάχνοντας ζεστασιά…

ή και εμείς οι ίδιοι να τείνουμε λίγο προς αυτές, να ανοίγουμε μάτια πολυσύνθετα και άγρυπνα προς όλες τις οπτικές…

PS. Και μιας και είπα για μελωδίες τόση ώρα άκουγα αυτό:

Alex Dimou- quiet riot

http://www.youtube.com/watch?v=jad1DJ30a0c

και αρχίζει να γίνεται από τα πολύ αγαπημένα μου….