Patience is the art of hoping

Αυτο ειναι δηλαδη ? να χάνεις τον έλεγχο. Το μαυλό να μη μπορεί να κουμαντάρει τις σκέψεις πια. Η εξουσία ενός άλλου στο μυαλό μου ?

Τρέλα, δεν είναι ? και σου λέει μην τρελαίνεσαι. Και που να ήξερες. Και δεν πρέπει να μάθεις. Δεν πρέπει.

Αναμονή. Ελπίδα. Απελπισία. Και ελπίδα παλι. Και απογοήτευση. Υπομονή. Και αδιέξοδα. Μέσα μου κάτι μαδά και ξεψυχα.

Αιχμαλωσία. Σε πόθους, σε υποσχέσεις, στα θέλω μου. στις ανάγκες μου.

Και σου λέει « χωρίς λόγο ». ναι χωρις λόγο. Υπήρχε λόγος ? κανένας.

Αναστεναγμός. Της ανικανοποίητης ή της μάταιης επιθυμίας αυτή τη φορα.

Συναισθήματα που είχαν τόσο καιρό να εμφανιστουν που μοιάζουν πρωτόγνωρα. Να φοβασαι οτι η σκέψη θα γίνει εμμονή. Και είσαι εκεί. Και δεν είσαι. Και με βασανίζει αυτή η παρουσία στην ανυπαρκτότητα.

Πείσμωσε, νευρίασε! Λέω μέσα μου αλλά δεν το ξαναλέω, είναι σα να μη με ξέρω, σα να με κοροιδεύω.

Ακου μην τρελαίνεσαι!

Αχ και πόσο θα θελα, πόσο θα σου πρεπε να σε τρελάνω! Μα μου είσαι « άπιαστος σαν όλα τα ωραία ».

Σε φοβήθηκα απο την πρώτη στιγμη. You had me from hello. Στο βαθος, σε χρειαζόμουν τόσο για να με ξεκουράσεις. Κι ήταν τόσο ευεγερτική η ύπαρξή σου…

Les cerisiers

Θέλω να κάνω μαζί σου 

αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές

Παρισινα βραδυα

Παρισινα βραδυα, ιουλιος σχεδον, με παραθυρα ανοιχτα. Η κουρτινα ανεμιζει και δροσιζει την κουφοβραση της μερας. Καπου 40 βαθμους σημερα ο ηλιος εκαιγε. Απ το παραθυρο μπαινει ο ηχος μιας τζαζ μελωδιας, χαμηλωνω τη δικη μου μουσικη για να ηχησει η μαυρη φωνη του τραγουδιστη. Ναι αυτη η μουσικη αποχρωση ταιριαζει σε αυτη τη ζεστη βραδια.  Το 21 περναει απο κατω, ακουγεται που σταματα στη σταση.

Παρισινα παραθυρα ανοιχτα. Και στο μικρο αιθριο της αυλης αντηχει καθε λεπτομερια της προσωπικης ζωης των γειτονων. Ισως ναναι κ η μοναδικη περιπτωση που μοιραζομαστε κατι. Σημερα ειναι οι τζαζ μελωδιες. Ισως απο κατω ερχεται ο ηχος της τηλεορασης. Προχτες μια κυρια εκανε sex, εντονα αλλα οχι για πολυ!

Δροσερο το αερακι. Εχω καει λιγο απο τον ηλιο. Εχω παρει το πρωτο ροδοκοκκινισμα μου. περιεργο το καλοκαιρι να ειναι οντως καλοκαιρι και να μην ειμαι στο νησι. Περιεργη κ η διαθεση μου αποψε. Καλοκαιρινη. Νωχελικη. Της παει η τζαζ, μαζι με τη λεμοναδα μου την παγωμενη και τις σκεψεις μου που ταξιδευουν. Ισως να μην ταξιδευουν πολυ, καπου εχουν παει κ εχουν αραξει. Πανε κ ερχονται αλλα εχουν συγκεκριμενο προορισμο. Λιγο μακρια. Λιγο παραλογα. Λιγο ματαια. Πολυ εντονα.

Η τζαζ σταματησε. Θα ξαναπατησω κ γω play