Σεπτέμβρης ο Τρίτος

Εναλλακτικός τίτλος: status updates…

Δε μπορω τους Σεπτέμβρηδες τους συννεφιασμένους.. όχι έξω.. (γιατί σε αυτή τη χώρα έξω φθινοπωριάζει, πέφτουν τα κίτρινα φύλλα και θέλει μπουφάν) αλλά μέσα.

Κάθε Σεπτέμβρης είναι για να σου θυμίσει ότι «κάθε αρχή και δύσκολη» και όλες αυτές οι κοινότυπες μπαναλιτέ που απεχθάνομαι…

Αλλά θα πω μια άλλη μου μπαναλιτέ, ότι τίποτε δε σου χαρίζεται… και το ξέρω και το έχω μάθει, κάθε μέρα που έχει περάσει από αυτούς τους τρεις Σεπτέμβρηδες που με βρίσκουν σε αυτή τη χώρα επαληθεύεται εκ νέου αυτή η ατάκα… και γιατί πρέπει να σου βγει η ψυχή για πράγματα που είναι αυτονόητα? Για κάποιους είναι αυτονόητα… για μένα κάθε στιγμή θα μου θυμίσουν ότι είμαι ξένη σε μια ξένη χώρα, που τίποτε δε θα σου ανοίξει αγκάλες να σε καλωσορίσει- αλλά και ποιος σου είπε ότι είναι εύκολα τα πράγματα? Εγω το ξέρω πια ότι δεν είναι, μπορεί κάποιος από το βολικό σπιτικό καναπέ του έτσι να νομίζει…

Και αναρωτιέμαι… γιατί πρέπει να το περνάω αυτό κάθε φορά? Δεν το αντέχω… και γιατί όλα μαζί πρέπει να εμφανίζονται βουνό? Και τίποτε να μην ρέει και να ακολουθεί την πορεία του μόνο του?

Και έρχεται ένα status update από facebook (τα έχεις προσέξει?) που εμφανίστηκε στο πλάι την προηγούμενη Τρίτη “this day in 2010” και εμένα αυτό έγραφε δίπλα στο όνομά μου

”…….is back”

Και αυτός ήταν ο περσινός Σεπτέμβρης που κι αυτός ήταν δύσκολος… με την «μεγάλη επιστροφή», με άλλα άγχη και άλλες αγωνίες, άλλα δεδομένα που προοιώνιζε την εξίσου δύσκολη χρονιά που ακολούθησε.

Φέτος επέστρεψα την ίδια μέρα όπως και πέρυσι. Και με την ίδια μαγεία είμαι ακριβώς όπως και πέρυσι στον αέρα. Όχι δε θέλω να είμαι άδικη, γιατί οι άνθρωποί μου είναι πάντα εδώ. Και οι άνθρωποι κάνουν την πόλη που τη νιώθω τόσο home. I’m back home ή όπως φέτος έγραφε πάλι το status μου «de retour». Και μου είχαν λείψει… και μάλλον και εγώ τους είχα λείψει. Μου το μαρτυρούν οι βαθιές αγκαλιές και τα γεμάτα χαμόγελα.

Και δεν έχουμε αλλάξει we love to love or to hate each other και μας αρέσει. Και άλλα τέτοια πολλά γλυκανάλατα που την ίδια στιγμή που με σφύζουν με ένα αίσθημα πληρότητας, νιώθω το καράβι να γεμίζει νερά και εγώ να στέκομαι απλά να κοιτάω- γιατί δεν έχω όρεξη/ αντοχή/ υπομονή να παλέψω, κι ας το ξέρω ότι θα παλέψω, πάλι, και θα μου βγει η ψυχή.

Θα’θελα να’ταν λίγο πιο εύκολα όμως όλα… ή αν όχι εύκολα, (γιατί στην πραγματικότητα τα ευκολα δε μου αρέσουν) ας μη χρειαζόταν να με αφήσουν ψυχικά/ψυχολογικά (you name it) λειψή μετά.

Και μετά θυμάμαι το άλλο status update που εμφανίζεται στο ίδιο session “this day in 2009”

Ο Λάκης ο Γλυκούλης θα πάρει πτυχίο πιο γρήγορα απο μένα...

Like · September 11, 2009 at 8:58pm

Τι μου θύμισες τώρα? Εκείνος ο Σεπτέμβρης… (ήταν στη μέση, μετά και πριν τον ερχομό σε αυτή τη χώρα που είμαι τώρα) η εξεταστική του Σεπτέμβρη..εκείνου του «τελειωτικού» που πέρασα 9 στα 9 μαθήματα… και με έφερε με το ένα πόδι στο πτυχίο- ε δεν το λες ότι ήταν και εύκολος…

Και μετά βρήκα άλλη μια σημείωση της ίδιας μέρας πάλι από το 2009 που έγραφε ένα στίχο της Δημουλά,

Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή είπε το Τίποτα στο Κάτι και κείνο, το ηλίθιο, το χαψε.

Και εγώ συνεχίζω να τα βάζω με το ηλίθιο κάτι που πιο πολύ από ποτέ κάνει παζάρια με το Τίποτα…

Ίσως και να’ χει συνηθίσει και αυτό με λυπεί ακόμη περισσότερο.