πολλά σήμερα που έγιναν χθες

υπερδιέργεση σαν σε πυρετό, η φλογα πάνω από το κεφάλι μου πρέπει να καίει(που λέει και ο Καζαντζάκης). Ο Kiefer δίνει ο ίδιος μαθήματα στο College de France!!!!και δεν το ήξερα και ανυπομονώ για το επόμενό του που είναι σε 2 βδομάδες. Το φεγγαρι με κοιταει καταματα αποψε. Εισβαλλει στο δωματιο και αδιακριτα με παρατηρει. Δεν εχεις αναρωτηθει ποτε αν τυχαινει και βρισκονται καποια ζευγαρια ματια από απεναντι να σε κοιτουν? Για αποψε ελυσα την απορια μου… είναι η πανσεληνος. Είναι ολόγεμη και κανει τη στροφη της στο κομματι του ουρανου μου. Και μολις εισεβαλε από το παραθυρι. Θελω να σβησω τα φωτα και ν’αφησω το φως να μπει μεσα – σαν εικονα από τη σονατα του σεληνοφωτος θα’ναι… Αυτό ήταν!! η καθηγήτρια μου μού έδωσε το χρονοδιάγραμμα για το υπόλοιπο της χρονιάς και περιμένει να της παραδώσω την πτυχιακή -120 σελίδες- (memoire) τις 6 Απρίλη και υποστηρίζω για το μεταπτυχιακό τέλη Μάη(που για να καταλάβεις γενικά αυτό γίνεται στα άλλα πανεπιστήμια είτε αρχές Ιουλίου είτε και Σεπτέμβρη)χρειάζεται κάποιο σχόλιο επιπλέον για το τι σημαίνει αυτό??? κατά την περίοδο της εξεταστικής η εστία ήταν σιγαστήριο. η μικρή βιβλιοθήκη δε μας χώραγε όλους και το σαλόνι είχε μετατραπεί σε προέκτασή της. δεν άκουγες τίποτε άλλο απο αναστεναγμούς και μουρμούρα για το διάβασμα που κανείς δεν προλάβαινε να βγάλει-μ'αρέσει αυτή η σύμπνοια και το χειρότερο του άλλου κάνει το δικό σου βέλτιστο. παρακολουθώ ένα μάθημα που μιλάει για το περπάτημα (marcher) και την επιρροή του στην καλλιτεχνική δημιουργία(πού να σου εξηγώ τώρα!)και με έκανε προχθές να θέλω τόσο έντονα να περπατήσω στην πόλη, να την εξερευνήσω.. να την μάθω, να την παρατηρήσω. να έχω τη φωτογραφική και να αποτυπώσω το ρυθμό της με το φακό μου. Στα αφτιά μου ηχούν βιολιά! Σημερα το βραδυ στην Opera, ένιωθα τα μάτια μου αποσβολωμένα να αφήνονται μαγεμένα στους ήχους των βιολιών και στη χάρη των κινήσεων. Τα κορμιά ακολουθούσαν μια μια τις νότες και θαρρείς ότι στην ουσία πάταγαν πάνω σε μια νοητή προέκταση του πεντάγραμμου. Αν κάνω εικόνα τη μουσική στο νου, αυτή τη μορφή δίνω, σαν αυτές τις ίδιες κινήσεις που σήμερα ζωντάνευαν στη σκηνή οι χορευτές. Και ο Vivaldi ήταν το πρώτο μου κλασικό άκουσμα, στην ηλικία των 4, στο νηπιαγωγείο όταν η κ. Α. με είχε ντύσει φθινόπωρο..με ένα μουσταρδί ύφασμα, με θυμάμαι να τρέχω για να μου κολλήσει πάνω τα καφέ φύλλα- δε θυμάμαι ούτε την παράσταση ούτε τίποτε άλλο. Μόνο ότι μ’ άρεσε πολύ η μουσική και από τότε ήξερα να ξεχωρίζω τις Τέσσερεις Εποχές. Την πρώτη φορά που ακουσα live τα βιολιά αυτά με θυμάμαι να ανατριχιάζω και να βουρκώνω. Πάντα, δηλαδή, αυτό μου συμβαίνει κι ας είναι νότες που με συνοδεύουν στο διάβασμα ή στο βαθύ μου soulsearching- στο βάθος ίσως να μένει το παιδικό μου άκουσμα. Ωραία που μεγάλωσε η μέρα- μού δίνει την ψευδαίσθηση ότι έχει πιο πολλές από τις 24 ώρες της. Το βράδυ πάντα με αγχώνει ότι τελειώνει η μέρα και δεν θα προλάβω. (μα άλλωστε γι’ αυτό δεν διάβαζα πάντα βράδυ? Το άγχος με συγκέντρωνε.)τις προάλλες, σε ένα διάλειμμα από το διάβασμα κατά τις 2 τα ξημερώματα, έκανα τη βόλτα μου στους ορόφους στην εστία και συνάντησα μια κοπέλα με τις πιτζάμες στο διάδρομο να τρέχει κρατώντας ένα βιβλίο-τι ρώτησα που πάει έτσι τρεχάτη μέσα στη νύχτα με το βιβλίο και μου απαντά «για να μη χάνω χρόνο, μέχρι να γίνει ο καφές». –το σίγουρο είναι ότι όλοι μας εδώ μέσα ξέρουμε καλά από διάβασμα.Τις προάλλες διάβαζα στη βιβλιοθήκη και διπλα μου καθόταν μια κοπέλα. Πολύ γνωστή φυσιογνωμία, και είχα σκάσει από πού την ήξερα. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ήταν η κοπέλα που είχαμε ένα μάθημα ιστορίας της τέχνης πριν 3 χρόνια μαζί… και μάλιστα, επειδή μου είχε φανεί συμπαθής φυσιογνωμία της είχα ζητήσει και σημειώσεις και μου τις είχε δώσει (που γενικά οι Γάλλοι δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο να δώσουν!!ανταγωνισμός βλέπεις!) Αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι ηταν αυτή και δεν τις μίλησα. Τελικά την ξαναείδα κανά δυο φορές που την τελευταία φορά η μία χαμογέλασε στην άλλη και σιγουρεύτηκα! και αυτή με θυμόταν! Έτσι σήμερα πάλι έτυχε να καθόμαστε σε κοντινές έδρες και έτσι τις μίλησα…και τι καλή! οχι μόνο με θυμόταν, όχι μόνο θυμόταν λεπτομέρειες αλλά το καταχαρήκαμε και οι δύο που βρεθήκαμε και κανονίσαμε σύντομα για καφέ! Απίστευτο να βρίσκεις φίλους/γνωστούς στο Παρίσι! Ναι… τρια χρόνια πριν και τους βρίσκω στο δρόμο! Κάποια άλλη φορά είχα πετύχει μια καθηγήτριά μου… ή το πιο αστείο πάλι ήταν με ένα συμφοιτητή μου από τη Σορβόννη που είχα τύχει σε μια εκδήλωση και με φωνάζει από μακριά γεμάτος χαρά και έκπληξη! Και άλλους που έχω πετύχει έτσι πάλι από το πουθενά, και παρά το ότι ήμασταν αρκετά κοντά δεν κρατήσαμε επαφή, είναι διπλή η έκπληξη να ξεφυτρώνω μπροστά τους-και ξέρεις κατι? Είναι σαν να μην εχει περάσει μια μέρα! Αν κάπου υπάρχει το άλλο μου μισό, έτσι όπως το φαντάζομαι ή θα το ήθελα, αυτός που γνώρισα σήμερα, πρέπει να του μοιάζει πολύ.

soundtrack:

η σονάτα του σεληνόφωτος

je n'y vois rien!

On réfléchit, on réfléchit, on n’avance pas et puis, tout d’un coup, ca y est, on voit. On voit ce qu’on avait sous les yeux, qu’on n’avait pas encore vu alors que c’était, justement, de l’ordre de l’évidence.

Un jour, donc, ce que le tableau me montrait silencieusement, au tout premier plan, m’a sauté aux yeux.

Daniel Arasse

On n’y voit rien

p. 41-42

Cy Twombly, Fifty Days at Iliam: Shades of Achilles, Patroclus, and Hector, 1978

"Jusqu'ici, tout va bien"

Είναι λίγος καιρός που διάφορες σκέψεις μπαινοβγαίνουν στο νου αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους, και κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου, δεν τους είχα δώσει άλλο τόπο πέρα από την αρχική έκπληξη που μου είχαν προκαλέσει. Είναι από αυτές τις σκέψεις που ξέρεις ότι υπάρχουν αλλά μια στιγμή αρκεί για να σε κάνει να τις δεις όλες αυτές στο σύνολό τους, λίγο πιο απέξω, λίγο ως εξωτερικός παρατηρητής- του ίδιου σου του εαυτού. Αυτή η στιγμή είναι που με τρόμαξε, με εξέπληξε το σύνολο που είδα και με έκανε να ψάχνω απαντήσεις που δεν έχω.

Είναι όταν κατάλαβα ότι μια Δ. μεσα μου θελει να ηρεμησει. Να βρει εδώ τη ζωη της, να «βολευτει», να βαλει περισσοτερο τη ζωη της σε μια σειρα, να βαλει τη ριζες της σε μια πολη που θελει να δεθει με αυτήν (ποιος ξερει γιατι…) γιατι σε αυτή τη Δ. αρεσει το Παρισι. Ηθελε πολύ να γυρισει πισω, τωρα που γυρισε θελει να μεινει. Θελει να δεθει. Αυτή η Δ. σκεφτεται συνεχεια το μελλον. Που θα τη βρει το άλλο της φθινοπωρο. Πως θα γινει και θα τη βρει στο ιδιο μερος. Σκεφτεται τις φιλες τις που μεσα σε αυτά τα χρονια που τις ξερει και τις βρισκει ακομη εδώ στα ιδια μερη εχουν με καποιο τροπο στρωσει τη ζωη τους πλεον εδώ. Και το ζηλευει αυτό- όχι, δεν τις ζηλευει αυτές, γι’αυτές χαιρεται πολύ, αλλωστε είναι μαζι τους παλι ετσι και αλλιως, ζηλευει γιατι θελει κι αυτή μια δουλεια. Θελει μια ζωη δικη της. Που θα μπορει να εχει το σπιτι της, τη ζωη της και θα πληρωνει μονη της για αυτην. Δεν θα διαφερει κατι από το πώς είναι αυτή η Δ. τωρα, αλλα θα είναι ακομη πιο πολύ ανεξαρτητη. Στα ποδια της και μονο, να κανει τη δικη της αρχη σε κατι που θα το εχει κερδισει μονη της. Θα είναι μια δουλεια, ένα σπιτι, ισως ενας ανθρωπος που θα δεθει μαζι του και με την πολη ακομη περισσοτερο.

Αυτή η Δ. κοιταει τη νυχτα της πρωτοχρονιας το φωτισμενο παρισι και σκεφτεται ότι εδώ ανηκει (παλι ποιος ξερει γιατι το λεει αυτό…) και εδώ θελει να μεινει. Είναι ένα κεφαλαιο της ζωης της που σκεφτεται ότι τωρα μολις ανοιξε και θελει να το συνεχισει προς το παρον εδώ.

Και την ίδια στιγμή, δεν την αφήνει… ξυπνά μια άλλη Δ. (που ειχα χασει τοσο καιρο).

Είναι η Δ. που δε δενεται με τιποτα… που δε θελει να δεθει με κατι… είναι πολιτης του κοσμου και αυτό της δινει ζωη. Είναι η επαφη με τους νεους ανθρωπους και η γνωριμια με ξενους τοπους. Είναι το αγνωστο που την τραβαει. Είναι αυτό που δεν ξερει και πρεπει να μαθει… δε θελει να το διαβασει ή να ακουσει γιαυτο. Θελει να είναι αυτό, να γινει αυτό. Είναι η Δ. που δεν περιμενει για τιποτα… που ότι θελει το παιρνει, ολοκληρο, την ωρα που της δινεται και το αρπαζει από τα μαλλια. Είναι η Δ. που θελει να ζησει πολλες ζωες σε μια και θελει τα μπουμπουκια της να προλαβουν να ανθισουν. Είναι η Δ. που γυρισε μονη της με τη βαλιτσουλα της οσες πολεις της Ευρωπης δεν ειχε δει και θελει να το ξανακανει για άλλες ηπειρους. Είναι η Δ. που πιστευει στα ποδια της και δε χρειαζεται κανενα (κι ας εχει βαθια αναγκη την επαφη με τους ανθρωπους). Είναι η Δ. που δεν της αρεσουν τα ευκολα, και η ηρεμες ζωουλες, είναι κυριως η Δ. που «δεν βολευεται». Είναι η Δ. που θελει να επιλεγει ότι κανει. Και για να επιλεξει πρεπει να γνωρισει, πρεπει να μαθει. Είναι η Δ. που θελει να εχει αποψη για όλα από τη δικη της εμπειρια. Που δεν της αρκει να βγαλει φωτογραφιες και να κανει τουρισμο σε μια πολη αλλα θελει να τη ζησει. Και ποτε θα τα κανει αυτά? Και που κοιμοταν αυτή η Δ. τοσο καιρο?

Κάθε ναι είναι ένα όχι, ετσι?

Και ερχεται η ωρα που πρεπει να πεις το μεγαλο ναι, ή το μεγαλο όχι.

Ε αυτή η στιγμη είναι κάθε στιγμη που καθοριζει το πλανο της κάθε μερας μας.

Και εγω τι πλανο θελω για τη μεθεπομενη μερα μου?

Και όσο αμφιταλαντευόμουν μέσα στις φαινομενικά αντίθετες φύσεις μου, έφτασε μια κουβέντα και μόνο από ένα φίλο να μου δώσει το μίτο για την έξοδο…κι έτσι, ο φίλος αυτός, που ξέρει καλύτερα από τον καθένα, μου είπε μόνο μια φράση, ότι το «εδώ» δε χρειάζεται να είναι διαφορετικό για να είναι καινούριο…

όσο το «εδώ» έχει πράγματα να δώσει, αφήνει το «νομά» να κοιμηθεί. Ουσιαστικά, δεν κοιμάται φυσικά… είναι ξύπνιος και δραστήριος αλλά κινείται σε «γνώριμα», καινούρια, εγχώρια εδάφη. Μέσα από νέα φίλτρα αλλάζει όλη η εικόνα.

Μέχρι να στερέψει αυτή η πηγή που προς το παρόν για μένα είναι γεμάτη ερεθίσματα μπορώ να «απολαύσω» τους τόνους διάβασμα που έχω…

ps. none of the pics in the collage is mine-pics taken from different links I suggest on the right.