3 Μαΐου 2010

εμείς και ο κόσμος






Ανοίγω, κλείνω σελίδες blogs… ανοίγω σβήνω την τηλεόραση, κρίνεις ότι ακούς.. προσπαθείς… αλλά έρχεσαι στον ίδιο παρονομαστη…μια καταστροφή, μια απελπισία…

Νιώθω ότι αρνούμαι πεισματικά να την ακούσω.. κλείνω τα αυτιά και τα ματιά και με βγάζω σε ένα άλλο κόσμο που «έμενα αυτά δε με αφορούν»

Εγώ ονειρεύομαι από τη δική μου συχνότητα.

Εδώ έχει ήλιο- είναι σα να δίνω πάντα πανελλήνιες- που η μαμά με έκλεινε σε ένα δικό μου κόσμο /δωμάτιο: «σουτ… το παιδί διαβάζει….»-

Εδώ, έχει τις προσωπικές μου αγωνίες, η καταστροφή του κόσμου μου θα είναι αν δεν προλάβω τα deadlines μου, όπως θα ήταν λίγο καιρό πριν αν δεν έπαιρνα το πτυχίο τώρα…ο κόσμος μου έχει κάθε τόσο καινούριους στόχους. Άντε να χει και κανά δάκρυ, καμιά σκέψη για Κανά γκόμενο και μέχρι εκεί….

Δε με αφόρα ο κόσμος τους. Δεν είναι ο δικός μου… δεν είναι αυτός που εγώ θέλω να ζήσω.. δε με αφόρα…

Ζω στον κόσμο μου που εγώ όλα τα ορίζω- και αυτά που θέλω τα κάνουν να συμβαίνουν .



Αφήστε με μόνο να ονειρεύομαι


Αφηστε με να ελπιζω -να ελπιζω για τα παντα και ας με κρατάνε δεσμια, να μην ειμαι ελεύθερη.

Αφήστε με να ταξιδεύω

Αφήστε με να διαβάζω…

Δε μου ταιριάζει η τρομολαγνια σας, δε μου ταιριάζει η καταστροφή σας…

Αφήστε έστω όσους θέλουν να τον προστατέψουν αυτόν τον κόσμο μου..

Δε θέλω μια ζωή για να επιβιώσω αλλά για να ζήσω…




(Ακουω την αγαπη και δεν ακουω τις σκεψεις μου λενε εδώ και πολλα χρονια οι Τρυπες…

Και αυτά τα λογια μου ερχονται οσο ακουω τις σκεψεις μου… και με τρελαινουν..

Άλλες φορες θελω να τις ακουσω θελω να τις βγαλω από μεσα μου εστω και να μην τις αρθρωσω ποτε, ας διατυπωθουν μονο στο νου…

Και ισως είναι από τις κατηγοριες πραγματων που δε μαρτυρας στον ιδιο σου τον εαυτο…αλλα οι σκεψεις που ακουω και όμως δε διατυπωνω γινονται ενας κομπος στο λαιμο… γινονται θλιψη που ριζωνει… δεν είναι η θλιψη που θα μαυρισει τη διαθεση αλλα υπαρχει εκει. Και είναι πιο βαθεια γιατι δε χρειαζεται παρα να βρεθεις μονος για να αρχισει να ουριαζει…

Και δεν είναι ένα πραγμα… είναι συμπλεγματα. Είναι φοβοι, είναι αγχος, είναι απογοητευση, είναι αδιεξοδα, είναι αυτογνωσια, είναι συνειδηση της πραγματικοτητας- είναι όλα αυτά που δε θα σου πει κανεις… δε θα σε επιπληξει σα 5χρονο αλλα είναι ακομη χειροτερο αυτό. Είναι μοναξια που δε μπορεις να τα πεις όλα αυτά να τα μοιραστεις.

Είναι ο φοβος όχι ότι μεγαλωνεις αλλα ότι μεγαλωσες. Είναι φοβος που σα σε παιχνιδι τυφλομυγας κλεινω τα ματια, δε μου το λεω δυνατα.

Εγω αυτή τη στιγμη μονο τις σκεψεις μου ακουω… ο εχθρος μου είναι ο ηχος της σιωπης και τον καλυπτω με μελωδιες που ακολουθουν το ρυθμο του μυαλου μου.

Δεν ακουω την αγαπη- ακουω μονο το γέλιο και το κλάμα…)

2 σχόλια:

  1. Αχ ταρακουνήθηκα λίγο όταν είδα το "όσα θέλω τα κάνω να συμβαίνουν" -βασικά λέει "τα κάνουν" αλλά μ'αρέσει πιο πολύ το "τα κάνω".

    ταρακουνήθηκα γιατί το έλεγα πάντα αυτό* γιατί είναι μίζερο να πιστεύει κανείς πως ό,τι θέλει δεν είναι στο χέρι του,γιατί αν δεν είναι στο δικό του τότε σε ποιανού είναι??

    μμμμ τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να εννοούσες κάτι τελείως διαφορετικό αλλά εγώ αυτό ήθελα να πω :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. {Ναι….εχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δικιο επρεπε να λεει «τα κανω να συμβαινουν» και όχι κανουν-δε ξερω πραγματικα πως δεν το πηρα χαμπαρι- ο οιστρος πειραζει!}

    Ξερεις, μεγαλωνεις καποια στιγμη και συνειδητοποιεις την αδυναμια σου και την ολη ουτοπια που κρυβουν οι προθεσεις σου…απτην άλλη τις περισσοτερες φορες «συν Αθηνα και χειρα κινει», η Αθηνα παντα κανει μεχρι εκει που μπορει- υπαρχει ένα σημειο και μετα που πρεπει να αναλαβεις εσυ…αρα παλι στα δικα μας χερια η κατασταση γυρναει και μπορει να μη ξερεις ότι θα κανεις ό,τι θελεις να συμβει…
    δε σε σταματα κανεις όμως να προσπαθεις μεχρι οντως να γινει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή