Συνειδητοποιώ ότι έχω να γράψω πολύ καιρό.
Δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να πω. Κι αν υπήρχε κάποια
έμπνευση της στιγμής μπορεί να ήταν κάποιες σκόρπιες γραμμές σε λευκά χαρτιά
για άσχετα θέματα.
Επίσης σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα έγραφα 3-4 μέρες
πριν.
Νιώθω δεν θα είχα τον αέρα το φρέσκο που έχει αυτή τη
στιγμή η διάθεσή μου.
Μόλις μπήκα σπίτι μετά από λίγες μέρες διαλείμματος στη
Βαρκελώνη.
Την Τετάρτη πήγα κανονικά για μάθημα, για αρκετές ώρες. Σηκώθηκα
αξημέρωτα, μετρό, τρέξιμο- το μεσημέρι γύρισα σπίτι και ήμουν ήδη κομμάτια. Η μέρα
μου μια όπως όλες τις προηγούμενες τετάρτες, μόνο που το βράδυ δείπνησα με τη
φίλη μου στη Βαρκελώνη. Τόσο απλά.
Μου έδωσα λίγες μέρες άδεια να ξεφύγω- φυσικά γιατί
ακριβώς έπρεπε να βρω κάτι να γράψω… ναι ναι…
Μπορεί να ακούγεται αλαφρό ως διαπίστωση αλλά δεν είναι. Ο
λόγος που δεν είχα έμπνευση είναι γιατί μου έλειπε ο οίστρος, οίστρος από δυνατά
συναισθήματα, από δυνατές/ διαφορετικές εικόνες και ανθρώπους. Και αυτό μου
είχε λείψει. Δεν είναι τόσο ότι είχα καιρό να φύγω, όσο το να φύγω σε άλλα
χρώματα και παραστάσεις που θα με φρεσκάρουν και θα ανανεώσουν τον αέρα. Και αυτό
μόνο το Αγνωστο μπορεί να μου τα δώσει. Κι εμένα οι τελευταίοι μήνες μου έχουν
τρομερά πιεστικούς ρυθμούς και τρέξιμο- και το χειρότερο δεν έχουν παύση. Όλες οι
μέρες είναι οι ίδιες, με το ίδιο πρόγραμμα και την ίδια ρουτίνα- ούτε καν να
περιμένεις μια Κυριακή, ένα πρωινό να κοιμηθείς….
Βαρκελώνη λοιπόν. Ήταν εδώ και χρόνια στο πρόγραμμα, μιας
και η προηγούμενη φορά που την είχα δει ήταν στο περασμα για άλλο προορισμό, κι
έτσι είχα κάνει τον απαραίτητο τουρισμό χωρίς να χαρώ την πόλη.
Τι όμορφο συναίσθημα- αυτό το ξέγνοιαστο της ηρεμίας, της
ευχαρίστησης, της περιπλάνησης. Βόλτες σε όμορφα σοκάκια, ήλιος – θάλασσα,
ψύχρα θαλασσινή, άνθρωποι με χαμόγελο- Μεσόγειος, πόλη περπατήσιμη, εύκολη για
ανακάλυψη. 20 βαθμούς διαφορά- από το -8 στους 10, ο ήλιος ζέσταινε περισσότερο
από αυτόν του Παρισιού κι ας μην είχε ζέστη.
Πόσο ήθελα αυτό το διαφορετικό. Σοκάκια που να μην
θυμάμαι να έχω ξαναπερπατήσει, γεύσεις που δεν έχω δοκιμάσει, διαφορετικές
μυρωδιές άγνωστες, να μιλάνε μια γλώσσα δίπλα μου ανοίκεια που με προσπάθεια καταλαβαίνω,
να βολτάρω παραθαλάσσια ατενίζοντας το μπλε με μπλε του ορίζοντα. Μαγαζιά και άλλες
βόλτες με αυτοκίνητο- όλη η πόλη, από άκρη σάκρη by day and night και ωραία παρέα.
Κι η φίλη μου που μου είχε λείψει- οι ατελείωτες
κουβέντες μας, και πιο πολύ μού είχαν λείψει οι βόλτες μας: να ανακαλύπτουμε
πόλεις μαζί. ( γιατί έχουμε περπατήσει αρκετούς χάρτες μαζί..) Να τις περπατάμε
να βγάζουμε φωτογραφίες, να ψάχνουμε τις καλύτερες γωνιές, τα πιο όμορφα καφέ
με τις πιο πετυχημένες λιχουδιές – τα πιο νόστιμα φαγιά- τις γκουρμεδιές μας όπως
τις λέει…. (μα τι? Έτσι τυχαία παίρνουμε τόσα κιλά κάθε φορά που
συναντιόμαστε?)
Φυσικά ακολουθούσα με κλειστά μάτια… γιατί όταν
ταξιδεύεις έτσι συνειδητοποιείς γιατί δεν μπορείς να ταξιδέψεις με όλους τους ανθρώπους…
να θες και να σου αρέσουν τα ίδια πράγματα, να έχετε το ίδιο γούστο και να χετε
τις ίδιες αντοχές….
Το κρεβάτι μου (νομίζω) δεν το άφησα ξέστρωτο, αλλά άφησα
πολλά πράγματα για την επόμενη φορά!
Hasta la
proxima….
