Σήμερα αισθάνομαι καλοκαίρι

Όταν ξεκινησα να γράφω αυτό το ποστ ειχα μια περιεργη διαθεση… demi… Ολίγον κάτι… ολίγον στεναχωρημένη, ολίγον μίζερη, ολίγον τσιμπημένη…

Αυτό το «ολίγον» μου δημιουργεί εδώ και κάτι μέρες μια βλαμμένη διάθεση. Κατά βάθος και μήκος ξέρω τι μου φταίει- πολλά θέλω, λίγες πράξεις και πολλά άλλα δικά μου δε θέλω… δε θελω να φύγω, να πακετάρω, να χασω τη μικρή βλαμμένη μου ρουτίνα (μας).

Και προστίθεται σε αυτά ότι τίποτε δεν είναι όσο εύκολο θα’θελα. Τίποτα δεν έρχεται έτοιμο και εχω μπροστά μου ένα τεράστιο βουνό που κοντοστέκομαι και το κοιτώ από μακριά και δεν έχω το κουράγιο ούτε να το πλησιάσω.

Η διάθεση λοιπόν είναι εύθραυστη και το παραμικρό καταφέρνει να ταράξει τις ανύπαρκτες ισορροπίες. Και πάντα έρχομαι αντιμέτωπη με όλα τα ptt vides και τα ptt riens. Ευτυχώς, το ποτήρι όσο εύκολα είναι μισοάδειο, τόσο εύκολα μισογεμίζει…

Και αυτό προσπαθώ τις τελευταιες μέρες… να γεμίζω το ποτήρι. Ο σκοπός είναι να μη μένω σπίτι καθόλου… να μη σκέφτομαι ή να δουλέψω…

Νομίζω αποστολή εξετελέσθη!

Γιατι δε το μπορώ αυτό το ντεμί! Δε μου ταιριάζει αυτό το μίζερο…κι κάπως έτσι ξεκινούν οι πιο απροσδόκητες βραδιές, που δεν ήταν να είναι βραδιές… που ξεκινάνε μεσημέρι για να καταλήξεις σπίτι αφου έχει χαράξει ο ήλιος.

Τα συστατικά είναι πάντα η σωστή παρέα: μια τρελή (ελληνίδα) φίλη, μερικοί επίσης τρελοί Ιταλοί και μερικοί ακόμη χειρότεροι Βενεζουελιάνοι.

Και έχεις τα υλικά, 5 γλώσσες σε ένα multilingual πανδαιμόνιο… μπολικο κρασί που αρκεί και για όποιους πιστούς προσέλθουν- μερικοί που θα είναι το ίδιο τρελοί για να ακολουθήσουν που τους ξεσηκώνεις από το δρομο/ το μετρό και την «ησυχία» τους για ένα παραπάνω ποτό…

Μεσα σε 5-6 ώρες έχεις την καλύτερη διάθεση, είσαι μούσκεμα από το χορό και γυρνάς σπίτι ξημερώματα…

Και κάπως έτσι αρχίζει η βδομάδα, μια Δευτέρα που είναι ήδη μεσημέρι, σε ένα Παρίσι που στους 35 βαθμούς λιώνει και νιώθει το καλοκαίρι…

Κι εμένα αυτή η θερμοκρασία μου κάνει άλλο καλοκαίρι και διακοπές και χαμόγελα και βλέμματα…

Πριν αρχίσει όμως πρέπει να πεις αντίο στο χειμώνα… και να βλέπεις τον κύκλο να κλείνει μόνος του κι ας αρνούμαι… και ας μη θέλω… στην καλύτερη περιπτωση αποχαιρετάς σα να λες à demain, όπως άλλωστε θα έλεγες κάθε βράδυ αλλα μέσα σου ξέρεις ότι είναι το «τελος μιας εποχής».

δύο soundtrack:

αυτό γιατί μου κάνει καλοκαίρι

και αυτό γιατί ήταν αφιερωμένο στη βραδιά:

I got a feeling- Black Eyed Peas

George went swimming at Barnes Hole but I got too cold

“ I’ve got to think of something and get into a situation where I feel something and where I love something, and it was George. George swimming at Barnes Hole. We used to go swimming together. I think of something that makes me feel good. I paint out of love. Love or feeling is getting out of yourself and focusing instead on someone or something else”

Joan Mitchell

aller et retour

Μελαγχολικά απογεύματα… λίγο καλοκαιρινά, λίγο βροχερά σαν αυγουστιάτικα…

Μεγάλες μέρες και οι τελευταίες ακτίνες δε φεύγουν πριν τις 10 το βραδύ…

Μελαγχολικοί αποχαιρετισμοί εναρμονίζονται με τη ρομαντική και λυρική διάθεση.

Περίεργες μέρες.

Περίεργα aller-retour, grands et petits départs που ακολούθουν αφίξεις έκπληξη, παρασκευοσαββατοκυριακα έκπληξη και διάθεση έκπληξη αλλά τελειώνουν, και οι γυρισμοί, μετά τους περίεργους αποχαιρετισμούς, είναι ακόμη πιο αλλόκοτοι, έχουν αντίο αγαπησιάρικα, βλέμματα σίγουρα και αντάμωση κάπου κάπως κάποτε...

Και φέτος μετρώ πολλούς τέτοιους γυρισμούς και αποχαιρετισμούς φίλων και κοντινών μου ανθρώπων που πέρασαν για λίγο. για λίγο, για να σε ανακατέψουν και να σε αφήσουν πιο γεμάτη και πιο άδεια μαζί.

πέρα και δώθε σε σταθμούς τρένων , λεωφορείων και σε αεροδρόμια.

Το aller είναι εύκολο -παραλαβή… retour είναι πιο δύσκολο…

Οι γυρισμοί είναι μοναχικοί. Και ο καθένας μοναδικός, για δικούς του λόγους, μα περισσότερο γιατί κλείνουν και σφραγίζουν ώρες ευχάριστες που στέλνονται στη σφαίρα της ανάμνησης. Ο κάθε γυρισμός είναι σαν επίλογος σε ένα θέμα που κλείνεις και δε πλέον δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις στο ίδιο.

Ίσως φταίει που ήμουν για πολύ εγώ ο παραλήπτης και σύνοδος για των άλλων τα departs.

Σα να ήμουν σταθερή εγώ εδώ. Και στα retour σταθερή και μόνη. Σταθερή στην επιστροφή σε μια πραγματικότητα που είχε άγχος και πίεση. Κι ακόμη τα ίδια έχει. Έχει πιο χαλαρούς ρυθμούς, κάποιες χαζο-χαρές ή χαζο-ελπίδες αλλά τίποτε παραπάνω.

Έχει όμως και μια αναμονή για το δικό μου depart… λίγα μικρά για να οδηγήσουν σε ένα μεγάλο…

Δεν κατάλαβες τίποτε ε? δε πειράζει… εγώ ξέρω.

πανηγυρικός

Αυτό το ποστ πρέπει να είναι πανηγυρικό…

(όχι επειδή είμαι για τα πανηγύρια…) αλλά γιατί πρέπει να γιορτάσω το τέλος αυτής της χρονιάς με τον ίδιο έντονο τρόπο όσο υπήρξε κι αυτή…

Σαν εκδίκηση – για να ισοβαθμήσει όλη η πίεση και το άγχος και τα ξενύχτια, τις νύχτες και τις μέρες, τις ώρες τις αμέτρητες που μέτρησα μέσα στο δωμάτιο…

Για να τα πάρω από την αρχή, τέλειωσε! Πάει- τέλος! Και επίσημα δηλαδή τέλος!

Υποστήριξα χτες… με ηρεμία… μπροστά στα 2 μελή του jury μου τους παρουσίασα με λίγα λογία τη δουλεία μου. Μετά πήραν αυτοί το λόγο. Είπαν κάποια θετικά και μετά άρχισαν να «χώνουν»- παρατηρήσεις προτάσεις, δεν κάνατε αυτό, δεν κάνατε εκείνο, έπρεπε να είχατε πει αυτό… όλο λέτε αυτό αλλά στο τέλος αντιφάσκετε…

(είχανε δίκιο… και κυρίως είχανε το λόγο και δεν ήταν η σειρά μου να υπερασπιστώ τη δουλεία μου.) κι ενώ συνήθως το «ξέπλυμα» συνεχίζεται και με ερωτήσεις η απορίες, μου ζήτησαν απλά να βγω λίγο έξω μέχρι να με ξαναφωνάξουν για την «ετυμηγορία» του βαθμού…

Περίμενα κι εγώ… και με ξαναφώναξαν για να μου πουν συγχαρητήρια, ότι δούλεψα πάρα πολύ καλά- και τελικά- μου έβαλαν και πολύ καλό βαθμό…

Κι εκεί θες να ουρλιάξεις γιατί τελείωσε… γιατί τέλειωσε και ως άφεση για όλο αυτό που πέρασα όλη τη χρόνια έρχεται η επιβράβευση - κάποιος που θα το αναγνωρίσει και θα σου πει μπράβο και ότι δεν ήταν τόσο μάταιοι όλοι οι κόποι σου και τα κλάματα σου και η γκρίνια σου.

Κι ίσως εκεί έρχεται και η ελπίδα, ότι δε μπορεί, δε γίνεται τόσοι κόποι να πηγαίνουν χαμένοι… δε πρέπει… κάπως κάπου κάποτε θα εκτιμηθούν…

Ίσως έτσι μόνο μπορείς λίγο να πιστέψεις ξανά σε σένα… σε αυτό που κάνεις.. στο γιατί το κάνεις… να ξεχάσεις τι πέρασες για να φτάσεις στην απέναντι όχθη. Σου φτάνει που πέρασες απέναντι, δε πνίγηκες και πλέον στην άλλη πλευρά κοιτάς τη διαδρομή και σα να ξέχασες την απόσταση, σου φτάνει που απλά έφτασες… σαν να μην είχε σημασία και πόνο ο δρόμος, σαν να τον ξέχασες κι αυτόν.

Ξέρω ότι αυτήν την αμνησία μου θα πληρώνω και πληρώνω ήδη εδώ και πολλά χρόνια με κάθε «εγκυμοσύνη»…

Και κάτι μου λέει ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.. για σήμερα όμως μου φτάνει το αποτέλεσμα. Απαιτώ να χαρώ την Ιθάκη μου.

Ναι δε λέω… αν δε μ’αρεσε ο πηγαιμός, δεν θα τον έκανα ποτέ… κι αυτό είναι ο μαζοχισμός σε όσους διαβάζουν (ή που ξέρω εγώ να διαβάζουν εδώ και πολλά πολλά χρόνια) ότι στο βάθος σ’αρέσει αυτό. Ίσως γιατί περισσότερο σ’αρέσει το να φτάνεις απέναντι.

Μαζί με όλα αυτά μια άλλη ικανοποίηση προστίθεται… ότι δεν πρόδωσα την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν και δεν απογοήτευσα όσους με εμπιστεύτηκαν. Δε πήγε χαμένη η πίστη που μου έδειξε η καθηγήτρια μου… δεν πήγα στο βρόντο τα λεφτά της μαμάς…

Από μικρή μου έδειχναν πάντα να περιμένουν από μένα πράγματα κι ενώ ποτέ δε θα έκανα κάτι για να ευχαριστήσω κανένα, ένιωθα πολύ χαρούμενη όταν μπορούσα να δικαιώσω αυτούς που αξίωναν το κάτι παραπάνω.

Πάντα είναι βάρος… αλλά για μένα είναι από τα ωραία βαρίδια που σε κάνουν πιο δυνατό και σε προκαλούν συνέχεια να αποδεικνύεις πράγματα.

Και του χρόνου!

Π σ.

la fin de la soirée était parmi des amis, évidemment, et après quelques bouteilles de vin et de champagne vides, t’es contente, et pleine… et satisfaite…mais, tu sais, c’est gênant, il reste un tout petit vide là… le vide du ptt rien qui manque- juste ça.