Happy shiny people

{Σαββατο με Σαββατο – η αρχη και το τελος. (Τελος? Δε νομιζω…)Βιωνω ακομη το post-vacation shock με ολη τη μελαγχολια του. και το μονο που θελω είναι να εχω λιγο χρονο για μενα, να ηρεμησω, να μαζεψω τις σκεψεις μου και τις εικονες που σχηματιστηκαν, τις κουβεντες που εκανα, και όλα αυτά που εμαθα.

Περασα μονο λιγο χρονο με πολύ λιγους φιλους, τους μονους που θα θελα να τους βαλω μεσα σε όλες τις αναμνησεις μου που θελω να μαζεψω… που μονο ειχα να λεω και να λεω συνεχεια για πραγματα και για ανθρωπους.

Τωρα που γυρισα, ας πουμε, στη βαση, μου συνεχιζω να χρειαζομαι να μαζεψω τα κομματια μου… να κοιμηθω να ξεκουραστω… να μαζεψω ενεργεια γιατι την αδειασα ολη για να γυρισω τοσο full πισω…

Και από αυτό το σημειο εδώ το μονο που μπορω να πω είναι ότι όλα εγιναν μονα τους όπως επρεπε… αβιαστα σα puzzle που ενωθηκαν μονα τους τα κομματια… και παντα τα κομματια αυτά για μενα είναι οι ανθρωποι… που απλα πρεπει να είναι right person- right time.

Και μιλησα με ολους και δεθηκα με αρκετους… ξερω ηδη ποιοι ηρθαν για να μεινουν… και εντελως περιεργα αυτοι ακριβως οι ανθρωποι που θα μεινουν θα είναι ισως σε λιγες μερες οι γειτονες μου σε μια άλλη χωρα για μενα… οι γειτονες που δεν ετυχε να συναντησω πριν 2 χρονια. }

αυτές τις μερες σοκαριστηκα, συγκινηθηκα, εμαθα, ρωτησα, γνωρισα, επαιξα, ειδα, γελασα δυνατα, γελασα με δακρυα, συζητησα, εκλαψα , ακουσα, ανοιξα τα ματια μου και τα αφτια μου και αφησα τις εικονες να αγκαλιασουν τον κοσμο περα από αυτόν που εχω δει εγω και εβλεπα από τα ματια των αλλων… ο Λιβανος και η Γαζα είναι για μας μακρια ετσι? Πως είναι να χανεις πραγματα, αντικειμενα και αντθρωπους που εισαι δεμενος? Τι είναι νορμαλ για μενα και για σενα? Ποσο «ευρωπαικες» είναι οι αποψεις μου? Πως είναι να σε κοιτουν περιεργα και να σε αγγιζουν γιατι εισαι «μαυρος» και εισαι διαφορετικος?

Μιλας άλλη γλωσσα, γελας, καταλαβαινεις διαφορετικα από εμενα, σκεφτεσαι διαφορετικα, εχεις δει αλλα πραγματα και εχεις μεγαλωσει αλλου, αλλα με μια ματια συνεννοούμαστε… θες να μου αλλαξεις τα μυαλα… μπορει να προσπαθω το ιδιο… τουλαχιστον, μπορεις να με ακουσεις.. κατι διαφορετικο να εχω να σου πω και κατι διαφορετικο να μου μεταφερεις εσυ… μπορει να με εστειλε ο Θεος σου και όλα να είναι ment to be…

Για αλλα πραγματα πρεπει και οι δυο να αλλαξουμε… και να αλλαξουμε και τους αλλους….και τον κοσμο μας

Ο A. που είναι από την Αιγυπτο και ο Θεος του του απαγορευει να πιει αλκοολ αλλα ο ιδιος επιλεγει να πεθανει από το τσιγαρο… και ακλονητος και ζωηρος μας μιλαγε για τη θεση της γυναικας στη χωρα του και πως την υπερασπιζεται αλλα την ιδια στιγμη αφηνε στη σκια του τη γλυκια F. Και η οψη του αγριεψε όταν με τις ερωτησεις μας εμεις βαλαμε την ιδια μπροστα προτιμωντας τη δικη της φωνη…

Ο D. που κατω από την πανσεληνο και το θροισμα από τις φυλλωσιες αισθανθηκε αρκετα οικεια να ανοιξει την καρδια του σε 2 ζευγαρια ματια που τον κοιταγαν αποσβωλωμένα. Και καπως ετσι εβγαλε από μεσα του ο,τι τον απασχολουσε που δε θα μπορουσε να εκμυστηρευτει σε κανενα. Και ισως αρχικα να σου φαινοταν πιο κλειστος αλλα σιγα σιγα και αβιαστα αρχισε να μιλα και να μιλα για ότι ειχε μεσα στο κεφαλι του…. ηταν η διαφορετικη και ηρεμη δυναμη από εμας, λιγο πιο μυστηρια που ηταν απαραιτητη για να επελθει η ισορροπια.

Πως γινεται απλα να αγαπησεις ένα ανθρωπο, ετσι αυτόματα? Εσυ πως θα ηταν να εχεις τον Obelix στην παρεα σου? Δε θα τον λατρευες αμεσως? Adorable… ειδικα αν σου μιλαγε για τη Falbala του και τον ερωτα του για αυτην που από τη στιγμη που την ειδε δε μπορει να φαει από τις πεταλουδες στο στομαχι του…? μονο ετσι μπορω να παρομοιασω την εικονα και την παρουσια του Μ. και το πώς δεθηκαμε αμεσως!

"Non, je ne suis pas grosse, je suis juste un peu enveloppé"

Η M-E. που δε μπορει, δε μπορει να μη την ηξερα … παντα… δε γινεται απλα να γνωριστηκαμε τωρα…ένα ξαφνικο και βαθυ δεσιμο και ηταν τοσο περιεργο και για τη μια και για την άλλη… μιλαγαμε και μιλαγαμε με τις ωρες… και η μια εβλεπε στην άλλη την αντανακλαση της στον καθρεφτη… οι γυρω μας ξεχωρισαν αμεσως πανω μας τα κοινα μας στοιχεια και μας εβαζαν διπλα διπλα… τη φασαρια μας, το γελιο μας, την πολύλογια μας και τους ανακατευαμε ολους και την ιδια στιγμη τους ασκουσαμε μια τοσο δυνατη ελξη. Αλλα αυτό ηταν αυτό που βγαζαμε και αφηναμε και οι δυο μας στην επιφανεια μας. Μειναμε βραδυα ορκιζομενες ότι θα κοιμομασταν στα επομενα 5 λεπτα και ξαφνικα βρισκομασταν ωρες μετα, στα σκαλακια ακομη, με ολη μας την ειλικρινεια να παραδεχομαστε ότι πιο βαθυ ειχαμε μεσα μας… συναισθηματα, βιωματα, ελπιδες, ονειρα… και η μια απευθυνοταν στην άλλη όπως να μιλαγε στον ιδιο της τον εαυτο. Overwhelming!

Και μεσα σε λιγες μερες μπορεις να αποκτησεις σημασια για καποιον αλλα και αυτος για σενα. Καποιος που θα σε προσεχει και θα ψαχνει το βλεμμα σου γιατι τον ενδιαφερει που εισαι εσυ εκει και μονο αυτό. Εισαι εκει βεβαια για ολους αλλα αυτοι δε σε νοιαζουν… δε σε ενδιαφερουν περα από τα ματια that matter to you… ξερεις με το ασπραδι του ματιου σου ότι είναι εκει και σε προσεχουν.

*μα δε μπορω να ξεχασω την πρωτη φορα που πλησιαζω την Μ.Ε. που μιλαμε και φωναζουμε δυνατα, χωρις να μας περιοριζει το οτι hardly ειχαμε συστηθει, και γυρναει ο D. προς εμενα (που ουτε με αυτόν ειχαμε ακομη συστηθει) με μια απογνωση στο υφος και μου λεει “Happy Shiny People” !!!

Μα ποσο πιο αληθεια?

Dedicated to Marie- Esther, to Duarte, to Matthieu…