Γιατί τα έργα τέχνης αυτό ξέρουν να κάνουν…
Να συγκινούν, να μιλούν όλες τις γλώσσες και να σκάνε μέσα μας πάνω από όλους τους συμβατούς ανθρώπινους κώδικες επικοινωνίας.
Γιατί ένα έργο τέχνης έχει τη δική του γλώσσα, μια ανώτερη γλώσσα. Που φτιάχτηκε από τον άνθρωπο αλλά στέκεται πάνω από αυτόν. Ο άνθρωπος είναι αδύναμος, η δύναμη του έργου νικά, το να αγγίζει και να συγκινεί όλους τους ανθρώπους το κάνει παν-ανθρώπινο υπέρ- ανθρώπινο.
Ένα έργο τέχνης δε το βλέπεις, το νιώθεις. Αν δε το νιώσεις, απλά, δεν είναι. Δεν είναι για σένα, για σένα προσωπικά αν σε ανατριχιάσει, δε σε θαμπώσει, δε σου γεμίσει τα μάτια και το νου, αν δε κάνει τα μάτια σου να βουρκώσουν. Δεν είναι απαραίτητο όλα αυτά να γίνουν με μιας.
Ένα έργο τέχνης δεν είναι όμορφο. Δεν είναι ανάγκη δηλαδή να είναι όμορφο. Γιαυτο δεν το κρίνεις με μια ερώτηση με ναι ή όχι για απάντηση. Δε πρόκειται να στολίσει τον τοίχο του τζακιού σου, όπως κάποια φορά μου είχε πει ένας ηλικιωμένος κύριος μέσα στο Tate Modern*.
There’s only one person to whom you speak in the audience. ONE.
Σε όποιου τύπου ακροατηρίου κ να βρίσκεσαι κι από όποια πλευρά…
*κάποια φορά που περιπλανιώμουν στην αίθουσα του Σουρεαλισμού κι έχοντας στραμένα τα μάτια και το νου προς ένα πίνακα του Μιρό με αποσπά η φωνή ενός κυρίου που στέκεται δίπλα μου κ αναφωνεί με εμφανή ενόχληση (κ βαριά αγγλική προφορά):
“You wouldn’t put that over your fireplace, would you?”
Εμένα μου πηρε λιγο χρονο να συνειδητοποιησω τι λέει κ του εριξα ένα βλεμμα συγκαβατικο, δε του δινα κ ‘άδικο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου