(2 μέρες μόνο του 2015)

Γάμοι και γλέντια, χορός και άλλος χορός. Γιορτή και μεθεόρτια. Ρεμπετοκατάσταση, τζάζ μπάντες και μπουζούκια, μπόλικο κρασί και όποιο τραγούδι δεν ειχα ακούσει τόσα χρόνια τόκανα παραγγελιά στην τραγουδιάρα μας. και συνειδητοποιώ οτι είναι πολύ όμορφο να μπορείς, ακόμα, να γοητεύεσαι απο έναν άνθρωπο.  Νιωθω το νεφρο μου. κουνιεται μαζι με εμενα. Λαικο Ευαγγελισμος και Επειγοντα παριζιάνικα. Ειναι πολλα για ενα σαββατοκυριακο.Εχω ξεχασει τη φωνη σου. Δεν την αναγνωρισα, ουτε καν το πιστεψα. Μετα δεν καλοκοιταξα καν το μηνυμα σου. Σαν τον πρωταγωνιστη απο το κουρδιστο πορτοκαλι που ακουει Μπετοβεν, ετσι αντιδρω.  Η γευση του φιλιού του εχει μια πίκρα απο τα Καρελια φίλτρο που καπνιζει. 

Το στομάχι μου εχει νερό, χάπια και ψωμί, κοκτέιλ με ενδοφλέβια και χαπάκια που μοιάζουν με m&ms και 56 ώρες στο κρεββάτι. Δε θέλω να ξέρω, δε θέλω να ξέρεις,  δε χρειάζεται. Δε μου χρειάζεται. Δεν θέλω ούτε μια σκέψη μου να σπαταλήσω για σένα.