αυτο το καλοκαιρι!

• περασα βραδιες πανω απο κρασια και ρακες και μεζεδες με πολυ αγαπημενες μου φιλες...
• δουλεψα 195 ωρες...
• αποχαιρετησα μια πολη και τους ανθρωπους της που με δενουν με αυτη....

• γνωρισα ανθρωπους που δεθηκα αστραπιαια και βαθια...
• ταξιδεψα (λιγο) και μαζεψα νεες εικονες...
• εβγαλα ομορφες φωτογραφιες....στην ψηφιακη και στο μυαλο...
• γελασα μεχρι δακρυων-πολλες φορες...
• ξενυκτησα μετατρεποντας χαζες συζητησεις σε βαθιες soul-searching κουβεντες..
• εφαγα πολυ...

• μαυρισα!!
• διαβασα 5 βιβλια στην παραλια...(και οκ δεν ειναι και πολλα...αλλα εκανα λιγα μπανια και οι επιλογες μου δεν ειναι παντα αυτο που θα αποκαλουσε κανεις "βιβλιο παραλιας"!!!)

• ειδα 3 seasons ολοκληρωμενες House!
• κρατησα ατακες που θα μεινουν ως σημειο αναφορας....
• επαιξα αλλα και γεμισα με βαριά συναισθηματα και ξεσπασα σε κλαμματα
• απολαυσα το παιδικο μου δωματιο, τη μαμα και την προδερμ….

Και νομιζω αφου ξεκουραστηκα είναι ωρα να γυρισω σπιτι…. Στο αααααααλλο σπιτι…

Με περιμενουν!*

*οι ανθρωποι μου και οι μελλοντικες μου αναμνησεις....

τα τεσσερα κουαρτετα (part 2)

Four quartets, T. S. Eliot

The Dry Salvages

(….)

You can receive this: "on whatever sphere of being
The mind of a man may be intent
At the time of death"—that is the one action
(And the time of death is every moment)

(….)

Little gidding

(…)

What we call the beginning is often the end
And to make and end is to make a beginning.
The end is where we start from. And every phrase
And sentence that is right (where every word is at home,
Taking its place to support the others,
The word neither diffident nor ostentatious,
An easy commerce of the old and the new,
The common word exact without vulgarity,
The formal word precise but not pedantic,
The complete consort dancing together)
Every phrase and every sentence is an end and a beginning,
Every poem an epitaph

(……)

We die with the dying:
See, they depart, and we go with them.
We are born with the dead:
See, they return, and bring us with them.

(…..)

And the end of all our exploring
Will be to arrive where we started
And know the place for the first time.
Through the unknown, unremembered gate
When the last of earth left to discover
Is that which was the beginning;
At the source of the longest river

(….)

τεσσερα κουαρτετα (part 1)

Four Quartets, T. S. Eliot

Burnt Norton

(…..)

Words move, music moves
Only in time; but that which is only living
Can only die. Words, after speech, reach
Into the silence. Only by the form, the pattern,
Can words or music reach
The stillness, as a Chinese jar still
Moves perpetually in its stillness.

(….)

Or say that the end precedes the beginning,
And the end and the beginning were always there
Before the beginning and after the end.
And all is always now. Words strain,
Crack and sometimes break, under the burden,
Under the tension, slip, slide, perish,
Decay with imprecision, will not stay in place,
Will not stay still.

(…..)

The detail of the pattern is movement,
As in the figure of the ten stairs.
Desire itself is movement
Not in itself desirable;
Love is itself unmoving,
Only the cause and end of movement,
Timeless, and undesiring
Except in the aspect of time
Caught in the form of limitation
Between un-being and being.

(…..)

East coker

(….)

The only wisdom we can hope to acquire
Is the wisdom of humility: humility is endless.

(….)

I said to my soul, be still, and wait without hope
For hope would be hope for the wrong thing; wait without love,
For love would be love of the wrong thing; there is yet faith
But the faith and the love and the hope are all in the waiting.
Wait without thought, for you are not ready for thought:
So the darkness shall be the light, and the stillness the dancing

(….)

In order to arrive at what you do not know
You must go by a way which is the way of ignorance.
In order to possess what you do not possess
You must go by the way of dispossession.
In order to arrive at what you are not You must go through the way in which you are not.
And what you do not know is the only thing you know
And what you own is what you do not own
And where you are is where you are not.

(….)

Home is where one starts from. As we grow older
The world becomes stranger, the pattern more complicated
Of dead and living. Not the intense moment
Isolated, with no before and after,
But a lifetime burning in every moment

(….)

In my end is my beginning.

6 am

Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή

με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα

έξι η ώρα τα χαράματα

ο εγωισμός μου δεν περνάει

όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο

παγωμένος

απλώνει το χέρι στο τίποτα

είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας

καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει

κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικη

μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό

τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου

ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει

ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ

κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης

κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ

σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο

απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες

κουλτούρα του γρήγορου φαγητού

έξι και πέντε λεπτά

η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους

μας χωρίζουν δυο βήματα

θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει

όλη νύχτα έμεινα έξω

πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα

με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς

γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο

ο μύθος της διασταύρωσης

κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει

δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση

κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας

χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών

τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο

μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις

να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό

ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;

χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό

έξι και [δέκα είναι] λεπτά

αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,

είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος

τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω

τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό

περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία

στερεο νοβα

Qué fuerte me parece (vol. 2)

Happy shiny people

{Σαββατο με Σαββατο – η αρχη και το τελος. (Τελος? Δε νομιζω…)Βιωνω ακομη το post-vacation shock με ολη τη μελαγχολια του. και το μονο που θελω είναι να εχω λιγο χρονο για μενα, να ηρεμησω, να μαζεψω τις σκεψεις μου και τις εικονες που σχηματιστηκαν, τις κουβεντες που εκανα, και όλα αυτά που εμαθα.

Περασα μονο λιγο χρονο με πολύ λιγους φιλους, τους μονους που θα θελα να τους βαλω μεσα σε όλες τις αναμνησεις μου που θελω να μαζεψω… που μονο ειχα να λεω και να λεω συνεχεια για πραγματα και για ανθρωπους.

Τωρα που γυρισα, ας πουμε, στη βαση, μου συνεχιζω να χρειαζομαι να μαζεψω τα κομματια μου… να κοιμηθω να ξεκουραστω… να μαζεψω ενεργεια γιατι την αδειασα ολη για να γυρισω τοσο full πισω…

Και από αυτό το σημειο εδώ το μονο που μπορω να πω είναι ότι όλα εγιναν μονα τους όπως επρεπε… αβιαστα σα puzzle που ενωθηκαν μονα τους τα κομματια… και παντα τα κομματια αυτά για μενα είναι οι ανθρωποι… που απλα πρεπει να είναι right person- right time.

Και μιλησα με ολους και δεθηκα με αρκετους… ξερω ηδη ποιοι ηρθαν για να μεινουν… και εντελως περιεργα αυτοι ακριβως οι ανθρωποι που θα μεινουν θα είναι ισως σε λιγες μερες οι γειτονες μου σε μια άλλη χωρα για μενα… οι γειτονες που δεν ετυχε να συναντησω πριν 2 χρονια. }

αυτές τις μερες σοκαριστηκα, συγκινηθηκα, εμαθα, ρωτησα, γνωρισα, επαιξα, ειδα, γελασα δυνατα, γελασα με δακρυα, συζητησα, εκλαψα , ακουσα, ανοιξα τα ματια μου και τα αφτια μου και αφησα τις εικονες να αγκαλιασουν τον κοσμο περα από αυτόν που εχω δει εγω και εβλεπα από τα ματια των αλλων… ο Λιβανος και η Γαζα είναι για μας μακρια ετσι? Πως είναι να χανεις πραγματα, αντικειμενα και αντθρωπους που εισαι δεμενος? Τι είναι νορμαλ για μενα και για σενα? Ποσο «ευρωπαικες» είναι οι αποψεις μου? Πως είναι να σε κοιτουν περιεργα και να σε αγγιζουν γιατι εισαι «μαυρος» και εισαι διαφορετικος?

Μιλας άλλη γλωσσα, γελας, καταλαβαινεις διαφορετικα από εμενα, σκεφτεσαι διαφορετικα, εχεις δει αλλα πραγματα και εχεις μεγαλωσει αλλου, αλλα με μια ματια συνεννοούμαστε… θες να μου αλλαξεις τα μυαλα… μπορει να προσπαθω το ιδιο… τουλαχιστον, μπορεις να με ακουσεις.. κατι διαφορετικο να εχω να σου πω και κατι διαφορετικο να μου μεταφερεις εσυ… μπορει να με εστειλε ο Θεος σου και όλα να είναι ment to be…

Για αλλα πραγματα πρεπει και οι δυο να αλλαξουμε… και να αλλαξουμε και τους αλλους….και τον κοσμο μας

Ο A. που είναι από την Αιγυπτο και ο Θεος του του απαγορευει να πιει αλκοολ αλλα ο ιδιος επιλεγει να πεθανει από το τσιγαρο… και ακλονητος και ζωηρος μας μιλαγε για τη θεση της γυναικας στη χωρα του και πως την υπερασπιζεται αλλα την ιδια στιγμη αφηνε στη σκια του τη γλυκια F. Και η οψη του αγριεψε όταν με τις ερωτησεις μας εμεις βαλαμε την ιδια μπροστα προτιμωντας τη δικη της φωνη…

Ο D. που κατω από την πανσεληνο και το θροισμα από τις φυλλωσιες αισθανθηκε αρκετα οικεια να ανοιξει την καρδια του σε 2 ζευγαρια ματια που τον κοιταγαν αποσβωλωμένα. Και καπως ετσι εβγαλε από μεσα του ο,τι τον απασχολουσε που δε θα μπορουσε να εκμυστηρευτει σε κανενα. Και ισως αρχικα να σου φαινοταν πιο κλειστος αλλα σιγα σιγα και αβιαστα αρχισε να μιλα και να μιλα για ότι ειχε μεσα στο κεφαλι του…. ηταν η διαφορετικη και ηρεμη δυναμη από εμας, λιγο πιο μυστηρια που ηταν απαραιτητη για να επελθει η ισορροπια.

Πως γινεται απλα να αγαπησεις ένα ανθρωπο, ετσι αυτόματα? Εσυ πως θα ηταν να εχεις τον Obelix στην παρεα σου? Δε θα τον λατρευες αμεσως? Adorable… ειδικα αν σου μιλαγε για τη Falbala του και τον ερωτα του για αυτην που από τη στιγμη που την ειδε δε μπορει να φαει από τις πεταλουδες στο στομαχι του…? μονο ετσι μπορω να παρομοιασω την εικονα και την παρουσια του Μ. και το πώς δεθηκαμε αμεσως!

"Non, je ne suis pas grosse, je suis juste un peu enveloppé"

Η M-E. που δε μπορει, δε μπορει να μη την ηξερα … παντα… δε γινεται απλα να γνωριστηκαμε τωρα…ένα ξαφνικο και βαθυ δεσιμο και ηταν τοσο περιεργο και για τη μια και για την άλλη… μιλαγαμε και μιλαγαμε με τις ωρες… και η μια εβλεπε στην άλλη την αντανακλαση της στον καθρεφτη… οι γυρω μας ξεχωρισαν αμεσως πανω μας τα κοινα μας στοιχεια και μας εβαζαν διπλα διπλα… τη φασαρια μας, το γελιο μας, την πολύλογια μας και τους ανακατευαμε ολους και την ιδια στιγμη τους ασκουσαμε μια τοσο δυνατη ελξη. Αλλα αυτό ηταν αυτό που βγαζαμε και αφηναμε και οι δυο μας στην επιφανεια μας. Μειναμε βραδυα ορκιζομενες ότι θα κοιμομασταν στα επομενα 5 λεπτα και ξαφνικα βρισκομασταν ωρες μετα, στα σκαλακια ακομη, με ολη μας την ειλικρινεια να παραδεχομαστε ότι πιο βαθυ ειχαμε μεσα μας… συναισθηματα, βιωματα, ελπιδες, ονειρα… και η μια απευθυνοταν στην άλλη όπως να μιλαγε στον ιδιο της τον εαυτο. Overwhelming!

Και μεσα σε λιγες μερες μπορεις να αποκτησεις σημασια για καποιον αλλα και αυτος για σενα. Καποιος που θα σε προσεχει και θα ψαχνει το βλεμμα σου γιατι τον ενδιαφερει που εισαι εσυ εκει και μονο αυτό. Εισαι εκει βεβαια για ολους αλλα αυτοι δε σε νοιαζουν… δε σε ενδιαφερουν περα από τα ματια that matter to you… ξερεις με το ασπραδι του ματιου σου ότι είναι εκει και σε προσεχουν.

*μα δε μπορω να ξεχασω την πρωτη φορα που πλησιαζω την Μ.Ε. που μιλαμε και φωναζουμε δυνατα, χωρις να μας περιοριζει το οτι hardly ειχαμε συστηθει, και γυρναει ο D. προς εμενα (που ουτε με αυτόν ειχαμε ακομη συστηθει) με μια απογνωση στο υφος και μου λεει “Happy Shiny People” !!!

Μα ποσο πιο αληθεια?

Dedicated to Marie- Esther, to Duarte, to Matthieu…