κάτι σαν update...

Ο τελευταίος καιρός δεν με βρίσκει τόσο πολυγραφότατη….. δεν ξέρω γιατί δεν έχω οίστρο… πιστεύω ότι πολλά πράγματα θα μ’εκαναν να γράψω… αλλά η τόση δουλειά, το τόσο τρέξιμο, κάνουν όλες τις μέρες σχεδόν ίδιες… χωρίς κάτι να ξεχωρίζει και να γίνεται ικανό να είναι άξιο λόγου… από τη μία είναι αυτό και από την άλλη ο καιρός δε βοηθάει καθόλου να κάνει τις μέρες πιο ξεχωριστές από τις προηγούμενες (του Μάρτη θάλεγα)… γιατί ο ήλιος βγαίνει για δευτερόλεπτα… βρέχει συνεχώς… δε λες ότι έχει και ζέστη… τι κι αν στο ημερολόγιο είναι ιούλιος, δε καταλαβαίνω διαφορά από τη μία μέρα στην άλλη, που κατά τ’αλλα περνά τόσο μα τόσο γρήγορα…

Κι όμως είμαι πολύ άδικη να τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι… υπάρχουν πράγματα που θέλω πολύ να «συλλάβω» με τη γραφή μου…. Να τα απομονώσω… και να τα ξεχωρίσω και να τους δώσω την αξία που τους πρέπει… ακόμη και αυτό το τρέξιμο το συνεχές δε σταματά να σημαδεύεται από μερικούς καλούς φίλους ή ωραία θεάματα…

Ωστόσο,  αυτό που χαρακτηρίζει περισσότερο από όλα αυτή τη φάση μου παραμένει το τρέξιμο… ότι κάνω 3 δουλειές που καμία δε μου δίνει απολαβές ικανοποιητικές, ότι δε προλαβαίνω τίποτε άλλο..οτι είμαι σε μια τρέλα που συμπληρώνεται από άγχος, χαρτιά, μαιλ που πρέπει να σταλούν, υποχρεώσεις, μια λίστα διαρκώς γεμάτη και ποτέ fulfilled! Και φυσικά ένα μελλόν (το κοντινο- από σεπτεμβρη δηλαδη…) που παραμένει αβέβαιο και μόνο πίεση θα προσθέσει…

Όχι, δε γκρινιάζω…απλά καταγράγω τι έχω μπροστά μου αυτή τη στιγμή… ακόμη νιώθω ότι ζεσταίνει την πλάτη μου ο ήλιος από ένα ολιγοήμερο διάλειμμα προς το νότο και στο (κοντινό) βάθος βλέπω ένα άλλο ντεντλαιν που πλησιάζει μαζί με την επιστροφή στην Ελλάδα… (και είναι περίεργο οτι φετος πρώτη φορά αισθάνομαι ότι θα’ναι διακοπές και όχι επιστροφή…θαναι ένας μήνας και μετά επιστροφή εδώ…σα να αλλάζουν οι έννοιες και μαζί και οι λέξεις που τις εκφράζουν…

Σημερά λίγο πριν από μια μπόρα όλα θύμιζαν τα πρωτοβρόχια…και μάρεσε…γιατί μαρέσει το φθινοπωρο… αλλά ένιωθα ένα κενό… είναι νωρίς ακομη γιάυτο…θέλω καλοκαίρι πρώτα…