"Jusqu'ici, tout va bien"

Είναι λίγος καιρός που διάφορες σκέψεις μπαινοβγαίνουν στο νου αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους, και κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου, δεν τους είχα δώσει άλλο τόπο πέρα από την αρχική έκπληξη που μου είχαν προκαλέσει. Είναι από αυτές τις σκέψεις που ξέρεις ότι υπάρχουν αλλά μια στιγμή αρκεί για να σε κάνει να τις δεις όλες αυτές στο σύνολό τους, λίγο πιο απέξω, λίγο ως εξωτερικός παρατηρητής- του ίδιου σου του εαυτού. Αυτή η στιγμή είναι που με τρόμαξε, με εξέπληξε το σύνολο που είδα και με έκανε να ψάχνω απαντήσεις που δεν έχω.

Είναι όταν κατάλαβα ότι μια Δ. μεσα μου θελει να ηρεμησει. Να βρει εδώ τη ζωη της, να «βολευτει», να βαλει περισσοτερο τη ζωη της σε μια σειρα, να βαλει τη ριζες της σε μια πολη που θελει να δεθει με αυτήν (ποιος ξερει γιατι…) γιατι σε αυτή τη Δ. αρεσει το Παρισι. Ηθελε πολύ να γυρισει πισω, τωρα που γυρισε θελει να μεινει. Θελει να δεθει. Αυτή η Δ. σκεφτεται συνεχεια το μελλον. Που θα τη βρει το άλλο της φθινοπωρο. Πως θα γινει και θα τη βρει στο ιδιο μερος. Σκεφτεται τις φιλες τις που μεσα σε αυτά τα χρονια που τις ξερει και τις βρισκει ακομη εδώ στα ιδια μερη εχουν με καποιο τροπο στρωσει τη ζωη τους πλεον εδώ. Και το ζηλευει αυτό- όχι, δεν τις ζηλευει αυτές, γι’αυτές χαιρεται πολύ, αλλωστε είναι μαζι τους παλι ετσι και αλλιως, ζηλευει γιατι θελει κι αυτή μια δουλεια. Θελει μια ζωη δικη της. Που θα μπορει να εχει το σπιτι της, τη ζωη της και θα πληρωνει μονη της για αυτην. Δεν θα διαφερει κατι από το πώς είναι αυτή η Δ. τωρα, αλλα θα είναι ακομη πιο πολύ ανεξαρτητη. Στα ποδια της και μονο, να κανει τη δικη της αρχη σε κατι που θα το εχει κερδισει μονη της. Θα είναι μια δουλεια, ένα σπιτι, ισως ενας ανθρωπος που θα δεθει μαζι του και με την πολη ακομη περισσοτερο.

Αυτή η Δ. κοιταει τη νυχτα της πρωτοχρονιας το φωτισμενο παρισι και σκεφτεται ότι εδώ ανηκει (παλι ποιος ξερει γιατι το λεει αυτό…) και εδώ θελει να μεινει. Είναι ένα κεφαλαιο της ζωης της που σκεφτεται ότι τωρα μολις ανοιξε και θελει να το συνεχισει προς το παρον εδώ.

Και την ίδια στιγμή, δεν την αφήνει… ξυπνά μια άλλη Δ. (που ειχα χασει τοσο καιρο).

Είναι η Δ. που δε δενεται με τιποτα… που δε θελει να δεθει με κατι… είναι πολιτης του κοσμου και αυτό της δινει ζωη. Είναι η επαφη με τους νεους ανθρωπους και η γνωριμια με ξενους τοπους. Είναι το αγνωστο που την τραβαει. Είναι αυτό που δεν ξερει και πρεπει να μαθει… δε θελει να το διαβασει ή να ακουσει γιαυτο. Θελει να είναι αυτό, να γινει αυτό. Είναι η Δ. που δεν περιμενει για τιποτα… που ότι θελει το παιρνει, ολοκληρο, την ωρα που της δινεται και το αρπαζει από τα μαλλια. Είναι η Δ. που θελει να ζησει πολλες ζωες σε μια και θελει τα μπουμπουκια της να προλαβουν να ανθισουν. Είναι η Δ. που γυρισε μονη της με τη βαλιτσουλα της οσες πολεις της Ευρωπης δεν ειχε δει και θελει να το ξανακανει για άλλες ηπειρους. Είναι η Δ. που πιστευει στα ποδια της και δε χρειαζεται κανενα (κι ας εχει βαθια αναγκη την επαφη με τους ανθρωπους). Είναι η Δ. που δεν της αρεσουν τα ευκολα, και η ηρεμες ζωουλες, είναι κυριως η Δ. που «δεν βολευεται». Είναι η Δ. που θελει να επιλεγει ότι κανει. Και για να επιλεξει πρεπει να γνωρισει, πρεπει να μαθει. Είναι η Δ. που θελει να εχει αποψη για όλα από τη δικη της εμπειρια. Που δεν της αρκει να βγαλει φωτογραφιες και να κανει τουρισμο σε μια πολη αλλα θελει να τη ζησει. Και ποτε θα τα κανει αυτά? Και που κοιμοταν αυτή η Δ. τοσο καιρο?

Κάθε ναι είναι ένα όχι, ετσι?

Και ερχεται η ωρα που πρεπει να πεις το μεγαλο ναι, ή το μεγαλο όχι.

Ε αυτή η στιγμη είναι κάθε στιγμη που καθοριζει το πλανο της κάθε μερας μας.

Και εγω τι πλανο θελω για τη μεθεπομενη μερα μου?

Και όσο αμφιταλαντευόμουν μέσα στις φαινομενικά αντίθετες φύσεις μου, έφτασε μια κουβέντα και μόνο από ένα φίλο να μου δώσει το μίτο για την έξοδο…κι έτσι, ο φίλος αυτός, που ξέρει καλύτερα από τον καθένα, μου είπε μόνο μια φράση, ότι το «εδώ» δε χρειάζεται να είναι διαφορετικό για να είναι καινούριο…

όσο το «εδώ» έχει πράγματα να δώσει, αφήνει το «νομά» να κοιμηθεί. Ουσιαστικά, δεν κοιμάται φυσικά… είναι ξύπνιος και δραστήριος αλλά κινείται σε «γνώριμα», καινούρια, εγχώρια εδάφη. Μέσα από νέα φίλτρα αλλάζει όλη η εικόνα.

Μέχρι να στερέψει αυτή η πηγή που προς το παρόν για μένα είναι γεμάτη ερεθίσματα μπορώ να «απολαύσω» τους τόνους διάβασμα που έχω…

ps. none of the pics in the collage is mine-pics taken from different links I suggest on the right.