Qué fuerte me parece!

Alt-shift

alt shift: grec

Βρισκομαι καπου στο γαλλικο νοτο… σε ένα σπιτακι που φιλοξενει καμια 15αρια εθνικοτητες της μεσογειου…και εμενα μου θυμιζει το σπιτι του Monet…(σιγουρα θα εχουν την ιδια χρονολογια…)και είναι τοσο Γαλλια.. και provence…

Αυτό το εδώ όμως δεν εχει να κανει με το χωρο… αλλα μονο με τους ανθρωπους και μου ειχε λειψει τοσο αυτό…γιατι πανε 7 (καπου εκει) χρονια που εκανα την πρωτη μου τετοια εξορμηση σε ένα mutliculturel περιβαλλον και φοβομουν μηπως τωρα ( 7 χρονια μεγαλυτερη) μηπως δε μου κανει την ιδια εντυπωση… αλλα όχι… ευτυχως όχι… αυτά τα περιβαλλοντα με εχουν χαρισει ένα πολύ σημαντικο κομματι αυτου που ειμαι και γινομαι…

Και είναι υπεροχο πανω σε μια χαρτοπετσετα, λιγο πριν φαμε ένα Παλαιστινιος και ενας Αιγυπτιος να σου κανουν το χαρτι της Παλαιστινης και πριν ερθει η σαλατα να σου εχουν εξηγησει ολο το μεσανατολικο…

και είναι ακομη πιο υπεροχο να ακους μια γαλλιδα από την άλλη ακρη να φωναζει, να τραγουδαει, να γελαει δυνατα και να κανει φασαρια –ακριβως όπως εσενα- και φυσικα είναι θεμα χρονου να βρεθειτε κοντα και να νομιζετε ότι γνωριζεστε απλα για παντα…και αμεσως το βλεπουν και οι αλλοι… σας βαζουν διπλα διπλα και μετρανε το σκορ σας στο θορυβο και στη φασαρια…και η μια λεει στην άλλη ότι απλα συμπληρονομαστε και μπορουμε να μοιρασουμε σε ολους χαπια για τον πονοκεφαλο…

και αυτό που λατρευω παντα και σε αυτά τα περιβαλλοντα είναι το ποσο γεματη με αφηνουν αυτές οι στιγμες και αυτές οι κουβεντες που κατι διαφορετικο εχεις να μοιραστεις με τον καθενα… κατι να μαθεις που αγνοουσες ότι συμβαινει στον κοσμο και γυρω σου…

και ο καθενας είναι ο εαυτος του και προσφερει τη μοναδικοτητα του στο pyzzle… και νιωθω ότι οσο με αφηνουν να ειμαι «εγω» , μπορω να γινω το καλυτερο μου…

(βρισκομασταν σε ένα τραπεζι των 20 ατομων και ο Παλαιστινιος με κοιταει και με υφος βαθυστοχαστου αποφθεγματος μου λεει « μιλας πολύ…ε? εισαι συνεχεια «μπλα μπλα και μπλα μπλα μπλα…»

Και είναι τοσο αστειο γιατι με ξερει λιγες μονο ωρες και μου θυμισε (ολους) τους φιλους μου που μου το λενε παντα και συνεχεια με πειραζουν…και μονο να γελασω μπορουσα… και συνεχισαμε τα γελια που ενας γαλλος αποστομωτικά μου λεει ότι το χειροτερο είναι ότι μιλω σε ολες τις γλωσσες και δε με γλιτωνουν με τιποτα… και όταν κουραζομαι στα γαλλικα συνεχιζω στα αγγλικα… και είναι τοσο αληθεια και το βρισκω εκπληκτικο να αποκτας τετοια ανεση με ανθρωπους που ξερεις με τη βια 2 μερες…)

Και ξερω ότι πιο πολύ μεσα μου μια πλευρα μου χαιρεται τοσο πολύ που βρισκεται σε ένα περιβαλλον francophone και ανηκει αντιστοιχα σε ένα τετοιο συνολο που δε περιμενουν να ξερεις τη γλωσσα τους και είναι avantage να τη γνωριζεις… και το κεφαλι λειτουργει alt-shift γαλλικα- alt- shift αγγλικα… και ειδικα που νιωθω ότι αυτό alt-shift στα γαλλικα γινεται αυτοματα και ευκολα….

Μπορω να συνεχισω για πολλες ωρες που ακομη εχω τις εντυπωσεις των 2 πρωτων ημερων … πολύ φρεσκες με μια βδομαδα μπροστα να ωριμασουν…

aucun sens...

«Αν, λοιπόν, λέει η Αλίκη, ο κόσμος δε βγάζει κανένα απολύτως νόημα ποιος μας εμποδίζει να επινοήσουμε έναν?»

ps. photos taken from here

καλοκαιρινή βροχή

Καλοκαιρινη βροχη, μυριζει χωμα, κολλας από τη ζεστη και την υγρασια, το αερακι είναι αδυναμο, χοντρες ψιχαλες διαπερνουν τις φυλλωσιες, ή ακουγονται οι σταγονες πανω στους φεγγιτες. Καπου στο βαθος του γκρι ουρανου ο ηλιος βυθιζεται.

Με ένα περιεργο τροπο είναι ομορφα. Αυτό το γκρι ταιριαζει, ταιριαζει στην ωρα, ταιριαζει στη διαθεση, ταιριαζει σε αυτή την πολη. Που βρεχει παντα.

Σου φαινεται αδυνατο να φανταστεις ότι περα από το γκρι σκηνικο μπορει καπου- ισως και καμια ωρα το πολύ μακρια, κοντα στη θαλασσα, να εχει δυνατο ηλιο και καλοκαιρι, ακομη.

Υπαρχουν λιγα αυτοκινητα στους δρομους, μια καποια κινητικοτητα. Αυριο η πολη θα μοιαζει εγκαταλελειμενη. Από τους παντες… και κυριως από τον ηλιο… σα να φευγει και αυτος προς τη θαλασσα. Στην πολη θα μεινουν οσοι εχουν δουλειες την κυριακη ή δεν εχουν αυτοκινητο για να ψαξουν τον ηλιο και ο.τι θυμιζει σε καλοκαιρι…

Και εγω ειμαι ακομη εδώ… και αυτό το καλοκαιρι, και ας μη δουλευω την κυριακη και ας ειχα αυτοκινητο να πλησιαζα τα παραθαλασσια. Λιγο χαμενη σε μια ρομαντικη μελαγχολια αλλα νομιζω, ξερω που βρισκομαι…περισσοτερο ισως από αλλα καλοκαιρια…

"Τι είδα σήμερα στο μουσείο"

Όταν καθόμουν στην ίδια θέση , μπροστά από το αέτωμα του Παρθενώνα, στο Βρετανικό Μουσείο ένιωσα περιφανή που η αίθουσα εκείνη που σκιαγραφούσε τον Παρθενώνα γινόταν σταυροδρόμι για όλους τους λαούς, γιατί, για την παγκόσμια κληρονομία είναι το σύμβολο ενός κόσμου, ενός πολιτισμού, ιδεών και αξιών. Η ίδια η Ακρόπολη στέκει πάντα εκεί, αεικίνητη, βράχος, πάνω από την Αθήνα και περιμένει τους επισκέπτες της που θέλουν να αισθανθούν κάτι από την τότε αίγλη της.

Έτσι, μετά από εκείνη την επίσκεψη, πείστηκα ότι δεν έχει και μεγάλη διαφορά τα μάρμαρα «του Ελγιν» είτε να βρίσκονται εκεί, είτε εδώ. Εκεί πρεσβεύουν και διαφημίζουν έναν σπουδαίο πολιτισμό (τον «δικό» μας) δίνοντας την ευκαιρία να θαυμάσει ο καθένας το αρχαίο κάλλος χωρίς να πρέπει να φτάσει μέχρι τους πρόποδες της Ακρόπολης- έτσι και αλλιώς η ίδια είναι στη θέση της για τον ίδιο επισκέπτη. Δε λέω ότι τα μάρμαρα είναι «αγγλικά» όπως δεν είναι και «ελληνικά» (με τη στενή έννοια)-δεν είναι δικά μου, ανήκουν ως κομμάτι της παγκόσμιας κληρονομίας, σε όλους. -Και γιατί δηλαδή να ανήκουν περισσότερο σε μένα? Ποια ριζά μου είναι τόσο κοντά στο σοι του Περικλή?- και έτσι το συμπέρασμα όλων εκείνων των σκέψεων μου ήταν ότι όλα γίνονται για τα λεφτά… το θέμα είναι πού θα είναι τα μάρμαρα για να τα εκμεταλλεύονται οι αντίστοιχοι «ιδιοκτήτες». Δεν έχει να κάνει με το εθνικό μας φρόνημα που βάζουν μπροστά με αυτό το επιχείρημα τον κοσμάκη γιατί «τα μάρμαρα είναι ελληνικά και πρέπει να γυρίσουν πίσω»- τα μάρμαρα πρέπει να γυρίσουν πίσω για να τα εκμεταλλευόμαστε εμείς και όχι οι Άγγλοι πουλώντας βιβλία για τα μάρμαρα. Ας είναι… δεν πειράζει.. εκεί το Βρετανικό έχει δωρεάν είσοδο για όλο τον κόσμο να μπει, να τα χαζέψει, να τα προσπεράσει ή να του μείνει κάτι.

Τώρα, όμως, το εδώ μου είναι μπροστά στο υπόλοιπο αέτωμα και νιώθω να με καθηλώνει. Η υποβλητική ατμόσφαιρα του χώρου και της τοποθεσίας υπό τη σκιά και την απειλή του ίδιου του Παρθενώνα ορίζει το οπτικό σου πεδίο. Προφανώς τα κομμάτια που δεν έχουν σωθεί είναι αυτά που έχουν αντικατασταθεί. Το κύριο κομμάτι της παράστασης όμως λείπει. Είναι αυτό που είχα αφήσει τότε πίσω μου στο Βρετανικό Μουσείο.

Δεν είναι ότι οι σκέψεις που μου γεννηθήκαν τότε αλλάζουν αλλά το δέος που αποπνέει ο χώρος με κάνει να σκέφτομαι πως οι ιδέες μου ίσως κρύβουν μια ιεροσυλία. Ο Παρθενώνας είναι ακριβώς από πάνω επιβλητικός. Τα κομμάτια του δεν έχουν αντικατασταθεί αλλά λείπουν, είναι κενά για να δείχνουν σε όλους πως περιμένουν να συμπληρωθούν για να δώσουν ολοκληρωμένη την εικόνα. Ίσως εδώ,τελικα, να είναι και η θέση τους, μάλλον γιατί δεν έπρεπε να είχαν φύγει, έτσι πρέπει και να γυρίσουν?

Είπαμε, απο την άλλη, ο Παρθενώνας εδώ μένει έτσι και αλλιώς…

Τα συμπεράσματα δικά σας.

π.σ. πρεπει να ομολογήσω οτι αφεθηκα στη μαγεία του χώρου και δε διάβασα ποια ειναι τα κομμάτια που όντως λείπουν κι έτσι μπορεί εξ αρχής οι υποθέσεις μου και οι σκέψεις μου να ειναι λάθος. προτίμησα να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου χωρίς να με ελέγξω περεταίρω.

Autorisation

ps. this could have been me...:D

ps2. καμία φωτό δεν είναι δικιά μου....και καμία δεν είναι όπως την βρήκα...