Holly Golightly: Well, when I get it the only thing that does any good is to jump in a cab and go to Tiffany's. Calms me down right away. The quietness and the proud look of it; nothing very bad could happen to you there. If I could find a real-life place that'd make me feel like Tiffany's, then - then I'd buy some furniture and give the cat a name!
Εσένα… ποιο είναι το μέρος που σε ηρεμεί αμέσως? Που νιώθεις ασφάλεια, που τίποτα κακό δε μπορεί να σου συμβεί?
Μετά από τόση κούραση… μετά από τόση πιεση…κλαματα… νεύρα… άγχος… αυπνια…και η μέρα έχει μόνο 24 ώρες…
Esperando…
Τόσες ώρες μέσα στα βιβλία, πάνω από βιβλία, με τη μισή αρχαία γραμματεία –από το πρωτότυπο- βεβιασμενα στριμωγμένη στο κεφάλι μου- τίποτα παράξενο για αυτή την περίοδο, της εξεταστικής…
όλες αυτές τις μέρες… δεν ξέρω πόσες μέρες διαβαζω…ποσα μαθήματα δίνω… δεν ξέρω πόσο του μήνα έχουμε… Ξέρω ότι μένουν άλλες τόσες μέρες μετρώντας αντίστροφα μέχρι τη μέρα της εξετασης….και μετά άλλες τόσες για το επόμενο μάθημα… οι μονάδες μέτρησης του χρόνου είναι συμβατές… έτσι, για αυτές τις μέρες, μετρώ το χρόνο διαφορετικά: deadlines και αντίστροφες μετρήσεις… ένα ένα.
La ultima ora…
La ultima ora? Βρε λες? Λες και να μη το κατάλαβα? Λες και να ήρθε… να ήρθε το τέλος? Λες να χάθηκα στις αντίστροφες μετρήσεις και να μην είδα ακόμη ότι δεν έχω άλλη μπροστά?
Cuidate no te vayas a mojar!
Γιατί πέρασαν οι μέρες, γιατί έχουν περάσει μήνες ολόκληροι σε βιβλιοθήκες, café, κυλικεία –και όπου μπορεί να βρεθώ να διαβάζω.. μήνες που συμπλήρωσαν χρόνια… και είναι αρκετά…
Esperando…!
Και σαν να μην ακούγεται τυχαία τόση ώρα ο Manu Chao… θαρρώ ότι μπορώ να ελπίζω στο αύριο που θα με φέρει πιο κοντά στο ultima ora…
Mamacita te invito a bailar
(και όση ώρα είμαι στο αύριο, κάποιες σκέψεις δε μπορούν να καθίσουν, χορεύουν στο νου και σε αναμνήσεις μιας άλλης εποχής που ακούγεται το ίδιο τραγούδι ένα φθινοπωρινό μήνα σε κάποια 20τμ ,ή όχι… καλοκαίρι… ή όχι.. ηλιοφώτιστα ανοιξιάτικα απογεύματα και ποδήλατα και ο πόταμος και τα γρασίδια και χορός σε συναυλίες….)
Αλλά μέσα μου, πίσω από αυτή την αδημονία, υπ
άρχει ένα αισιόδοξο και καθησυχαστικό πλατύ χαμόγελο ευτυχίας μου που με τρόμο δειλά δειλά το ξεστομίζω… πληρότητας και ευτυχίας που βλέπω τα χρόνια μου «εδώ» ή «εκεί» να τελειώνουν… να κλείνει ο κύκλος και μέσα να βάζει τόσες στιγμές, τόσες αναμνήσεις τόσο ετερόκλιτες, τόσους ανθρώπους, τόσα μέρη… κλείνει και σου προσυπογράφει με το πτυχίο μια ιδιότητα… επίσημα!
Και με αυτό το τραμπάλισμα ανάμεσα στο σήμερα το χθες και το αύριο νομίζω ότι… alea iacta est*…
Por el suelo- Μanu Chao
http://www.youtube.com/watch?v=xRs5RrBogNU
Esperando la ultima ola
Cuidate no te vayas a mojar
Esperando la ultima rola
Mamacita te invito a bailar
*o κύβος ερριφθη
Δεν ξέρω γιατί αυτή η μανία μου με τα παράθυρα…
Ποτέ δεν υπήρχε κάτι που να θυμάμαι ως ερέθισμα, κάτι που να με ωθεί από το βιωματικό μου κύκλο στο να μου αρέσουν τα παράθυρα…
Όχι, δεν εννοώ τα ξύλινα πατζούρια…
Το πρώτο έργο που θυμάμαι να βρίσκομαι μπροστά του και να χαζεύωήταν του Αμβλιχου(όπως έμαθα αργότερα) το «κορίτσι στο παράθυρο» (που αυτό το θυμόμουν..)
Ήμουν δεν ήμουν 9 χρονών που η μαμά μου με είχε πάει να δω μια έκθεση… Αυτός ο πίνακας ήταν που μου εμεινε… μάλλον με τον ίδιο τρόπο που μου μένει και σήμερα- ίσως τώρα μόνο να μπορώ να βάλω λόγια στη συγκίνηση που μου είχε προκαλέσει τότε η εικόνα αυτή.
Κάτι η κίνηση του αέρα και η ορμή του που παρασέρνει τα μαλλιά του κοριτσιού, κάτι τα ροδοπέταλα που παρασέρνονται στη δίνη του… κάτι το απερριτο σκηνικό με την κυρίαρχη μορφή της κοπέλας και του λουτρινου-θαρρείς- σκυλιού της, μα κυρίως αυτή η τόσο επιτηδευμένη αλλά ανέμελη αδιαφορία της για την παρουσία σου… είσαι εκεί την κοιτάς αλλά αυτή δεν σου δίνει καμία σημασία…
Τότε, όταν είχα επιστρέψει σπίτι, φαίνεται ότι μίλαγα ακόμη για τον πίνακα, θυμάμαι έντονα τη μαμά να με προτρέπει να γράψω κάτι στο τετράδιο της έκθεσης με θέμα «τι μου άρεσε στο μουσείο». Νομίζω ότι όντως κάτι έγραψα … μάλλον, αυτό θα'ναιτο πρώτο κείμενο που έγραψα ποτέ με κάποιο ερέθισμα η οίστρο στο τετράδιο εκείνο της τρίτης δημοτικού.
Μετά άλλο κορίτσι που πραγματικά με συνεπήρε στη θέα του ήταν τουDali ,και αυτός, «κορίτσι στο παράθυρο»… όταν την αντίκρισα τη ντυμένη στα μπλε κοπέλα ήμουν κάπως μεγαλύτερη και είχα φτάσει μακριά για να την δω…. Αυτή στέκει ακόμη πιο αδιάφορη… μάλλον αγνοεί κιόλας την παρουσία σου… βλέπεις μόνο την πλάτη της… αγναντεύει ένα τοπίο θαλασσινό και είναι χαμένη στις δικιες της σκέψεις… κάπου είχα διαβάσει ότι ο Daliείχε απεικονίσει την αδελφή του και ότι επειδή είναι στραμμένη και δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά της αυτό εξάπτει την φαντασία μας… ο κάθε θεατής δίνει τη μορφή που ο ίδιος φαντάζεται στο κορίτσι…
Εγώ θα πρόσθετα και κάτι ακόμη… ότι το κορίτσι στο παράθυρο μπορεί να είσαι και εσύ η ίδια…
Από την άλλη ένα άλλο παράθυρο που πάντα μου άρεσε είναι αυτό του Λύτρα, η «αναμονή». Άλλο σκηνικό, πάλι, όμως, μια κοπέλα σε ένα παράθυρο. Αυτή δεν χάνεται στις σκέψεις της αλλά προσμένει… παραμονεύει… αδημονεί…
Λες να την ξέχασε κανείς?
Τώρα που το σκέπτομαι καλυτέρα νομίζω και εγώ έχω σταθεί έτσι στο παράθυρο… σίγουρα να περιμένω και να αδημονώ… ή να χαζεύω τη θάλασσα και να χάνομαι στις σκέψεις μου και στα κύματα της…
Προς το παρόν, έτσι, λειτουργεί ο πίνακας του Dali όταν τον βλεπω… με τον ιδιο τροπο χανομαι στο μπλε του…
PS. Η «αναμονή» είναι με δική μου επεξεργασία σε ένα που νομίζω ότι ταιριάζει…
Évidemment, le poème est pour toi…parce que tu restes une fille « sur le pointe des pieds » mais… tu sais, il faut agrandir…
ΥΓ. για όσους «κοιτούν» βιβλία αυτές τις μέρες…
Σε σωστή ώρα νυκτώνει.
αυτό σκέπτομαι.
Timing.
Το αν είναι σωστό μόνο η ιστορία θα το δειξει… ρισκαρεις..
Αμφιβολία και νέα λιμάνια, κουβέντες που έχουν σφηνωθεί στο μυαλό
Ποτέ μη λες ποτέ σε ένα τρένο που φεύγει
Wanderlust.
Ποιος αποχαιρετισμός δεν είναι δύσκολος?
Κι όμως, συγκλονίζει η δύναμη να πεις αντίο…
Σε σωστή ώρα νυκτώνει.
Πρέπει να ξέρεις πότε είναι η σωστη ωρα να φυγεις…
Τελος? Τελος.
φτάνεις στο σημείο που αυτό δεν είναι αρκετό και αναρωτιέμαι κάθε βράδυ αν είμαι η ιδία με χθες… και με πέρυσι? Είμαι η ίδια?
Πολλά ένιωσα από πέρυσι ήδη να μου λένε να φύγω, έκανα ότι δεν ακούω αλλά αντηχούσαν όλα αυτά όλον αυτόν τον καιρό. Άπειρες ώρες συνειδητης μοναξιάς ασυμβίβαστης…. Και είναι δική σου…
Η ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα.
Ένιωσα να πρέπει να μπω σε ένα καλούπι που εγώ μεγάλωσα και δεν χωρούσα πια… Μεγάλωσα και είμαι άλλος άνθρωπος και το εδώ μου με αφήνει την ίδια…
Κάποιες φορές οι ίδιες μου οι σκέψεις με τρομαζουν… θα μπορούσα να είμαι ήρεμη σε μια ζωούλα που φαίνεται τόσο ήρεμα όμορφη…
Άτλας- stereo nova
Ένας απέραντος διάδρομος μ' ενώνει με σένα
ένα τρένο που χάνεται σ' ένα σχεδιάγραμμα
κι ο απόηχος ενός ανθρώπου σε κάδρο
να κοιτάζει τον κόσμο μέσα απ' τα μάτια ενός άλλου
του είπε "πες μου, πες μου τι βλέπεις;"
Ο πατέρας μου ήταν εργάτης
η μάνα μου φρόντιζε τα παιδιά και το σπίτι
συνηθισμένα πράγματα
έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου
κι όταν έφτασα εκεί που ήθελα
είδα πως τίποτα δε μου ανήκει
ούτε καν εσύ
και με τα χρήματα τι μπορώ πια ν' αγοράσω;
κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης
η ελευθερία μου είναι η αλυσίδα ενός άλλου
κι απ' όλα τα σπίτια που διασχίσαμε κανένα δεν ήταν δικό μου
δεν έχω τίποτα
μένει μόνο να περάσω αυτά τα σύνορα
με οποιοδήποτε τρόπο
και θ' αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό
γιατί η γη είναι πιο όμορφη από εμάς.
“I ‘ ve broadened my mind, I believe it's somewhere on the road where I will find the answers to all my new questions.
There is lots of fun to be had, lots of new people to meet, lots of soul-searching to undertake.”
και το ομολογω ευθρασως… αδυνατω να μαντεψω που θα παω και που θα φτασω…το μονο που ασπαζομαι είναι τα λογια του ποιητη… και τα βαζω να με καθοδηγουν…
«να κρατάς μια φτώχεια που δεν την έχει άλλος κανείς
εντελώς δική σου.
Την ώρα που μες στα γραφεία τους απεγνωσμένα
κρεμασμένοι απ' τα τηλέφωνά τους
παλεύουν για 'να τίποτα οι χοντράνθρωποι
ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα
καταμουντζουρωμένος αλλ' ευκίνητος
σαν καπνοδοχοκαθαριστής
κατεβαίνεις απ' τον Έρωτα έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία
χωρίς λεφτά
γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ' αστέρια
και μ' οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα...
Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι»
Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ' τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της.
Στα αρχαία ελληνικά σημαίνει αλογόμυγα, αν και με εκνευρίζουν οι αρχαιόπληκτοι, δεν μπορώ να αντισταθώ στην έλξη που μου ασκεί η λέξη αυτή, στη γοητεία που έχει μια τέτοια εικόνα…
Οίστρος, λοιπόν, η εικόνα μιας αλογόμυγας που δε σε αφήνει σε ησυχία.. σε τυραννά, σε ενοχλεί, με τα μεγάλα σύνθετα μάτια της βλέπει και παρακολουθεί προς όλες τις κατευθύνσεις…
μα, αυτό ουσιαστικά δεν περιγράφουμε με μια πιο intellectuelle διάθεση λέγοντας οίστρος σήμερα? Οτιδήποτε σε τυραννά, σε ενοχλεί και δεν μπορείς να το κρατησεις… σε πιλατεύει… είναι έμπνευση, είναι ερέθισμα, κάτι που έχεις δει κάτι που έχεις ακούσει και κάτι σου έχει αφήσει και μέσα σου ωριμάζει και το δουλεύεις…
Οίστρος για μένα θα’ ταν τουλάχιστον κάτι τέτοιο…
μια όμορφη μελωδία…
ένας πίνακας…
μια εικόνα χρωματιστή…
ένα χαμόγελο…
ένα καρφιτσωμένο δικό μου χαμόγελο στα χείλη…
ένα ποίημα..
ένας καφες… με φίλες η σε ένα αγαπημένο café…
ένα καινούριο περιβάλλον (με όποιο περιεχόμενο…)
νομίζω αυτά μου έρχονται στο νου… άλλωστε, για αυτό βάλθηκα να ανεβάσω αυτό το blog…για τους οίστρους που θα ακολουθησουν… είτε για να μοιραστώ τους δικούς μου είτε για να βρω νέους….
Άρα… ας ελπίζουμε να έρχονται οι «αλογόμυγες» όπως οι συγγενείς τους μύγες το χειμώνα στα «σπίτια» μας ψάχνοντας ζεστασιά…
ή και εμείς οι ίδιοι να τείνουμε λίγο προς αυτές, να ανοίγουμε μάτια πολυσύνθετα και άγρυπνα προς όλες τις οπτικές…
PS. Και μιας και είπα για μελωδίες τόση ώρα άκουγα αυτό:
Alex Dimou- quiet riot
http://www.youtube.com/watch?v=jad1DJ30a0c
και αρχίζει να γίνεται από τα πολύ αγαπημένα μου….
