Καλοκαίρι, ήρθε σήμερα
από εδώ…άργησε…αρκετά.
Καλοκαιρινή βραδιά…παράθυρο
ανοιχτό να βλέπει το σχεδόν μισοφέγγαρο που κιτρινίζει και είναι μόνο του στον
ουρανό…ούτε ένα σύννεφο απόψε…τα δέντρα φαίνεται μόνο η σκιά τους… και τα
μαντέυω ολάνθιστα και καταπράσινα.
Γλυκιά βραδιά στο
πάρκο, ήρεμη….ίσως πιο κάτω μερικοί να κάνουν και βραδυνό πικ νικ και να πίνουν
κρασί.
Το δωματιό μου είναι
μισοάδειο. Σταδιακά μετακομίζω…δε μπορώ και να το δω άδειο εντελώς. Περυσι τη
μετακόμιση την είχα κάνει σε ένα πρωινό και δεν το κατάλαβα.
Φέτος η χρονιά πέρασε
χωρίς να το καταλάβω. Κι άλλη μία χρονιά δηλαδή που πέρασε χωρίς να το
καταλάβω. Πολλές αναμνήσεις συνδιασμένες με αυτούς εδώ τους 4 τοίχους. Άλλοι τοίχοι,
άλλες αναμνήσεις. Αγαπημένοι άνθρωποι- ζεστό κλίμα γεμάτο αγάπη. Βλέπω τους φίλους
μου να τρώμε μαζί. Να μαγειρεύουμε και να ξενυχτάμε στην κουζίνα δίπλα,
διάβασμα στην άνετη πολυθρόνα μου, ξενύχτι, μαθήματα. Κι άλλες αναμνήσεις, πιο
φρέσκες, πιο πρόσφατες που θαρρώ ότι ξεδιπλώνονται πολύ πιο βαθιά στο χρόνο από
ότι στην πραγματικότητα, αναμνήσεις που
μπορούν να χωρέσουν σε μια μεγάλη αγκαλιά που χωρά στα 90cm όπου
εκτείνεται το κρεββάτι μου.
Τρία χρόνια
συμπληρώνονται που είμαι εδώ σε αυτό το μεγάλο «σπίτι». Τρια χρόνια, τρία
δωμάτια. Τριών ειδών διαφορετικές αναμνήσεις κατατάσσονται ανάλογα με τη
χρονιά. Μια χρονιά (ακαδημαική) τελειώνει, μαζί και ο κύκλος που σέρνει μαζί της-
μα, φέτος κλείνει μαζί και τον άλλον τον μεγαλύτερο κύκλο αυτού του κεφαλαίου της
ζωής μου. Η λίστα αναμονής για την εστία
είναι μεγάλη και για μας τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η ώρα της αναγκαστικής
μετακόμισης.
Ναι, μ’αρέσει να
δένομαι με τα μέρη που με συνδέουν με ανθρώπους. Ποσο μάλλον όταν ξέρω ότι η
ζωή μου θα’χε ίσως πάρει άλλο σχήμα, αν δε βρισκόμουν εδώ εκείνη την πρώτη
χρονιά, εκείνη τη στιγμή με το σωστό τιμινγκ και τους σωστούς ανθρώπους. Από εκεί
και πέρα προστέθηκαν κι άλλοι όμορφοι άνθρωποι χάρις σε αυτούς τους 4 τοίχους.
Περίεργο συναίσθημα να
αφήνεις το σπίτι σου. Γιατί εδώ, malgre
tout,
είναι το σπίτι ολονών μας. Γλυκανάλατος αποχωρισμός αλλά και καινούρια αρχή που
με κάνει το ίδιο να ανυπομονώ να φύγω… δεν είναι περίεργο?
Γιατί ξέρω που θα
δημιουργήσω τις καινούργιες μου αναμνήσεις, μια μικρή γωνιά που με περιμένει
και ήδη φιλοξενεί τα όνειρα μου, πολλές κατόψεις και σχέδια για το πώς θα με
χωρέσει μέσα.
Ναι, σε σωστή ώρα
νυχτώνει. Και χαίρομαι που μπορώ να το πω για κάθε αλλαγή.
Για να δούμε, περιμένω
να γυρίσω από τις διακοπές για το «άλλο μου φθινόπωρο».
