Όταν καθόμουν στην ίδια θέση , μπροστά από το αέτωμα του Παρθενώνα, στο Βρετανικό Μουσείο ένιωσα περιφανή που η αίθουσα εκείνη που σκιαγραφούσε τον Παρθενώνα γινόταν σταυροδρόμι για όλους τους λαούς, γιατί, για την παγκόσμια κληρονομία είναι το σύμβολο ενός κόσμου, ενός πολιτισμού, ιδεών και αξιών. Η ίδια η Ακρόπολη στέκει πάντα εκεί, αεικίνητη, βράχος, πάνω από την Αθήνα και περιμένει τους επισκέπτες της που θέλουν να αισθανθούν κάτι από την τότε αίγλη της.
Έτσι, μετά από εκείνη την επίσκεψη, πείστηκα ότι δεν έχει και μεγάλη διαφορά τα μάρμαρα «του Ελγιν» είτε να βρίσκονται εκεί, είτε εδώ. Εκεί πρεσβεύουν και διαφημίζουν έναν σπουδαίο πολιτισμό (τον «δικό» μας) δίνοντας την ευκαιρία να θαυμάσει ο καθένας το αρχαίο κάλλος χωρίς να πρέπει να φτάσει μέχρι τους πρόποδες της Ακρόπολης- έτσι και αλλιώς η ίδια είναι στη θέση της για τον ίδιο επισκέπτη. Δε λέω ότι τα μάρμαρα είναι «αγγλικά» όπως δεν είναι και «ελληνικά» (με τη στενή έννοια)-δεν είναι δικά μου, ανήκουν ως κομμάτι της παγκόσμιας κληρονομίας, σε όλους. -Και γιατί δηλαδή να ανήκουν περισσότερο σε μένα? Ποια ριζά μου είναι τόσο κοντά στο σοι του Περικλή?- και έτσι το συμπέρασμα όλων εκείνων των σκέψεων μου ήταν ότι όλα γίνονται για τα λεφτά… το θέμα είναι πού θα είναι τα μάρμαρα για να τα εκμεταλλεύονται οι αντίστοιχοι «ιδιοκτήτες». Δεν έχει να κάνει με το εθνικό μας φρόνημα που βάζουν μπροστά με αυτό το επιχείρημα τον κοσμάκη γιατί «τα μάρμαρα είναι ελληνικά και πρέπει να γυρίσουν πίσω»- τα μάρμαρα πρέπει να γυρίσουν πίσω για να τα εκμεταλλευόμαστε εμείς και όχι οι Άγγλοι πουλώντας βιβλία για τα μάρμαρα. Ας είναι… δεν πειράζει.. εκεί το Βρετανικό έχει δωρεάν είσοδο για όλο τον κόσμο να μπει, να τα χαζέψει, να τα προσπεράσει ή να του μείνει κάτι.
Τώρα, όμως, το εδώ μου είναι μπροστά στο υπόλοιπο αέτωμα και νιώθω να με καθηλώνει. Η υποβλητική ατμόσφαιρα του χώρου και της τοποθεσίας υπό τη σκιά και την απειλή του ίδιου του Παρθενώνα ορίζει το οπτικό σου πεδίο. Προφανώς τα κομμάτια που δεν έχουν σωθεί είναι αυτά που έχουν αντικατασταθεί. Το κύριο κομμάτι της παράστασης όμως λείπει. Είναι αυτό που είχα αφήσει τότε πίσω μου στο Βρετανικό Μουσείο.
Δεν είναι ότι οι σκέψεις που μου γεννηθήκαν τότε αλλάζουν αλλά το δέος που αποπνέει ο χώρος με κάνει να σκέφτομαι πως οι ιδέες μου ίσως κρύβουν μια ιεροσυλία. Ο Παρθενώνας είναι ακριβώς από πάνω επιβλητικός. Τα κομμάτια του δεν έχουν αντικατασταθεί αλλά λείπουν, είναι κενά για να δείχνουν σε όλους πως περιμένουν να συμπληρωθούν για να δώσουν ολοκληρωμένη την εικόνα. Ίσως εδώ,τελικα, να είναι και η θέση τους, μάλλον γιατί δεν έπρεπε να είχαν φύγει, έτσι πρέπει και να γυρίσουν?
Είπαμε, απο την άλλη, ο Παρθενώνας εδώ μένει έτσι και αλλιώς…
Τα συμπεράσματα δικά σας.
π.σ. πρεπει να ομολογήσω οτι αφεθηκα στη μαγεία του χώρου και δε διάβασα ποια ειναι τα κομμάτια που όντως λείπουν κι έτσι μπορεί εξ αρχής οι υποθέσεις μου και οι σκέψεις μου να ειναι λάθος. προτίμησα να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου χωρίς να με ελέγξω περεταίρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου