Βαλίτσα 20 κιλών

Και ναι, πακετάρισα, έκλεισα τη βαλίτσα, την έχω ήδη κατεβάσει κάτω.

Πακετάρισα και τις σκέψεις μου μαζί. Προσπαθώ να τις ταχτοποιήσω και αυτές. Είναι θολές μέσα σε ένα μόνιμο background άγχους. Δε μπορούν να πάρουν μορφή ή παραπάνω χώρο μέσα στο κεφάλι μου. . Θα τις βάλω σε μια άλλη νοητή βαλίτσα και θα τις πετάξω από το αεροπλάνο στη Μεσόγειο.

Η πίεση για το γράψιμο είναι συνεχής. Ίσως το συνήθισα κιόλας. Συνήθισα να κοιμάμαι τις 4 ή τις 5, να μένω στη βιβλιοθήκη μέχρι τα χαράματα. Συνήθισα να περνώ ώρες μπροστά από το word και να κοιτώ τις γραμμένες παραγράφους για ώρες και να μη καταλαβαίνω τι μου φταίει και γιατί δεν βγάζουν νόημα.

Και καταλαβαίνω όμως ότι αυτή μου η συνήθεια αρχίζει και με καταβάλει.

Μέσα στις τελευταίες 48 ώρες εναλλάσσονται τόσο γρήγορα οι σκέψεις.

Αλλάζω και ανακατατάσσω αναμνήσεις. μυθοπλασία και εικόνες του παρελθόντος και του μέλλοντος μπερδεύονται. Παραιτούμαι. Δε μπορώ να φτιάξω τις μελλοντικές μου αναμνήσεις- ας μη ξεγελιέμαι. Και όσο πιο γρήγορα προσαρμοστω,τοσο πιο εύκολη θα μου κάνω τη ζωή.

θέλω πιο πολύ από όλες τις φορές να γυρίσω σπίτι. θέλω να φύγω πιο πολύ από ποτέ. Όχι απλά να αλλάξω μέρος, ή χώρα. Θέλω να φύγω να βρω τους φίλους μου, να γυρίσω στο παιδικό μου δωμάτιο. Για λίγο, ναι, για πολύ λίγο θα είναι αλλά θα μου είναι αρκετό.

Θέλω να με περιμένουν οι φίλοι μου. Ανυπομονώ οι κουβέντες τους -μόνο και μόνο η όψη τους, να είναι το καταφύγιο μου. Και η αλήθεια είναι ότι δε θα’θελα να με δουν έτσι όπως αισθάνομαι τώρα , αισθάνομαι σα το Αlegro Summer του Vivaldi, που είναι πένθιμο και λυρικο…και έντονο και μετά πάλι μελαγχολικό και πένθιμο. Και ήθελα ναμε δουν χαρούμενη και γεμάτη, όπως είμαι «κανονικά». Γιατί έτσι είμαι αυτό τον καιρό. Αλλά αυτές τις μέρες είμαι κουρασμένη και άυπνη. Και λίγο απογοητευμένη και στενοχωρημένη λίγο και πικραμένη αρκετά. Μετέωρη κάπως.

Τραγική σύμπτωση το πόσο καλό timing έχει αυτό μου το φευγιό.

Έκλεισα τη βαριά πορτα πισω μου και ένιωσα καλυτέρα στην ηχώ που άφησε το χτύπημα.

Έφυγα.