Αντιπασχαλιάτικο

Stade 1

Η εβδομαδα των παθων

Των δικων μου παθων.

Κοιμαμαι οποτε θελω, οποτε νυσταξω, το 24 το φτιαχνω εγω. Αν και μ’αρεσει πολύ να διαβαζω με το φως της ημερας. Με μεσημεριανες ζεστες ηλιακτιδες η απογευματινες…εκει που ψιλοροδακινιζουν η ροζιζουν.

Το βραδυ με αγχωνε

Από το χειμωνα της τριτης λυκειου τα σχολικα ετη εγιναν μια εγκυμοσυνη!

Ετσι μας ελεγε ο Α. για να μας πειραξει όταν διναμε πανελληνιες… «τι είναι μωρε ένα σχολικο ετος?μια εγκυμοσυνη!»

Και από τοτε νομιζω αν τις μετραγα τις εγκυμοσυνες μου, θα μουν πολύτεκνη σίγουρα!

Οποτε άλλη μια γέννα.. ειμαι στην αιθουσα των τοκετών και θέλει το τελευταίο σπρώξιμο.

Stade 2

Εχω χασει το μέτρημα πόσες μέρες έχω να βγω από το δωμάτιο, από το σπίτι. Πρέπει να είναι η τέταρτη ή πέμπτη μέρα. Αφου ουτε μέχρι τη βιβλιοθήκη εδώ δε πάω να διαβάσω για να μη βγάλω τη πυτζάμα και χρειαστεί να συνδυαλαγώ με ανθρώπους που θα τρομάξουν να με γνωρίσουν

Ακόμη χειρότερα έχω χάσει το μέτρημα πόσες ώρες διαβάζω τη μέρα. Σιγουρα τα τελευταίες δυο μέρες πρέπει να χτυπάω κάπου τις 20 ώρες το 24ωρο- όχι δεν υπερβάλλω. Μακάρι να υπερέβαλλα- κι αυτές οι 4 ώρες είναι ύπνος- γιατί δε γίνεται αλλιώς.

Όλα αυτά γιατί υποτίμησα μια εργασία, και (γαμώ την προνοητικότητα μου και το μεσογειακό μου στοιχείο μέσα!) τρέχω και δε φτάνω να προλάβω το deadline.

Και γιατι τα λέω αυτά? Έτσι, για να θυμάμαι πώς πέρασα το Πάσχα μου. Για να θυμάμαι ότι υπάρχουν αυτές οι μέρες, πριν παρω οποιαδήποτε απόφαση για τη συνέχεια.

Παρα τα λίτρα καφείνης που κυλούν μέσα μου θα τολμήσω να το πω οτι δε νιωθω κουρασμένη. Ειμαι τρελή γιατι στο βάθος μ αρέσει αυτό που κάνω… και μόνο έτσι θα βγει και θα τα μάθω… ισως προτιμώ που τρέχω για μια εργασία και όχι για άλλες εξετάσεις.

Γιαυτο με εκνευρίζει το ότι ο χρονος θα μου στερήσει σε ποιότητα. Καλα να πάθω θα λες, και δίκιο έχεις.

Stade 3

Για εκτη μέρα η φυσική θέση του σώματος είναι η κυρτή πάνω από τον υπολογιστή. Εχω ξεπεράσει κατά μια μερα το dealine και πρέπει η εργασία να τελειώσει σήμερα- και θα τελειώσει.

Θα τελειώσει με άλλες 20 ώρες δουλειάς σε αυτήν.

Όταν τελικά βγήκα από το δωμάτιο για να πάω να δώσω την εργασία στην καθηγήτρια που φάνηκε παράξενο να περπατώ και να με χτυπά ο αέρας και ο ήλιος.

Διάλειμμα για σήμερα, λοιπόν, πριν δοκιμάσω εκ νέου τα όρια μου- γιατί η βδομάδα δε θα κλείσει με ηρεμότερους ρυθμούς από αυτούς. Αυτό χρειάζεται όμως για να τελειώνουμε...

Stade 4

Στο τέλος της μέρας είχα και το μάθημα ελληνικών εδώ που κάνω (αφιλοκερδώς) σε μερικούς φιλομαθείς και κοσμοπολίτες που τους κέντρισαν τα ελληνικά. Το μαθημα δεν ξέρω αν το κάνω πιο πολύ για μένα ή για αυτούς καθώς δεν γίνεται να μάθεις ελληνικά από την αλφαβήτα με 1 ωρα τη δβομάδα. Εγώ το διασκεδάζω και οι πιστοί είναι λίγοι αλλά προσέρχονται…

Για μία από τις κοπέλες ήταν το τελευταίο μάθημα, καθώς φεύγει. Κι έτσι μου πρόσφερε ένα μικρό κουτάκι με σοκολάτα, και με συγκίνησε πάρα πολύ. Το καλύτερο ήταν μια μικρή καρτούλα που είχε κολλήσει πάνω κι έγραφε ότι με ευχαριστεί πολύ και ότι είμαι η καλύτερη καθηγήτρια που είχε ποτέ και δίπλα με ένα βελάκι έδειχνε ένα τυλιγμένο 10ευρω κολλημένο και αυτό πάνω στο χαρτί με σημείωση δίπλα «για να πάω σινεμά με τις φίλες μου».

Κι εγώ με περίσσια συγκίνηση και ντροπή συνειδητοποιώ ότι είναι τα πρώτα λεφτά που βγάζω από τη δουλειά μου…

και είναι αστείο… γιατί οσα λεφτά κι αν εχουν περάσει από τα χέρια μου κι όσες ώρες κι αν έχω περάσει δουλεύοντας part time και full time, αυτά είναι τα πρώτα που μου δίνονται απο αυτό που έχω σπουδάσει και εχω κυοφορήσει τόσα χρόνια…

καληνύχτα…

(ύπνος-νωρίς απόψε)