Φτου ξελεφτερία!

Συμπιεσμενα συναισθηματα…κατι στη μεση από το να αρχισω να ουρλιαζω ή να βαλω τα κλάματα από την πίεση που εχει συσσορευτει… νιωθω καταβεβλημένη… μου φαινεται περιεργο που κρατω τη δουλεια μου εκτυπωμενη στα χερια μου… τελειωσε… και δεν εχω το κουραγιο να την ξανακοιταξω… δεν παιρνει άλλες διορθωσεις… αυτό το αντιτυπο εχει στα χερια της η καθηγητρια μου και το jury.. αγνοω το αποτελεσμα… ειμαι τοσο μεσα σε αυτό που δεν καταλαβαινω… βλεπω μονο 100 σελιδες που κάθε τους λεξη με βασανισε για να μπει εκει που μπηκε…

Πρωτόγνωρο συναίσθημα το να ξαναπερπατώ στην πόλη… πώς να το περιγράψω αυτό στους (από μακρια) φιλους μου που όταν γκρινιαζα για το διαβασμα μου πεταγαν στο τελος του διαλογου ένα «έεελα αλλά εισαι στο Παρίσι»… λες και μου κανει διαφορά αν φαινεται από μακρια το φως του Πυργου…λες και διογκώνονται τα 12 τετραγωνικα του δωματιου οπου ειμαι κλεισμένη τους τελευταιους μηνες… λες και το τετραγωνο από το κολυμβητηριο μεχρι το super market γινεται εκδρομη….

Οι τελευταιες μερες με βρήκαν σε απολυτη nirvana … μαλλον αγγιξα όντως τα ορια… δεν μπορουσα να αγχωθω άλλο… περασα κατά μια μερα το dealine μου αλλα δε γινοταν να κανω κατι παραπάνω… ουτε πιο γρηγορα ουτε πιο αποδοτικα… το πρωι πριν εκτυπωσω ο επιλογος ακομη δεν ειχε γραφτει…

ετσι κι αλλιως ολες αυτές τις μερες ετρεμα όταν εβγαινα να παω κολυμβητηριο και μεσα στην ιδια τρελα εμενα τα πρωτα 10 λεπτα που ημουν στο νερο.. με την αναπνοη πιασμενη σε μια μονιμη φρικη.

Αλλα από εμενα εφυγε αυτό που επρεπε να κανω. Τιποτα δεν τελειωσε ακομη αλλα δε σκεφτομαι τιποτε άλλο από το ότι το πνευμα και το σωμα ζηταει να ξεκουραστει, να κοιμηθεί, να αναπληρώσει, να βρει καποια ισορροπία.

Και νομιζω σιγα σιγα το καταφερνει. Μετα από ένα σκ με φιλους και με βολτες, μετα από ένα σκ με παρτυ και με υπνο, μετα από ένα σκ με ωραιους καφεδες και φαγητα, μετα από ένα σκ με πολλα ptt rien( mais Rien c'est déjà beaucoup)…

Συνεχίζει τιποτα να μη με ενδιαφερει. Δε σκεφτομαι το πιο μετα από την άλλη βδομαδα που είναι το «τελειωτικο» χτυπημα.

Μεχρι τοτε ηρεμώ στην ιδεα ότι το χειροτερο περασε.

Π. σ. είναι εφιαλτικη περιοδος για να διαβαζεις… να εισι κλεισμενος στο μικρόκοσμο των γραπτών σου που μιλουν για την ομορφια, την τέχνη, τη φορμα, την αρχαιότητα και το σημερα σε μια τοσο μακρινη σφαίρα από την πραγματική ζωη. Οσο εγω πρεπει να μεινω σε αυτό βλεπω τον κοσμο διπλα μου να αλλαζει και να γυρναει τουμπα, και να απορω εγω που βρισκομαι μεσα σε όλα αυτά… αλλα την ιδια στιγμη ουτε αυτή η μονη σκεψη να μην εχει χωρο στις σελιδες του word μου…

Ces petits rien...

Mieux vaut n'penser à rien
Que n'pas penser du tout
Rien c'est déjà
Rien c'est déjà beaucoup

On se souvient de rien
Et puisqu'on oublie tout
Rien c'est bien mieux
Rien c'est bien mieux que tout

Mieux vaut n'penser à rien
Que de penser à vous
Ça ne me vaut rien
Ça ne me vaut rien du tout
Comme si de rien
N'était je pense à tous
Ces petits riens
Qui me venaient de vous

Si c'était trois fois rien
Trois fois rien entre nous
Evidemment
Cà ne fait pas beaucoup
Ce sont ces petits riens
Que j'ai mis bout à bout
Ces petits riens
Qui me venaient de vous

Mieux vaut pleurer de rien
Que de rire de tout
Pleurer pour un rien
C'est déjà beaucoup
Mais vous vous n'avez rien
Dans le cœur et j'avoue
Je vous envie
Je vous en veux beaucoup

Ce sont ces petits riens
Qui me venaient de vous
Les voulez-vous ?
Tenez ! Que voulez-vous ?
Moi je ne veux pour rien
Au monde plus rien de vous
Pour être à vous
Faut être à moitié fou.

τω αγνωστω

Cy Twombly, Coronation of Sesostris, 2000 (panel 6 of 10)

Που 'ναι η αγάπη που κόβει τον καιρό μονοκόμματα στα δυο και τον αποσβολώνει;

Γ. Σεφέρης, Το ύφος μιας μέρας

another brick in the WALL

Δεν ειμαι μαθηματικος. Για την ακριβεια εχω να δω εξισωση από όταν εδωσα μαθηματικα γενικης παιδειας στην γ λυκειου (πριν πολλαααα χρονια) . Δε μπορω να κρινω αν ηταν δυσκολα η ευκολα αυτά που τους εβαλαν σημερα στις εξετασεις.

Η αδερφη μου όμως είναι (γινεται για την ακριβεια) μαθηματικος. Και η ιδια ειπε ότι τα θεματα αμφιβαλλει αν θα μπρορουσε να τα λυσει η ιδια (παρα την πανεπιστημιακη της ωριμοτητα και την «εμπειρια» της) σημερα.

Μπορω να κρινω τα θεματα της λογοτεχνιας… όταν ειδα ότι εβαλαν τον «Κρητικο» του Σολωμου, δεν εδωσα και πολύ μεγαλη σημασια… γιατι δε μ’αρεσει καθολου ο Σολωμος. Ναι, μετα από 4 χρονια στη σχολη κανοντας ΟΛΑ τα χρονια από διαφορετικες σκοπιες Σολωμο- Σολωμο και Σολωμο, νομιζω μπορω να πω πως τον σιχαθηκα ότι δε με εκφραζει . Η αληθεια είναι ότι δεν μπορω να καταλαβω τι ξερει και τι δε ξερει ενας μαθητης λυκειου, αφου, σημερα, κι ας μη θυμαμαι ιδιαιτερα το ποιημα, κατι θα εβρισκα να ελεγα… σκεφτομαι όμως, αν εμενα μου πηρε λιγη ωρα να καταλαβω τι ζηταει, δε ξερω ποσο ευκολα απαντα ο εξεταζομενος.

Για να ξαναρθω στα μαθηματικα, εκεινη τη τελευταια φορα που ελυσα εξισωση, εδωσα ένα γραπτο για 19.8. Ημουν από αυτά τα κοριτσακια που ηθελαν να γινουν φιλολογοι μετα… γιατι αγαπαν τη γλωσσα τους και την ποιηση, γιατι ηθελαν να μπουνε σε σχολεια και να μεταλαδαμπευσουν πνευμα- όπως ενιωθα από τοτε ότι ειχαν κανει σε μενα μεγαλοι Δασκαλοι μου, και πρωτα από όλα η ιδια μου η μανα.

Ειμαι ένα τυπικο δειγμα, απαλλοτριωμενο, που ενσωματωθηκε αριστα στις απαιτησεις και τις ορμηνιες των δασκαλων της και ευκολα περασε στη σχολη που ηθελε. Αυτή η πειθαρχια μου του τοτε με κανει να τιναζεται ολο μου το είναι, σημερα και κάθε χρονια που βλεπω τα θεματα των πανελληνιων. και νιωθω σα να ξαναγραφω κάθε φορα. γι'αυτο και αρνουμαι να μπω στην παραπαιδεια να ετοιμάζω καθε χρονια παιδια για τη μηχανη του κιμα...

Και συμμεριζομαι την αγωνια και τη στεναχωρια και το αγχος ολων αυτων που δινουν.

Κι όταν μαλιστα ακουω από παντου τις κριτικες των ειδικων και μη «Τα χαντακωσαν τα παιδακια»

Νιωθω να κλαιω και γω μαζι τους.

Κι αναρωτιεμαι… γιατι? Γιατι σε τιμωρει ένα τετοιο συστημα που βρωμαει από το νηπιαγωγειο? Γιατι να περνας ολο αυτό για να μπεις σε μια σχολη που θα βγεις χειροτερος από ότι μπηκες?

γιατι στην τριτη λυκειου ισως να ξερα καλυτερα αρχαια όταν εδινα εξετασεις παρα σημερα… γιατι το πανεπιστημιο, για μενα, απετυχε να με κανει εκπαιδευτικο, απετυχε να με κανει επιστημονα. Απλα με βασανιζε, αναλογα με το κεφι κάθε καθηγητη και τις λαθος περισπωμενες μου. Ετσι, οσο περισσοτερο εμενα εκει, τοσο περισσοτερο με απωθουσε αυτό που με αυταπαρνηση υπερασπιζομουν όταν το διαλεξα. Και τι με εκανε? Δε ξερω… μου εδωσε ένα πτυχιο… ένα πτυχιο που ουτε κι αυτό μπορω να το κανω τιποτα.

Γιατι λοιπον αυτό το αχρηστο συστημα των εξετασεων? που παιζει με τις ζωες των παιδιων…. Παιζει με ονειρα και καταστρεφει το μελλον τους… ?

Αλλα θα μου πεις, ανεβαζει τον πηχη στις εξετασεις, για να μειωσει τον αριθμο των εισακτεων, να κοψει θεσεις, αρα λιγοτερα τμηματα, αρα οικονομια!!!!!ειναι καπως ετσι οσο απλοικα το σκεφτομαι?

Αλλωστε τι να τους κανουμε αλλους επιστημονες αφου δεν θαχουν ψωμι να φανε?

pink floyd - ANOTHER BRICK IN THE WALL

Πανελλήνιες

Σημερα αρχιζουν οι πανελληνιες, δινει ο αδελφος μου.

Και τον φανταζομαι πως μπορει να είναι αυτή τη στιγμη που θα ιδρωνει και θα ξειδρωνει.

Και ολοι μας μας θυμομαστε αυτή τη μερα που αρχιζαν οι πανελληνιες.

Προσωπικα, ακομη δεν εχω ξεπερασει τοσα χρονια μετα το σοκ τους. Διναμε, βλεπεις, ένα ολοκληρο μηνα για δυο χρονιες. Σιχαινομαι τις εξετασεις γιατι ακομη δεν εχω ξεπερασει αυτό το σοκ, αυτό το αγχος, αυτή την πιεση. Και από τοτε αρνουμαι να ξαναδιαβασω ετσι. Από την άλλη ισως δεν ηταν για ολους τοσο εντονη εμπειρια οσο για μενα… ισως εμενα το μεσα μου δε το αντεξε και το πηρε τοσο βαρια….

Και Τοσες άλλες εξετασεις… τοσοι ιδρωτες, τοση πιεση… χαρτια στο τοιχο…τοσα ξενυχτια…

Από πού να παρεις κουραγιο…

Βλεπω τον αδερφο μου… και καπου στο πισω μερος του μυαλου μου σκεφτομαι μηπως δεν αξιζει το τοσο αγχος…η τοση πιεση…

Και τι να του πεις…. είναι τοσο στην αρχη…

«Θα περασει κι αυτό… ηρθε η ωρα να τελειωσει το μαρτυριο…» του λεω…

Βλεπω εμενα, 7 χρονια μετα τις πανελληνιες… με χειροτερο αγχος και πιεση… που δε δινω σημερα αλλα δεν εχω κοιμηθει (παλι) πανω από 3 ωρες για να προετοιμαστω για το ραντεβου με την καθηγητρια μου το οποιο θα αποβεί πάλι καταστροφικό….

Μαη μήνα μου βρίσκει ακόμη προβλήματα μεθοδολογίας…και εγω πλέον κουράστηκα..

Βλέπω τα όρια μου…τα ξεπερνώ, και το ξεχνάω μετά μεχρι να φτάσω στο σημείο να τα ξαναυπερβώ…

Ποτε θα σταματησουμε να δινουμε πανελληνιες?

Στερευει η στερνα με την ενεργεια… κουραστηκα…. Πρεπει να μαθω γιατι κοπιαζουμε….

Μετά το ραντεβού με την καθηγήτρια περασα ώρες περπατώντας και προσπαθώντας να σκεφτώ τι δουλειά θέλω να κανω τωρα που μεγαλωσα…και δε βρισκω καμια…

Βασανίζομαι και σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να είχα γίνει μηχανικός πριν 7 χρονια που εδινα πανελληνιες… για να δουλευα από οποιο σημειο του κοσμου ηθελα… ισως να ημουν δυστυχής αλλα θα ηξερα τι δουλεια με περιμενει αυριο…

Από την άλλη αφουγκραζομαι το κοσμο γυρω μου όταν «κλαίγομαι»…

«ολοι τα ιδια είμαστε…» μου απαντάνε…

Αλλα δε μου κανει για απάντηση… δεν το αντέχω… γιατι τοσα σκατα πτυχία στον τοίχο?

Γιατι να πω στον αφερφο μου λοιπον να κανει κουριαγιο που μολις μυρίζει λιγο από το Γολγοθά μπροστά του?

Ισως πρεπει να ερωτευτώ παράφορα… ισως πρεπει να αρχισω τα ναρκωτικα…

Πρέπει μια ντόπα για να το αντέξεις ολο αυτό…

Σε 2 βδομάδες τερμα τα ψέματα…τελος. Το memoire πρεπει να είναι ετοιμο…και εγω ψαχνω τα κουράγια μου….

Μετα από κάθε deadine το σώμα μου και το μυαλό μου χρειάζεται 2 μέρες να ξαναπάρει μπρος… δε συνεργάζεται...

Ισως το αγχος να βγει παραγωγικό- αλλά μεσα μου εχω χασει την εμπιστοσύνη σε μένα, εχω κουραστει, και εχω παραδοθεί- δεν με πιστεύω ότι μπορω να αλλάξω πράγματα.

Κουράστηκα.

Περιμένω κάθε μέρα το απόγευμα που θα πάω κολυμβητήριο… είναι το ένα μισαωρο-μια ώρα μεσα στη μερα μου που μου δινω ένα διάλειμμα. Μες το νερο δε σκεφτομαι τιποτα. Το απολυτο τιποτα. Μετράω τα πάνω κάτω μόνο. Βασικά μαθηματικά μέχρι το 5.

Μεχρι να γυρισω σπιτι να παρει παλι το σώμα μου το κυρτό ποζισιόν του.

Είναι δυο βδομαδες αυτό μόνο.

Ξύπνησα μὲ τὸ μαρμάρινο τοῦτο κεφάλι στὰ χέρια

Θ. Αγγελόπουλος, Το βλέμμα του Οδυσσέα

"Η Ελλάδα πεθαίνει..."

Γιῶργος Σεφέρης - «Μυθιστόρημα»

Γ´

Μέμνησο λουτρῶν οἷς ἐνοσφίσθης

Ξύπνησα μὲ τὸ μαρμάρινο τοῦτο κεφάλι στὰ χέρια

ποὺ μοῦ ἐξαντλεῖ τοὺς ἀγκῶνες καὶ δὲν ξέρω ποῦ νὰ

τ᾿ ἀκουμπήσω.

Ἔπεφτε τὸ ὄνειρο καθὼς ἔβγαινα ἀπὸ τὸ ὄνειρο

ἔτσι ἑνώθηκε ἡ ζωή μας καὶ θὰ εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ξαναχωρίσει.

Κοιτάζω τὰ μάτια. Μήτε ἀνοιχτὰ μήτε κλειστὰ

μιλῶ στὸ στόμα ποὺ ὅλο γυρεύει νὰ μιλήσει

κρατῶ τὰ μάγουλα ποὺ ξεπέρασαν τὸ δέρμα.

Δὲν ἔχω ἄλλη δύναμη

τὰ χέρια μου χάνουνται καὶ μὲ πλησιάζουν

ἀκρωτηριασμένα.