Καλοκαιρινη βροχη, μυριζει χωμα, κολλας από τη ζεστη και την υγρασια, το αερακι είναι αδυναμο, χοντρες ψιχαλες διαπερνουν τις φυλλωσιες, ή ακουγονται οι σταγονες πανω στους φεγγιτες. Καπου στο βαθος του γκρι ουρανου ο ηλιος βυθιζεται.
Με ένα περιεργο τροπο είναι ομορφα. Αυτό το γκρι ταιριαζει, ταιριαζει στην ωρα, ταιριαζει στη διαθεση, ταιριαζει σε αυτή την πολη. Που βρεχει παντα.
Σου φαινεται αδυνατο να φανταστεις ότι περα από το γκρι σκηνικο μπορει καπου- ισως και καμια ωρα το πολύ μακρια, κοντα στη θαλασσα, να εχει δυνατο ηλιο και καλοκαιρι, ακομη.
Υπαρχουν λιγα αυτοκινητα στους δρομους, μια καποια κινητικοτητα. Αυριο η πολη θα μοιαζει εγκαταλελειμενη. Από τους παντες… και κυριως από τον ηλιο… σα να φευγει και αυτος προς τη θαλασσα. Στην πολη θα μεινουν οσοι εχουν δουλειες την κυριακη ή δεν εχουν αυτοκινητο για να ψαξουν τον ηλιο και ο.τι θυμιζει σε καλοκαιρι…
Και εγω ειμαι ακομη εδώ… και αυτό το καλοκαιρι, και ας μη δουλευω την κυριακη και ας ειχα αυτοκινητο να πλησιαζα τα παραθαλασσια. Λιγο χαμενη σε μια ρομαντικη μελαγχολια αλλα νομιζω, ξερω που βρισκομαι…περισσοτερο ισως από αλλα καλοκαιρια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου