La Biennale di Venezia

(δεν ειναι αληθινά περιστέρια!)

2 μεγάλες εκθεσιακές εγκαταστάσεις (σε δυο σημεία της πόλης) που φιλοξενούν τη φετινή Biennale:

μια κεντρική gallery (τεραααστια) με διαφορα δωμάτια με έργα διαφορετικών καλλιτεχνών απο ποικίλες χώρες και στο γύρω χώρο περίπτερα απο όλο το κόσμο (κάθε χώρα να την εκπροσωπεί (συχνότερα) ένας καλλιτέχνης με ένα έργο)

φυσικά τα μάτια παθαίνουν overdose και εύκολα σταματάς να βλέπεις... τα ονόματα που σημειώνεις είναι άπειρα που στο τέλος σταματάς να προσέχεις...

οι φωτό είναι απο έργα που ξεχώρισα...

μου έκανε μεγάλη εντύπωση και τρόμαξα συννάμα με ένα αίσθημα που συνειδητοποίησα

ήταν στο Ιταλικό Pavillon που θαρρώ ήταν το μεγαλύτερο με μεγάλη εκπροσώπηση και πολλούς καλλιτέχνες.... Όλοι όμως μέσα απο τα έργα τους (φωτογραφία, installation collages, γλυπτική κτλ) έβγαζαν το ίδιο αίσθημα....

μια απελπισία, μια απογοήτευση....μια Ιταλία που ψυχορραγεί

τα έργα πρόβαλλαν μόνο προβλήματα (φυσικά ήταν οι προβληματισμοί των καλλιτεχνών που ζουν μέσα στο σήμερα) αλλά έντονα έλειπε η ελπίδα.

τα έργα των Ιταλών έθιγαν τη μετανάστευση, την οικονομία και μια Ιταλία που σταυρώνεται και πεθαίνει....

Greek Pavillon - La Biennale 2011

(η επιγραφή που ανακοίνωνε την είσοδο στο ελληνικό "περίπτερο" είχε εμπλουτιστεί απο συνοδευτικό γραφίτι που ενημέρωνε για τη σημερινή κατάσταση της ελλάδας "SOLD OUT",

με τα αγγλικά που ξέρω ίσως η λέξη να μην είναι η σωστότερη αλλά νομίζω πιάνουμε το νόημα....)

(εξαιρετικό- υποβλητικό στην απλότητα του με μια δύναμη καθηλωτική και συγχρόνως κάτι πολύ οικείο, πολύ δικό μου... "δικό" μου...που δε ξέρω κάποιος άλλης εθνικότητας πώς μπορεί να το αντιλαμβάνεται...)

ένα λιτό τίποτα....νερό, μόνο νερό...και φως, και λευκό και πάλι νερό που κοχλάζει...

κι ένας ήχος μονότονος αλλά σα μουσική συνοδεύει την κίνηση του νερού. κι αυτό είναι όλο...

μα, αυτό δεν είμαστε? μια χώρα νερού, λευκού και φωτός.

Ή μια χώρα που βουλιάζει?

Twombly and Poussin: The Arcadian Painters

@ dulwich picture gallery, London

Πρόκειται για μια έκθεση που όταν άκουσα τον τίτλο της δεν με εξέπληξε.

αν γνωρίζεις πχ το έργο του Twombly και το πόσο θαύμαζε και πόσο είχε επηρεαστεί ο ίδιος από το έργο του Poussin ή το πόσο έμοιαζε η πορεία τους, δεν σου κάνει εντύπωση ότι για πρωτη φορά συνδυάζονται οι δύο τους σε μία κοινή έκθεση.

με αφορμή τις κοινές θεματικές των 2 ζωγράφων, η έκθεση εξετάζει το πώς αποδίδει ο ένας και ο άλλος το κάθε θεμα. και οι δυο έχουν για πολλά απο τα έργα τους κοινές

πηγές έμπνευσης ( το μεσογειακό τοπίο, τη μυθολογία, την κλασική ποίηση), σε άλλες περιπτώσεις, ο Twombly έχει ως άμεση πηγή τον Poussin. έτσι δημιουργούνται πολλαπλοί άξονες που αντιλαμβανόμαστε παράλληλα.

Πώς δηλαδή αποδίδει το Βιργίλιο ο Twombly και πώς ο Poussin?

Πώς εμπνεει το αρκαδικό τοπίο τους δυο ζωγράφους?

Πώς παρουσιάζει τη μυθολογία ο καθένας τους?

Πώς ο Twombly εμπνέεται απο τον Poussin, πώς συνδυαλέγονται οι δυο ζωγράφοι, πως ο Twombly του σήμερα μας θυμίζει Poussin του 17ου αιώνα, και πώς και οι δύο μαζί μας στέλνουν στην αρχαιότητα?

όλα αυτά τα ερωτήματα τίθονται και απαντώνται μέσα απο την έκθεση και τα διαφορετικά δωμάτια που εξετάζουν:

Arcadia and the Pastoral

Anxiety and Theatricality

Venus and Eros

Apollo, Parnassus and Poetry

Pan and the Bacchanalia

The Four Seasons

Φυσικά πριν μπει κάποιος στη διαδικασία να δει αυτά τα έργα και να προσπαθήσει να απαντήσει στις παραπάνω ερωτήσεις πρέπει να γνωρίζει καλά ότι όλες αυτές τίθονται στην προσπάθεια να υπερκαλυφθεί η μεγάλη ρήξη που χωρίζει τους δυο ζωγράφους οσον αφορά τον τρόπο που αποδίδει ο καθένας το θέμα του. η διαφορά των 3 αιώνων που χωρίζει τον Poussin απο τον Twombly κάνει τον πρώτο έναν "κλασικό ζωγράφο" και τον δεύτερο εκπρόσωπο της δευτερης γενιάς των Abstract Expressionnists η οποία έρχεται σε ρήξη με οποιαδήποτε κλασική σύμβαση και παραδοσιακή απεικόνιση.

εκεί όμως είναι και η γοητεία... παρά τη ρήξη με όποια κλασική τάση, ο σύγχρονος Twombly μας πάει στην αρχαιότητα ή στον "κλασικό" Poussin....

και καθώς σε καμία περίπτωση δεν είμαι ειδική στον τελευταίο (αλλά τυχαίνει να έχω διαβάσει λιγο παραπάνω για τον Twombly) δηλώνω μαγεμένη για μια ακόμη φορά απο τον Twombly.

έχει τη δυνατότητα να έχει μπροστά του ένα αρκαδικό τοπίο, βουνά πρασινισμένα ή μια καταγάλανη θάλασσα, ένα στίχο του Βιργιλίου ή του Σεφέρη, το μύθο της Αφροδίτης ή του Απόλλωνα και να το μετατρέπει σε χρώμα, σε μια κίνηση, σε μια μουτζούρα, σε μια λέξη ή ένα στίχο.

δυστυχώς μέχρι στιγμής ο Poussin δεν έχει καταφέρει να με αγγίξει με αυτό τον τρόπο... να βρω τη δική του μαγεία....σίγουρα σέβομαι και καταλαβαίνω το genie του καλλιτέχνη ή την τελειότητα των μορφων του αλλά πώς να το κάνουμε... δε μου λέει κάτι να ψάχνω προβατάκια μέσα στον πίνακα...

ναι, ξέρω το μειώνω και το αδικώ... δεν έχω δίκιο γιατι ενας Poussin δεν είναι μόνο αυτό αλλά ένας Twombly για μένα προσωπικά έχει τέτοια δύναμη (όπως όλα τα πραγματικά έργα τέχνης) που δε χρειάζεται να ψάξεις την "ιδιοφυΐα" του καλλιτέχνη.

N. Poussin, Automne

C. Twombly, Automne

N. Poussin, The triumph of pan

C. Twombly, Bacchanalia fall

δε χρειάζεται να πω οτι για όποιους είναι στο Λονδίνο οτι πρέπει να τη δουν... είτε προτιμούν τον 17ο αιώνα είτε τον 20ο... ο συνδυασμός των δύο ειναι το λιγότερο ιντριγκαδόρικος...

η έκθεση δεν είναι πάρα πολύ μεγάλη αλλά σε κάθε περίπτωση πολύ καλοστημένη.

αξίζει την ταλαιπωρία μέχρι να φτάσεις εκεί( είναι λιγο πιο εξω απο Λονδινο, θελει τρενο και λιγο περπατημα ) ή γενικοτερα αξίζει το ταξίδι μέχρι εκεί για να τη δεις (ή και να ξαναδείς τις Quatre Saisons του Twombly που σε έκαναν να τον ερωτευτείς at first place...)

http://www.dulwichpicturegallery.org.uk/exhibitions/coming_soon/twombly_and_poussin.aspx

calle di Venezia

νομίζω είναι οι πιο τυπικές φωτογραφίες που μπορεί να δει κάποιος απο τη Βενετία...

δεν βρίσκω να έχουν κατιτίς το ιδιαίτερο για τον απλό λόγο ότι ήταν η πρώτη φορά που περπατούσα στην πόλη κι έτσι, δεδομένου του πολιτισμικού σοκ, στο μάτι χτυπάνε τα χαρακτηριστικά υγρά μονοπάτια αντί για δρόμους, οι γόνδολες και τα κανάλια... όλα στο μάτι ειναι καινουρια και διαφορετικά και εντυπωσιάζεται απο τα μεγάλα κι όχι απο τα μικρά (που δινουν το *κατιτίς και κανουν τις καλές φωτογραφίες...)

παντως ναι ειναι πολύ περίεργο οτι δεν υπάρχουν δρόμοι και αυτοκίνητα... τα απορριμματοφόρα ή οι φορτωτικές είναι πλεούμενα... τα ταξί επίσης... όπως και οτι ποτέ μα ποτέ δε θα βρεις το δρόμο να γυρισεις χωρις να χαθείς....

η Κάθοδος της επιστροφής

Paris

Μεταβαση: Παρισι για λιγο παραπανω από 24 ωρες…

Πραγματα- φορτωμα- πολλες βαλιτσες πολύ κουβαλημα (θα ερθει η ωρα που θα κουραστω και πραγματικα θα τα πεταξω όλα…) Πολλες χαιρετουρες, γλυκιες ευχες, φιλια σταυρωτα και αναμονη για την επομενη ανταμωση. Και παλι κουβαλημα και μαζεμα και βαλιτσα παλι 20 κιλων και πώς να χωρεσεις ολες σου τις ελπιδες για ένα ευχαριστο καλοκαιρι, ολη την αδημονια, την επιστροφη και την άλλη αγωνια για το γυρισμο…για τα aller και τα retour, μεσα σε 20 κιλα. Αναμεσα σε φορεματα και πολυχρωμες μπλουζες.

Και παλι δε προλαβαινεις- βαλιτσα και άλλη χωρα. Στο δρομο της επιστροφής και η επιστροφη θα έρθει με νεες εικονες -οξυμωρο για τις επιστροφες μου που με καταθλιβουν και μαρεσει αυτό το οξυμωρο.

Milan

Και πριν το καταλαβω ειμαι σε άλλη χωρα.

Όμορφοι περίπατοι σε δρόμους άγνωστους, βραδιά ρωμαϊκή σε σοκάκια μιλανέζικα. Νιώθεις την αλλαγή, οι άνθρωποι χαμογελάνε που τους σταματάς στο δρόμο, αν τους ρωτήσεις σου δίνουν οδηγίες σε σπαστά αγγλικά- κι αν δεν υπάρχουν κι αυτά, βάζω στην πράξη όλες τις γλώσσες που μιλώ, με λίγα λατινικά και την τοποδιάλεκτο του νησιού μου και καταλαβαίνω, μιλώ τα ανύπαρκτα ιταλικά που δεν ξέρω και συνεννοούμαστε- η πρόθεση να υπάρχει.

Venice

Είναι σίγουρα μια από τις πόλεις που κάποιος πρέπει να δει κάποια στιγμή στη ζωή του. το ίδιο λέω και για το Παρίσι, ίσως πω το ίδιο και για τη NY , όταν τη δω. Σα να ζεις σε παραμύθι ή σε carte postale. Περάσαμε 3 μέρες και μέσα σε αυτές χωρέσαμε 5. Πολύ περπάτημα, πολλές φωτογραφίες, πολύ παγωτό, πολύ pizza. Αυτά μπορώ να πω. Όλα τα άλλα τα έχω πολύ θολά στο νου. Έντονες εικόνες και τόσο γρήγορες εναλλαγές, ζέστη, ήλιος, υγρασία- θάλασσα, η Biennale (και οι 2 εκθέσεις, στρέμματα ολοκληρα που την είδα όλη τρέχοντας) όλα αυτά συμπιεσμένα που είμαι ζαλισμένη.

De retour

Μια βδομάδα, 4 χώρες, διαφορες πόλεις, 37 ώρες καράβι… και επιστροφή.

Πλους 37 ωρών για να πατήσω σε ελληνικό έδαφος, το ταξίδι δεν είπαμε ότι είναι ο σκοπός?

Χρειάζομαι αυτή τη μετάβαση για να συνειδητοποιήσω που είμαι γιατί όλα γύρω μου τρέχουν γρήγορα.

40 βαθμοί κελσίου… hmm, feels good to be back? Με το που έφτασα έτρεξα στη θάλασσα: μαγιό, πετσέτα, ξαπλώστρα κάτω από την ομπρέλα με καφέ παγωμένο- και είμαι τόσο κουρασμένη. Αλλα ξαφνικά δεν είναι ούτε από το ταξίδι, ούτε από την αυπνία. Νιώθω να με βαραίνουν ολοι οι μήνες, όλη αυτή η χρονιά, και νιώθω μόνο κουρασμένη, καταβεβλημένη….

Π.σ. λίγες ώρες μετά είμαι και πολύ πολύ ηλιοκαμμένη…