Untitled

Με χωρίζουν κάποια (αρκετά) χιλιόμετρα από τον ελληνικό εναέριο χώρο… ωστόσο, δεν νιώθω αποστασιοποιημένη από τα ελληνικά πράγματα που με τον ένα ή άλλο τρόπο, από μακριά τα μαθαίνω, ενημερώνομαι..με αφορούν με μια πλατιά κ στενή έννοια, αν δεν θα’θελα να με αφορούν καθόλου για να είμαι ειλικρινής.

Ίσως η φυσική απόσταση να μου χαρίζει μια αποστασιοποίηση που με κάνει να βλέπω πιο κριτικά τα πράγματα. Όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς και ποιητές έγγραφαν για την Ελλάδα όντας μακριά από αυτήν…Σεφέρης, Καζαντζάκης οι δυο που μου’ρχονται τώρα στο νου…

Φυσικά καμιά κρίση δε με κινητοποίησε να φύγω, να ταξιδέψω, να δώ τον κόσμο (δηλ. η θέληση να το κάνω…)- πίσω από αυτό ήταν η απληστία μου να ζήσω «πολλές ζωές σε μία»… δε βολευόμουν πουθενά…ούτε και τώρα…πάντα ήθελα να ψάχνω αυτό που θέλω να βρω…και θεωρούσα χαρά τη διαρκή αναζήτηση…

Ισως γιαυτό ακριβώς μπορεί να μουν πάντα κάπως η περίεργη της παρέας… κάποιες φίλες μου μού λεγαν στα αστεία και στα σοβαρά «Δεν είσαι για εδώ»- ήμουν πολλή "κουλτουριάρα" και διάφορα τέτοια. Και όντας τώρα μακριά νομίζω ότι συνειδητοποιώ τι με απωθούσε τόσο πολύ, είναι η «δικτατορία των ηλιθίων» που πάντα αποκαλούσα… κυρίως προβαλλόμενη από την τηλεόραση που έμπαινε σε κάθε ελληνικό σαλόνι… η υποτίμηση της νοημοσύνης μου… οι βλακείες και οι βλάκες που προέβαλε, οι ξανθιές γκόμενες… το κουτσομπολιό, το lifestyle… είναι πάνω από 10 χρόνια τώρα που θρέφει μια ολόκληρη γενιά το δελτίο του STAR και η Μύκονος…με θυμάμαι να γράφω πανηγυρικούς στο λύκειο και διαβάζοντας Παπανούτσο, για το πόσο παραμονεύει ο κίνδυνος της χειραγώγησης όλων αυτών των κοιμισμένων πνευμάτων αυτές τις μεσημεριανές ώρες που μεσορανούσε η Στεφανίδου…

Πόσο πιο ήρεμη ήμουν όταν λίγα χρόνια αργότερα δεν είχα τηλεόραση και πόσο πιο ανίκανη να συμμετάσχω σε κουβέντες φιλενάδων που ήξεραν όλα τα κουτσομπολιά αυτών των πνευματικά ανίκανων της showbiz .

Και σήμερα ποια η αλλαγή? Ο κόσμος βλέπει τα αληθινά του προβλήματα… ξαφνικά προσγειώθηκε στην πραγματικότητα και τον αφορά η πολιτική. Άκουσον άκουσον! Έγινε και μόδα! Όλη μας έχουμε μια διαφορετική εξήγηση για την κρίση…κάνουμε πολιτικές αναλύσεις, διαβάζουμε, ενημερωνόμαστε… ξέρουμε οικονομικές και πολιτικές αράδες για το χρέος! Την ίδια στιγμή που η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει, οργανώνεται…μαζεύει ψήφους, αίμα, φάρματα, κάνει αδραγαθίες…σφάζει τους μη Άριους και καθαρούς Έλληνες ανενόχλητη, και κάνει μαθήματα ιστορίας σε ένα κόσμο που ΔΕΝ ξέρει καθόλου ιστορία, που δεν ξέρει (δεν χρειάστηκε και δεν το έμαθε πουθενά) να σκέφτεται…και φυσικά θα πάει να τους ψηφίσει…

Το ίδιο λοιπόν με απωθεί και τώρα αυτός ο τόπος… που και τότε και τώρα η αιτία είναι η ίδια….η παιδεία, η Α-παιδεία μας δηλαδή…Νιώθω θλίψη και βαθιά στεναχώρια για την απαιδευσιά μας… που από τη Στεφανίδου κ τη Λαμπίρη περάσαμε στη Χρυσή Αυγή…και θα έρθουν  πολύ χειρότερα… για ένα και μόνο λόγο…γιατί η λύση σε όλα αυτά είναι πάλι η ίδια η Παιδεία και η Τέχνη και όσο κανείς δε φωτίζει αυτό το δρόμο, θα είναι μεγάλο το σκοτάδι προς το οποίο κατευθυνόμαστε….

Ταξίδι στα Κύθηρα

πριν το καλοκαίρι

Καλοκαίρι, ήρθε σήμερα από εδώ…άργησε…αρκετά.

Καλοκαιρινή βραδιά…παράθυρο ανοιχτό να βλέπει το σχεδόν μισοφέγγαρο που κιτρινίζει και είναι μόνο του στον ουρανό…ούτε ένα σύννεφο απόψε…τα δέντρα φαίνεται μόνο η σκιά τους… και τα μαντέυω ολάνθιστα και καταπράσινα.

Γλυκιά βραδιά στο πάρκο, ήρεμη….ίσως πιο κάτω μερικοί να κάνουν και βραδυνό πικ νικ και να πίνουν κρασί.

Το δωματιό μου είναι μισοάδειο. Σταδιακά μετακομίζω…δε μπορώ και να το δω άδειο εντελώς. Περυσι τη μετακόμιση την είχα κάνει σε ένα πρωινό και δεν το κατάλαβα.

Φέτος η χρονιά πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Κι άλλη μία χρονιά δηλαδή που πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Πολλές αναμνήσεις συνδιασμένες με αυτούς εδώ τους 4 τοίχους. Άλλοι τοίχοι, άλλες αναμνήσεις. Αγαπημένοι άνθρωποι- ζεστό κλίμα γεμάτο αγάπη. Βλέπω τους φίλους μου να τρώμε μαζί. Να μαγειρεύουμε και να ξενυχτάμε στην κουζίνα δίπλα, διάβασμα στην άνετη πολυθρόνα μου, ξενύχτι, μαθήματα. Κι άλλες αναμνήσεις, πιο φρέσκες, πιο πρόσφατες που θαρρώ ότι ξεδιπλώνονται πολύ πιο βαθιά στο χρόνο από ότι στην πραγματικότητα, αναμνήσεις  που μπορούν να χωρέσουν σε μια μεγάλη αγκαλιά που  χωρά στα 90cm όπου εκτείνεται το κρεββάτι μου.

Τρία χρόνια συμπληρώνονται που είμαι εδώ σε αυτό το μεγάλο «σπίτι». Τρια χρόνια, τρία δωμάτια. Τριών ειδών διαφορετικές αναμνήσεις κατατάσσονται ανάλογα με τη χρονιά. Μια χρονιά (ακαδημαική) τελειώνει, μαζί και ο κύκλος που σέρνει μαζί της- μα, φέτος κλείνει μαζί και τον άλλον τον μεγαλύτερο κύκλο αυτού του κεφαλαίου της ζωής μου.  Η λίστα αναμονής για την εστία είναι μεγάλη και για μας τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η ώρα της αναγκαστικής μετακόμισης.

Ναι, μ’αρέσει να δένομαι με τα μέρη που με συνδέουν με ανθρώπους. Ποσο μάλλον όταν ξέρω ότι η ζωή μου θα’χε ίσως πάρει άλλο σχήμα, αν δε βρισκόμουν εδώ εκείνη την πρώτη χρονιά, εκείνη τη στιγμή με το σωστό τιμινγκ και τους σωστούς ανθρώπους. Από εκεί και πέρα προστέθηκαν κι άλλοι όμορφοι άνθρωποι χάρις σε αυτούς τους 4 τοίχους.

Περίεργο συναίσθημα να αφήνεις το σπίτι σου. Γιατί εδώ, malgre tout, είναι το σπίτι ολονών μας. Γλυκανάλατος αποχωρισμός αλλά και καινούρια αρχή που με κάνει το ίδιο να ανυπομονώ να φύγω… δεν είναι  περίεργο?

Γιατί ξέρω που θα δημιουργήσω τις καινούργιες μου αναμνήσεις, μια μικρή γωνιά που με περιμένει και ήδη φιλοξενεί τα όνειρα μου, πολλές κατόψεις και σχέδια για το πώς θα με χωρέσει μέσα.

Ναι, σε σωστή ώρα νυχτώνει. Και χαίρομαι που μπορώ να το πω για κάθε αλλαγή.

Για να δούμε, περιμένω να γυρίσω από τις διακοπές για το «άλλο μου φθινόπωρο». 

Alvin Ailey-les étés de la danse

Lisboa

 

overview...

η θάλασσα, ο Αντλαντικός και κολύμπι στα παγωμένα νερά του, ο ήλιος, άνθρωποι χαμογελαστοί και φιλόξενοι, χαμηλές τιμές, λεμονάδα,  καφές και ποτήρι με εξτρα παγάκια, σάμπα, κόσμος στο δρόμο, μοχίτο, φαϊ, πολύ φαϊ, καλό φαϊ, βολτες κι άλλες βόλτες,κίτρινα τραμ να ανεβαίνουν τους λόφους της πόλης, κι Εσυ να με κρατάς αγκαλιά κι'γω να σου παραδέχομαι  οτι είμαι ερωτευμένη...

καφές "on the rocks"

 

 

 

κάτι σαν update...

Ο τελευταίος καιρός δεν με βρίσκει τόσο πολυγραφότατη….. δεν ξέρω γιατί δεν έχω οίστρο… πιστεύω ότι πολλά πράγματα θα μ’εκαναν να γράψω… αλλά η τόση δουλειά, το τόσο τρέξιμο, κάνουν όλες τις μέρες σχεδόν ίδιες… χωρίς κάτι να ξεχωρίζει και να γίνεται ικανό να είναι άξιο λόγου… από τη μία είναι αυτό και από την άλλη ο καιρός δε βοηθάει καθόλου να κάνει τις μέρες πιο ξεχωριστές από τις προηγούμενες (του Μάρτη θάλεγα)… γιατί ο ήλιος βγαίνει για δευτερόλεπτα… βρέχει συνεχώς… δε λες ότι έχει και ζέστη… τι κι αν στο ημερολόγιο είναι ιούλιος, δε καταλαβαίνω διαφορά από τη μία μέρα στην άλλη, που κατά τ’αλλα περνά τόσο μα τόσο γρήγορα…

Κι όμως είμαι πολύ άδικη να τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι… υπάρχουν πράγματα που θέλω πολύ να «συλλάβω» με τη γραφή μου…. Να τα απομονώσω… και να τα ξεχωρίσω και να τους δώσω την αξία που τους πρέπει… ακόμη και αυτό το τρέξιμο το συνεχές δε σταματά να σημαδεύεται από μερικούς καλούς φίλους ή ωραία θεάματα…

Ωστόσο,  αυτό που χαρακτηρίζει περισσότερο από όλα αυτή τη φάση μου παραμένει το τρέξιμο… ότι κάνω 3 δουλειές που καμία δε μου δίνει απολαβές ικανοποιητικές, ότι δε προλαβαίνω τίποτε άλλο..οτι είμαι σε μια τρέλα που συμπληρώνεται από άγχος, χαρτιά, μαιλ που πρέπει να σταλούν, υποχρεώσεις, μια λίστα διαρκώς γεμάτη και ποτέ fulfilled! Και φυσικά ένα μελλόν (το κοντινο- από σεπτεμβρη δηλαδη…) που παραμένει αβέβαιο και μόνο πίεση θα προσθέσει…

Όχι, δε γκρινιάζω…απλά καταγράγω τι έχω μπροστά μου αυτή τη στιγμή… ακόμη νιώθω ότι ζεσταίνει την πλάτη μου ο ήλιος από ένα ολιγοήμερο διάλειμμα προς το νότο και στο (κοντινό) βάθος βλέπω ένα άλλο ντεντλαιν που πλησιάζει μαζί με την επιστροφή στην Ελλάδα… (και είναι περίεργο οτι φετος πρώτη φορά αισθάνομαι ότι θα’ναι διακοπές και όχι επιστροφή…θαναι ένας μήνας και μετά επιστροφή εδώ…σα να αλλάζουν οι έννοιες και μαζί και οι λέξεις που τις εκφράζουν…

Σημερά λίγο πριν από μια μπόρα όλα θύμιζαν τα πρωτοβρόχια…και μάρεσε…γιατί μαρέσει το φθινοπωρο… αλλά ένιωθα ένα κενό… είναι νωρίς ακομη γιάυτο…θέλω καλοκαίρι πρώτα…

χτες το βράδυ...

Monumenta 2012- Daniel Buren

26

Διάβαζα το περσινό μου γενέθλιο post: χρωματιστό, φρέσκο, χαρούμενο… όπως και η διαθεσή μου δηλαδή…γεμάτο οίστρο…

Φέτος καθώς πλησίαζε η μέρα, παρά τη διάθεση να καλέσω φίλους και να γιορτάσω τα γενέθλια μου μαζί τους, δεν το αποφάσισα να μπω στην όλη διαδικασία… ίσως να έλειπε το motivation ή η όρεξη… δε ξέρω…

Μετά έφτασα στο υστερόγραφο του ποστ εκείνου… που έλεγε ότι μέσα σε όλη αυτή την υπερδιέργεση και τη χαρά και τους ανθρώπους κάτι έλειπε… σε κάτι υστερούσε… κάτι άυλο, αόριστο, που δε θα μπορούσα να το περιγράψω…

Νομίζω σήμερα το πρωί κατάλαβα τι έλειπε… το κατάλαβα όταν ο θυρωρός μου έγνεψε ότι είχα ένα μικρό δεματάκι που κάποιος έφερε…

Ήταν ένα μικρό κουτί γεμάτο σοκολάτες με ένα ραβασάκι που ξεχύλιζε αγάπη και μια κίνηση που ξεπέρναγε κάθε προσδοκία μου…

Και ίσως συνειδητοποίησα το λόγο που δε μου περίσσευε όρεξη φέτος για κάποιο μεγάλο πάρτυ… γιατί μπορώ να ορίσω τι έλειπε πέρισυ από εκείνο το ποστ… ήταν αυτή η αγκαλιά που μέσα της αποκοιμήθηκα και μέσα της με βρήκε και το πρωινό ξύπνημα…

Και αυτό αρκούσε… δε χρειάζεται τίποτε άλλο…




26 λοιπόν!

            

Πείραμα

Hakuna Matata

Ειμαι παιδι της Disney. Τόσο πολύ που πάντα πίστευα ότι δύσκολα θα εβρισκα πολλούς με αυτή τη μανία. Δεν έχω δει ποτέ ταινιά κινουμένων σχεδίων ολόκληρη πέρα από της Disney- ή τουλάχιστον κάποια που να μάρεσε.

Λόγω και των μικρότερων αρδερφών, αλλά και της βιντεοκασέτας, που μεσορανούσε στο σπίτι, το lion king μπορεί να έπαιζε και 3 φορές τη μέρα, ή όταν το είχαμε κουραστεί, να έπαιζε με εναλλαγή Lion King- Pocahontas- Παναγία των Παρισίων και πάλι στο repeat.

Εγώ δηλαδή δεν ήταν απαραίτητο ότι τα έβλεπα κάθε φορά,γιατι θα διάβαζα μέσα, αλλά τα άκουγα πάντοτε…. Με αποτέλεσμα να θυμάμαι όλα απ’εξω και ανακατωτά μέχρι σήμερα.

Και μιας και πάντα έπαιζαν στα ελληνικά, ακόμη δε μπορώ να ακούσω το Ρουβά να μιλάει γιατί έχω μόνιμα στο μυαλό μου τον Κουασιμόδο.

(σημ. ο Ρουβάς δάνειζε τη φωνή του στον Κουασιμόδο της Παναγίας των Παρισίων- ειρωνεία?) επίσης, δε μπορώ να αντισταθώ αν ακούσω κάποιον να λέει «Βρε το μαύρο» και να μην απαντήσω «Εγώ τον βλέπω χρυσαφί!» ( θρυλικός διάλογος ανάμεσα σε Τιμόν και Πούμπα, στο 1΄48,  http://www.youtube.com/watch?v=_jTO0PPvM-Y )

Και μ’αυτό το φόντο , σημερα δεν είναι ΄λιγες οι φορές που αυτές οι εικόνες σκάνε μπροστά μου.

Εδώ λοιπόν στο Παρισάκι από την πρώτη μέρα που ήρθα ένιωθα σαν τη Belle, από την Πεντάμορφη και το Τέρας.

Όλοι όπου και να με συναντούσαν (ειδικά μέσα στο campus) μου έλεγαν καλημέρα, - γενικά οι Γάλλοι είναι λιγο ψυχαναγκαστικοί με την καλημέρα τους. Έτσι, αν έπεφτα μούρη με μούρη με κάποιον πάντα θα μου έλεγε καλημέρα.

Και εμένα με ξετρέλενε αυτό! Όντως ήμουν σα την χαρούμενη Belle- ήμουν τόσο νεοσύλλεκτη σε μια ξένη πόλη , και δεν ήξερα κανέναν και όλοι με χαιρέταγαν!

 

 Όχι, τώρα δεν μου συμβαίνει…είναι πιο πιθανό ότι θα βρω γνωστό στο δρόμο και να μιλήσουμε… μπορεί τότε να το έβγαζα εγώ, δε ξέρω… αλλά μάρεσε πολύ.

Και όταν πήγα πρώτη φορά στη βιβλιοθήκη που λατρεύω… μα δεν είναι σα τη βιβλιοθήκη της Belle?

π. σ. 
παράκρουση, το ξέρω, Voila, να τι κάνει η κούραση…

Σε τι συρτάρια της μνήμης μπορεί να ανατρέξει ο νους για να κάνει διάλειμα…( και σε τι ασυναρτησίες...) 

οταν βρω το Bete θα σας το πω....

I have no life

Θα ήθελα να μιλαγα μια ακαταλαβίστικη γλώσσα που να μην μπορούσε να διαβάσει κανένας. Ισως αυτήν των χρωμάτων- σα το Rothko ή τον Twombly που πετάγαν χρώματα στο χαρτί και μίλαγαν με τους δικούς τους κώδικες που θα μένουν πάντα δικοί τους.

(Καθείς με τα μέσα του γιατί έχω καταλάβει εδώ και καιρό ότι το δικό μου μέσο είναι οι λέξεις… ίσως σε μια τόσο ακαταλαβίστικη σειρά που βάζω τη μία δίπλα στην άλλη, όντως να κάνουν το δικό τους langage).

Αυτό που αρχικά όμως ήθελα να πώ είναι ότι θέλω να βρω αυτή τη γλώσσα που θα είναι τόσο ακαταλαβίστικη για τους άλλους αλλα σε μενα θα βγαζει νόημα.

(......)

Βαρκελωνέζικο διάλειμμα

Συνειδητοποιώ ότι έχω να γράψω πολύ καιρό.

Δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να πω. Κι αν υπήρχε κάποια έμπνευση της στιγμής μπορεί να ήταν κάποιες σκόρπιες γραμμές σε λευκά χαρτιά για άσχετα θέματα.

Επίσης σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα έγραφα 3-4 μέρες πριν.

Νιώθω δεν θα είχα τον αέρα το φρέσκο που έχει αυτή τη στιγμή η διάθεσή μου.

Μόλις μπήκα σπίτι μετά από λίγες μέρες διαλείμματος στη Βαρκελώνη.

Την Τετάρτη πήγα κανονικά για μάθημα, για αρκετές ώρες. Σηκώθηκα αξημέρωτα, μετρό, τρέξιμο- το μεσημέρι γύρισα σπίτι και ήμουν ήδη κομμάτια. Η μέρα μου μια όπως όλες τις προηγούμενες τετάρτες, μόνο που το βράδυ δείπνησα με τη φίλη μου στη Βαρκελώνη. Τόσο απλά.

Μου έδωσα λίγες μέρες άδεια να ξεφύγω- φυσικά γιατί ακριβώς έπρεπε να βρω κάτι να γράψω… ναι ναι…

Μπορεί να ακούγεται αλαφρό ως διαπίστωση αλλά δεν είναι. Ο λόγος που δεν είχα έμπνευση είναι γιατί μου έλειπε ο οίστρος, οίστρος από δυνατά συναισθήματα, από δυνατές/ διαφορετικές εικόνες και ανθρώπους. Και αυτό μου είχε λείψει. Δεν είναι τόσο ότι είχα καιρό να φύγω, όσο το να φύγω σε άλλα χρώματα και παραστάσεις που θα με φρεσκάρουν και θα ανανεώσουν τον αέρα. Και αυτό μόνο το Αγνωστο μπορεί να μου τα δώσει. Κι εμένα οι τελευταίοι μήνες μου έχουν τρομερά πιεστικούς ρυθμούς και τρέξιμο- και το χειρότερο δεν έχουν παύση. Όλες οι μέρες είναι οι ίδιες, με το ίδιο πρόγραμμα και την ίδια ρουτίνα- ούτε καν να περιμένεις μια Κυριακή, ένα πρωινό να κοιμηθείς….

 Βαρκελώνη λοιπόν. Ήταν εδώ και χρόνια στο πρόγραμμα, μιας και η προηγούμενη φορά που την είχα δει ήταν στο περασμα για άλλο προορισμό, κι έτσι είχα κάνει τον απαραίτητο τουρισμό χωρίς να χαρώ την πόλη.

Τι όμορφο συναίσθημα- αυτό το ξέγνοιαστο της ηρεμίας, της ευχαρίστησης, της περιπλάνησης. Βόλτες σε όμορφα σοκάκια, ήλιος – θάλασσα, ψύχρα θαλασσινή, άνθρωποι με χαμόγελο- Μεσόγειος, πόλη περπατήσιμη, εύκολη για ανακάλυψη. 20 βαθμούς διαφορά- από το -8 στους 10, ο ήλιος ζέσταινε περισσότερο από αυτόν του Παρισιού κι ας μην είχε ζέστη.

Πόσο ήθελα αυτό το διαφορετικό. Σοκάκια που να μην θυμάμαι να έχω ξαναπερπατήσει, γεύσεις που δεν έχω δοκιμάσει, διαφορετικές μυρωδιές άγνωστες, να μιλάνε μια γλώσσα δίπλα μου ανοίκεια που με προσπάθεια καταλαβαίνω, να βολτάρω παραθαλάσσια ατενίζοντας το μπλε με μπλε του ορίζοντα. Μαγαζιά και άλλες βόλτες με αυτοκίνητο- όλη η πόλη, από άκρη σάκρη by day and night και ωραία παρέα.

Κι η φίλη μου που μου είχε λείψει- οι ατελείωτες κουβέντες μας, και πιο πολύ μού είχαν λείψει οι βόλτες μας: να ανακαλύπτουμε πόλεις μαζί. ( γιατί έχουμε περπατήσει αρκετούς χάρτες μαζί..) Να τις περπατάμε να βγάζουμε φωτογραφίες, να ψάχνουμε τις καλύτερες γωνιές, τα πιο όμορφα καφέ με τις πιο πετυχημένες λιχουδιές – τα πιο νόστιμα φαγιά- τις γκουρμεδιές μας όπως τις λέει…. (μα τι? Έτσι τυχαία παίρνουμε τόσα κιλά κάθε φορά που συναντιόμαστε?)

Φυσικά ακολουθούσα με κλειστά μάτια… γιατί όταν ταξιδεύεις έτσι συνειδητοποιείς γιατί δεν μπορείς να ταξιδέψεις με όλους τους ανθρώπους… να θες και να σου αρέσουν τα ίδια πράγματα, να έχετε το ίδιο γούστο και να χετε τις ίδιες αντοχές….

Το κρεβάτι μου (νομίζω) δεν το άφησα ξέστρωτο, αλλά άφησα πολλά πράγματα για την επόμενη φορά!

Hasta la proxima….