Σαβούρες

Μια μέρα αποφάσισα ότι η χαρτούρα που είχε μαζευτεί στο πορτοφόλι μου σε λίγο θα κατάφερνε να κρύβονται μέσα σε αυτήν και ο,τι χρήματα μπορει να βρίσκονταν μέσα…

Είπα να κάνω ένα ξεκαθάρισμα… μα δε ξέρω κάθε φορά γιατί δε το καταφέρνω…

Μεσα στο πορτοφόλι μου σπάνια βρίσκεις λεφτά… καμιά φορά κουδουνίζουν μέσα σε αυτό κέρματα μαζί με κάτι αγγλικές λίρες που είναι ξεχασμένες από το καλοκαίρι- όπως και όλα τα υπόλοιπα…

Αν κάποιος άνοιγε να μου το τακτοποιήσει ίσως να μου στερούσε το μισό όλου μου του πλούτου…

Αυτά τα μικρά σκουπιδάκια που από μία μηχανική κίνηση του χεριού δε χάθηκαν και βρέθηκαν τυχαία μέσα στο πορτοφόλι γινηκαν τώρα οι μικροί θυσαυροι μου… και είμαι ειδική να μαζεύω τετοιους θυσαυρους και να γεμίζω κουτια ολοκληρα από δαυτους που μετα- αφού δε πεταχτηκαν τη στιγμη που έπρεπε- δε μπορώ να απαλλακτώ, δε μου παει η καρδιά…

Είναι ένα μικρό εισητήριο από αυτά που μπορει κατά δεκαδες να περνανε από τα χερια σου κάθε μεσα… αλλα αν είναι ένα εισητηριο από «εκει» και εσυ εισαι «εδώ», και το «εκει» είναι μακρινο ώστε να εχεις στο χερι σου κάθε μερα πολλα από αυτά τα εισητηρια , ξαφνικα αυτό που εχεις εδώ στο χερι σου αποκτα ευβλαβια… εχει τη δικη του ιστορια… ή μάλλον καλύτερα είναι φορέας των δικών σου ιστοριών…

Μπορει να είναι το εισητηριο που με παιδεψε τόσο να βγαλω το αυτοματο μηχανημα που δε δεχοταν την carte bleue μου…ή η ξινη υπαλληλος που δεν ειχε ρεστα να μου δωσει και δεν ηταν διαθετημενη να με βοηθησει… ή μπορει να είναι το εισητήριο του τρενου που μπήκα μόλις έφτασα όλο αγωνία στον προορισμό μου…

Αυτή η καρτουλα η ροζ εχει σιγουρα σημασια και μια ιστορία του μισου καλοκαιρίου μου… αυτή ηταν η καρτα που σου χαριζε την ιδιότητα του φοιτητή πολλών κιλών αίγλης, σαν απόδειξη πολλών euro και σε ξεχώριζε από τους τουρίστες ώστε να σου εξασφαλίσει και την είσοδό σου στους ιδιωτίκους και πανέμορφους κήπους των κολλεγίων…

Και αυτά τα ωράρια… θυμάμαι σα τώρα την κοπέλα πίσω από τις πληροφορίες που την έβαλα τόσες φορές να μου επαναλάβει τα ωράρια των δρομολογίων για να επιβεβαιώσω ότι συνεννογιόμασταν που μου τα εγραψε για να μην γίνει λάθος… και με πόση προσοχή έπρεπε να σημειώσω στο νου αυτά τα δρομολόγια… και τις αλλάγες… και τη αγρυπνία και αγωνία να είναι σωστα ΟΛΑ- γιατι υπάρχει πάντα λυση… και το ξέρεις όταν ταξιδεύεις αλλα δε σημαίνει ότι είσαι διαθετημένος να αναγκαστείς να βρεις το plan B.

Αυτές οι μικρες ιστορίες είναι η σαβούρα μου και ο λόγος που μ΄ αρέσει να ταξιδεύω μαζί… είναι αυτά που κουβαλώ όταν γυρίζω πίσω… υλικά και άϋλα…

Είναι η μικρή σου απόδειξη και σημάδι της ύπαρξης σου στην πορεία του ανθρώπου…

Γιατί γιορτάστηκαν τα 20 χρόνια από την πτωση του τοιχους του Βερολίνου… γιατι μπορεί η Αγγλία αυριο να εχει euro (:PPPP), γιατι πέρασαν τα 400 χρονια από τη γέννηση του Rembrant και δεν θα τα ξαναγιορτάσουν με την ταδε έκθεση…

Και από την άλλη, δε μπορείς να αφήσεις αδιάφορα αυτή τη σαβουρα σου … είναι κομμάτι των βιωματων σου και αυτά σου θυμιζουν πλεον… είναι ένα κομματι σου που σε εχει διαμορφωσει- «ειμαι φτιαγμένος από ό,τι έχω δει» ειχα διαβάσει κάποια φορα από τον H. Matisse , νομίζω, και μου έμεινε… άλλωστε η φράση αυτή σε κάνει και πιο προσεκτικό σε ό,τι διαλέγεις να δεις…

{Καμιά φορά νιώθω τύψεις και αναρωτιέμαι αν είμαι τοσο υλίστρια και δεσμευμενη με τα υλικα αγαθα… αν είναι μπροστα ο νους νομίζω ότι μονο να τον υποστηρίξουν μπορουν… όχι δε θα μπορουσα να βαλω φωτια να τα κάψω… αλλα ειπαμε… πάντα υπαρχει plan B και χώρος να δημιουργησεις και να αγοράσεις καινούρια….}

αρχειοθέτηση

(δε ξέρω πως μου ήρθε και άρχισα να σκάβω σε παλιές σκέψεις και αρχεία του word, δεν είμαι σίγουρη ότι έχω δώσει σήμερα τις απαντήσεις που χθες έψαχνα, καταφατικά όμως λέω ότι είμαι ένα βήμα μετά…)

η φασαρία πριν ήταν ησυχία

(πως γίνεται να έχει τόσο ησυχία και να ακούω τις σκέψεις τόσο δυνατά? Έτσι μου φώναζαν και πριν ή απλά δεν άκουγα?)

Μια σκέψη σε κάνει να χαμογελάς

But you had me from hello

things to do:

1.Να βρω εμένα μέσα στο χάσιμο μου

2. Να βρω τα υλικά για τους στόχους μου

Μπορεί να μείνει το χαμόγελο αγκιστρωμένο με μια μεγάλη καρφίτσα?

(σα να σου φυλά το καλύτερο του χαμόγελο, και σα να το’ ξερες ότι θα αρχίσει το χαμόγελο να κατακτά τη σκέψη…)

Overexcitement

(ποτέ δε μπόρεσα αυτό το αίσθημα να το βάλω στο χαρτί- και καλύτερα)

«και θέλω χίλια ακόμα χέρια να σου δείξω τι θέλω
και χίλια μάτια για να βρω αυτό που δεν ξέρω»

”Άγγιξέ με, βλάκα, μόνο ζωή σου δίνω,
δε θα καείς.”

Στιγμές που πήραν χώρο και όγκο μέσα μου -Έγιναν αμήχανες σιωπές και θορυβώδη γέλια, Έγιναν λεπτά η ώρες με αόριστες κουβέντες έγιναν μετρήσιμες και μη, Έγιναν χρόνος-ποσότητα- και διάρκεια-ποιότητα-

Έγιναν σιωπές και χαμογέλα

«είναι τελικά πολύ γκρι για να μου ταιριάζει…»

Αγαπώ που δεν έχει περάσει μέρα που έχω φύγει από «εκεί»…..

Love is a Circle

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !


Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς

Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς

Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς

Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ακούς.
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν

Μονόγραμμα- Ελύτης

Αγνοώ γιατί σήμερα μπορεί να έσκασαν μέσα μου αυτές οι λέξεις…

Οι λέξεις έχουν ένα περίβλημα σα τσόφλι που σπάει και σκάει μέσα σου –κάπως έτσι το έλεγε ο Καζαντζάκης. Κι έτσι όταν σκάνε μέσα σου είναι πολύ δύσκολο να τους αντισταθείς.

Μέρες τώρα γυρόφερναν κι άλλες λέξεις στο νου που δε βρήκαν ακόμη το δρόμο τους προς τα έξω… ψάχναν τη διέξοδό τους άλλα δε κατάφερνα να τους δώσω την υλική τους μορφή. Ίσως τα λόγια του Ελύτη να μην είναι άλλο από ένα δανεικό μονοπάτι τους προς τα έξω, το ίδιο και η μελωδία και τα χρώματα ή καλύτερα η έλλειψη τους.

MONSIEUR MINIMAL- love is a circle

You feel everything I feel.........Everything I…When I feel everything you feel When you feel everything I feel….Everything I …

Love is a circle