πολλά σήμερα που έγιναν χθες

υπερδιέργεση σαν σε πυρετό, η φλογα πάνω από το κεφάλι μου πρέπει να καίει(που λέει και ο Καζαντζάκης). Ο Kiefer δίνει ο ίδιος μαθήματα στο College de France!!!!και δεν το ήξερα και ανυπομονώ για το επόμενό του που είναι σε 2 βδομάδες. Το φεγγαρι με κοιταει καταματα αποψε. Εισβαλλει στο δωματιο και αδιακριτα με παρατηρει. Δεν εχεις αναρωτηθει ποτε αν τυχαινει και βρισκονται καποια ζευγαρια ματια από απεναντι να σε κοιτουν? Για αποψε ελυσα την απορια μου… είναι η πανσεληνος. Είναι ολόγεμη και κανει τη στροφη της στο κομματι του ουρανου μου. Και μολις εισεβαλε από το παραθυρι. Θελω να σβησω τα φωτα και ν’αφησω το φως να μπει μεσα – σαν εικονα από τη σονατα του σεληνοφωτος θα’ναι… Αυτό ήταν!! η καθηγήτρια μου μού έδωσε το χρονοδιάγραμμα για το υπόλοιπο της χρονιάς και περιμένει να της παραδώσω την πτυχιακή -120 σελίδες- (memoire) τις 6 Απρίλη και υποστηρίζω για το μεταπτυχιακό τέλη Μάη(που για να καταλάβεις γενικά αυτό γίνεται στα άλλα πανεπιστήμια είτε αρχές Ιουλίου είτε και Σεπτέμβρη)χρειάζεται κάποιο σχόλιο επιπλέον για το τι σημαίνει αυτό??? κατά την περίοδο της εξεταστικής η εστία ήταν σιγαστήριο. η μικρή βιβλιοθήκη δε μας χώραγε όλους και το σαλόνι είχε μετατραπεί σε προέκτασή της. δεν άκουγες τίποτε άλλο απο αναστεναγμούς και μουρμούρα για το διάβασμα που κανείς δεν προλάβαινε να βγάλει-μ'αρέσει αυτή η σύμπνοια και το χειρότερο του άλλου κάνει το δικό σου βέλτιστο. παρακολουθώ ένα μάθημα που μιλάει για το περπάτημα (marcher) και την επιρροή του στην καλλιτεχνική δημιουργία(πού να σου εξηγώ τώρα!)και με έκανε προχθές να θέλω τόσο έντονα να περπατήσω στην πόλη, να την εξερευνήσω.. να την μάθω, να την παρατηρήσω. να έχω τη φωτογραφική και να αποτυπώσω το ρυθμό της με το φακό μου. Στα αφτιά μου ηχούν βιολιά! Σημερα το βραδυ στην Opera, ένιωθα τα μάτια μου αποσβολωμένα να αφήνονται μαγεμένα στους ήχους των βιολιών και στη χάρη των κινήσεων. Τα κορμιά ακολουθούσαν μια μια τις νότες και θαρρείς ότι στην ουσία πάταγαν πάνω σε μια νοητή προέκταση του πεντάγραμμου. Αν κάνω εικόνα τη μουσική στο νου, αυτή τη μορφή δίνω, σαν αυτές τις ίδιες κινήσεις που σήμερα ζωντάνευαν στη σκηνή οι χορευτές. Και ο Vivaldi ήταν το πρώτο μου κλασικό άκουσμα, στην ηλικία των 4, στο νηπιαγωγείο όταν η κ. Α. με είχε ντύσει φθινόπωρο..με ένα μουσταρδί ύφασμα, με θυμάμαι να τρέχω για να μου κολλήσει πάνω τα καφέ φύλλα- δε θυμάμαι ούτε την παράσταση ούτε τίποτε άλλο. Μόνο ότι μ’ άρεσε πολύ η μουσική και από τότε ήξερα να ξεχωρίζω τις Τέσσερεις Εποχές. Την πρώτη φορά που ακουσα live τα βιολιά αυτά με θυμάμαι να ανατριχιάζω και να βουρκώνω. Πάντα, δηλαδή, αυτό μου συμβαίνει κι ας είναι νότες που με συνοδεύουν στο διάβασμα ή στο βαθύ μου soulsearching- στο βάθος ίσως να μένει το παιδικό μου άκουσμα. Ωραία που μεγάλωσε η μέρα- μού δίνει την ψευδαίσθηση ότι έχει πιο πολλές από τις 24 ώρες της. Το βράδυ πάντα με αγχώνει ότι τελειώνει η μέρα και δεν θα προλάβω. (μα άλλωστε γι’ αυτό δεν διάβαζα πάντα βράδυ? Το άγχος με συγκέντρωνε.)τις προάλλες, σε ένα διάλειμμα από το διάβασμα κατά τις 2 τα ξημερώματα, έκανα τη βόλτα μου στους ορόφους στην εστία και συνάντησα μια κοπέλα με τις πιτζάμες στο διάδρομο να τρέχει κρατώντας ένα βιβλίο-τι ρώτησα που πάει έτσι τρεχάτη μέσα στη νύχτα με το βιβλίο και μου απαντά «για να μη χάνω χρόνο, μέχρι να γίνει ο καφές». –το σίγουρο είναι ότι όλοι μας εδώ μέσα ξέρουμε καλά από διάβασμα.Τις προάλλες διάβαζα στη βιβλιοθήκη και διπλα μου καθόταν μια κοπέλα. Πολύ γνωστή φυσιογνωμία, και είχα σκάσει από πού την ήξερα. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ήταν η κοπέλα που είχαμε ένα μάθημα ιστορίας της τέχνης πριν 3 χρόνια μαζί… και μάλιστα, επειδή μου είχε φανεί συμπαθής φυσιογνωμία της είχα ζητήσει και σημειώσεις και μου τις είχε δώσει (που γενικά οι Γάλλοι δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο να δώσουν!!ανταγωνισμός βλέπεις!) Αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι ηταν αυτή και δεν τις μίλησα. Τελικά την ξαναείδα κανά δυο φορές που την τελευταία φορά η μία χαμογέλασε στην άλλη και σιγουρεύτηκα! και αυτή με θυμόταν! Έτσι σήμερα πάλι έτυχε να καθόμαστε σε κοντινές έδρες και έτσι τις μίλησα…και τι καλή! οχι μόνο με θυμόταν, όχι μόνο θυμόταν λεπτομέρειες αλλά το καταχαρήκαμε και οι δύο που βρεθήκαμε και κανονίσαμε σύντομα για καφέ! Απίστευτο να βρίσκεις φίλους/γνωστούς στο Παρίσι! Ναι… τρια χρόνια πριν και τους βρίσκω στο δρόμο! Κάποια άλλη φορά είχα πετύχει μια καθηγήτριά μου… ή το πιο αστείο πάλι ήταν με ένα συμφοιτητή μου από τη Σορβόννη που είχα τύχει σε μια εκδήλωση και με φωνάζει από μακριά γεμάτος χαρά και έκπληξη! Και άλλους που έχω πετύχει έτσι πάλι από το πουθενά, και παρά το ότι ήμασταν αρκετά κοντά δεν κρατήσαμε επαφή, είναι διπλή η έκπληξη να ξεφυτρώνω μπροστά τους-και ξέρεις κατι? Είναι σαν να μην εχει περάσει μια μέρα! Αν κάπου υπάρχει το άλλο μου μισό, έτσι όπως το φαντάζομαι ή θα το ήθελα, αυτός που γνώρισα σήμερα, πρέπει να του μοιάζει πολύ.

soundtrack:

η σονάτα του σεληνόφωτος